ธรรมพระบูรพาจารย์(หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต)

ขอขอบคุณ คุณคุรุวาโร มากนะคะ
ที่ช่วยตอบสิ่งที่อยากรู้มานานแล้วให้ทราบ
ขอบคุณจริงๆค่ะ

 

ขอบพระคุณค่ะ ขอถามอีกนิดนึงค่ะว่า ฤทธิ์ทางใจ เป็นอย่างไรหรอคะพี่ และแสดงได้อย่างไร

 

ขอบคุณมากครับ
ว่างๆ จะหาพระนาคปรกมาห้อยครับ เพื่ออะไรจะดีขึ้นครับ

 

ช่วยดูให้ด้วยนะคะ ขอบคุณคะ

 

อธิบายว่า อภิญญาครับ หรือการใช้พระคาถาอาคม หรือการอธิษฐานแล้วสิ่งนั้นจะเป็นจริงเสมอไม่มากก็น้อยครับ แต่ถ้าจะให้มีผลดี ต้องขึ้นอรูปฌานหนึ่งให้ได้ครับ เพราะว่าจะใช้ได้สะดวกมากขึ้น แต่ก็ถ้าไม่ปฏิบัตินานๆก็เสื่อมได้เหมือนกันครับ
ขอให้เจริญในธรรมครับ

 

อนุโมทนาสาธุค่ะ ขอน้อมจิตอธิษฐานให้พี่ถึงพระนิพพานโดยเร็ววันด้วยค่ะ เจริญในธรรมค่ะ

 

ขอกราบขอพระคุณ คุณคุรุวาโรมากครับ และขออนุโมทนาสาธุกับธรรมทาน ที่คุณคุรุวาโรได้อนุเคราะห์เป็นธรรมทานมา ผมจะพยายามปฎิบัติและแก้ไขครับ ขออนุโมทนาสาธุ...

 

ขอความแนะนำด้วยค่ะ
อาการที่เรานอนหลับแล้วฝันไปยังที่ต่างๆๆ และมีคนมาส่งเวลาที่ก่อนจะตื่นเกิดจากอะไรค่ะ
และมีวิธีแก้อย่างไรดี

ขอให้เจริญในธรรมสูงยิ่งๆๆขึ้นไปค่ะ

 

ขอบพระคุณท่าน AVATAAR มากครับที่ช่วยชี้แนะ แต่ก็ยังแก้ไม่หายสักทีครับ จะลุกเดินจงกรมก็ติดที่สถานที่ (อยู่หอพักครับ) ก็เลยใช้การเดินในชีวิตประจำวันแล้วฝึกสติไปครับ สติทันบ้างไม่ทันบ้าง พอฝึกสติดูความรู้สึกนึกคิดก็กลายเป็นเห็นตัวเองเป็น 3 ส่วน (ความรู้สึก) ครับ ส่วนที่ 1 เห็นว่ากำลังทำอะไรอยู่ ส่วนที่ 2 เห็นว่ามีความรู้สึกขณะที่กำลังทำอะไรอยู่ ส่วนที่ 3 มองเฉยๆ ครับ ไม่มีความรู้สึกอะไร คล้ายกับเรานั่งมองคนที่กำลังเดินผ่านไปมาครับ ตอนแรกก็ตกใจ เดินไปไหนก็เหมือนเดินไป 3 คน ก็เลยหยุดปฎิบัติ หันมาฟังเทศน์แล้วดูความรู้สึกไป แต่ก็ยังลุ่มๆ ดอนๆ ยังไม่ก้าวหน้าเลยครับ ถ้ากระไร รบกวนท่าน AVATAAR , ท่านคุรุวาโร ( ท่านหม้อหุงข้าวด้วย ) ช่วยชี้แนะด้วยนะครับ จะได้ไม่เนิ่นช้าในการปฏิบัติครับ..
ขอบพระคุณมากครับ..

 

เป็น นิมิต อย่างหนึ่งครับ เราห้ามไม่ฝันไม่ได้หรอกครับ นอกจากพระอรหันต์ถึงไม่มีการฝัน

อุคหนิมิตร

นิมิตที่เกิดขึ้นขณะมีสมาธิมีอยู่ ๒ อย่าง คือ

๑ . เกิดขึ้นเพราะเทพบันดาล คือเทวดาหรือพรหมแสดงภาพนิมิตและเสียงให้รู้เห็น

๒. นิมิตเกิดขึ้นเพราะอำนาจสมาธิเอง

นิมิตจะเป็นประเภทใดก็แล้วแต่
ขอให้รู้เท่าทันนิมิตที่เกิดขึ้นนั้นด้วยปัญญา
อย่าเพิ่งหลงเชื่อทันทีจะเป็นความงมงาย
ให้ปล่อยวางนิมิตนั้นไป อย่าไปสนใจให้เอาจิตทำความจดจ่ออยู่เฉพาะจิต

เมื่อจิตสงบรวมตัว จิตถอนตัวออกมารับรู้นิมิตนั้นอีก (สมถะนำแล้ววิปัสสนาตาม)
หากปรากฎนิมิตอย่างนี้ซ้ำ ๆ ซาก ๆ
หลายครั้งแสดงว่านิมิตนั้นอาจเป็นของจริงเชื่อถือได้ แต่ก็ไม่เที่ยง หรือ ไม่แน่นอนนัก

อย่างไรก็ตามนิมิตที่มาปรากฏนี้อยู่ในขั้นโลกียสมาธิ นิมิตต่าง ๆ
จึงเป็นความจริงน้อย แต่ไม่จริงเสียมาก

