ปิดรับบริจาค ปิดที่พักสงฆ์อาพาธนวมินทร์ 88 แล้ว

จำรายละเอียดรูปนี้ไม่ได้เลย แต่จากชื่อรูปที่ตั้งไว้เมื่อตอนนั้น ทำให้จำได้ว่าเป็นพระภิกษุอีกรูปที่กองทุนฯเข้าช่วยค่าใช้จ่าย

 

ขวามือในรูปคือผมเองครับตอนบวช ได้เคยพาพระภิกษุมารับการรักษาที่ รพ. วิชัยยุทธหลายรูป โดยตอนนั้นมีโยมปวารณาครับ พระภิกษุหนุ่มซ้ายมือเป็นเพื่อนสหธรรมมิกสายหลวงปู่หลุยส์ หลวงปู่ชอบ และที่เคยพามารักษาอีกเป็นสายหลวงปู่อ่ำ ธัมมกาโมกับหลวงปู่จันทา ถาวโร นั่นคือช่วงที่ผมบวชอยู่ 1 พรรษา 7 เดือน ( ได้พรรษาแต่ไม่ถึงปีครับ )

จนกระทั่งย้ายตัวเองไปอยู่ในป่ากับพระป่าสายอื่นจังหวัดอื่นในอิสาณ ตอนนั้นโยมปวารณาไปฟ้องร้องพระภิกษุรูปหนึ่งอยู่ จึงเลิกทำบุญหมด และตนเองอาพาธลงชนิดยืนไม่ได้เลย ขาต้องตรงอย่างเดียว งอไม่ได้ หัวหน้าสงฆ์ที่นั่นก็ไม่ได้พาไปหาหมอ แถมมีพระภิกษุแนะให้ฉีดยากับหมอเถื่อนที่ขับมอเตอร์ไซด์ตะเวณฉีดยาเก็บค่าฉีดแพง ๆ ผมจึงลาสิกขาบท

เมื่อมาเป็นฆราวาส ผมยังคงเลื่อมใสศรัทธาในพระพุทธศาสนามากกว่าเดิม และยิ่งถวายงานทำนุบำรุงพระพุทธศาสนายิ่งกว่าเดิม โดยเฉพาะเรื่องสงฆ์อาพาธ ซึ่งใครใครคงเข้าใจจิตใจผมได้ยาก และใคร ๆ จะเข้าใจเวลาพระป่าที่ไม่มีอะไรเลยเกิดอาพาธแล้วไม่มีที่พึ่งพิงเลยก็คงยากอีกเช่นกัน ทุกวันนี้ผมเองก็ได้รับข่าวสารจากพระภิกษุอดีตเพื่อนสหธรรมมิกหลายรูปที่บ่นถึงวิถีชีวิตพระภิกษุที่ใคร ๆ นึกว่า เจ้าอาวาสหรือหัวหน้าสงฆ์จะเอื้อเฟื้อเต็มที่ยามอาพาธ ผมยิ่งรู้ยิ่งช่วยยิ่งศรัทธา และยิ่งปวารณา ไม่มีคำว่าถอยครับ ทุกสิ่งที่ผมทำนั้น น้อมถวายแด่สงฆ์เป็นสังฆทานทั้งสิ้นโดยไม่ได้มุ่งหวังอะไร เป็นสิ่งที่ผมรู้แล้วอดไม่ทำไม่ได้ครับ

 

กรณีพระ อ. ภาคภูมิ สุภัทโท ( บุดดี ) อาพาธต้องผ่าฝีคันฑสูตรและได้รับเงินบริจาคมาอยู่ที่ผมจำนวนหนึ่ง หากหมดความจำเป็นในการรักษาพระ อ. ภาคภูมิควรทำอย่างไรดี

ได้คุยกับอนามัยแล้ว ทราบจากอนามัยว่า แผลผ่าตัดเป็นแผลเปิดกว้าง 2.5 ซ.ม. ลึก 3 นิ้ว 1 แผล และอีกแผลเป็นแผลเปิดเช่นกันกว้าง 2.0 ซ.ม. ลึก 3 นิ้ว ทั้ง 2 แผลที่เป็นรูลึกเข้าไปอยู่ใกล้ ๆ กับทวารหนัก ความลึกของแผลไม่ทะลุลำไส้ใหญ่ จึงไม่ทำให้อุจจาระไหลออกมาทางรูแผลจากด้านในได้ ( คือไม่ต้องห่วงว่าจะมีอุจจาระไปติดค้างด้านใน ซึ่งจะทำให้ติดเชื้อ ) การทำความสะอาดแผลหลังถ่ายอุจจาระนั้น พระภิกษุอาพาธสามารถทำได้ด้วยตนเอง โดยไม่ต้องใช้เครื่องมือและอุปกรณ์แต่อย่างไร ( ผิดกับกรณีที่แผลทะลุลำไส้ใหญ่ ซึ่งอันนั้นต้องใช้เครื่องมือและอุปกรณ์มาก และใช้ความชำนาญ ) ดังนั้นทางอนามัยแนะนำว่า เมื่อมาถึงอนามัย ทางอนามัยก็จะได้ล้างให้ตามคำสั่งที่พระ อ. ภาคภูมิได้รับการถ่ายทอดจากแพทย์ที่ รพ. สมเด็จพระยุพราชธาตุพนม ระยะเวลาที่คาดว่าแผลจะปิดสนิทที่ผิว คงใช้เวลาประมาณ 1 - 2 เดือนแล้วแต่การทำความสะอาดการดูแลและเหตุปัจจัยต่าง ๆ เข้าประกอบ

สรุปว่า ไม่มีความจำเป็นต้องซื้อเครื่องมือและอุปกรณ์ชุดทำความสะอาดเป็นพิเศษแต่อย่างใด เงินจตุปัจจัยที่โอนไปแล้วครั้งแรก 1,700.- บาท และครั้งหลัง 2,400.- บาท ถือว่าเพียงพอแล้วและอาจเหลือด้วย

ดังนั้น ในกรณีพระ อ. ภาคภูมิอาพาธผ่าฝีคันฑสูตรครั้งนี้ ขณะนี้ถือว่าไม่มีความจำเป็นต้องใช้จตุปัจจัยอีก

ผมได้โทรขึ้นไปกราบนมัสการเรียนปรึกษากับพระ อ. สมสุข สัจจวโร เกี่ยวกับกรณีเงินจตุปัจจัยเหลือครั้งนี้ทราบโดยละเอียด และได้เล่าถึงเจตนารมย์ของเจ้าภาพที่บริจาคเงินมาด้วยอย่างละเอียดทุกราย ขอพระ อ. สมสุขช่วยวินิจฉัยว่่า จตุปัจจัยนี้ หากผมจะโอนเข้ามาในบัญชี " กองทุนที่รับรองสงฆ์อาพาธนวมินทร์ 88 " จะได้ไหม จะถูกต้องวัตถุประสงค์หรือไม่ ?

พระ อ. สมสุขได้เมตตาอธิบายให้ฟังว่า ที่รับรองสงฆ์อาพาธนวมินทร์ 88 เป็นสถานที่ที่รับรองสงฆ์อาพาธอย่างแท้จริงโดยไม่มีข้อกังขา ยิ่งเมื่อหลังพรรษา 2556 จะเปิดเป็นสถานที่รับรองสงฆ์จากจาตุรทิศ ไม่ว่าพระภิกษุ สามเณร อุบาสก ( ขณะนี้ยังของดเรื่องอุบาสิกาไว้ก่อน เพราะยังหาผู้ดูแลสถานที่เป็นผู้หญิงไม่ได้ ) และผู้ประพฤติปฏิบัติธรรม ที่อาพาธหรือเจ็บไข้ได้ป่วยที่ไม่มีที่พักที่อาศัยในเวลาที่จำเป็นต้องเข้ามาตรวจรักษาในกรุงเทพฯหรือจังหวัดใกล้เคียง ทางที่รับรองสงฆ์อาพาธนวมินทร์มีหน้าที่ดูแลท่านเหล่านั้นด้วยสถานที่ ไฟฟ้า น้ำ และสิ่งอำนวยความสะดวกต่าง ๆ และหากพระภิกษุท่านขาดแคลนค่าเดินทาง และ ถ้าบังเอิญทางที่พักสงฆ์อาพาธนวมินทร์ 88 มีจตุปัจจัยอยู่ขณะนั้น ก็จะได้ถวายค่าเดินทาง หรือค่าอุปกรณ์ หรือค่ายาในบัญชี ก. ข. ซึ่งทางรัฐบาลไม่ได้ออกให้ ดังนั้น การโอนเข้าบัญชีที่รับรองสงฆ์อาพาธนวมินทร์ 88 ถือว่าถูกต้องตามเจตนารมย์ของผู้บริจาคทรัพย์มาเพื่องานบุญสงฆ์อาพาธอย่างแท้จริง ทั้งนี้พระ อ. สมสุข สัจจวโรกล่าวได้ถูกต้องและครบถ้วนแล้ว

ผมจึงจะขออนุญาตว่า ผมจะได้โอนจตุปัจจัยที่เจ้าภาพให้ผมมาทำบุญพระอาพาธนี้เข้าบัญชีที่พักสงฆ์อาพาธนวมินทร์ 88 หากมีผู้ใดไม่เห็นชอบด้วย ขอให้คัดค้านภายใน 3 วัน หลัง 3 วันแล้วจะได้ทำการโอนเข้าบัญชีสงฆ์อาพาธนวมินทร์ 88 ครับ

 

6 ก.ย. 2556 พระ อ. สมสุขมาเปิดที่พักสงฆ์ให้ถ่ายรูป


พระ อ. สมสุข สัจจวโรลงมาจากสระบุรีถึงกรุงเทพฯประมาณสิบโมงเช้า ได้ไปเยี่ยมลูกสาวอายุเกือบ 40 ปีของท่านที่ต้องเข้ารับการผ่าตัดสมองที่ศิริราช เมื่อเสร็จธุระแล้วจึงมาเปิดที่พักสงฆ์อาพาธนวมินทร์ 88 ให้ผมได้ถ่ายรูป เพื่อดูว่า เราควรซ่อมอะไร ? อย่างไร ? แค่ไหน ? และเพื่อทำข่าวบอกบุญต่อไปด้วย




และหลังจากถ่ายรูปเสร็จแล้ว ผมได้พาพระ อ. สมสุขไปนั่งรถตู้กลับสระบุรีเมื่อประมาณ 17.30 น. ขณะนี้ท่านกลับถึงวัดเรียบร้อยแล้ว


ก้าวแรกที่เหยียบเข้าไปในประตู พื้นยวบยาบพอสมควร ผมจึงถ่ายภาพตรงที่ยวบยาบเอาไว้

พระ อ. สมสุขบอกว่า ตรงนี้ที่ยวบยาบเป็นเพราะตรงนี้ปูพื้นด้วยไม้อัดแผ่นหนา 10 ม.ม. และเหล็กห่างมาก ๆ แต่เป็นเฉพาะตรงนี้เท่านั้น นอกนั้นไม่ยวบยาบเพราะพื้นปูด้วยไม้หนาที่เอาไว้ทำพื้นโดยเฉพาะ




ตรงบริเวณที่พระ อ. สมสุขยืนแถว ๆ นั้นยวบยาบ หากจะให้ดี อาจต้องเปลี่ยนพื้นไม้เป็นไม้แข็งเหมือนกับช่วงอื่น ๆ เขา


เตียงนี้ควรเก็บไว้ใช้ เพราะในกรณีพระภิกษุอาพาธหนัก ๆ เวลาลุกนั่งจะลำบาก ถ้ามีเตียงก็จะช่วยให้หย่อนขาลงมาได้ง่ายและนั่งง่ายขึ้น


พระ อ. สมสุขเคยทำหน้าที่อัดแผ่น MP3 ธรรมะพ่อแม่ครูจารย์เพื่อแจก แต่ตอนนี้ไม่ได้ทำแล้ว ดังนั้น ถึงตอนนั้น ผมจะขอท่านให้เคลียร์สัมภาระเหล่านี้ให้เกิดพื้นที่ว่างในห้องพักสงฆ์อาพาธ


ผมลงไปถ่ายรูปจากด้านล่าง มองขึ้นมาใต้พื้นที่พระ อ. สมสุขบอกว่า เป็นไม้อัด และเหล็กรองรับห่างมาก


พื้นไม้อัดมีรอยแตกปริ เนื่องจากน้ำหนักของคนจะมีน้ำหนักเกือบ 80 ก.ก. เมื่อเหยียบลงไปแล้วไม่มีเหล็กคานมารับ ไม้จะปริแตกได้


ลึกเข้าไปหน่อยเดียว ตรงที่มีกระดาษดัชมิลเป็นไม้เนื้อแข็งสำหรับปูพื้น ตรงนั้นทั้งหมดไม่ต้องซ่อมก็น่าจะแข็งแรงพอใช้งานได้อีกนานนับสิบปีครับ


คุณผู้หญิงเพื่อนบ้านเห็นพระ อ. สมสุขมา จึงมากราบเพราะรู้จักนับถือกันมานับสิบปี และเห็นพระ อ. สมสุขดูแลรักษาและอุปัฏฐากหลวงปู่นิยม เลปาจารย์มานานไม่น้อยกว่า 5 ปีสุดท้ายของชีวิตหลวงปู่ ณ บ้านหลวงปู่นิยม เลปาจารย์เอง ซึ่งก็อยู่ติดกับที่รับรองสงฆ์อาพาธนวมินทร์ 88


สิ่งก่อสร้างอยู่ห่างจากรั้วเมตรกว่า ๆ โดยรอบ จึงทำให้ดูเหมือนว่า ที่ดินน้อย แต่ความจริง 27 ตารางวานี้ หากวางผังก่อสร้างดี ๆ สามารถปลูกได้ดีและกว้างพอรับรองสงฆ์อาพาธได้ไม่ต่ำกว่า 3 ถึง 5 รูปในคราวเดียวกัน แต่ตอนนี้แค่ซ่อมใช้ไปก่อนครับ


ด้านนี้ห่างออกมาเกือบ 2 เมตร


ที่ทำไว้ห่างมาก ๆ นั้น พระ อ. สมสุขบอกว่้า ไม่อยากให้น้ำไหลไปลงที่ดินคนอื่น แต่ถ้าเราก่อสร้างดี ๆ ทำรางน้ำฝน สามารถชิดได้เลย จะกว้างขึ้นอีกถึงเกือบ 2 เมตร


ผนังและบานเกล็ดยังดีอยู่ทั้งหมด

 

6 ก.ย. 2556 พระ อ. สมสุขมาเปิดที่พักสงฆ์ให้ถ่ายรูป


มองทะลุรั้วของที่รับรองสงฆ์อาพาธ มองไปจะเห็นบ้านของหลวงปู่นิยม เลปาจารย์ ซึ่งหลวงปู่นิยมขออนุญาตหลวงพ่อวิชัย เขมิโยมาละสังขารร่างกายที่บ้านเมื่อหลายปีก่อน และท่านได้ละสังขารตามที่ท่านได้บอกกล่าวศิษยานุศิษย์ไว้




มองทะลุรั้วโปร่ง ก็เหมือนบ้านเดียวกันกับบ้านของหลวงปู่นิยม เลปาจารย์นั่นเอง


นอกรั้วที่รับรองสงฆ์อาพาธนวมินทร์ 88 เป็นบ้านของหลวงปู่นิยม เลปาจารย์ และที่เห็นนั้นคือกุฏิของพระอุปัฏฐากหลวงปู่นิยม เลปาจารย์ หรือ ก็คือกุฏิของพระ อ. สมสุข สัจจวโรนั่นเอง ซึ่งทุกวันนี้ก็เข้าอาศัยได้ เพราะดูแลอุปัฏฐากหลวงปู่นิยมจนถึงวาระสุดท้ายของชีวิตท่าน


กุฏิของพระ อ. สมสุขในบ้านหลวงปู่นิยม เลปาจารย์


หลังคาตรงนี้คงต้องซ่อมสักแผ่นสองแผ่น หรืออาจใส่ sky-light แผ่นพลาสติคใสเพื่อให้แสงทะลุลงมาได้ กลางคืนจะได้ไม่มืดเกินไป มีแสงจากพระจันทร์ทะลุผ่านลงมา เวลาเข้าห้องน้ำและเกิดไฟฟ้าดับจะได้ไม่มืดเกินไป ( ปกติไฟฟ้าไม่ดับหรอกครับ เผื่อไว้เท่านั้นเอง )


โรงเรือนที่เห็นติดอยู่กับกุฏิพระ อ. สมสุขนั้น เป็นโรงเรือนช่างฝีมือครับ เพราะพระ อ. สมสุขจัดว่าเป็นช่างฝีมือท่านหนึ่ง เพราะฉะนั้น โรงเรือนนี้ยังสามารถใช้งานได้ จะซ่อมงานเหล็ก งานไม้ หรือจะสร้างกุฏิขึ้นมาใหม่ทั้งหลังก็ทำได้ ทั้งกุฏิของพระ อ. สมสุขและที่รับรองสงฆ์อาพาธ 88 ก็เป็นฝีมือของพระ อ. สมสุขทั้งสิ้นครับ


หลังออกพรรษาปี 56 นี้ ตอนเข้ามาซ่อมกุฏิ คงหาทางเคลียร์สิ่งของให้เรียบร้อย เพื่อเตรียมที่รับรองสงฆ์อาพาธให้เรียบร้อยขึ้นกว่าเดิม หลังผ่านการใช้งานมานาน 5 ปี


ผมเอากล้องถ่ายจากด้านล่างขึ้นมาดูพื้นห้อง ตรงส่วนนี้ถือว่าไม้ดีครับ เป็นไม้สำหรับปูพื้น สีดำแบบนี้แปลว่ายังแข็งแรง ใช้งานได้อีกนับสิบ ๆ ปีครับ


มองจากรูปแล้ว ไม้ยังแข็งแรง แต่เหล็กอาจจะต้องทาสีกันสนิมเพิ่ม เอาไว้ว่ากันที่นั่นอีกทีครับ


เสารับน้ำหนักยังดีเยี่ยม อยู่ได้อีกนานนับสิบปี


เอาไว้เคลียร์พื้นที่ด้านล่างให้เรียบ ใช้น้ำล้างให้สะอาด เวลาลมพัดผ่านไปที่นั่งเล่นตอนกลางวัน พระภิกษุอาพาธที่มารับการตรวจรักษาบางท่านอาจจะแพ้ง่ายจะได้ไม่แพ้ฝุ่นละออง


บันไดด้านหลังกุฏิออกมาเข้าห้องน้ำห้องส้วม หากมีเหล็กแป๊บน้ำ อาจจะทำเป็นราวจับ เผื่อพระภิกษุที่อาพาธหนักอาจต้องใช้ กันล้มกันตกได้


ผมเข้าไปภายในห้องน้ำห้องส้วมซึ่งมีอยู่ห้องเดียว ถ่ายจากมุมภายในครับ ถือว่าค่อนข้างเล็ก ถ้าหากมีทุนรอน อาจสร้างใหม่เพิ่มอีกห้องก็ได้ครับ หรืออาจสร้างติดกับด้านหนึ่งของกุฏิ เปิดประตูทะลุในกุฏิได้ ในกรณีพระภิกษุชราภาพจะได้ไม่ต้องโหนราวบันไดขึ้นลงบ่อย ๆ


ห้องน้ำเดิมคับแคบครับ แต่ถ้าจะพูดว่าใช้ได้ไหม ? ก็ใช้ได้อยู่ครับ ทำความสะอาดดี ๆ ก็พอใช้ได้ครับ


ห้องน้ำห้องส้วมเดิมครับ ดูแล้วคับแคบพอสมควร คนที่อ้วนหรือสูงมาก ๆ อาจรู้สึกอึดอัดได้


ยืนอยู่หน้าห้องน้ำมองไปทางกุฏิของพระ อ. สมสุขในบ้านหลวงปู่นิยม เลปาจารย์ จะเห็นตัวเรือนบ้านที่ใหญ่กว่านั้น เป็นบ้านเล็กในบ้านใหญ่ครับ คือภายในบริเวณเดียวกันมีหลายบ้าน เป็นบ้านของลูกหลวงปู่นิยมสมัยเป็นมือปราบครับ หลวงปู่นิยม เลปาจารย์ท่านบวชนานมากแล้วนะครับ ประมาณ 30 ปีหลังของชีวิตท่าน


ยืนอยู่ข้างห้องน้ำห้องส้วมมองไปด้านหลังทะลุรั้วโปร่งออกไป จะเห็นเนื้อที่ดินว่าง ถัดไปเป็นอพาร์ตเม้น ซึ่งยังถือว่าโล่งกว้าง และโปร่ง อากาศดีมากครับ ผมเคยมาทั้งเวลากลางวันที่ว่าร้อน ๆ ก็ไม่ร้อนมากเท่าไรนัก ลมพัดเย็นตลอดครับ


หลังคาสังกะสีนี้ใช้บังแดดเวลากลางวันออกมานั่งเล่นตรงนี้ มีประโยชน์มากครับ


ด้านข้างของที่รับรองสงฆ์อาพาธนวมินทร์ 88 เป็นหน้าต่างแบบนี้ ล่างลงมาทางด้านนอกจะเป็นโต๊ะนั่งเล่นเวลากลางวันครับ


โต๊ะเอนกประสงค์ ใช้ฉันภัตตาหาร ใช้ทำงานและนั่งเล่นได้


เปิดใช้ที่รับรองสงฆ์เมื่อไรจะทำความสะอาด เคลียร์พื้นที่ให้เรียบสักหน่อย


ไม้กระดานส่วนนี้ยังดีอยู่ครับ


สายไฟที่ดูยุ่ง ๆ แต่ไม่ีมีอะไรนะครับ ยังใช้งานได้ดีอยู่ เอาไว้เก็บให้เรียบร้อยดูเป็นระเบียบหน่อย ติดเครื่องป้องกันไฟดูดไฟช๊อตไฟเกินสักตัวหนึ่ง เท่านี้ระบบไฟฟ้าก็เรียบร้อยครับ

พระ อ. สมสุขบอกว่า ไฟฟ้าที่นี่ขอไว้สามารถติดแอร์ได้ด้วย ในกรณที่พระภิกษุอาพาธหนักและต้องใช้แอร์ สามารถติดตั้งได้ทันที กำลังพอ สายไฟพอ

 

ฝ้าเพดานส่วนใหญ่ยังดูดีอยู่ แต่ไม่ทราบว่าด้านบนเป็นอย่างไร เช่นลวดที่ขึงดึงฝ้าเพดาน


จากรูปเห็นฝ้า 2 แผ่นที่ชำรุดตรงติดกำแพง ถ้าไม่มีอะไรมากก็เปลี่ยน 2 แผ่นนี้


ผมออกไปยืนบนถนนแล้วถ่ายเข้ามาที่รับรองสงฆ์อาพาธ 88




ถ้าต้องสร้างห้องน้ำใหม่ในกุฏิ ผมมองดูจุดนี้ครับ จุดที่อยู่ด้านข้าง มีช่วงว่างให้เจาะประตูเข้ากุฏิได้


รั้วที่โปร่งทุกด้านตั้งแต่พื้นขึ้นไป ทำให้อากาศถ่ายเทได้ดีมากทุก ๆ ด้านครับ ตัวกุฏิเองก็ยกให้สูงเหนือพื้นคอนกรีต ทำให้อากาศไหลผ่านทุกทิศทาง






ทุก ๆ ด้านของที่รับรองสงฆ์อาพาธนวมินทร์ 88 เปิดโล่ง ทำให้อากาศไหลผ่านได้ง่าย และอากาศถ่ายเทได้ดีตลอด และถึงแม้จะติดถนน แต่เป็นถนนที่ไม่ค่อยมีรถวิ่งผ่านครับ เงียบสงบ ไม่มีเสียงอึกทึกคึกโครมไม่ว่าเสียงอะไร เสียงรถผ่านยังไม่มีเลย เงียบกว่าบ้านอาจารย์ยุวดี ชาติไทยตั้งเยอะ


สิงโตหินอีกตัวที่อยู่บนเสาอีกข้างของหน้าบ้านหลวงปู่นิยม เลปาจารย์


สิงโตหินตัวที่ติดกับที่รับรองสงฆ์อาพาธ


หน้าบ้านหลวงปู่นิยม เลปาจารย์ยังติดป้ายเดิม พ.ต.อ. นิยม เลปาจารย์ ซึ่งหน้าบ้านของหลวงปู่ติดกับที่รับรองสงฆ์อาพาธ 88


มองเข้าไปในกุฏิของหลวงปู่นิยม เลปาจารย์ เป็นกุฏิที่หลวงปู่นิยมใช้หลายปีก่อนการละสังขารของท่าน และเป็นกุฏิที่มีลูกศิษย์เพียงไม่กี่คนที่ได้รับการสั่งสอนอบรมสมถะและวิปัสสนากรรมฐานจากหลวงปู่นิยม ผมเองเป็นศิษย์ฆราวาสคนสุดท้ายของหลวงปู่นิยม พระ อ. วรวิทย์เป็นศิษย์บรรพชิตรูปสุดท้ายของหลวงปู่นิยมครับ


หน้ากุฏิหลวงปู่นิยม เลปาจารย์


ผ้าม่านทั้งหมดผมจะใช้ผ้าเหลืองสีจีวรพระป่ามาทำผ้าม่าน แบบว่า เอาแบบราคาไม่แพง

ท่านใดจะจองซ่อมส่วนไหนไว้ก่อนก็ได้นะครับ แจ้งมาผมที่ผม ผมจะจัดให้ครับ


ลองทำสีผ้าม่านให้เป็นสีแบบว่าเหลือง ๆ แต่ความจริงผมอยากเอาผ้ามัสลินสีจีวรเลยจะถูกต้องที่สุด


ส่วนพื้นในกุฏิ หลังจากซ่อมเสร็จ อยากจะใช้วิธีขัดพื้นไม้ให้เงาก่อน แต่ถ้าหากขัดไม่ได้เนื่องจากอะไรก็แล้วแต่ คงปูเสื่อน้ำมัีนหรือใช้กระเบื้องไวนิลเป็นแผ่นติดกาวหนังอีกที จะเรียบร้อยกว่านี้เยอะ

 

วันนี้คุณเบญแจ้งโอนเงินที่รวบรวมได้จากคนมาดูหมอ แล้วหยอดลงกล่องที่ตั้งไว้บนโต๊ะทำงาน ที่กล่องนั้นคุณเบญพิมพ์ภาพพระสงฆ์อาพาธ นับได้ 501.25 บาท เข้าบัญชีเรียบร้อยแล้ว

ขออนุโมทนา สาธุการครับ

 

ร่วมบุญที่พักสงฆ์อาพาธนวมินทร์88 เริ่มเปิดรับพระภิกษุอาพาธ จำนวน 10 บาท
(เบี้ยน้อยหอยน้อยครับ)
โอนแล้ว ธ.กสิกรไทย วันที่ 11/10/2013 03:00:47 PM.
อนุโมทนาบุญกับทุกท่านด้วยนะครับ สาธุ สาธุ สาธุ
อิทัง ปุญญะผะลัง ผลบุญใดที่ข้าพเจ้าทั้งหลายได้บำเพ็ญแล้ว ณ โอกาสนี้ ข้าพเจ้าทั้งหลายขออุทิศส่วนกุศลนี้ ให้แก่เจ้ากรรมนายเวรทั้งหลาย ที่เคยล่วงเกินมาแล้ว แต่ชาติก่อนก็ดี ชาตินี้ก็ดี ขอเจ้ากรรมนายเวรทั้งหลาย จงโมทนาส่วนกุศลนี้ ขอจงอโหสิกรรมให้แก่ข้าพเจ้า ตั้งแต่วันนี้ ตราบเท่าเข้าสู่พระนิพพาน
และข้าพเจ้าทั้งหลายขออุทิศส่วนกุศลนี้ ให้แก่เทพเจ้าทั้งหลายที่ปกปักรักษาข้าพเจ้า และเทพเจ้าทั้งหลายทั่วสากลพิภพ และพระยายมราช ขอเทพเจ้าทั้งหลาย และพระยายมราช จงโมทนาส่วนกุศลนี้ ขอจงเป็นสักขีพยาน ในการบำเพ็ญกุศลของข้าพเจ้า ในครั้งนี้ด้วยเถิด
และขออุทิศส่วนกุศลนี้ ให้แก่ท่านทั้งหลายที่ล่วงลับไปแล้ว ที่เสวยความสุขอยู่ก็ดี เสวยความทุกข์อยู่ก็ดี เป็นญาติก็ดี มิใช่ญาติก็ดี ขอท่านทั้งหลาย จงโมทนาส่วนกุศลนี้ พึงได้รับประโยชน์ ความสุข เช่นเดียวกับข้าพเจ้าจะพึงได้รับ ณ กาลบัดเดี๋ยวนี้เถิด
ผลบุญใดที่ข้าพเจ้าทั้งหลาย ได้บำเพ็ญแล้ว ณ โอกาสนี้ ขอผลบุญนี้จงเป็นปัจจัย ให้ข้าพเจ้าทั้งหลาย ได้เข้าถึงซึ่งพระนิพพาน ในชาติปัจจุบันนี้เถิดหากยังไม่ถึงพระนิพพานเพียงใด ขอคำว่า ไม่มี ไม่รวย ความขัดข้องและอุปสรรคใด ๆ จงอย่าบังเกิดแก่ข้าพเจ้า ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปเทอญฯ

 

ขออนุโมทนา สาธุการครับคุณ tung696969

 

เช้าวันเสาร์ที่ 12 ต.ค. 2556 คุณป้ากานดาโทรศัพท์หาผม บอกว่า เช้านี้หลานคนเล็กสุดของป้าวิมล อายุ 10 เดือน หายใจไม่ออก ทำท่าจะตาย คุณป้ากานดาและป้าวิมลได้อุ้มเด็กน้อยขึ้นแท๊กซี่แล้วบอกให้แท๊กซี่วิ่งไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด ( ขออนุญาตไม่ออกนามเพราะเป็นโรงพยาบาลเอกชน ) เมื่อไปถึงก็ได้โทรศัพท์หาผมทันที ผมเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเพราะเป็นโรงพยาบาลเอกชนที่แพงมากด้วย ผมได้โทรศัพท์กลับเพราะเงินในโทรคุณป้าหมด และคุณป้าวิมลก็รับโทรศัพท์ไม่เป็นในตอนแรก ต่อมาจึงพอพูดรู้เรื่อง ผมได้บอกให้คุณป้าวิมลบอกกับพยาบาลว่า คุณป้าวิมลไม่ีมีเงินเลย ไม่มีญาตคนไหนของเด็กคนไข้มีเงินเลยแม้แต่คนเดียว แล้วให้ทางโรงพยาบาลดูว่าควรทำอย่างไรต่อไป ต่อมาทราบว่า ทางโรงพยาบาลเอกชนแห่งนั้นได้ทำการดูดเสมหะ พ่นไอหมอกเข้าปากและจมูกเด็ก ( คาดว่าคงเป็นยา ) และได้ขอให้คุณป้าวิมลรีบพาไปโรงพยาบาลเด็กทันที คุณป้ากานดากลับบ้านก่อนแล้วเพราะป้ากานดามีลูกพิการที่ช่วยตัวเองไม่ได้ คุณป้าวิมลได้อยู่ที่โรงพยาบาลเด็กทั้งวัน

ผมเองปล่อยให้เวลาผ่านไปจนกระทั่งเย็น ในที่สุดผมก็โทรศัพท์กราบเรียนถามพระอาจารย์ภาคภูมิถึงกรณีนี้ และได้รับคำแนะนำให้นำเงินจากกระทู้ที่ผมกำลังจะซ่อมที่พักสงฆ์อาพาธนวมินทร์ 88 เอามาต่อชีวิตให้เด็กน้อยก่อน เมื่อได้รับคำแนะนำดังแสงสว่างแบบนี้ ผมจึงโทรศัพท์ไปกราบเรียนพระอาจารย์สมสุขซึ่งเป็นหนึ่งในกรรมการบริหารร่วมกันเรื่องที่พักสงฆ์นวมินทร์ 88 ท่านเห็นด้วยและบอกว่า ช่ีวยชีวิตคนสำคัญกว่า ให้ผมรีบเดินทางเข้าสลัมค่ำนี้เลย และไปถ่ายรูปทุกอย่างที่เกี่ยวข้องออกมา เบิก ATM ให้คุณป้าวิมลไปก่อนเลยตามคำสั่งของพระ อ. สมสุขสั่งว่าให้ไว้ก่อน 4-5 พันบาท แต่กด ATM จากกองทุนนวมินทร์ 88 แค่ 3 พันบาท เพราะเห็นว่า ต้องใช้หนี้แขก 650.- บาท ( ยืมนอกระบบ 500.- บาทใช้ 650.- บาท ) อีก 2,350.- บาท น่าจะพอใช้จ่ายได้ไม่น้อยกว่า 1 สัปดาห์หากอาการไม่ทรุดลงไปมากกว่านี้






