การปฏิบัติสมาธิเพื่อสุขภาพกายและจิตให้เหนือธรรมดาตามในทางพุทธศาสนา

งานเข้าแระ ต้องทำการบ้านแข่งกับน้อง ๆ อีก แระ........เดี๋ยวค่อยตามมาส่งนะ จ๊ะ[/QUOTE]

กึ๋ย... จะมีเพื่อนใหม่แล้ว ต้องรับน้องกันหน่อย ว่าไงพวกเรา.... เอ ศิษย์เก่ารวมพลังกันทั้งหมด จะได้ครึ่งของเค้ามั๊ยเนี่ย 555 ตัวใครตัวมัน

 

ไม่สบายมาจะเป็นอาทิตย์เลยค่ะ ค่อนข้างหนักสำหรับเราเลย แต่การไม่สบายคราวนี้ กลับได้คิดอะไรเยอะเลย อยากจะนั่งก้อทำไม่ได้เต็มที่ เพราะร่างกายไม่ไหวจริงๆ ตอนร่างกายดีๆ ก็ชอบจะขี้เกียจ อู้ไปเรื่อย ถ้าหายดีเมื่อไหร่ ต้องตั้งใจให้เต็มที่ค่ะ เราโชคดีมีโอกาสได้ปฎิบัติจริงๆค่ะ ตอนนี้ก็ได้ฝึกดูจิตบ้าง ตามแต่สติจะมี ตอนที่คิดฟุ้งซ่าน ได้ทำที่อาจารย์บาสบอก คือไม่ให้ตัด แต่ให้ตามไปดู พอตามดู จิตความฟุ้งซ่านมันแตกหายไปค่ะ ต้องทำเยอะๆ จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน อิอิ catt7 เหมือนสะใจจริงๆ เจ้าตัวฟุ้งซ่านสลาย ขอบคุณค่ะอาจารย์

 

เอาแล้วมั๊ยล่ะ น้องเต่าเทอร์โบ ทำไปทำมา พี่มังกรกลายเป็นน้องใหม่ของห้องนี้...ถ้างั้นนะ

ส่งการบ้านให้ตรวจละกัน (ไม่ใช่ของวันนี้)


คือว่านะ นั่งไปนั่งมา นั่งมานั่งไป มันมีแสงสว่างสีขาว ใส ใส ใสสว่างเย็นตาเย็นใจ รู้สึกพี่จะเห็น

อยู่แถวบนหัวกระบานนะ แล้วพี่ก็นั่งมองไอ้แสงขาว ๆ นี่แหล่ะ......พอมองไปสักพักหนึ่ง จิต

มันคิดไปว่า " ไม่เห็นมีอะไรเลย เซ็งเป็ด55555" แล้วพี่ก็ค่อย ๆ น้อมถอยสมาธิลงมา ทีละนิด ๆ

พอพี่น้อมมาถึงจุดหนึ่งนะ โอ้โฮ..ปวดเอวชิบเป๋ง...เสร็จแล้วพี่ก็แผ่เมตตา เป็นอันเสร็จพิธี


อ่ะ ต่อนะ ยังไม่จบเรื่องราวของวันนั้น พอออกจากสมาธิแล้ว พี่ก็มานั่งพิจารณาธรรม

ว่า ไอ้สิ่งที่เห็นมันคืออะไร สอนอะไรเราได้บ้าง ก็เลยสรุปได้ดังนี้คือ


1. ไม่มีความรู้สึกทางกาย หรือความเจ็บปวดใดใดแม้แต่น้อย (ขณะที่เห็นแสง ใสใส ขาวๆ)

2. ไม่รู้ว่าลมหายใจมันหายไป ตั้งแต่เมื่อไหร่

3. ตอนที่ค่อย ๆ ถอยสมาธิออกมา แล้วพบความเจ็บปวด แถว ๆ เอว...จุดที่ตรงนี้นะ แหม

เราน่าจะหยุดดูอะไรแป็บนึ่ง เผื่อที่ว่า กำลังของสมาธิ มันพอเหมาะพอเจาะ พอดี๊ พอดี

คงเป็นกำลังสำหรับพิจารณา กายสังขาร ให้มันแตกดับได้ อ่ะนะ อ่ะนะ

4. สมาธิดังกล่าวที่ได้มา น่าจะเรียกสมาธิแบบนี้ว่า "หินทับหญ้า" เพราะไม่เกิดปัญญารู้แจ้งใดใด

แต่ถ้าหากนำกำลังของสมาธินี้ ไปนั่งพิจารณากายส่วนใดส่วนหนึ่ง จะเกิดปัญญาแน่นอน


จบการบ้านของวันก่อน.... เฮ้อ ผ่านไหมนี่

 

คราวนี้ ก็มาถึงการบ้านของวันนี้นะ...

1 ดู ไปก็ยังทุกข์ เพราะยึด

2.รู้ ไปก็ยังทุกข์ เพราะยึด

3.วาง ได้ ไม่ยึด ไม่ทุกข์

4. เหลืออีกนิด กูหมดทุกข์


ธรรมชาติเกิดขึ้นที่ใจ แล้วจบลงที่ใจ แต่นี่พวกเรา

ชอบฝืนกฏของธรรมชาติ ใส่น้ำจิ้มปรุงเอง งิงิ

 

ความทุกข์เกิดขึ้นได้ ไฉนหนอ

ความทุกข์ก็เกิดได้จากความไม่ต้องตาต้องใจนะซิ
หากต้องตาต้องใจก็ไม่ทุกข์นิ

ให้นั่งดู ขันฑ์ห้า อยตนะหก ให้เข้าใจว่ามันทำงานร่วมกันอย่างไร
เมื่อดู รู้ แล้วก็วาง แล้วปล่อยให้มันทำงานของมันต่อไปโดยธรรม

เราเพียงรู้ทัน สิ่งใดยังประโยชน์ได้ ก็เก็บไว้ใช้
สิ่งใดไร้ประโยชน์เป็นเหตุแห่งทุกข์ ก็ชลอและดับเหตุเสีย แล้วก็วาง(ผลย่อมไม่เกิด)

ดังนี้ เราก็จะอยู่กับธรรมทั้งสามได้ด้วย คามไม่ทุกข์ ไม่สุข

 

ถึงพี่มังกร...แค่แซวเล่นค่ะ ไม่กล้าเทียบชั้น 555 ที่สำคัญ ไม่มีพวก...ไม่กล้าลุยเดี่ยว...เค้ากลัววววว....555

****

ส่งการบ้าน...

เมื่อคืน นั่งได้ประมาณ 20 นาที อาการบอกไม่ถูก...จำไม่ได้ด้วยค่ะ มีเสียงรบกวนเยอะ บางครั้งใจก็ไปตามเสียงรบกวน คิดต่อไปว่า...ถ้ามีตังค์ จะทำเป็นห้องกระจก กันเสียง สุดท้ายลาไปนอนอีกตามเคย...

ส่งการบ้านเพื่อให้รู้ว่า...ยังทำการบ้านอยู่... นักเรียนยังอยู่...ครูจะได้อยู่ดูด้วย ถ้าไม่มีนักเรียน ก็ไม่มีครู ก็จบ...สวัสดี...ปิดโรงเรียน ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น

เอ...หรือว่า...ต้องปล่อยวาง อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด

 

555 พี่เต่า มีบอก อาจารย์ด้วยนิ

******************************
ส่งการบ้านจ้า

เมื่อวานไปนั่งห้องพระ ไม่ได้สวดมนต์อะไร ก็นั่งไปเฉยๆ พิจารณาพรหมวิหาร อาการก็นิ่งๆ

มีเหมือนแมลง มด เสียงจากนอกบ้าน ก็ไม่ได้เอาไปใส่ใจอะไร ปล่อยให้อารมณ์นิ่งๆ ไป

พอออกจากสมาธิ รู้สึกว่าตัวเองนั่งแป็บเดียว ไม่น่าจะเกิน 10 นาที แต่พอมาดูนาฬิกา น่าจะผ่านไปครึ่งชม. ได้

หมู่นี้นั่งไม่ค่อยได้นาน อาการป่วยเข้ามาแทรก ไอ ตอนกำลังทำสมาธิ ก็ถอนออก

ใจคิดเลย นั่งต่ออีกสักนิด มันเพิ่งแป็บเดียว ดัน ไอขึ้นมาอีก ก็เลย พอก็พอ

จบการรายงานเพียงเท่านี้คะ

 

ผมขอทำการบ้าน ตอบท่านอาจารย์ ในเฉพาะข้อความสีแดงครับ........

การต้องตาต้องใจ ก็เป็นทุกข์ครับ แต่เหตุที่เราไม่รู้ว่าทุกข์ เพราะมองไม่เห็น

และรู้ไม่ทัน สิ่งที่ตาไปกระทบ(วิญญาณจักษุ) แล้วถูกวิญญาณจักษุนั้น นำมาปรุงแต่ง

เข้ามาปิดบังจิตแท้ใจแท้ ไม่ให้เห็นถึงสภาวะธรรม ตามความเป็นจริงครับ

 

ครับ...ในครั้งต่อไป ถ้าผมไม่ติดขัดเรื่องการงาน หรือ..ฯลฯ

จะเข้ามาส่งการบ้าน ของคุณพลังไฟ ตามที่ผมเข้าใจครับ

 

555 สมแล้วที่เทรนพิเศษให้เก่งขึ้นเยอะ 5-5-5

 

อ้างอิง:
<TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%"><TBODY><TR><TD style="BORDER-BOTTOM: 1px inset; BORDER-LEFT: 1px inset; BORDER-TOP: 1px inset; BORDER-RIGHT: 1px inset" class=alt2>ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ มังกรบูรพา
คราวนี้ ก็มาถึงการบ้านของวันนี้นะ...

1 ดู ไปก็ยังทุกข์ เพราะยึด

2.รู้ ไปก็ยังทุกข์ เพราะยึด

3.วาง ได้ ไม่ยึด ไม่ทุกข์

4. เหลืออีกนิด กูหมดทุกข์


ธรรมชาติเกิดขึ้นที่ใจ แล้วจบลงที่ใจ แต่นี่พวกเรา

ชอบฝืนกฏของธรรมชาติ ใส่น้ำจิ้มปรุงเอง งิงิ
</TD></TR></TBODY></TABLE>
ความทุกข์เกิดขึ้นได้ ไฉนหนอ

ความทุกข์ก็เกิดได้จากความไม่ต้องตาต้องใจนะซิ
หากต้องตาต้องใจก็ไม่ทุกข์นิ

ให้นั่งดู ขันฑ์ห้า อยตนะหก ให้เข้าใจว่ามันทำงานร่วมกันอย่างไร
เมื่อดู รู้ แล้วก็วาง แล้วปล่อยให้มันทำงานของมันต่อไปโดยธรรม

เราเพียงรู้ทัน สิ่งใดยังประโยชน์ได้ ก็เก็บไว้ใช้
สิ่งใดไร้ประโยชน์เป็นเหตุแห่งทุกข์ ก็ชลอและดับเหตุเสีย แล้วก็วาง(ผลย่อมไม่เกิด)

ดังนี้ เราก็จะอยู่กับธรรมทั้งสามได้ด้วย คามไม่ทุกข์ ไม่สุข

..................................................................................

ขอบพระคุณ คุณอาหมอสุวิ และคุณอามังกร ที่กรูณาเข้ามาสอนค่ะ

หนูพยายามนั่งดูขันธ์ห้าทุกวี่วัน บางครั้งรู้สึกว่าที่เราทุกข์เพราะขันธ์ห้านั้นมันไร้สาระเราไม่ทุกข์กับมันก็ได้

แต่ที่รู้สึกทุกข์เพราะแคร์กับความรู้สึกของคนอื่นไม่รู้ต้องทำไง เพราะถ้าเราอยู่ของเราคนเดียวมันก็วางได้ พอต้องติดต่อกับผู้อื่นเสมอๆมันดันวางไม่ลง(ไปแคร์สายตาชาวบ้านทุกที) ... T-T

 

มาส่งการบ้านครับ
เมื่อคืน สวดมนฆ์ บท๓ ไม่ฟุ้งเท่าใหร่ แต่ทำไมจำอะไรไม่ค่อยได้ครับ
ตอนเช้านี้ บท๓ ก็สงบพอสมควร พิจราณา ปัจเวทณ์แผ่เมตตา ทุกครั้งก็นั่งได้แค่ช.ม เศษๆเองครับ อาการไม่ค่อยจะเหมือนกันทุกครั้งครับ คือบางทีลืม พิจราณา ปัจเวทณ์แผ่เมตตา บางทีก็หายไปตอนกำลังทำอยู่ แต่ก็ยังจับได้ครับ
ขอบพระคุณ อาจารย์ บาสครับ

 

หากมีผู้ดูวิญญาณ ผู้รู้วิญญาณ นั้นไม่หมดใจ

หากจะหมดแท้ซึ่งภาระใจ ต้องไม่มีผู้ดูใจ ผู้รู้ใจ


เฮ้อ..เพียงแค่ไม่ยึด ว่ามีผู้ดู ผู้รู้ ทุกอย่างก็จบ...

 

ส่งการบ้านค่ะ

นั่งเมื่อคืน...ท่ามกลางเสียงทีวี... ช่วงนี้เหมือนนั่งไปตามหน้าที่...ไม่รู้ว่าเป็นยังไง จับจุดไม่ถูก พยายามจะทำตามบทเรียน ก็ไม่จบ แป๊บเดียวก็ลาไปนอนแล้ว

"ขยันก็ให้ทำ ขี้เกียจก็ให้ทำ" ทำมันทุกวันจ้า

 

มาส่งการบ้านค่า หนูนั่งทุกวันอยู่นะคะ

เมื่อคืนนั่งได้ครบบทหนึ่ง แต่วันจันทร์กะอังคารนั่งไม่ครบบทค่ะ

พอรู้สึกมีความคิดเข้ามาก็กำหนดรู้แล้วก็ภาวนาต่อเป็นยังงี้จนจบก็แวบน้อยลง

รู้สึกนั่งได้นิ่งขึ้น(รึเปล่าว้า)ค่ะ จบก็แผ่เมตตา ปัจจเวกขณ์ค่ะ

 

หากมีผู้ดูวิญญาณ ผู้รู้วิญญาณ นั้นไม่หมดใจ

หากจะหมดแท้ซึ่งภาระใจ ต้องไม่มีผู้ดูใจ ผู้รู้ใจ

สาธุ กล่าวได้ถูกต้องแล้ว เจริญแล้ว ชอบแล้ว

" เริ่มต้นที่วิญญาน จบลงที่วิญญาน นั้นหมด"

เมื่อวิญญาน เป็นศูนย์ ไม่มีจุดเริ่มต้น และจุดจบ
เป็นโดยสภาวะของตัวมันเอง
ย่อมเหนือภาวะ ผู้ดู ผู้รู้
เป็นการวาง อย่างสิ้นเชิง
ที่นอกเหนือ ความเข้าใจ และไม่เข้าใจ
ปฎิบัติ ปฎิบัติ ปฎิบัติ และปฎิบัติ

 

อิอิ น้องหนูจ๊ะจ็า จิตมันส่งออกนอกแล้วนะจ๊ะ

ใครจะคิดยังไง มันเรื่องของเขาอ่ะนะ ห้ามเขาก็ไม่ได้

แต่ห้ามตัวเราเองไม่ให้ทุกข์นั้น มันสุดแสนที่จะง่าย


ง่ายเพียงแค่หลับตาสักแป็บ เห็นแสงสีต่าง ๆ ที่เปลือกตา

จะรู้สภาวะแท้จริงของตนเอง ดูไปจิ ดูไป ทุกข์มีที่ไหนกันล่ะ


หุหุ....ก็ไปใส่เครื่องปรุงเอง แถมรสชาดไม่อร่ายอีก เอ๊กๆ

 

คุยกันไปคุยกันมา ก็มาจบที่ตัวเดียวกัน คือธาตุแท้ของจิต อย่างนี้ต้อง.......

 

ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดใช้....จ้า อิอิ

 

อืม...คล้ายกันกับตัวนี่หรือป่าว

โลกนี้ที่เรารับรู้อยู่ว่ามันมีอยู่จริง สิ่งต่าง ๆ ที่เห็นรับสัมผัส ทางอายตนะต่าง ๆ เราก็รู้ว่ามันมีอยู่จริง
เพราะจิตเราไปรับรู้ว่ามันมีอยู่จริง
ถ้าจิตไม่รับรู้ ไม่ดู ไม่เห็น โลกนี้และสิ่งต่าง ๆ มันก็ไม่มีอยู่จริง มันก็เป็นมายา
ไม่มีอะไรเลย สูญ ว่าง..... ชั่วนิรันดร์


^
^
ไม่ได้ตั้งใจจะบอกว่าเมื่อเจอสิ่งต่าง ๆ ในการปฏิบัติจะเริ่มด้วย ไ่ม่ดู ไม่รู้ ไม่เห็นนะ แต่เราต้องผ่านกระบวนการ ดู รู้ ละวาง ขวบวนการคิดในสิ่งนั้น ๆ อย่างแยบคาย ทำใ้ห้เห็นกฎแห่งไตรลักษณ์ในทุก ๆ สิ่งทุกอย่างเสียก่อน แล้วก็จะเห็นมันเป็นเช่นนั้นเอง ก็จะคล้ายกับ ไม่รับรู้ ไม่ดู ไม่เห็น ฉันนั้น


เฮ้อ..ยังต้องฝึกอีกเยอะเชียวเรา:''(