จงมุ่งหน้าทำจิตให้สงบเป็นอัปนาสมาธิ อย่าสนใจนิมิต หากทำได้อย่างนี้
จิตจะสงบตั้งมั่น เข้าถึงระดับฌาน เป็น ปฏิภาคนิมิตร จะเกิดผลคือสมาบัติสูงขึ้นตามลำดับ
จิตจะมีพลังอำนาจอันมหาศาล ฤทธิ์เดชจะตามมาเองด้วยอำนาจของฌาน

 

โอ...ดีมากครับท่านขันธ์แยกตัวให้ท่านเห็นแล้วครับ ครั้งแรกเมื่อขันธ์กระจายตัวออกมา คนส่วนใหญ่หรือเกือบจะทั้งหมดจะเป็นแบบคุณคือตกใจและออกจากการภาวนาไปครับ พิจารณาต่อไปเป็นไตรลักษณ์เลย(วิปัสสนา)หรือดูกระบวนการทำงานของขันธ์แต่ละตัว(ธรรมานุปัสนา) ถ้าเป็นไปได้ก้าวต่อไปแยกดูหรือพิจารณาตัวที่เหลืออยู่ด้วยครับ ดูพิจารณาซ้ำแล้วซ้ำอีกมากๆครับ

ถูกทางแล้วครับเพียงแต่คุณเรียกกระบวนการและอาการอย่างนี้ไม่เป็น ไม่เป็นไรไม่ใช่เรื่องใหญ่ครับ

เจริญสติปัฏฐาน ภาวนาต่อนะครับ ขอให้เจริญยิ่งขึ้นในธรรมอันประเสริฐครับ

 

ขอความกรุณาดูให้ด้วยนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ

 

รบกวนคุณคุรุวาโรช่วยดูให้ผมหน่อยครับ

 

รบกวนคุณคุรุวาโรดู และแนะนำให้หน่อยนะคะ โมทนาบุญด้วยนะคะที่ได้ช่วยเหลือผู้มีใจใฝ่ธรรม ขอบคุณค่ะ

 

ข้ามของหนูไปค๊า รบกวนใหม่อีกรอบนะค่ะ

 

ฝากดูกองสมาธิอีกรอบหนึ่งนะครับ ขอบคุณมากครับ

 

[QUOTE=คุรุวาโร;5279546

ขอบคุณมากๆครับ

 

วิธีออกจากสมาธิ

เมื่อจะออกจากที่นั่งสมาธิภาวนานั้น ให้พึงออกในเวลาที่รู้สึกเหนื่อย หรือได้เวลาออกแล้วจึงออกจากที่นั่งสมาธิภาวนา โดยอย่าออกให้เร็วนัก จนเผลอเรอลืมสติไม่ดี พึงออกจากที่นั่งสมาธิภาวนาด้วยความมีสติพิจารณาเหตุผลให้รอบคอบทั้งกิจเบื้องต้น และกิจเบื้องปลายก่อนคือ
กิจเบื้องต้น ให้ระลึกถึงวิธีที่เราได้เข้านั่งสมาธิครั้งแรก ว่าเบื้องต้นเราได้เข้าสมาธิอย่างไร และได้ตั้งสติ กำหนดจิตอย่างไร ได้พิจารณาและนึกคำบริกรรมภาวนาว่ากระไร จิตของเราจึงสละลงและสงบจากอารมณ์ลงได้
กิจเบื้องปลาย คือ เมื่อจิตของเราสงบแล้ว เราได้ตั้งสติ กำหนดจิตอย่างไร ได้พิจารณารู้จริงเห็นจริงอย่างไร ดวงจิตของเรา จึงรวมเป็นหนึ่งอยู่ได้ ไม่ถอนจากสมาธิภาวนา
เมื่อทำได้อย่างนี้ พึงทำโยนิโสมนสิการ คือ กำหนดไว้ในใจว่า ถ้าเราออกจากที่นั่งนี้แล้ว เราก็จะกำหนดจิตของเราไว้ให้ดีอยู่อย่างนี้เสมอตลอดไป วสี 5 ประการคือ
1.อาวัชชนวสี ชำนาญในการพิจารณาสมาธิภาวนา
2.สมาปัชชนวสี ชำนาญในการเข้านั่งสมาธิภาวนา
3.อธิษฐานวสี ชำนาญในการตั่งสติ ทำจิตให้เป็นสมาธิไว้ให้มั่งคง ไม่ให้เคลื่อนคลาดจากที่กำหนดเดิม
4.วุฏฐานวสี ชำนาญในการที่จะออกจากสมาธิภาวนา โดยมิให้เคลื่อนคลาดจากที่กำหนดวิธีการออก การเข้า
5.ปัจจเวกขณะวสี ชำนาญในการในการพิจารณาให้รอบคอบในเวลาที่จะออกจากที่นั่งสมาธิภาวนานั้น
ถ้าชำนาญในวสีทั้งห้าแล้ว ให้ทำดังนี้
เมื่อชำนาญ ในปฐมมรรค หรือปฐมฌาน ดีแล้ว จึงกระทำ ความเพียร เพื่อละเสีย ซึ่งส่วนที่หยาบ มีวิตกเป็นต้น ให้ถึง ซึ่งความละเอียด มีวิจารเป็นต้น โดยสมควรแก่ลำดับแห่งมรรค อริยผล ต่อไปจึงเข้าสู่ทุติยมรรค ทุติยผล หรือทุติยฌาน และตติฌาน ตติผล หรือตติยฌาน ตลอดจตุตถมรรค จตุตถผล หรือ จตุตถฌาน โดยสมควรแก่การบำเพ็ญในข้อปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบทุกประการ