ทำไมถึงเป็นคนเฉยชา

อาจจะเคยอธิษฐานไว้ก็ได้ ก็เลยเป็นอย่างในปัจจุบัน อาจจะอธิษฐานแบบนี้ไว้เพื่อให้ง่ายและเกิดความก้าวหน้าในการปฏิิบัติธรรมก็ได้ค่ะ หรืออาจจะเห็นทุกข์และเบื่อหน่ายในความทุกข์ จึงอธิษฐานเช่นนี้ไว้

 

เป็นเพราะบุญ

 

เข้าวัดปฎิบัติธรรมน่าจะไปได้ดี หากไม่มีภาระต่อพ่อแม่ จะได้บรรลุธรรมได้ไว หากไม่มีกรรมอย่างอื่นมาจองเวรหรือขัดขวางด้วยยิ่งดีใหญ่ครับ...

 

ของเก่าเตือนสัญญาให้พินิจ
ค้นในจิตอนัตตาพ้นสงสาร
กายวิบากทอดอาลัยอุเบกขาญาณ
วิชชาผสานอวิชชาสิ้นผลบำเพ็ญ

นิพพิทาหน่ายแท้แน่ในจิต
ต้องรู้กิจกลโลกีย์ไร้แก่นสาร
ใจมิข้องติดอยู่ในรูปนาม
จิตปล่อยวางอย่างผู้รู้แจ้งเห็นจริง

หากโมหะข้องแวะติดความว่าง
คือพยามปิดผัสสะกั้นกระแส
ใจนิ่งอยู่ในอารมณ์เคลือบแคลง
กิเลสแฝงนอนจิตขันธ์สันดาน

แสดงฤทธิ์ยามเผลอสำคัญนัก
โทสะชัดคัดเคืองใจรู้ทันไหม
สงบอยู่ชั่วคราวใช่ตลอดไป
ชอบทำใจพักหลบสยบอารมณ์!

เวทนาสุขทุกข์ประจำธาตุ
หากสามารถต้องประจักษ์แจ้งชัดขันธ์
ปลงอัตตาถึงความอัศจรรย์
จิตตื่นพลันสว่าไสวไร้ราคิน

ถามความดีได้เพียงนี้ว่าดีนัก
กามราคะปรุงแต่งใจไม่ไหลหลง
กายวิเวกเป็นเหตุไกลจิตกังวล
ไม่ร้อนรนเพลินกำหนัดหนักอุรา

เพียรกระทำความดีตามหน้าที่
ลูกที่ดีกตัญญูรู้กิจหนา
ฝึกรู้กายรู้ใจอย่างสัมมา
หมั่นเสวนาธรรมากับบัณฑิตชน

ใจยอมรับความจริงที่เป็นอยู่
ระลึกรู้สรรพสิ่งล้วนแปรผัน
ไตรลักษณ์แสดงแจ่มชัดทุกวัน
กิเลสพลันสูญหายสลายไป

ด้วยลักขณูปนิชฌานธรรมเอก
รู้สาเหตุกำเนิดภพจบปัญหา
หลุดพ้นจากพันธนาด้วยปัญญา
เพียรภาวนาดูจิตรู้กายใจ

อันวิชาทางโลกมิจบสิ้น
วิชาจริงสิ้นภพจบตัณหา
จิตแช่มชื่นเบิกบานทุกครา
รสวิเวกสุขอุราน่ายินดี

 

เป็นคำถามที่ดีครับ ... ซึ่งอาการนี้ผมก็เป็นเหมือนกันครับ

อาการแบบนี้หากเรายังเด็กมีผู้ใหญ่ดูแล มันก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับ
แต่พอเริ่มโตต้องทำงาน ต้องมีความรับผิดชอบงาน รับผิดชอบคน
อาการแบบนี้มันจะขวางการทำงานเอา .. แล้วทีนี้จะเป็นทุกข์ใจเลย

แม้คนจะบวชเป็นพระ คุณก็ต้องมีสังคมพระ เณร ญาติโยม การเฉื่อยชา เฉยชา จึงไม่เป็นของดี
ควรเปลี่ยนแปลง แก้ไขเสีย .. สาเหตุชาติก่อนเราไม่ต้องไปพูดล่ะมันแก้ไม่ได้
แก้มันชาตินี้เลย

ทางแก้นั้นพระเกจิใหญ่ท่านว่า ควรทำการขวนขวายในการงานที่เป็นประโยชน์ อย่านิ่งเฉย
ทั้งต่อครอบครัวสังคม อย่าทำตัวเป็นเด็กที่คอยให้คนมาเอาใจ คอยทำทุกอย่างให้
การสนใจสิ่งรอบตัว ทำตัวเองให้เป็นคน คอยช่วยเหลือ แบ่งปัน มีน้ำใจ เป็นทางแก้โดยตรง
การจะแสดงออกมา ก็ต้องเริ่มมาจากใจ ซึ่งจะเริ่มโดยการแผ่เมตตาก่อนก็ได้ ให้เห็นใจกัน
แล้วลงมือกระทำทางกายให้สัมฤทธิเป็นผลขึ้นมา

และอีกหนึ่งสิ่งสำคัญคือการพิจารณาให้เข้าใจประโยชน์ของการทำตัวให้เป็นประโยชน์อย่างแท้จริง
เพราะคนที่เข้าใจอย่างแท้จริงย่อมลงมือทำสิ่งต่างๆให้เกิดขึ้นเองได้โดยไม่ต้องมีคนมาสั่ง หรือเตือน
และยังสามารถทำได้อย่างต่อเนื่อง ไม่ลดละเลิกไปเสียก่อน

คุณฉลาดที่ถามปัญหาที่ควรถาม .. ขออวยพรให้คุณ สวัสดี เจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไป

 

ตอบตามประสบการณ์เพราะไม่มีแรงบันดาลใจ-ไม่มีสิ่งเร้าที่สามารถเข้ามาเป็นตัวกระตุ้นครับ

 

เคยผ่านช่วงเหงามาแล้วค่ะ แต่อันนั้นเหงาเพราะป่วย ออกนอกห้องยังไม่ได้ พี่น้องก็ไม่เอา มีแต่พ่อแม่กะเพื่อนอีกคน คบใครก็ไม่ได้เพราะอยู่แต่ในบ้าน ถ้าสิ่งที่ชอบทีสุดคงเป็นหนังสือ

พออาการดีดิฉันเริ่มทำงานได้ออกนอกบ้านบ้าง (แต่ก็ไม่ค่อยได้คบใคร)สนุกมากนะ จะไปไหนก็ได้คนเดียว

ปัจจุบันมีลูกแล้วเลยไม่เหงาด้วยมั้ง แต่ยืนยัน/นั่งยัน ว่าไม่เกี่ยวกะหน้าตาค่ะ ดิฉันไม่ชอบให้ใครมาจีบ (ถ้านึกย้อนกลับไปนะคะ)