กิน กาม เก็บ มีความสุขกับทางโลกบาปตรงไหน

ความสุขที่เราคิดว่าเป็นความสุข อาจจะยังไม่ใช่ความสุขจริง ๆ
กิน... กินของอร่อย กินของดี ของประณีต เรามีความสุข
กิน... กินจนอิ่ม เริ่มรู้สึกไม่อยากกินต่อ
กิน... เยอะเกินไป จนอิ่มมาก ๆ เดินแทบไม่ไหว จากตอนแรกที่มีความสุข กลายเป็นความทุกข์แล้ว
สรุปกินพอดี มีความสุข กินเยอะ ๆ มีความทุกข์

เสพกาม... เสพบุุคคลที่พึงพอใจ บุคคลที่ปราถนา เรามีความสุข
เสพกาม... เสพซ้ำ ๆ บ่อย ๆ ร่างกายเริ่มเจ็บปวด
เสพกาม... เสพเยอะมาก เยอะเกินไป ร่างกายป่วย เกิดโรค ฯลฯ
สรุปเสพกามพอดี มีความสุข เสพเยอะเกินไป มีความทุกข์

เงินทอง... มีใช้จ่ายตามปราถนา ได้สิ่งที่ควรได้ มีความสุข
เงินทอง... มีเยอะ มีความสุข เริ่มรู้สึกไม่อยากสูญเสีย
เงินทอง.. มีเยอะเกินไป กลัวโดนปล้น กลัวโดนขโมย กลัวถูกโกง กลัวคนหวังผลประโยชน์
กลัวเงินทั้งหมดหายไป กลัวการสูญเสียสุด ๆ ต้องรักษาไว้ให้ได้ เกิดความทุกข์

เสพกามไปเรื่อย ๆ ถึงจุดหนึ่งจะเริ่มเบื่อ เพราะอะไร
เพราะเราไม่สามารถเสพได้ถึงที่สุด เราเสพได้แค่นิด ๆ เสพได้แค่แปบ ๆ
ความสุขที่เราหวังว่าจะมาจากการเสพกาม จึงมาแบบนิด ๆ มาแบบแปบ ๆ
เหมือนแสงหิงห้อยในตอนกลางคืน เห็นแล้วสวยดี แต่ผ่านไปแค่คืนเดียวหิงห้อยพวกนั้นก็ตายแล้ว เหลือแต่ซากศพ
ความสุขที่คาดหวังว่าจะได้จากการเสพกาม จึงให้ได้แค่เหมือนหิงห้อยพวกนั้น คือระยะเวลาสั้นเหลือเกิน หากต้องการอีกต้องเสพอีก ก็ต้องวิ่งหาหิงห้อยเหล่านั้นอีก
ก็ต้องใช้เวลาในการหาหิงห้อย เวลาที่สูญเสียในการหาหิงห้อยอาจใช้เวลาเป็นวัน ๆ เพื่อได้ดูหิงห้อยแค่ 3 นาที
เปรียบเสมือนชีวิตเรา ที่พยายามหาความสุขจากสิ่งต่าง ๆ
ในขณะที่กว่าเราจะได้มานั้น เราไม่เคยรู้ตัวว่าใช้เวลาการหานั้น นานแค่ไหน เพื่อจะได้สิ่ง ๆ นั้นมา ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ได้นานแค่ไหน

พระพุทธองค์ สอนให้เราสละสิ่งเหล่านั้น เพื่อว่าจะได้ไม่ต้องเสียเวลาในการหาความสุข
แต่ก็มีความสุขได้ เพราะว่าความสุข และความทุกข์เกิดขึ้นและดับไปในตัวเรา 6 ฟุต สามซอกนี้แหละ

ดังนั้นแทนที่จะวิ่งหาความสุขจากแสงหิงห้อย ก็มีความสุขกับแสงพระอาทิตย์
ที่มีความยาวนานกว่า เสถียรกว่า มั่นคงกว่า

ชีวิตมนุษย์อยู่ได้ 80 ปี มากสุดไม่น่าจะเกิน 120 ปี
ถ้าคิดว่า ระยะเวลาแค่นี้ มีความยาวนานมาก
ก็ลองคิดใหม่ดูดี ๆ

ตอนนี้เราเกิดมากี่ปีแล้ว? คิดว่ามันผ่านไปเร็วหรือช้ากัน?

อยากให้นานจริง เขานับกันเป็นกัลป์ ๆ
อยากรู้ว่ากัลป์นานแค่ไหน ลองไปหาอ่านดู
อยากเสพสุขจริง เสพนาน ๆ แบบนั้นน่าจะเหมาะกว่า
เพราะว่า ถ้าเสพแค่ขณะมีชีวิตมนุษย์ มัวเสพจนหลงระเริง ประมาท
ลืมทำบุญ ลืมทำสิ่งที่เป็นกุศล พอใกล้ตายมาจะพบแต่ความว่างเปล่า
แล้วแบบนี้ มันจะเป็นเรื่องดีแล้วหรือ

 

ทุกคน พอมีความสุขแล้ว มักจะเพลิดเพลินกับความสุขเหล่านั้น จนลืมทำสิ่งที่ควรทำ
สุดท้ายเมื่อความสุขเหล่านั้นหมดลง เราก็เป็นเหมือนแทบจะสิ้นใจ เพราะเราเพลิดเพลินมากเกินไปจนลืมทำต่อ

พระพุทธองค์เห็นอันตรายแม้ในความสุข จึงสอนให้ปล่อยวาง
เราแม้ไม่ค่อยเข้าใจ ก็มีหน้าที่ทำตาม ให้บรรลุเป้าหมาย
เพราะเราปราถนาในความสุขเช่นกัน
เพียงแต่ความสุขที่เราจะได้รับตามคำสอนนั้น เป็นความสุขอันประเสริฐ

 

คนเรามีความสุขมากเกินไป ก็มักจะหลงระเริงจนลืมตัว ก็จะไม่เห็นอะไร
จนกว่าจะเจอความทุกข์ ถึงจะเริ่มมีสติ เห็นทางธรรม
ที่เรียกว่า เห็นสัจธรรม

พระพุทธองค์เห็นสัจธรรมแล้ว และสอนแต่สิ่งที่เป็นสัจธรรม
จึงยากและง่าย ในเวลาเดียวกัน ที่จะทำความเข้าใจ

 

ไม่เห็นทุกข์ ก็ไม่เห็นเรา อะเนอะ

ว่ากันไม่ได้ ก็กูไม่รู้จักทุกข์นี่ และทุกข์ไหนๆ ก็จะทำอะไรกูไม่ได้

และกูก็ไม่เชื่อ เรื่องบาปและบุญด้วย สวรรค์และนรก กูก็ไม่เชื่อ
และกูก็ไม่เชื่อด้วย ว่ามีเหตุจะต้องมีผล
กูรู้อย่างเดียว เงินซื้อได้ทุกอย่าง ซื้อบุญไว้กินชาติหน้าก็ถ้ามันมีจริง
กูฟังตัวกูผู้เดียว

พระพุทธเจ้าเรียก สัตว์เหล่านี้ ว่า อเวไนยสัตว์ คือ สอนไม่ได้

หัวข้อกระทู้ถามว่า บาปตรงไหน?
เมื่ออกุศลธรรม สะสม จนสุกงอม ก็จะรู้เอง ว่าบาปอยู่ตรงไหน

ยุติธรรม

 

ผมไม่บวชครับ ผมจะเป็นนักธุรกิจใหญ่ครับ โอเคนะครับ

 

เกิดเป็นคนก็ต้องขยันอดทนสร้างประโยชน์ให้เกิดขึ้น

ส่วนทางโลกจะสุขหรือทุกข์ คงต้องไปพิสูจน์เอาเอง
แม้คนอื่นจะบอกก็ไม่เหมือนกัน เพราะวาสนาต่างกัน

มนุษย์สัตว์ทั้งหลายรักสุข เกลียดทุกข์ทั้งนั้น ไม่ใช่มีแค่เราคนเดียว
แต่การแสวงหาจะได้มากได้น้อย มันต่างกันด้วยปัจจัยต่างๆ

พระพุทธเจ้าไม่ได้ทรงห้ามฆราวาสในการแสวงหาทรัพย์สมบัติ
มีเฉพาะนักบวชเท่านั้นที่ต้องทำตามวินัย
เพราะเป้าหมายต่างกัน เมื่อเป้าหมายต่างกันวิธีการข้อปฏิบัติย่อมต่างกัน

ฆราวาสต้องการความสุขในโลกนี้และโลกหน้า
นักบวชต้องการหลุดพ้นจากโลกจากการกลับมาเกิดใหม่ที่ไม่รู้จบ
ซึ่งเป็นเหตุแห่งทุกข์ทั้งปวง

 

จบครับ นี่แหล่ะครับ สิ่งที่ผมต้องการ

 

ฆราวาสที่ต้องการต้องการหลุดพ้นจากการเกิดก็มี ไม่ใช่ไม่มี ไม่จำเป็นต้องเป็นนักบวชเสมอไปที่ต้องการการหลุดพ้น ตัวนักบวชเองเมื่อบวชมาอาศัยผ้าเหลืองหากินบนศรัทธาของชาวบ้านที่มีต่อพระพุทธชิณสีย์เจ้าแต่ใช้ชีวิตแบบฆราวาสก็มี 55555
ใครจะยังไงมันอยุ่ที่เค้าจะดำเนินทางเดินยังไง ตัวเราละดำเนินทางไหนแน่ เจ้าของกระทุ้จะเดินทางโลกธาติก็เดินไป เพราะเค้ามีแค่ชาตินี้ชาติเดียวเท่านั้น. ชาติหน้าจะเป็นอะไรเค้าไม่สนใจ จะเป็นสัตว์เดรันฉานก็ช่างมัน รึจะเป็นเทวดา ก็ช่างมัน รึจะเป็นคนก็ไม่ใช่คนนี้อีกเป็นใครก็ไม่รุ้ เป็นหญิงเป็นชายเป็นกระเทยเป็นคนพิการก็ช่างมัน รึจะเป็นสัตว์นรกรึอสุรกายก็ช่างมัน เค้าขอแค่ชาตินี้จะอยุ่กับโลกธาติก็พอ กิน ผสมพันธ์ มีเงินเค้าพอใจแค่นี้ นี่คือสุขในสิ่งที่เค้าคิดก็ทำไป แต่ถ้าเค้ารักพ่อ-แม่รึผู้ให้กำเนิด มีความกตัญญูรุ้คุณพ่อ-แม่เค้าจะไม่ทำให้พ่อ-แม่เสียใจแน่ๆ สิ่งที่ลุกทำแล้วพ่อแม่เสียใจคือ ฆ่าสัตว์เพราะพ่อแม่รุ้ว่าถ้าลุกเราฆ่าสัตว์ลุกต้องมีภพอบายเป็นที่ไปแน่ ถ้าลุกลักขโมยของคนอื่น ลุกถุกจับได้ต้องติดคุก ลุกไปเป็นชุ้กับเมียคนอื่น. ลุกต้องมีอบายเป็นที่ไปแน่ ถ้าลุกพุดแต่เรื่องโกหกชาวบ้าน ลุกต้องเป็นคนที่คนอื่นรังเกียจและไม่เชื่อถือ ถ้าลุกเสพของที่ทำให้ขาดสติไปทำร้ายคนอื่น ลุกต้องมีอบายเป็นที่ไปแน่ ถ้าลุกเบียดเบียนเอารัดเอาเปรียบคนอื่นลุกต้องมีอบายเป็นที่ไปแน่ ถ้ารักพ่อ-แม่จริงจะไม่ทำให้ท่านเสียใจ ยกเว้นรักแต่ปากที่พ่นแต่ลมออกมาเท่านั้น. แต่พฤตินั้นทำในสิ่งที่พ่อ-แม่ต้องเสียใจ เค้าเรียกคนเช่นนี้ว่า คนอกตัญญู 555555

 

ถวายพระทองเหลือง หน้าตัก 40 นิ้ว คนเดียว ฉลองเข้าสู่เบญจเพส อายุ 25 ปี อุทิศให้บรรพบุรุษผู้มีพระคุณ เจ้ากรรมนายเวร สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ปกปักรักษา

 

ถวายระฆังทองเหลือง ขนาด 5 กำ คนเดียว ฉลองเข้าสู่เบญจเพส อายุ 25 ปี อุทิศให้บรรพบุรุษผู้มีพระคุณ เจ้ากรรมนายเวร สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ปกปักรักษา

 

แสงแห่งศรัทธา ขณะออกเดินทาง อนุโมทนา สาธุกับทุกๆท่านครับ

 

ผมต้องค้าขายได้ร่ำรวยมากในชาตินี้ จบนะ

 

มาร์ค ซัคเคอร์เบิร์ก ประกาศบริจาคหุ้น 99% ให้การกุศล รับขวัญลูกสาว


พ่อแม่ ย่อมรู้หนทาง การวางแผนชีวิตที่ดีกว่าให้ลูก ทำไมจึงเป็นเรื่องการ สละออก


"โอ"น้อยไป ออก

 

บางเรื่องต้องอาศัยเวลา บารมีภูมิธรรมให้มาก

 

ทางโลก ไม่จีรังยั่งยืน มีพยามัจจุราช ครอบงำ มีความเจ็บป่วย ความทรุดโทรมของร่างากาย

ตามติดไปทุกขณะ หาเงินมาแทบทั้งชีวิต พอจะเสพสุข กับสิ่งที่หามาได้ บ้านช่อง

ใหญโต เสื้อผ้าอาภรณ์ สดสวย แต่เจ้าร่างกายที่ ที่อยุ่ภายใต้อาภรณ์ที่งดงาม มันทั้ง

เหี่ยว ทั่งย่น ผมก็ขาวโพน ทุกอณูของร่างกาย มีแต่ความหม่นหมอง กำลังวังชาก็ลด

น้อยลงไป

ทางธรรม มีแต่ความมั่นคง ไม่หวั่นไหว ไม่เศร้าหมอง มีแต่สุขสงบ

 

ยามทุกข์ก็ไม่ตกอยู่ในความประมาท
ยามสุขสบายก็ไม่ตกอยู่ในความประมาท
ความประมาทคืออะไรล่ะ?
ความประมาทคือ ความคิดว่าชีวิตเป็นสิ่งที่แน่นอน
ความเจ็บ ความชรา ความตาย กำลังลอบสังหารเรา
อยู่หรือเปล่า? ถ้ารู้สึกไม่ปลอดภัยเราจะป้องกันแก้ไข
อย่างไรด้วยวิถีพุทธะ

 

อย่ากินจนไปนรกอย่างข้าน้อยนะคะ ^_^ ต้องมีขันติเยอะๆค่ะ อดทน อดกลั้นไว้ ต้องถึงขั้นยอมตายเลยนะคะ เพราะกิเลสประมาทไม่ได้ อย่าคิดว่าปฏิบัตินิดหน่อยจะช่วยได้ค่ะ

 

ผมตัดสินใจที่จะค้าขายร่ำรวยแล้วครับ ขอบพระคุณสำหรับคำทำนายจากคุณนวลปรางครับ คือ ขอทำเพื่อแผ่นดินครับ หากินเองดีกว่า ถูกต้องครับ ยอมตายไม่เอาภาษีมายังชีพตนครับ ไม่รับราชการ คิดแล้วก็มีความสุขจริงๆครับ ทำให้แผ่นดินไทย แผ่นดินเกิด ชาตินี้นอกจากค้าขายหากินยังชีพตนไปขยายงานให้ร่ำรวยๆยิ่งๆขึ้นไป จะไม่ไปร่วมกันทุจริตเบียดบังภาษีประชาชนมาเป็นของตน ยอมตาย เพราะเมื่อระลึกถึงธรรม แม้แต่ชีวิตก็ยอมสละได้ครับ

 

ท่านจขกท.คะ..หากข้าน้อยกล่าวอะไรที่ไม่เหมาะสมไม่ดีไม่งาม ขออโหสิกรรมให้ข้าน้อยด้วยนะคะ วันนี้รู้สึกจิตเบิกบานเป็นสุข เพราะเข้าใจสภาวะธรรมบางอย่าง ขอให้ท่านเจริญในทางธรรมและทางโลกยิ่งๆขึ้นไปค่ะ /||\

 

ให้อโหสิกรรมในทุกกรณีครับ

คือ ผมอยากประสบความสำเร็จสูงสุดในทางโลก ผมรู้ว่ายังไงผมก็ต้องตาย แต่ที่อยากร่ำรวยมาก เพราะหาเงินไปทำบุญครับ

ขยันหา รักษาดี มีกัลยาณมิตร ใช้ชีวิตสนุก

มันส์