เรื่องเล่า ความฝันอันแสนยาวนานที่เกิดขึ้นภายในคืนเดียว

***คำเตือน เป็นแค่ความฝันเท่านั้น ไม่ใช่ความจริงนะจ๊ะ เป็นความฝันพียง 1 คืนที่ผมรู้สึกว่ามันยาวนานเป็นชาติเลยทีเดียว ยาวจนอาจจะเอามาเขียนนิยายได้เลยแหละ***

ตัวของจขกทไม่ได้เอาความฝันที่จะเล่าต่อไปนี้มาปรุงแต่งต่อ เพราะตัวความฝันเองมันก็เพ้อเจอพออยู่แล้วครับ 555 เพียงแต่ จขกท จำความฝันได้ และรู้สึกว่ามันเป็นประสพการณ์ที่แปลกดี ที่ความฝันมันดูยาวนานเหมือนเวลาในฝันผ่านไปเป็นเวลาหลายวัน ในฝันคือเห็นแทบจะเป็นชีวิตหนึ่งชีวิตเลยครับ แต่ภาพตัดไปในหลาย ๆ เหตุการณ์ แต่ละเหตุการณ์ก็ดูยาวนานหลายนาที บางครั้ง เหมือนเป็นชั่วโมง รวม ๆ เวลาแล้ว เหมือนเวลารวมในฝันจะยาวนานหลายวัน ทั้ง ๆ ที่นอนเพียงไม่กี่ชั่วโมงครับ

เล่าแบบย่อ ๆ ละกันครับ

ความฝันที่ 1

เรื่อง ฝันว่าเป็นนักรบโบราณ

ครั้งหนึ่ง ผมฝันว่าผมเป็นเด็กกำพร้า อาศัยอยู่ในชุมของผู้ยากจนในอาณาจักรโบราณแห่งหนึ่ง
ใช้ชีวิตเป็นขอทาน ไปขอทานในเมืองได้อาหารมาก็เอามาแบ่งปันเด็ก ๆ ในชุมชน ผมและพวกเด็ก ๆ ในชุมชน ที่เป็นเพื่อนกัน ต่างใฝ่ฝันว่าอยากใช้ชีวิตสุขสบาย เราชอบไปสอดส่องชีวิตของผู้อื่นในเมือง แต่สิ่งที่เราชอบมาก คือการเฝ้าดูเหล่าทหารเดินขบวน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเหล่าทหารเดินทางไปรบ หรือ เมื่อมีการอารักขาเชื้อพระวงศ์ เมื่อเสด็จประภาส หรือ ไปเพื่อเจริญสัมพันธไมตรีกับอาณาจักรใกล้เคียง ก็เกิดความชื่นชม ความองอาจของทหารขึ้นในใจ ใฝ่ฝันเอาไว้ว่าสักวันต้องเป็นทหารให้ได้

ครั้งหนึ่ง มีชายชราซึ่งเป็นคนจรเดินทางมาจากต่างแดน เดินทางเข้ามาในอาณาจักร และผมเห็นเขาโดนนักเลงหัวไม้จำนวนเป็นสิบรุมล้อมเขา เพื่อปล้นเอาของมี่ค่าเล็ก ๆ น้อย ๆ หรือเศษเงิน หรืออาหารนิดหน่อย ซึ่งก็เป็นเรื่องธรรมดาที่เกิดขึ้นประจำกับนักเดินทางที่มักจะเดินทางมาด้วยจำนวนคนไม่มาก

สิ่งที่ชายชรามีในมือก็มีเพียงไม้เท้าที่เมื่อตั้งขึ้นก็สูงเพียงไหล่เท่านั้น เขาใช้ไม้เท้านั้น ซัดชายฉกรรจ์จำนวนมากที่รายล้อมอยู่หมอบเกลี้ยง แล้วก็เดินจากไป ผมจำได้แค่ว่าผมพยายามอย่างมากในการขอให้เขายอมรับผมเป็นลูกศิษย์ ในขณะนั้น ตามความรู้สึกผม ผมคงเป็นแค่เด็ก อายุ 11-12 ปีกระมัง

ภาพตัดไป ผมเป็นหนุ่มอายุ 18-19 กำลังเดินกลับเข้ามาในอาณาจักร หลังสะพายไม้พลองที่มีผลึกสีขาวใสอยู่ที่ปลายข้างหนึ่ง มองดูแล้วเหมือน ไม้คฑากึ่ง ๆ กับพลองมากกว่า และยังมีถุงของกินขนาดใหญ่ ผมเข้าไปทักทายคนในชุมชนที่ผมเคยอยู่ เอาของกินไปแจกพวกเด็ก ๆ ในชุมชน มีเพื่อนสมัยเด็กเข้ามาทักทาย ผมยังสนิทกับพวกเด็ก ๆ ในชุมชนอยู่ แสดงว่าผมเองก็คงจะไปมาหาสู่ระหว่างอาณาจักรกับสถานที่ที่ผมไปฝึกวิชาเป็นระยะ

