โป๊ยเซียนสาว

[IMG]

สวัสดีครับคุณปุญ

[IMG]

สวัสดีครับ ... กลับมาแล้วครับ

ทำไมไม่รับโทรศัพท์เค๊าอ่ะ โทรหาตั้งหลายครั้งอ่ะ งอนแล้วด้วย โป้งๆๆๆๆ

[IMG]

[IMG]

ไปนอนต่อดีกว่า เดี๋ยวโทรไปนะ ^^ พี่ปุญตูดใหญ่ 555+

ไมอ่ะ ขี้เกียจปลุกอ่ะ มีไรป่ะ แบร่ๆๆๆ พี่ปุญบ๊องซ์

เชอะๆๆ วันนี้ตื่นโดยไม่ต้องปลุกหรอ รูปก็ไม่ขึ้น แบร่ๆๆๆ

[IMG]

[IMG]
http://palungjit.org/threads/อนุโมทนาบุญ.185961/page-40#post4282889

[IMG]

[IMG]

[IMG]

มีดอกไม้สวยมาฝากค่ะ...

[IMG]

[IMG]

สวัสดีครับคุณปุญ ... ^^

ขอบคุณครับพี่ที่สละเวลารับฟัง
ขอให้พี่เจริญโลก เจริญธรรม สำเร็จดั่งหวังตั้งใจทุกประการครับ..

จริงอย่างพี่ว่า คนเราแต่ละคน รัก โลภ โกรธ หลง มีมากเกินไป บางครั้งบางทีก็
ไม่แคร์ ไม่ใส่ใจสิ่งรอบข้างคนรอบตัวว่าเขาจะคิดอย่างไร...แต่ว่าผมเข้าใจแล้วตอนนี้

หลังจากที่พ่อหายป่วยคงจะเริ่ม ตั้งต้นชีวิตใหม่ จะไม่ขอย้อนรอยกลับไปที่เดิม
ผู้ที่ผจญทุกข์มามาก ก็มีโอกาศบรรลุธรรมมาก มันเป็นประสพการณ์ตรง ในชีวิต
ที่เป็นบทเรียนราคาแพง แต่ก็คุ้มค่ากับสิ่งที่ได้มาและเสียไป...

จากเหตุการณ์ต่างๆที่ผมได้ผ่านมา ทำให้เข้าใจว่าตนเองยังมีจุดบกพร่องอยู่มาก
ทั้งที่มั่นใจในความสามารถ และความรู้ของตนเอง กลับกลายเป็นว่า หลงโลก หลงธรรม
รู้มากเรียนมาก ก็เลยหลงมาก โง่มาก เพิ่งได้คิดได้สติ เมื่อเรื่องราวทั้งหลายจบลง

ตอนนี้ผมเองกลายเป็นคนพูดน้อยลงมากครับ บางวันไม่ได้พูดเลย เพลงไม่ฟัง หนังไม่ดู
ไม่แต่งตัว ไม่ทาครีม ไม่ใส่น้ำหอม ทั้งๆที่ทำมาเกือบค่อนชีวิต กลายเป็นคนเฉยๆ คือ
พูดตรงๆว่าใจมันไม่เอาอะไรเลย พระก็ไม่อยากเป็น ฆราวาสก็ไม่เอา

แปลกที่ว่า..ตอนตั้งใจฝึกกลับไม่เป็นผลดี พอมาอยู่อย่างนี้สมาธิกลับก้าวหน้า
บางครั้งไม่ได้ตั้งใจ อยู่เฉยๆจิตก็เป็นสมาธิขึ้นมาเอง แล้วก็ทรงอารมณ์อยู่ได้นานๆ
เป็นชั่วโมง บางทีข้ามวันข้ามคืนก็มี ครับ เป็นเรื่องที่แปลกและ งงๆ อยู่เหมือนกันครับ