แบบนี้เป็นการมีส่วนร่วมในบาปไหมครับ

บ้านผมเป็นร้านขายของชำครับ
แต่มันก็มีสิ่งใช้ฆ่าสัตว์ด้วย เช่น ยาจุดกันยุง ยาฉีดยุง

เมื่อป้าไม่อยู่ผมเป็นคนเฝ้าร้านแล้วมีคนมาซื้อยาจุดกันยุง
ตอนแรกผมก็ไม่ได้คิด แต่พอมานึกถึงโฆษณายาจุดกันยุงมันทำให้ยุงตายด้วยนี่
จะไม่ขายให้ก็ยังไงอยู่
ผมควรทำอย่างไรดี

ขอบคุณครับ

 

๑. สัตถวณิชชา คือ การขายอาวุธ

๒. สัตตวณิชชา หมายถึง การค้าขายมนุษย์

๓. มังสวณิชชา หมายถึง ค้าขายสัตว์เป็น สำหรับฆ่าเพื่อเป็นอาหารเป็นการส่งเสริมให้ทำผิดศีลข้อที่ ๑

๔. มัชชวณิชชา หมายถึง การค้าขายน้ำเมา ตลอดจนการค้าสารเสพติดทุกชนิด

๕. วิสวณิชชา หมายถึง การค้าขายยาพิษ ซึ่งเป็นอันตรายต่อผู้ใช้ รวมทั้งเป็นอันตรายต่อสัตว์

จาก http://palungjit.org/threads/อาชีพต้องห้าม-มิจฉาอาชีวะ.316958/

ผมเคยเห็นเรื่องราวของอดีตเจ้าของโรงงานไวน์ที่ตอนหลังมาเรียนรู้ธรรมะ เลยทำลาย ทำลายนะครับไม่ใช่ขายต่อ ไวน์ที่อยู่ในโกดังทั้งหมดแล้วเลิกกิจการไปเลย [ไม่ได้ขายกิจการ]

มันยากครับเมื่อมันเกิดทางสองแพร่งที่ต้องตัดสินใจ ผิด-ถูก

บางที่ติดป้ายเป็นจุดเด่นเลยว่าร้านนี้ไม่ขายยาพิษ ร้านนี้ไม่ขายสุรา อาจดึงดูดยอดขายมากกว่าเดิมก็ได้

.... ถามว่ามีส่วนในบาปไหม มีแน่นอนได้ มากน้อยเพียงใดก็ยึดเอาเจตนาเป็นสำคัญ

...ต้องหาทางหลีกเลี่ยง ดีที่สุดคืออธิบายป้าให้เข้าใจ ผมว่าลำพังยากันยุงยอดขายไม่น่าจะมากมายอะไร แต่จากที่ผมเห็นนะครับร้านโชว์ห่วยได้จากพวกสุรา บุหรี่ซะมากกว่า

 

ยาจุดกันยุงไม่ทำให้ตายแต่ถ้าฉีดตายแน่

 

เขาอาจไม่ได้ซื้อไปจุด แต่เอาไปขายต่อก็ได้

 

คิดมากไประวังเป็นบ้า

 

ยังไงก็บาปค่ะ เราไม่ควรประมาท คิดว่าเป็นบาปเพียงเล็กน้อยก็ไม่ควรทำ เพราะเมื่อเราเห็นผิดคิดว่าเป็นบาปเพียงเล็กน้อยเมื่อสะสมมากๆเข้าโดยที่เราเองอาจจะรู้ตัวบ้างไม่รู้ตัวบ้าง ที่เกิดจากการกระทำทางกาย วาจา ใจก็ตาม ก็ต้องระวังผลของกรรมที่จะตามมาค่ะ ยังไงมาแน่ๆหนีไม่พ้น แต่จะมาในรูปแบบใหนเท่านั้น
ทางที่ดีต้องหยุดการกระทำที่เป็นการเบียดเบียนชีวิตผู้อื่น ไม่ว่าทางตรงหรือทางอ้อม หมั่นสร้างกุศลให้มาก
ละเว้นความชั่วทุกอย่าง อนุโมทนา...

 

เรื่องของอาชีพเพื่อเลี้ยงปากท้อง บางคนสามารถเลือกได้ แต่สำหรับบางคนอาจไม่มีโอกาสให้เลือกได้มากนัก..
.ถ้าเลี่ยงได้ก็เลี่ยงถ้าเลี่ยงไม่ได้ก็หมั่นทำบุญปฏิบัติธรรม สร้างบุญกุศลไว้ไม่ได้ทำเพื่อหักล้างบาป
เพราะบาปนั้นยังคงอยู่หักล้างไม่ได้ แต่การสั่งสมแรงบุญไว้ให้มากๆ ก็จะช่วยชะลอแรงบาปให้ส่งผลช้าลง

เช่นเรื่องนี้

พระโสดาบันไม่ทำบาป
พวกภิกษุสนทนากันว่า "ได้ยินว่า ภริยาของนายพรานกุกกุฏมิตรบรรลุโสดาปัตติผล ในกาลที่ยังเป็นเด็กหญิงนั่นแล แล้วไปสู่เรือนของนายพรานนั้น ได้บุตร ๗ คน,
นางอันสามีสั่งตลอดกาลเท่านี้ว่า ‘หล่อนจงนำธนูมา นำลูกศรมา นำหอกมา นำหลาวมา นำข่ายมา,’ ได้ให้สิ่งเหล่านั้นแล้ว, นายพรานนั้นถือเครื่องประหารที่นางให้ไปทำปาณาติบาต; แม้พระโสดาบันทั้งหลายยังทำปาณาติบาตอยู่หรือหนอ ?"
พระศาสดาเสด็จมาแล้ว ตรัสถามว่า "ภิกษุทั้งหลาย บัดนี้ พวกเธอนั่งประชุมสนทนากันด้วยเรื่องอะไร ?"
เมื่อภิกษุเหล่านั้นกราบทูลว่า "ด้วยเรื่องชื่อนี้."
ตรัสว่า "ภิกษุทั้งหลาย พระโสดาบันย่อมไม่ทำปาณาติบาต, แต่นางได้ทำอย่างนั้น ด้วยคิดว่า ‘เราจักทำตามคำสามี,’ จิตของนางไม่มีเลยว่า สามีนั้นจงถือเอาเครื่องประหารนี้ไปทำปาณาติบาต;
จริงอยู่ เมื่อแผลในฝ่ามือไม่มี ยาพิษนั้นก็ไม่อาจจะให้โทษแก่ผู้ถือยาพิษได้ ฉันใด,
ชื่อว่าบาปย่อมไม่มีแก่ผู้ไม่ทำบาป แม้นำเครื่องประหารทั้งหลาย มีธนูเป็นต้นออกให้เพราะไม่มีอกุศลเจตนา ฉันนั้นเหมือนกัน,"
ดังนี้แล้ว เมื่อจะทรงสืบอนุสนธิแสดงธรรม จึงตรัสพระคาถานี้ว่า

๘. ปาณิมฺหิ เจ วโณ นาสฺส
หเรยฺย ปาณินา วิสํ
นาพฺพณํ วิสมเนฺวติ
นตฺถิ ปาปํ อกุพฺพโต.

"ถ้าแผลไม่พึงมีในฝ่ามือไซร้, บุคคลพึงนำยาพิษไปด้วยฝ่ามือได้, เพราะยาพิษย่อมไม่ซึมเข้าสู่ฝ่ามือที่ไม่มีแผล ฉันใด, บาปย่อมไม่มีแก่ผู้ไม่ทำอยู่ ฉันนั้น."