นิทาน เรื่อง "พญานาค"

ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 13 คน ( เป็นสมาชิก 5 คน และ บุคคลทั่วไป 8 คน )
แสงสุริยา, saekue20, ผู้มีจักร

สวัสดีค่ะ น้องๆ ทุกคน วันนี้ปิดถ้ำรับแขก
ไม่เห็นมีใครฝากข้อความไว้ให้เราอ่านเลย..
เข้ามารออ่านหนอคร้า...าาาา

 

ยังทำธุระไม่เสร็จเลย รีบกลับมาก่อน
เดี๋ยวค่อยออกไปใหม่ อยากเม้าท์มากๆ
น้องแตขา...าาาาา เล่านิทานให้อ่านหน่อยจิ

 

หากท่านจะกรุณาเล่าเรื่องหลวงพ่ออนันต์ให้ฟังก็จักเป็นพระคุณยิ่งค่ะ

 

พอดีกลางคืน ๆ หนึ่งอากาศมันดี และบรรยากาศก้อเงียบ บังเอิญเพลงนี้ก้อเล่นขึ้นมาเป็นเพลงแรก ก้อ....ฟังแล้วมันเพราะดี ไม่เชื่อคุณลองหาเวลาฟัง โดยที่ต้องเงียบแบบสุดๆ คุณจะรู้ว่า เพลงนี้ถ่ายทอดเนื้อหา ที่กินใจมั่กมาก ...มันทำให้เรารู้ว่า รักแท้...เป็นเช่นไร แม้เราไม่ใช่....เพราะ "คนไม่สำคัญ"

[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>[/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]แม้ไม่ใช่คนโปรดอย่างคนอื่นเขา แม้จะดูว่างเปล่าในสายตาเธอ
ไม่เคยทำให้คำว่าฉันรักเธอ ลดน้อยลงได้เลยสักวัน[/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]
[/FONT][FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]* ขอเพียงเธอไม่ลืมว่าใครอยู่ตรงนี้ ขอเพียงมีสักคำว่าคิดถึงกัน
แค่นั้นก็เกินพอให้คนอย่างฉัน ฝันดียิ่งกว่าคืนไหน[/FONT]

[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]** ไม่ว่าเป็นที่เท่าไหร่ของเธอ เธอก็คือที่สุดเสมอไป
ถ้าเผื่อเธอพอมีเหลือแม้เพียงเสี้ยวใจ จะแบ่งปันให้ฉันบ้างหรือเปล่า[/FONT]

[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]*** และคนๆหนึ่งซึ่งไม่สำคัญ ก็ยังเฝ้ารอสักวันของเรา
แค่อยากได้ยินว่ารักซักคำเบาๆ ให้ฉันได้หรือเปล่าคนดี[/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif](ซ้ำ * , ** , ***)[/FONT]

[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]รักฉันบ้างหรือเปล่าคนดี[/FONT]
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

 

เปิดดูไฟล์ !^_^!.mp3

วันนั้นไม่เหมือนวันนี้
วันนี้ไม่เหมือนวันไหน
วันเวลาพาใจเธอเปลี่ยนไป
วันที่แสนยาวไกล แต่ฉันยังคงสร้างบารมี
อยู่ข้างเคียงเธอ!

 

ท่านพ่ออนันตนาคราช พระนาม อนันตนาคราช เป็นตำแหน่ง ถูกผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันไป ดังนั้นที่ถามว่าหลวงปู่ท่านคือ...ท่านก็เคยเป็นผู้ดำรงตำแหน่งนี้น่ะครับ สมัยที่เราเป็นนาคน้อย เราก็คงต้องไปอ้อนท่านอยู่บ่อยๆ อิอิ ดังนั้นทำไมท่านถึงบ้วนน้ำหมากเป็นเพชรพญานาคหรือการอัญเชิญพระธรรมธาตุหรือพระบรมสารีริกธาตุมาให้ลูกหลานได้ เพราะบารมีท่านมีมาก สะสมมามากนั่นเอง ส่วนหลวงตาตะปะสี อันนี้ก็เห็นได้ว่า มีรอยพญานาคมาก ตอนที่ไปกราบท่าน ก็เลื้อยไปให้ท่านเอาบาตรครอบหัวเหมือนกัน อิอิ เจอพญานาคด้วยนะ เวลาจุดธูปกราบท่านพ่อท่านแม่ ท้องฟ้าเป็นรูปนาคราชเจ็ดเศียรด้วย หลวงพี่ท่านยังเอากล้องมือถือถ่ายไว้เลย แสดงว่าผมก็เป็นลูกหลานนาคจริงๆไม่ได้อุปาทาน เพราะมีการตอบรับจากเบื้องบน อิอิ

 

ใครที่ไปกราบหลวงปู่แล้วได้เพชรพญานาคมามากกว่าหนึ่ง ต้องแบ่งมาให้พี่ครูด้วย ในฐานะกระบอกเสียง เป็นสื่อนำพาไปหาครูอาจารย์ ฮ่าๆๆๆ

 

เล่าอีกสิคะ... บางเรื่องก็เพิ่งรู้เช่น ชื่อเรียกตำแหน่ง เป็นต้น

 

ภาพงามมากเจ้าค่ะท่าน น้อมอนุโมทนาเจ้าค่ะ

 

ขอขอบพระคุณท่านพระยาเดโชชัยมือศึก
ที่กรุณามาเล่าเรื่องราวที่น่าสนใจให้ฟังนะคะ

 

หลวงพ่ออนันต์ วัดสะพานศรี อยู่ไม่ไกลจากบ้านที่สกลนครเลยค่ะ
ปัญหาคือสกลนครกับเลิงนกทา ห่างกันไม่น้อยเลย
สงสัยต้องไหว้วานแลขอร้องท่านพระยาเดโชชัยมือศึก ไปขอความเมตตาจากหลวงพ่อ เอาเพชรพญานาคมาฝากสมาชิกกระทู้นี้แล้วกระมังคะ

 

หวัดดีค่ะปยานาค วันนี้ไม่มีนิทานปยานาคมาฝากนะคะ แต่มีเรื่องอื่นๆ ลองอ่านก่อนแล้วกันนะ

นิทานเรื่อง ม้ากับน้ำค้าง

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว .....มีม้าหนุ่มที่มีนิสัยร่าเริงมากอยู่ตัวหนึ่ง ทุก ๆวันในเวลาเช้า มันมักจะชอบที่จะส่งเสียงร้อง " บุ ฮื้ๆๆๆ " ด้วยเสียงอันดัง และพร้อมกันนั้นก็จะวิ่งด้วยความเร็ว อย่างมากไปตามสุมทุมพุ่มไม้ต่าง ๆ อย่างสนุกสนาน แต่ว่าด้วยเสียงที่แสนจะแหบแห้งของมัน มักที่จะเป็น เหตุที่ทำให้พวกนกเล็ก ๆ ที่มารวมกลุ่มเกาะกันอยู่แถว ๆ บริเวณนั้น และรวมทั้งที่หาอาหารกันอยู่ในพุ่มไม้ต่าง พากันตกใจ และบินหนีไปที่อื่นกันจนหมด ม้าหนุ่มตัวนั้นมันให้เป็นนึกน้อยใจและเสียใจเป็นอย่างมาก มันคิดว่า " อ๊ะ อ้า เพราะเสียงที่แหบแห้งหาความไพเราะตรงไหนไม่ได้เลยของข้าอีกแล้วล่ะ สินะ...จึงทำให้พวกนก ต่างตกใจจนบินหนีกันไปจนหมด เสียงร้องของเรามันช่างแสนที่จะห่วยเสียจริงๆ "

ม้าหนุ่มจึง ได้ร้องขึ้นพยายามส่งเสียงให้ดังกว่าเดิมทีนี้ก็วิ่งโร่ทยานออกไปข้างหน้า เต็มเหยียดอีกครั้ง " บุ ฮื้ๆๆๆ " แต่ก็เหมือนเดิมอีกนั้นแหละ คราวนี้เป็นพวกกระต่ายที่ มารวมกลุ่มหาอาหารกันอยู่แถว ๆ นั้น เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า และเสียงร้องของม้าอย่างกระทันหันเข้าอย่างนั้น...ก็พากันตกใจ แล้วพากันกระโดดหนีให้จ้าระหวั่นเลยทีเดียว ม้าหนุ่มเมื่อมันเห็นดังนั้นเข้าอีก... " ว้า..แม้แต่พวกกระต่ายก็ยังตกใจหนีเรา..เลย ฮื้ๆๆๆ " ม้าหนุ่มให้เป็นนึกเกลียดเสียง ที่แหบแห้งของมันเป็นอย่างมาก....และในทุก ๆ วันเมื่อพระอาทิตย์ได้ลับขอบฟ้าลงไป พระจันทร์ก็จะได้เวลาที่จะขึ้นมาส่องแสง สว่างไสวสวยงามอยู่กลางท้องฟ้า และในเวลานั้นที่ท้องทุ่งนาใกล้ชายป่าใหญ่ในเวลาค่ำคืน ทั่วทั้งบริเวณก็จะมีพวกจิ้งหรีด ออกมาส่งเสียงร้องกันให้เจื้อยแจ้ว เสียงดัง " ริน ริน ริน ๆๆๆๆ " สนั่นไพเราะเหมือนดนตรีที่บรรเลงยามค่ำคืนไปทั่วทั้ง ท้องทุ่งทั่วชายป่า...." ริน ริน ริน ๆๆๆๆ "

และในยามค่ำคืนนั้น...ม้าหนุ่มก็ไปหยุดยืนอยู่ที่บนเชิงเขาและฟังเสียงร้อง ของพวกจิ้งหรีดอยู่ด้วยความพึง พอใจเป็นยิ่งนัก “ทำอย่างไร ? เราถึงจะมีเสียงร้องที่แสนไพเราะเช่นนี้บ้างหนอ ?” ม้าหนุ่มรำพึงกับตนเอง และพร้อมกับได้ร้องถามพวกจิ้งหรีดออกไปว่า “ สหาย จิ้งหรีด” ม้าหนุ่ม ก้มหัวลง “ ท่านกินอะไรเป็นอาหาร ประจำวันหรือ ? จึงได้มีเสียงร้องที่แสนไพเราะยิ่งนักเช่นนั้น ” “ อาหารประจำวันของพวกเราหรือ ?” จิ้งหรีด ได้ตอบคำถามของม้าหนุ่มพร้อมกันไปว่า “เป็นอาหารธรรมดาๆ ที่ในเวลาเช้าของรุ่งอรุณ ของทุก ๆ วันพวก เราก็จะไปหากินหยาดน้ำค้าง ที่อยู่บนยอดใบหญ้าอ่อน เท่านั้นเองแหละท่าน”

อ๋อ...กินหยาดน้ำค้าง ที่อยู่บนใบหญ้าอ่อน แค่นั้นเองน่ะหรือ ? แล้วเสียงถึงได้ไพเราะมากมาย ขนาดนั้นเลยทีเดียว...คราวนี้ เราจะต้องได้มีเสียงร้องที่แสนที่จะไพเราะ ดุจเสียงร้องของพวกจิ้งหรีดบ้างหละ...” ม้าหนุ่มรำพึงกับตนเอง ด้วยความดีใจ ที่มันได้ทราบความลับของพวกจิ้งหรีดครั้งนี้...และนับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้น มา ม้าหนุ่มก็ได้ตัดสินใจที่จะเลิกกินหญ้าอ่อน..... เลิกกินน้ำและอาหารทั้งหมด..... หันหน้าตั้งหน้าตั้งตาเที่ยวหาเลียน้ำค้าง ที่อยู่บน ใบหญ้าอ่อนและใบไม้ ในยามเช้าของรุ่งอรุณตลอดมา และก็แน่นอน..ด้วยไม่ได้กินอาหารร่างกายของม้าหนุ่มจึงค่อย ๆ เปลี่ยน แปลงไปตามเวลา มันนั้นผอมลง...ผอมลง..จนเกือบจะเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกเลยทีเดียว แต่มันก็ยังคงพอใจที่จะ กินแต่น้ำค้างที่อยู่บนใบหญ้าอ่อนอยู่อย่างนั้น วันหนึ่งมันได้พูดขึ้นว่า " กินน้ำค้างอย่างเดียวมาก็นานแล้วนะ คงได้เวลาที่ เสียงร้องของเราคงจะเปลี่ยนไปบ้างแล้วละ ไหนลองร้องดูทีสิ.... "

แล้วม้าหนุ่มก็ตะเบ็งเสียงร้องออกมา " บุ ฮื้ๆๆๆ เอ๋..ไม่เห็นเปลี่ยนไปจากเดิมตรงไหนเลย นี่ ยังแหบแห้งอยู่เหมือนเดิมเลย สงสัยคงจะยังกินน้ำค้างไม่พอละสินี่ ถ้าอย่างนั้นเราต้องอดทนกินให้มาก กว่านี้เข้าไปอีก" ม้าหนุ่มเมื่อมันคิดได้ดังนั้น มันก็ยังคงที่จะหากินน้ำค้างอยู่อย่างเดิมและมากกว่าเดิม เข้าไปอีกไม่ยอมหยุด...และแล้วเมื่อเวลาผ่านมาอีกสักพัก...ม้าหนุ่มได้พูด ขึ้นอีกครั้งว่า " ได้เวลาที่เสียงร้องของเราคงจะเปลี่ยน ไปและไพเราะขึ้นมาแล้วหละ...ไหนลองร้องดูอีกทีสิ " มันจึงรวบรวมพลังของมันที่ดูเหมือนจะมีอยู่น้อยนิดนั้นขึ้นอีกครั้งหนึ่ง แต่มันหาที่จะรู้ไม่ว่าการตะเบ็งเสียงร้องของมันในครั้งนี้จะเรียกว่าเป็น ครั้งสุดท้ายของมันเลยทีเดียวเสียแล้วก็ว่าได้ " บุ ฮื้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ " และเมื่อสิ้นเสียงร้องของมันลงเท่านั้น...มันก็ล้มฟุบลงไปนอนลงบนพื้นหญ้า อย่างหมดแรง ด้วยไม่ได้กินอะไรมาเป็นเวลา นานร่างกายผ่ายผอมหมดแรงและพลังใด ๆ ทั้งสิ้น เพราะขาดอาหาร ! และสุดท้ายมันก็ได้ขาดใจตายลงไปในที่สุด...

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า....

“สิ่งใดที่ไม่ได้อยู่ในวิสัยของตน ถ้าไปฝืนกระทำสิ่งนั้นเข้า มันก็อาจที่จะเกิดโทษ ที่ร้ายแรงแก่ผู้ที่ฝืนกระทำได้”

 

ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 8 คน ( เป็นสมาชิก 5 คน และ บุคคลทั่วไป 3 คน )
nouk, hastin, jernnrej_JJ, Kee_Key, mukmik

ไม่มีใครอยากจะเล่าอะไรกันบ้างเหรอคะ?
รออ่านหนอ....

 

อ่านไปเจอ เลยเอามาฝากครับ

ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน

Bloggang.com : gymstek -

 

คำถามสามข้อ
พระจักรพรรดิพระองค์หนึ่ง บริหารบ้านเมืองอย่างเต็มพระปรีชาสามารถ
แต่พระองค์ก็รู้สึกว่าตัวเองงานผิดพลาดอยู่บ่อยๆ....
พระองค์ตระหนักว่า หากทรงรู้คำตอบปัญหา 3 ประการ ดังต่อไปนี้แล้ว
จะทำให้พระองค์ทรงทำอะไร ไม่ผิดพลาดเลย คำถาม 3 ประการนี้คือ

1. เวลาไหนที่เป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดในการทำกิจแต่ละอย่าง

2. ใครคือคนสำคัญที่สุดที่ควรทำงานด้วย

3. อะไรคือสิ่งที่สำคัญที่สุดที่ควรทำตลอดเวลา

พระจักรพรรดิสั่งให้ประกาศว่าใครก็ตามที่สามารถจะตอบคำถาม 3 ข้อนี้ได้
จะได้รับรางวัลมหาศาล ปัญหาข้อที่ 1 มีผู้ตอบแตกต่างกัน....

คนที่ 1 แนะนำให้พระจักรพรรดิทำราตางเวลาที่แน่นอน
สำหรับภารกิจแต่ละอย่าง ทุกๆชั่วโมง ทุกๆวัน ทุกๆ ปี
ด้วยวิธีนี้เท่านั้นจึงจะสามารถทำกิจได้ถูกต้องตามกาลที่เหมาะสม....

คนที่ 2 บอกว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะวางแผนล่วงหน้าเช่นนั้น
แล้วแนะนำว่าพระจักรพรรดิควรจะเลิกความสนุกสนานไร้สาระทั้งหมด
แล้วเอาใจใส่ต่อกิจกรรมต่างๆ โดยพระองค์เองทุกอย่าง
จึงจะทราบได้ว่าเวลาไหนเหมาะสมที่จะทำอะไร....

คนที่ 3 ยืนยันว่าเป็นไปไม่ได้ที่พระจักรพรรดิหวังจะเลือกเวลาทำกิจ ต่างๆ
ที่อยู่ในอำนาจความรับผิดชอบได้เหมาะสมทุกอย่าง....
สิ่งที่จำเป็น ก็คือต้องมี "สภาแห่งคนฉลาด" และทำตามคำแนะนำของสภานั้น
แต่ก็มีคนแย้งว่าสิ่งต่างๆ จำเป็นต้องตัดสินใจทันที ไม่อาจรอการปรึกษาได้
ฉะนั้นหากต้องการจะรู้ล่วงหน้าว่าอะไรเกิดขึ้น....
พระจักรพรรดิ์ควรจะปรึกษาผู้วิเศษและหมอเวทมนต์

ปัญหาข้อที่สองคำตอบก็แตกต่างกันออกไป
คนที่ 1 เสนอว่าพระจักรพรรดิจะต้องไว้วางในคณะขุนนางข้าราชการ อย่างเต็มที่
คนที่ 2 บอกว่า ต้องไว้วางใจพระและนักบวช
คนที่ 3 เสนอนักวิทยาศาสตร์ แถมยังมีบางคนเสนอให้ไว้วางใจต่อนักรบ

คำตอบต่อคำถามที่สามก็ต่างกันไปเช่นกัน
คนที่ 1 บอกว่าวิทยาศาสตร์เป็นสิ่งที่จะต้องติดตามอยู่ตลอดเวลา
คนที่ 2 ว่าต้องเรื่องศาสนาต่างหาก
คนที่ 3 ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดคือทักษะการทำสงคราม
พระจักรพรรดิ์ไม่พอพระทัย คำตอบไหนเลย จึงตัดสินพระทัยไปหาฤาษีตนหนึ่ง
ผู้อาศัยอยู่บนเขา ซึ่งตรัสรู้เห็นแจ้ง....
ทั้งๆ ที่รู้ว่าฤาษีนั้นจะต้อนรับเฉพาะคนยากจน เท่านั้น ไม่ยอมต้อนรับคนร่ำรวย
หรือผู้มีอำนาจราชศักดิ์ จึงต้องปลอมตัว เป็นชาวนา
และสั่งองครักษ์ให้คอยอยู่ที่เชิงเขา โดยที่ทรงไต่เนินเขา
ขึ้นไปพบฤาษีตามลำพัง
พอมาถึงที่อยู่ของ "ผู้รู้" ที่ว่านั้น....
ทรงพบว่าฤาษีกำลังขุดดินอยู่ในสวนหน้ากระท่อม

เมื่อฤาษีเห็นผู้แปลกหน้าก็ผงกหัวเป็นการต้อนรับแล้วก็ขุดดินต่อไป....
เห็นได้ชัดว่าการใช้แรงนั้นเป็นงานหนักเพราะฤาษีนั้นชรามากแล้ว
แต่ละครั้งที่จอบฟันลงไปพลิกดินขึ้นมาท่านจะต้องหอบแรงๆ.. ทุกครั้งไป
พระจักรพรรดิเข้าไปหาแล้วตรัสว่า
"ผมมานี่เพื่อขอความช่วยเหลือจากท่าน
ขอให้ท่านช่วยแก้ปัญหา 3 ข้อของผม คือ
1. เวลาไหนเป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดในการทำกิจแต่ละอย่าง
2. ใครคือคนสำคัญที่สุดที่ควรทำงานด้วย
3. อะไรคือสิ่งสำคัญที่สุดที่ควรทำตลอดเวลา
ฤาษีฟังคำถามด้วยความเอาใจใส่
่แต่มิได้ตอบ เพียงแต่เอามือตบไหล่จักรพรรดิเบาๆ และก็ขุดดินต่อไป
จักรพรรดิตรัสว่า "ท่านคงเหนื่อยมาก มาให้ผมได้ช่วยท่านเถอะ"....
ฤาษีขอบใจ แล้วก็ส่งจอบให้จักรพรรดิ จากนั้นก็นั่งพักบนพื้นดินนั้น
หลังจากขุดไปได้ 2 ร่อง จักรพรรดิก็หยุด
และหันมาถามหัญหาทั้ง 3 อีกครั้งหนึ่ง....
ฤาษีก็มิได้ตอบอีก แต่ยืนขึ้นและชี้มือไปที่จอบ
และบอกว่า "หยุดพักได้แล้วละ....ฉันทำต่อไปได้แล้ว"....
แต่จักรพรรดิไม่ส่งจอบให้และขุดดินต่อไป
ชั่วโมงหนึ่งผ่านไปแล้วก็สองชั่วโมง จนอาทิตย์ลับไปหลังภูเขา

จักรพรรดิทรงวางจอบลง และหันมาตรัสกับฤาษีว่า
"ผมมาที่นี่เพื่อขอร้องให้ท่านช่วยตอบคำถามของผม
หากท่านไม่สามารถตอบได้โปรดบอกให้ผมรู้ด้วย ผมจะได้กลับบ้านของผม"
ฤาษีเงยหน้าขึ้นและถามจักรพรรดิว่า
"เธอได้ยินเสียงใครกำลังวิ่งมาทางนี้หรือเปล่า" จักรพรรดิหันไปทอดพระเนตร
ทันใดนั้นทั้งสองก็เห็น ชาย มีเคราขาวคนหนึ่งเตลิด
ออกมามือทั้งสองกุมบาดแผล โชกเลือดที่ท้อง
เขาวิ่งตรงมายังจักรพรรดิก่อนที่จะล้มลงสิ้นสติไป....
ตรงหน้า พอเปิดเสื้อผ้าออกทั้งจัรกรพรรดิ
และฤาษีก็แลเห็นบาดแผลลึกที่หน้าท้องของชายผู้นั้น....
จักรพรรดิได้ทรงทำความสะอาดบาดแผล
แล้วเอาฉลองพระองค์พันแผลให้ เพียงประเดี๋ยวเดียว....
เสื้อนั้นก็โชกไปด้วยเลือดเพราะเลือดไหลไม่หยุด
จักรพรรดิก็เลยเอาเสื้อนั้นออกมาซักบิดให้แห้งแล้วพันแผล อีกเป็นครั้งที่สอง
และทำอยู่อย่างนั้นจนกระทั้งเลือดหยุดไหล....

เมื่อคนเจ็บฟื้น ได้สติ ก็ร้องขอน้ำ
จักรพรรดิรีบไปที่ลำธารตักน้ำใสสะอาดมาให้เหยือกหนึ่ง
ขณะนั้น ดวงตะวันลับฟ้าไปแล้ว
และอากาศหนาวยามค่ำคืนเริ่มแผ่คลุมไปทั่ว....
ฤาษีช่วยจักรพรรดินำคนเจ็บเข้ามาในกระท่อม
และให้นอนบนเตียงของตนชายนั้นปิดตาลงและนอนหลับไป
จักรพรรดิเองก็ประทับพิงประตูกระท่อมหลับไปเช่นกัน....
ด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการปีน เขาและการขุดดินทั้งวัน
และมาตื่นบรรทมขึ้นเมื่อตะวันโผล่พ้นขอบฟ้า....
แล้วจักรพรรดิทรงลืมไปชั่วขณะว่าพระองค์เสด็จมาอยู่ที่ไหน
และมาทำอะไร ทรงทอดพระเนตรไปที่เตียงคนเจ็บทันที...
และก็พบว่าชายผู้นั้นกำลังจ้องมาองมายังตนอย่างฉงนฉงาย
พอเห็นจัรกรพรรดิ์ ชายผู้นั้นก็ครวญครางออกมาอย่างแผ่วเบาว่า
"ได้โปรดประทานอภัยโทษให้ข้าพระองค์ด้วย"
"แต่เธอทำผิดอะไรเล่าที่ฉันจะต้องให้อภัย" จักรพรรดิตรัสถามกลับ
"ท่านไม่รู้จักข้าพระองค์ แต่ข้าพระองค์รู้จักท่านดี
พี่ชายของข้าพระองค์ถูกฆ่าเมื่อสงครามครั้งที่ผ่านมานี้
และทรัพย์สมบัติถูกริบหมด ข้าพระองค์จึงถือว่าท่านคือศัตรูคู่อาฆาต
ข้าปฏิญาณไว้ว่าจะต้องล้างแค้นให้ได้

เมื่อทราบข่าวว่าท่านขึ้นมาหาฤาษีตามลำพัง
ข้าพระองค์จึงตั้งไจที่จะดักฆ่าท่าน เสียตอนท่านเสด็จกลับ....
แต่รออยู่นานไม่เห็นท่าน ข้าพระองค์จึงออกจากที่ซุ่มกำบังเพื่อตามหา
แต่แทนที่จะพบท่านข้าพระองค์กลับไปเจอะเอาทหารองครักษ์ของท่านเข้า
พวกนั้นจำข้าพระองค์ได้และเข้าจับกุมข้าพระองค์จนถูกมีดบาดเจ็บ
แต่ข้าพระองค์ยังโชคดีที่หนีรอดการจับกุมได้และวิ่งมาที่นี่
ถ้าไม่ได้พบท่านป่านนี้ข้าพระองค์คงตายไปแล้ว
ข้าพระองค์ละอายใจและสำนึกในพระคุณอย่างบอกไม่ถูก....
หากข้าพระองค์มีชีวิตอยู่ต่อไปขออุทิศชีวิตช่วงที่เหลือนี้รับใช้ท่านตลอดไป
และจะสั่งสอนลูกหลานให้ทำเช่นเดียวกันด้วย....
ขอโปรดประทานอภัยให้ข้าพระองค์ด้วยเถิด" จักรพรรดิดีพระทัยยิ่งนัก
ที่ศัตรูได้กลับมาเป็นมิตรอย่างง่ายดาย....

นอกจากจะประทานอภัยแล้วยังทรงสัญญาที่จะคืนทรัพย์สมบัติ
ที่ริบมาจากชายผู้นั้น ตลอดจนจัดส่งแพทย์และคนใช้ไปคอยรักษาพยาบาล....
จนกว่าเขาจะหายเป็นปกติอีกด้วย
พอสั่งทหารให้นำชายผู้นั้นไปส่งบ้านแล้ว
จักรพรรดิก็เสด็จกลับมาหาฤาษีอีกครั้ง
เพื่อทวนคำถามเป็นครั้งสุดท้ายและพบว่า
ฤาษีกำลังหว่านเมล็ดพืชลงบนดินที่ขุดไว้
ฤาษีเงยหน้าขึ้นและหันมาทางจักรพรรดิ
"คำถามของท่านได้รับคำตอบหมดแล้วนี่"
"อย่างไรกัน" พระจักรพรรดิทรงถามด้วยความงุนงง....

"เมื่อวานนี้ ถ้าท่านไม่เกิดความสงสารสังขารของฉันและลงมือช่วยฉันขุดดิน
ท่านก็คงถูกทำร้าย โดยชายผู้นั้นตอนขากลับ
และคงต้องโทมนัสใจอย่างมากที่ไม่ได้พักอยู่กับฉัน
ดังนั้นเวลาสำคัญที่สุดตอนนั้น
ก็คือเวลาที่ท่านขุดดิน
บุคคลที่สำคัญที่สุดก็คือตัวฉัน....
และภารกิจที่สำคัญที่สุดก็คือ การช่วยฉันขุดดิน"

"จากนั้นเมื่อชายบาดเจ็บผู้นั้นวิ่งมา เวลาที่สำคัญที่สุด....
ก็คือตอนที่ท่านช่วยพยาบาลเขา เพราะมิฉะนั้นเขาก็จะต้องตายไป
และท่านก็จะหมดโอกาสที่จะได้กลับเป็นมิตรกับเขา
บุคคลที่สำคัญที่สุดก็คือชายผู้นั้น
ภารกิจสำคัญที่สุด ก็คือการรักษาพยาบาลเขา"....

จงจำไว้ว้า เวลาที่สำคัญที่สุดเวลาเดียวคือ "ปัจจุบัน"
ช่วงขณะปัจจุบันเท่านั้นที่เป็นเวลาที่เราเป็นเจ้าของอย่างแท้จริง

บุคคลที่สำคัญที่สุดก็คือคนที่เรากำลังติดต่ออยู่
คนที่อยู่ต่อหน้าเรา เพราะเราไม่รู้ว่าในอนาคตเราจะมีโอกาสได้ติดต่อกับใครอีกหรือไม่

และภารกิจที่สำคัญที่สุดก็คือการทำให้คนที่อยู่กับเราขณะนั้นๆ มีความสุข
เพราะนั่นเป็นภารกิจอย่างเดียวของชีวิต"....

อิกคิว คัดลอกมา

ที่มา : เรื่องในหนังสือของตอลสตอย

http://www.dhammathai.org/dhammastory/view.php?No=335

 

สวัสดีทุกท่าน ทุกนามค่ะ...

รูปใหม่พี่นุ๊กดูสดชื่นมากนะคะ ชุ่มชื้นๆ

 

จงจำไว้ว่า เวลาที่สำคัญที่สุดเวลาเดียวคือ "ปัจจุบัน"
ช่วงขณะปัจจุบันเท่านั้นที่เป็นเวลาที่เราเป็นเจ้าของอย่างแท้จริง


ขอบคุณแง่คิดดีๆค่ะ คุณ<!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->saekue20<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_6503535", true); </SCRIPT>

 

ความหมายดีค่ะ เนื้อหากินใจ..ฟังเพลงนี้คิดถึงเพื่อนรัก..เราไม่เคยเจอกัน และคงไม่มีวันได้เจอกัน..
ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยาย..

 

ได้ยินได้ฟังทีไร มันสะท้อนความรู้สึกได้อย่างจับใจค่ะ

 

รักธรรมชาติค่ะ น้องฟ้ามุ่ย...โดยเฉพาะน้ำค้างบนยอดหญ้า ดูไร้ค่าแต่มีความหมาย

ตำนานน้ำค้าง
น้ำค้าง น้ำค้าง อ้างว้างบนยอดหญ้า
พอแสงตะวันจ้า ก็เลือนลามลายไป
ฉันคือน้ำค้าง คอยรัก มาเคียงใกล้
แต่แล้วก็มลาย ด้วยแสงตะวันแรง

ตำนานนั้นมีมา เทวาถูกกลั่นแกล้ง
สาดส่องให้เคลือบแคลงต้องแอบแฝงเมื่อรักกัน
ตะวันหวังเคียงคู่ชื่นชู้น้ำค้างนั่น
แต่แล้วเมื่อพบกัน ต้องจากกันทุกครั้งไป

น้ำค้าง น้ำค้าง เวิ้งว้างไปทั้งทุ่ง
พอแสงตะวันรุ่งหยาดน้ำก็ห่างหาย
ฉันคือน้ำค้างฉันจึงบอกกับเธอได้
คนรักเธอจากไปจึงจะได้ความรักมา