โยนิโสนมสิการร่างกายของเรา

โยนิโสนมสิการร่างกายของเรา
เรียบเรียงโดยหลวงพ่อธรรมงาม

ธรรมชาติของดีย่อมเกิดมาแต่ของไม่ดี อุปมาดังดอกประทุมชาติอันสวยๆงามๆ ก็เกิดขึ้นจากโคลนตมอันของสกปรกปฏิกูลน่าเกลียด แต่ว่าดอกบัวนั้นเมื่อโผล่ขึ้นพ้นโคลนตมแล้วย่อมเป็นสิ่งที่สะอาด มิกลับคืนไปยังโคลนตมอีกเลย

ข้อนี้เปรียบเหมือนพระโยคาวจรเจ้าผู้ประพฤติพากเพียรประโยคพยายาม ย่อมพิจารณาซึ่งสิ่งสกปรกน่าเกลียด จิตจึงพ้นสิ่งสกปรกน่าเกลียดได้ สิ่งสกปรกน่าเกลียดนั้นก็คือตัวเรานี่เอง ร่างกายนี้เป็นที่ประชุมแห่งของโสโครกคือ อุจจาระ ปัสสาวะ(มูตร คูถทั้งปวง)

สิ่งที่ออกจาก ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง เป็นต้น ก็เรียกว่าขี้ทั้งหมด เช่น ขี้หัว ขี้เล็บ ขี้ฟัน ขี้ไคล เป็นต้น เมื่อสิ่งเหล่านี้ล่วงหล่นสู่อาหาร ก็รังเกียจกินไม่ได้ และร่างกายนี้ต้องชำระล้างอยู่เสมอ จึงพอเป็นของดูได้ ถ้าหากไม่ชำระขัดสีก็จะมีกลิ่นเหม็นสาบเข้าใกล้ใครก็ไม่ได้

เสื้อผ้าเมื่ออยู่นอกกายก็เป็นของสะอาดน่าดู เมื่อใส่แล้วก็เป็นของสกปรก ปล่อยไว้นานๆไม่ได้ซักก็เหม็นสาบ ดังนี้ จึงได้ความว่าร่างกายของเรานี้เป็นมูตร คูถ เป็นอสุภะของไม่งาม ปฏิกูลน่าเกลียด เมื่อยังมีชีวิตอยู่ยังเป็นถึงปานนี้ เมื่อชีวิตหาไม่แล้วยิ่งสกปรกหาอะไรเปรียบเทียบไม่ได้เลย

เกิด แก่ เจ็บ ตาย เกิดขึ้นเสื่อมไปอยู่อย่างนี้ อาศัยอาการของจิตคือขันธ์๔ ได้แก่ เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ไปปรุงแต่งมั่นหมายทุกภพทุกชาติ นับเป็นเอนกชาติเหลือประมาณมาจนถึงปัจจุบันชาติ

การอาศัยอาการของจิตเข้าไปยึดเอาสิ่งทั้งปวงเหล่านั้นมาหลายภพหลายชาติ จึงเป็นเหตุให้เป็นไปในสมมตินั้น เป็นเหตุให้อนุสัยครอบงำจิตจนหลงเชื่อตาม จึงเป็นเหตุให้ก่อภพก่อชาติ ด้วยอาการของจิตเข้าไปยึด

ให้พิจารณาอริยสัจธรรมทั้ง๔ เป็นเครื่องแก้อาการของจิตให้เห็นแน่แท้โดยปัจจักขสิทธิว่าตัวอาการของจิตนี้เอง ไม่เที่ยงเป็นทุกข์ จึงหลงตามสังขารเมื่อเห็นจริงลงไปแล้วก็เป็นเครื่องแก้อาการของจิต