จากนั้นผมก็ไปสมัครเป็นทหาร
ภาพตัดไป
เมื่อผมเป็นชายฉกรรจ์ ผมได้รับหน้าที่เป็น องค์รักษ์ของเจ้าหญิงของอาณาจักร ไปเชื่อมสัมพันธไมตรีในต่างแดน พระนางมีสิริโฉมงดงามมาก กิจที่พระนางจะไปทำหน้าที่ในครั้งนี้ มีความสำคัญมาก เพราะเกี่ยวข้องกับความสงบสุขของอาณาจักร

เนื่องจากเป็นเรื่องด่วน เร่งรีบ กองทหารที่คุ้มกันองค์หญิง จึงต้องมีไม่มาก เพื่อความรวดเร็วในการเดินทาง ดังนั้นจึงคัดแต่นักรบมือดีไป ผมเป็นหัวหน้าองครักษ์

อย่างที่คาดการณ์ มีศัตรูมากมายจ้องเล่นงานเจ้าหญิง เราคุ้มกันเจ้าหญิงได้ด้วยดี

การเจรจาระหว่างอาณาจักรประสพความสำเร็จ

ผมทำหน้าที่ในกองทัพจนอายุเริ่มจะมาก อายุ 38-40 ผมรับภารกิจที่หนักหนามาก เมื่อจบภารกิจนั้นผมก็เกษียณตัวเอง ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันผมจึงเลิกเป็นทหาร เพราะภาพมันตัดไป รู้แต่เพียงว่า ผมรู้สึกเหนื่อยกับการสู้รบ และคงรู้สึกสลดสังเวชจากการฆ่าฟันกระมัง

จากนั้นก็ใช้ชีวิตเป็นคนจร จนไม่รู้ว่าตนมีอายุเท่าไร รู้แต่ว่า ร่างกายเริ่มชรา ผมและเครายาวสีขาวโพลนไปหมด

ผมเร่ร่อนอยุ่ใกล้ ๆ กับอาณาจักร ตลอดเวลาที่ผ่านมา

มีวันหนึ่ง มีทหารพบตัวผม เขาปฏิบัติต่อผมด้วยความนอบน้อม ดูสีหน้าท่าทางเขาดีใจที่พบผม แต่แววตาก็แฝงไปด้วยความกังวลใจและพูดกับผมอย่างรีบเร่ง ท่าทางเขากระสับกระส่าย แต่ดูไม่ได้มีภัยอะไร ผมจึงสอบถามเขาไปว่ามันเกิดอะไรขึ้น

เขาตอบว่า อาณาจักรกำลังมีภัยใหญ่

กษัตริย์แห่งอาณาจักรต้องการความช่วยเหลือจากผม

จากนั้นภาพก็ตัดไป ตรงที่ผมได้คุยกับกษัตริย์ของอาณาจักร
พระนางแม้จะมีพระชันษา 50++ ปี แต่ก็ยังทรงมีพระสิริโฉมงดงามตามวัย

รายละเอียดเป็นอย่างไรผมจำได้ไม่มากเท่าไร เพียงแค่ในฝันนั้น

ผมต้องทำหน้าที่อารักขา กษัตริย์ของอาณาจักเฉกเช่นที่แล้ว ๆ มา แต่คราวนี้ จะต่างไปนิดหน่อย ตรงที่

พระนาง จะทำภารกิจอยู่ในโดม คล้ายหอดูดาวในสถานที่ศักดิสิทธิ์ของอาณาจักร ส่วนผม จะต้องคอยอารักขาพระนางอยู่ใกล้ ๆ คนเดียว

ที่ผมต้องทำคนเดียว นั่นก็เพราะ ความสามารถในการสู้รบที่กล่าวข้ามไปในตอนต้น ซึ่งไม่มีใครทำได้ คือการต่อสู้กับเผ่าปีศาจ

