ธรรมหลังกึ่งกลางพุทธกาลเป็นต้นไป เป็นธรรมบัวบาน จะเปิดเผยครั้งแรกในยุคนี้นะ

(ความไม่รู้)..เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป..(ความไม่รู้)..เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป..(ความไม่รู้)..เกิดขึ้น

.....อรูป........(...........รูป.............)......อรูป.......(........รูป.................)...อรูป.........(...รูป

......ตาย.......(รูป........ชีวิต.........)........ตาย......(รูป............ชีวิต.....).........ตาย.....(รูป ชีวิต


........อรูป(ความไม่รู้)...............................................................................................................

 

เปรียบเทียบ ว่า ช่วงของ อรูป คือช่วงที่เราตาย คือช่วงที่ไม่รู้ตัว...เปรียบเป็น เหมือน ความมืดหรือตอนกลางคืน....

ส่วนที่เป็นรูป คือตอนที่เราเกิดมามีชีวิต คือช่วงที่รู้สึกตัว เห็นตัวเอง เปรียบเหมือน ความสว่าง หรือตอนกลางวัน

มีมืด.....มีสว่าง......มีมืด........มีสว่าง.......มีมืด......มีสว่าง...

มีไม่รู้.....มีรู้ตัว.......มีไม่รู้.......มีรู้ตัว.........มีไม่รู้.....มีรู้ตัว.....


........
แต่ถ้า เรารู้ในส่วนที่มืด ...เรารู้ในส่วนที่ไม่ไรู้..เรารู้ในส่วนอรูป..เรารู้ในส่วนหลังตาย เรารู้ในส่วนก่อนการเกิด..ก็จะเป็น

........รู้.........รู้............รู้........รู้............

เป็นรู้ที่ต่อเนื่อง ตลอดเรียกว่า...แสงสว่างแห่งปัญญา..ที่แท้จริง

 

สัจธรรม..หรือพระธรรม เปรียบคือปัญญาที่สอง แสงสว่าง...ที่ ส่องใจให้เรารู้หมด รู้ตลอด..หมดสิ้นความสงสัย ใน สิ่งใดใด..นั่นเอง...

 

เช่นกัน..ทำไม เราถึง..รู้ว่าตอนนี้มีความคิดเกิดขึ้น รู้ว่ามีความคิดตั้งอยู่ ความคิดหายไปแล้ว..(ช่วงที่ความคิดหายไปจะยังรู้ตัวอยู่มั้ย หรือกำลังไล่ตามหาความคิดอยู่)...(แล้วถ้าความคิดจะเกิดขึ้นจะรู้ตัวทันมั้ย ว่าความคิดเกิดจากอะไร)..ความคิดเกิดขึ้น..ความคิดตั้งอยู่ ความคิดดับไป..

สงสัยตอนไหน สงสัยทำไม..ทำไมต้องสงสัย...ก็เพราะไม่รู้..นั่นไง..

 

อืมเอาไงดี ขออนุญาตินะครับท่านวรณ์
เอาเป็นว่าท่านวรณ์ลองลืมทุกอย่างที่ได้เรียนได้อ่านมาครับไม่ให้เหลืออยู่ในสมองเลย ไม่มีรู้ และไม่มีไม่รู้ ธรรมนี้เกิดจากการเรียนรู้จากตำรา
ถ้ากล่าวว่าเป็นลูกของพระองค์ ก็เกิดจากธรรมของพระองค์ธรรมของพระองค์หล่อหลอมให้เกิดเป็นท่านวรณ์ ลองกล่าวธรรมของท่านที่เกิดจากแก่นแท้ความรู้สึกของท่าน
ผมอยากฟังธรรมของท่านไม่ใช่จากตำราและไม่ใช่ธรรมของพระองค์ด้วย
ผมรู้ว่าท่านมีและผมก็อยากเรียนรู้ด้วยครับ

 

.
เขียน ๑๒.๕๕


อ่านท่านวอนพร่ำเพ้อรำพันแล้ว ก็นึกดีใจจัง
ที่เราไม่ต้องพร่ำเพ้อเช่นนั้น ไม่ต้องอับอายขายหน้าใคร
ไม่ต้องร่ำเรียนจดจำแยะๆ เอาไว้ไปโชว์คนอื่น ให้รับรู้ ว่าตูเจ๋งแจ๋ว

"หุบปาก แล้วลงมือทำซะที" เคยได้รับคำคมนี้ มาตั้งกะเด็กล่ะมั้ง นะ
ได้ยินแล้วโดนเลย ต้องนิ่ง และทบทวนไปมาอยู่ในใจ ว่าอะไรยังไง
นำคำคมนี้มาทดลองเข้าสมการ กับประสบการณ์ชีวิตของตัวเอง
เพื่อค้นหาความหมายที่ซ่อนเร้นอยู่ของคำ แปลเป็นรูปต่างๆ
สร้างแบบจำลองสถานการณ์จริงๆ ที่พบเจอได้ในชีวิต
แล้วแทนค่าด้วยคำคมนี้ เพื่อดูผล ว่าจะเกิดไรขึ้น
เมื่อทำตามคำคมนี้ แทนที่จะดีแต่แย่งกันพูด

ก็อย่างที่คนเคยโง่บอกอ่ะนะ ว่าลืมมม ได้เลย
วิถีแห่งพุทธะ เค้าไม่พูดกันมากหรอกน่า
คำไทยแท้ๆ สั้นๆ และได้ใจความ
ที่เหลือ ให้สมองเค้ารู้ได้เอง
วิถีแห่งพุทธะ เน้นง่ายๆ
แค่จับทุกข์ให้ทัน
ก็แก้ง่ายแล้ว
เน้นสติ


กระต่ายป่า แห่งเกาะนาฬิเกร์ / สมาคมพุทธะซาเปี้ยน
.

 

เอาไงดีล่ะทั้งสองท่าน ทั้งกระต่าย และคนไม่โง่...คือ มันเป็น จังซี่ๆๆๆ สิบอกไห่พัง..ฝ

คือว่า..สิ่งที่พวกท่านอยากฟัง ..คือ..สั้นๆง่ายๆ ซึ่งมันก็คือ..คำสรุป

แต่..ผมก็รู้..ว่าถ้าผม จะสรุป มันก็ได้เช่นกัน..แต่พวกท่าน..จะ..ไม่เข้าใจ

ผมเลยต้อง ร่ายยาว เกริ่นนำ อารัมภบท...นี่ไง...มันจำเป็น สำหรับพวกท่าน..นะ

ที่ปมร่ายยาว เพ้อเจ้อยาวๆ นี่ เพื่อพวกท่านทั้งนั้น...ผมเองอยากเพ้อเจ้อ ร่ายยาว ซะที่ไหนกันล่ะ...

พอผม พูดสั้นๆ ง่ายๆ...ก็ไม่เข้าใจอีกว่า...ผมบ้าอะไร...อิอิ.

 

ความจริงผมลืมไปหมดแล้วนะครับ..ที่เล่า
ต ก็เล่ามานี่ ตาม จิตของคนอยากรู้...ครับ
ไม่ได้คิดเอาเอง หรือ จำใครมาพูด..ผมไม่มีตำราหรอกครับ..ผมแค่เอาสมมุติ มาอธิบายให้ เขาฟังครับ...มันเป็นเองครับ...

ธรรมที่เป็นแก่นแท้ของตนเอง...ไม่มีหรอกครับ...มีแต่ธรรม ที่เป็นไปตามเหตุตามปัจจัยของธรรมชาติของคนอื่นครับ

เช่น..ร้านช่างซ่อม..เขาซ่อมตาม สิ่งที่เสีย ที่พังนะครับ ตามใจลูกค้าครับ...ไม่ไช่ซ่อมตามใจตนเองครับ

 

ก็สมัยพระพุทธเจ้า...ท่านเองก็อยากพูดธรรมที่ ท่านตรัสรู้มา
แต่คนแถวนั้น เขาเป็นพราหมณ์ กันหมด..เขาไม่เข้าใจสิ่งที่พระพุทธเจ้าท่านตรัสรู้ มาได้เลยหรอกครับ
ดังนั้น พระพุทธเจ้า ท่านจึงจำเป็น ต้องเสียเวลา แก้ตวามเข้าใจของทุกคนให้ถูกเสียกอน...ซะนานเลย..กว่าจะเอาของเก่า ของคนพวกนั้นออกได้หมด(ทำให้เขาเข้าใจ และเกิดปัญญา..มาเข้าใจ ในธรรมที่พระองค์ตรัสรู้...นั่นเอง(ก็พวกเขาติดพราหมณ์กันอยู่ไงครับ)

 

ผมเองก็หนักใจกับ การ เข้าใจ ในพระไตรลักษณ์...ของพวกท่าน นี่แหล่ะ..ผมว่า พวกท่านยัง ..เข้าใจในพระไตรลักษณ์ได้..ไม่หมด.....ดังนั้น...ผมจึงต้อง มาเสียเวลากับพวกที่ ชอบนั่งสมาธิเข้าฌาณ เข้าญาณ...พวกนี้แหล่ะ..ว่า..มัน..ยังไม่ถึงพระไตรลักษณ์กันจริงๆ

เมื่อ.ถึงพระไตรลักษณ์..ยังไม่จริง..จะมาฟังสรุปธรรม มันก็จะไม่เข้าใจได้ไงครับ

 

คนป่วย เจ็บไข้มา ถ้าเราจะช่วย เราก็ต้องช่วยตาม ธรรมชาติของคนป่วยเขาครับ แต่ละคนป่วยอาการไม่เหมือนกัน..ถึงจะเป็นโรคเดียวกันมาก็ตาม...ดังนั้น..ธรรมคือ ยารักษาคน ของแต่ละคนไปครับ...หมอ ไม่มี แก่นแท้ ตายตัว หรอกครับ....ตามธรรมชาติครับ...ผมเองก็เพ้อตามธรรมชาติครับ...ไม่ได้จะมีเจตนาเพ้อ เองซะเมื่อไหร่ ล่ะครับ...อิอิ

 

เอาเป็นว่า...เวลาที่ผมอธิบายธรรม...ผมไม่ได้อธิบายให้แค่สมาชิกที่มีตัวมีตนฟังเท่านั่น
แต่ผมอธิบายให้ทุกจิต ที่ไม่มีตัวไม่มีตนที่เขา สนใจ ฟังไปด้วยครับ
ดังนั้น บางที เหมือนผม เพ้อเจ้อ ไปเอง..แต่ผมต้องอธิบาย.จำต้องอธิบาย เพราะบางจุด มีบางจิต ติดค้าง สงสัย ถามมา...ผมเลยจำต้องอธิบายครับ...อิอิ...เพ้อบ้าง ในบางลีลา

 

(เฮ้ย...นายคุยกับผีเหรอ..?)....ผีบ้าอะไร...ผมคุยคนเดียว
(เฮ้ย...นายคุยคนเดียว นายบ้ารึเปล่า)...อ้าว คนบ้าผิดด้วยเหรอ...อิอิ

คุยคนเดียว ก็ว่าบ้า
คุยกับผี ก็ว่าบ้า
คุยกับเทวดา..ก็ไม่กล้าลบหลู่
พวกเข้าทรง คุยกับเทพ..ดันไปกราบไหว้บูชา

อิอิ....เจ้าพ่อ เจ้าแม่ ศาล มีเต็มบ้านเต็มเมือง..งั้นพวกนั้น ไม่บ้าเรอะ..(.นั่นสิ)

 

บ้า...ก็บ้าสิวะ...ถึงจะบ้า แต่ว่า..ไม่โง่..

 

ว่างละมาต่อๆ อิอิ ต.คือตำแหน่ง
ตำแหน่งโสดา ต.สกิทา ต.อนาคา ต.อรหันต์พุทธะ ต.ศรีอริยะ ต.ผู้ประเสริฐในเครือข่ายจักรภพ ต.ผู้ประเสริฐนอกเครือข่ายจักรภพ
ช่วงระหว่าง โสดาถึง อรหันต์พุทธะ ก็คงเห็นเกิดดับจนนับไม่ถ้วนละเริ่มเบื่อ อ่อมันเป็นธรรมนะ มันเป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา นะ รู้ เกิด รู้ ดับ ไม่รู้ก็ยังเกิด ไม่รู้ก็ยังดับ รู้นะ มันเป็นอนิจจจัง ทุกขัง อนัตตา ไม่รู้มันก็ยังเป็นแบบนั้นละ แล้วรู้กับไม่รู้มันต่างกันตรงไหนหว่า เราไปยุ่งอะไรกับมันไม่ได้อยู่แล้ว ถึงขั้นตอนนี้มันก็มีแต่การกระทำ ทำด้วยใจทำไปเรื่อยๆ ความเป็นอรหันต์ก็วาง ความเป็นพุทธะก็วาง ความเป็นผู้ประเสริฐทั้งหลายก็วาง เหลือแต่การกระทำร่วมกันเพื่อให้ทุกสิ่งเจริญขึ้นงอกงามขึ้นตามแต่ธรรมชาติจัดสรร แล้วถามว่าตำแหน่งมันเลื่อนมันมีได้ยังไงมันก็ไม่มีใครสนตำแหน่งหรอกมีไว้งั้นแหละมันเกิดขึ้นเองจากการกระทำอันดีแล้วของทุกคนนั่นละให้มันเป็นไปของมันเองเถอะเราทำอย่างเดียวพอ มันถึงต้องมีอัตตาไงไม่งั้นก็เข้ามาฝันไม่ได้ซิ
ดังนั้นแล้วในความคิดเห็นของผม พวกคุณก็ถูกทุกข้อเลย เย้
ถ้าเห็นว่าพวกคุณผิดตรงไหนก็แย้งมาได้เลยครับผม ผมยินดีรับฟังทุกข้อเลย -0-

 

เพราะมาถึงขั้นนี้เจ็บ ก็ทำ ป่วยก็ทำ รู้ว่าทุกข์ ก็ทำ รู้ว่าตายก็ยังทำครับ เป็นมารมั่ง เป็นคนเลวมั่ง แต่อยู่สบายๆดีกว่าตามประสาคนมีกิเลส แต่ถ้าต้องทำก็ต้องทำ

 

คราวนี้ก็จะถามว่าคนเหล่านี้เป็นคนฉลาดหรือคนโง่

 

และแล้วธรรมเด็กแว้นที่ท่านดอกไม้กล่าวก็ปรากฏขึ้น นายอะ.. ใจป่าว
จะรู้หรือไม่รู้ จะเข้าใจไม่เข้าใจ จะเป็นอนัตตาาหรือเปล่าไม่สน แต่สนว่า นายอะ .. ใจป่าว
ผมจะโดนเตะมั้ยนี่เอาธรรมท่านดอกไม้มาล้อเลียน:'(

 

ไม่มีหรอกครับ ตำแหน่ง...ทุกคนล้วนมีความสามารถ ที่มีในตน..เรียกอีกอย่าง ว่า คุณสมบัติ..แค่นั้นเอง...แสดงออกมาให้เห็นทาง ..คุณประโยชน์..แก่..ตนเอง คนอื่น สังคม..ก็ว่ากานปาย...

ผมอ่ะ..ไม่จายยยยยย...เบื่อพวกที่พูดแต่ว่าตนเองจาย....เพราะคนเก่ง..ตายก่อน นั่นเอง

ผมม่ายจาย ผมไม่เก่ง...แต่ได้ตายก่อนคนอื่นๆ จะเป็นการดี มวกๆ..ขอหลับตายสบายๆ จะดีมวกๆ

 

ถ้าคนใจจริงๆ..เอาปืนคนละกระบอก ดวลกันเลย...ตายด้วยกัน..นั่นล่ะ..คนใจ..ต้องตายด้วยกัน ด้วยนะ ห้ามรอด...แบบนี้ ผมถึงเรียกว่า..คนใจ..