ผมเป็นนักรบที่สามารถใช้อาวุธพลองกึ่งคฑาปล่อยลำแสงทำลายล้างศัตรูที่เข้ามาโจมตีได้ มันได้ผลกับพวกปีศาจด้วย ในขณะที่นักรบคนอื่นทำร้ายปีศาจไม่ได้เลย
ความสามารถนี้ มันทำให้ผมป็นรักรบที่เก่งที่สุดในอาณาจักร และด้วยความสามารถของผมทำให้อาณาจักร ไม่มีใครกล้ารุกราน จนในที่สุดมีบางอาณาจักร ที่ต้องการยึดครองอาณาจักรที่ผมอยู่ต้องสรรหาวิธีที่ยากต่อการต่อต้านมาใช้ในการโจมตีอาณาจักรเรา คือการร่วมมือกับปีศาจเข้าโจมตีอาณาจักรเรา เนื่องจาก มีสิ่งสำคัญบางอย่างในอาณาจักรที่ผมปกป้อง ที่อาณาจักรอื่นต้องการ และถ้าอาณาจักรใด ๆ ได้ของสำคัญนั้นไปครอบครอง ก็จะกลายเป็นมหาอำนาจไป

สิ่งนั้นก็คือผลึกเวทย์ขนาดใหญ่

ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เจ้าหญิงทำ เป็นการร่ายเวทย์โจมตีอาณาจักรที่โจมตีเรา หรือร่ายเวทย์เพื่อทำลายผลึกเวทย์กันแน่(ลืม)

แต่ผมต้องคุ้มกันเจ้าหญิง ต่อเนื่องกันยาวนาน จากฝูงปีศาจที่พากันวิ่งกรูเข้ามาจากทุกทิศทาง โชคดีที่ มันไม่ได้มีมากเท่าไร มากันทีละสองถึงห้าตัว แต่ ก็มาอย่างไม่ขาดสาย การต่อสู้นั้น กินแรงและยาวนานมาก ผมอ่อนล้าเต็มที

ท้ายที่สุด มีการระเบิดของพลังเวทย์ครั้้งใหญ่จาก โดมที่เจ้าหญิงทำภารกิจอยู่ข้างใน ลำแสงเจิดจ้าพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าและขยายออกเป็นวงกว้าง เมื่อมันต้องเข้ากับเหล่าปีศาจ พวกปีศาจก็พลันแหลกสลายกลายเป็นธุลีไป

หลังจากนั้นภาพก็ตัดไป ผมพบว่าผมกลับไปใช้ชีวิตแบบคนจรเหมือนเดิม
ชีวิตในบั้นปลายยากลำบาก
ผมตายอยู่เพียงลำพังในอายุน่าจะช่วง 70 ต้น ๆ

และจากนั้นก็ตื่นขึ้นในโลกความเป็นจริงพร้อมกับความรู้สึกเหน็ดเหนื่อยเหลือเกิน

 

ดรากอนเควสเลยครับ พล็อตเรื่อง

 

ภาคไหนเหรอครับ

 

เคยเป็นเหมือนกันจ้ะ
แต่มิได้ฝัน
เพราะสลบไปเนื่องจากกินยา overdose

 

อันตรายนะครับ

ผมก็เป็นโรคซึมเศร้าเหมือนกัน
เมื่อซึมเศร้าผมมักจะทำสิ่งที่ตัวเองทำแล้วจะรู้สึกดีขึ้นมากกว่าที่จะหายามากินระงับความเศร้า
เช่น ไปขีรถมอไซค์เล่น ก็โชคดีที่อยู่บ้านนอกครับ โจรไม่ค่อยมี ไม่ก็นอนให้หลับไปเลย เพราะเวลาผมซึมเศร้ามันก็เสียใจจนเหนื่อยพออยู่แล้ว
ผมก็ได้แต่บอกกับตัวเองว่า ผมจะไม่ฆ่าตัวตายเด็ดขาด
เกิดมาแล้วก็ต้องอยู่ให้สุด อยู่ต่อเพื่อตัวเองนี่แหละครับ ทำกรรมดี ทำกุศลไว้ มากน้อยไม่สำคัญ แต่เราต้องทำ เราจะได้มีกุศลของตัวเองเป็นที่พึ่งเวลาที่เรามีความทุกข์ครับ เวลาเสียใจก็นึกถึงความดีที่ตัวเองเคยทำนี่แหละ

ทำตัวให้ตัวเองรู้สึกมีคุณค่าเท่าที่ทำได้ไว้ก่อนครับ คุณ Surya เก่งกว่าผมตั้งเยอะ ทำได้อยุ่แล้ว

 

ขอบคุณค่ะ
ตอบสั้นๆ เพราะอาการซึมเศร้าไม่ค่อยดีค่ะ

 

เปิดดูไฟล์ 4737584 ขอใช้วิชา
ส่งกระแสจิตถึงท่าน จขกท. นะคะ
ขอรบกวนพื้นที่ทุกท่านด้วยนะคะ

 

มิใช่ วิชามารค่ะ
มิต้องตกใจ
แค่ eye contact. ธรรมดาๆ
จริงๆ ค่ะ
ท่าน อย่า ตกใจไปเลย
เรามิได้ออกจากบ้านมานานแล้ว
เวลาไปไหน
อาศัย ดู ยูทูป
แล้วจินตนาการว่าตัวเองไปเที่ยวที่นั่นอ่ะค่ะ
บางคนเรียกว่า ถอดจิต
มิต้องตกใจนะคะ
เราไม่เคยทำร้ายใครเลยค่ะ
เราเป็นลูกศิษย์ท่านหลวงปู่พรหมมา เขมจาโร ค่ะ

 

ดีใจที่ท่านหัวเราะได้และไม่รังเกียจเพื่อนที่แปลกประหลาดอย่างเรา
เรามิได้ออกจากบ้านมา หก ปีแล้ว

 

กำลังตกใจเลย ตาเขียวปั้ดเชียว 5555

ผมส่งมั่ง



เอาเป็นฟันคอนแทคแทนละกัน

ยิ้มซะดี ๆ ฮี่ ๆ ๆ

 

รับสัญญาณไม่ได้
ทราบแต่
ห้องมีแต่การ์ตูน
รกไปหมด
การ์ตูนอะไรหนอ

 

ท่านควรจัดห้องให้เป็นระเบียบ
แต่ แมว คงจะชอบห้อง รก รก เนอะ
ว่าแต่
ท่าน คงไม่รังเกียจ เพื่อนที่ชอบ สอดรู้สอดเห็น นะคะ
ขอโทษที่นิสัยไม่ดี
จะไม่แอบดูห้องของท่านแล้วล่ะ
ขอโทษจ้า

 

ประมาณกันครับ ผมก็ไม่ได้ออกจากบ้านมาหลายปีแล้ว

ที่เป็นการ์ตูน เป็นเสื่อที่ปูนอนอยู่ครับ

ตอนนี้ห้องไม่ได้รก แต่ ที่เห็นรก ๆ อาจจะเป็นสัญญาณเก่าของผมล่ะมั้งครับ เมื่อก่อน ออกแนวโอตาคุน่ะครับ มีอุดมคติเหมือนเด็กญี่ปุ่น มีนิสัยเหมือนฝรั่ง = = อะไร ๆ ผสมกันมั่วไปหมด ผลลัพท์ก็คือ ผมกลายเป็น มนุษย์ที่ทำตัวประหลาดกว่าชาวบ้านเขา *0*

ผมเป็นคนชอบอ่านการ์ตูนครับ เป็นการหลบจากโลกความจริงของผมน่ะนะ
ตอนนี้ก็ยังอ่านอยู่แต่เป็นอ่านทางเว็บไซต์แทน ตอนนี้ศึกษาศาสนาพุทธแบบไม่มีญาณใด ๆ ครับ

อาศัยการมโนนึกที่อิงความจริงมาช่วยในการเรียนรู้ กับการฝึกสติ คู่กันไปเพื่อทำให้ตัวเองมีสติมากขึ้น ตอนนี้พอใจแค่นี้ครับ

 

ไม่เป็นไรครับ ผมคิดว่ามันก็เป็นเรื่องปกติแหละ ที่ เราอยากรู้ว่าเรากำลังคุยกัยใครอยู่
และผมก็เข้าใจอีกแหละ ว่าบางทีความอยากรู้อยากเห็นมันก็ห้ามกันไม่ได้ครับ

ตัวผมเองก็มีอะไรหลาย ๆ อย่างที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้ไม่ให้ไปทำเหมือนกัน
ก็ต้องฝึก ๆ กันไปครับ

 

ตาสวย. นะครับ


นางปัญญา......,,

 

ผมเกิดปีชวดมั้งครับ เลยไม่รังเกียจที่จะอยู่ในรังหนู

ที่จริงไม่ได้ชอบอยู่รก ๆ หรอก น่าจะเพราะขี้เกียจมากกว่า แฮร่!!

 

ขอบคุณที่ไม่รังเกียจเรานะ
เราผิดปกติ
เลยไม่กล้าออกจากบ้าน
เมื่อก่อนเราเห็นแม้กระทั่ง กาเจี๊ยว มานุด
น่ากลัวมากๆ
คล้าย X-ray

 

เราไม่รู้ว่า ท่าน ต้องการอะไรจากเรานะ
ไปที่ท่านชอบเถอะ

 

อยากสบตาด้วยนะครับ

แต่ระวังนะครับ. ผมไม่รับผิดชอบนะครับ...

 

เราไปก่อนนะ
เทคแคร์ล่ะ เจ้าแมวน้อย
แล้วค่อยคุยกันใหม่