สาเหตุที่ยังไม่ได้แจ้งเกิด เนื่องจากสาเหตุบางประการที่เกี่ยวกับสถานที่พิเศษของบ้านเมือง


ปกติจุงเบยเป็นเด็กที่ซุกซนมาก ไม่เคยหยุดนิ่ง รวดเร็วและว่องไวมาก แต่วันนี้นิ่งและซึม ขณะป้อนยาด้วยหลอดฉีดยาจึงดิ้นตามนิสัย

คุณป้าข้างบ้าน 3 คนต้องออกมาช่วยกันจับมือจับเท้าให้นิ่ง ดิ้นไม่ได้



ผมขอให้คุณป้าวิมลเอามือวางแตะเงินที่มอบให้เป็นค่าใช้จ่ายจำนวน 3,000.- บาท


ผมแตกแบ๊งค์ย่อยไว้ให้เสร็จ กดเงินที่หน้าร้าน 7-11 ตรงข้ามบอยโพนยางคำ และขอแลกเงินเป็นย่อย ๆ ซึ่งต้องขอบคุณพนักงาน 7-11 ที่ปกติแล้วคงไม่ยอมให้ใครแลกแบ๊งค์ย่อยถึง 2,000.- บาททั้ง ๆ ที่ไม่ได้ซื้ออะไรเลย เพราะผมเข้าใจดีว่า บางครั้งจะต้องเรียกแท๊กซี่กลางดึก หรือใช้จ่ายอะไร ถ้าไม่มีแบ๊งค์ย่อยแล้วไม่มีทอนจะยิ่งลำบากใจ ร้องจ้าอยู่ไม่ถึง5 นาทีก็หลับสนิท คงเพราะอาการป่วยยังคงหนักอยู่ครับ



ป้ากานดาและป้าวิมลเล่้าให้ฟังว่า เช้าเห็นท่าไม่ดีแล้ว ทำท่าจะตาย เลยตัดสินใจยืมเงินนอกระบบจากแขกอาบัง 500.- บาท แต่ต้องคืน 650.- บาทภายในไม่กี่วัน ถือว่าดอกเบี้ยแพงมาก และกำลังป่วยไข้จะตายแบบนี้ จะหาที่ไหนไปคืน นั่งแท๊กซี่ไปโรงพยาบาลเอกชนให้ไป 100.- บาท แล้วไปยืนยันว่าไม่มีเงินเลย ทางโรงพยาบาลเอกชนที่นั่นยังดีที่รีบดูดเสมหะ รีบพ่นยาเข้าปากเข้าจมูกให้พร้อมทำใบส่งตัวให้รีบไปโรงพยาบาลเด็ก แถมพยาบาลที่โรงพยาบาลเอกชนที่นั่นใจดีสุด ๆ ควักเงินส่วนตัวให้ 200.- บาทบอกให้เป็นค่าแท๊กซี่ พอไปถึง รพ. เด็ก เนื่องจากเด็กไม่มีใบสูติบัติ และไม่หลักฐานที่ใช้งานได้ ทาง รพ. เด็กเก็บค่าใช้จ่าย 217.- บาท นั่งแท๊กซี่กลับใช้ไปอีกร้อยกว่าบาท วันเดียวใช้จ่ายไป 600.- กว่าบาท ยังโชคดีที่นางพยาบาลที่โรงพยาบาลเอกชนให้มา 200.- บาท

ผมจึงคำนวนว่า หากอาการไม่ทรุดหนักไปกว่านี้ และมีความจำเป็นต้องไปหาหมอบ้าง ภายใน 1 สัปดาห์น่าจะใช้จ่ายไม่เกิน 2 พันกว่าบาทที่เหลือ ส่วนค่าหนี้นอกระบบถือว่าให้คุณป้าปลดหนี้ไปครับ ได้ยินจากคุณป้าวิมลบอกว่า ทางโรงพยาบาลเด็กไม่มีเตียงให้ จึงให้กลับ แต่ความจริงต้องรับเข้าเป็นคนไข้ในทันที

อ้างอิงแหล่งที่มาจากกระทู้นี้ครับ
http://palungjit.org/threads/ช่วยเหลือชีวิตเด็กชายวัย-10-เดือน-ด่วน.509479/page-6#post8425995

 

เช้านี้ได้โทรถามป้ากานดา ทราบว่าอาการยังไม่ดีขึ้น และป้ากานดาจะพาไปหาหมอแผนโบราณที่บางกะปิ ขณะนี้ป้าวิมลต้องไปหาอาหารมากินเช้าก่อน ผมว่าจะโทรไปอีกครั้งเพื่อให้พาไปหา รพ. เอกชนที่ไม่แพงนัก ซึ่งแถว ๆ นี้ที่ผมใช้บริการบ่อย ๆ คือ รพ. เมโย เคยพาพระภิกษุไปรักษา บางครั้งแพทย์ที่รู้จักกันก็ไม่เอาค่าตรวจ ถวายเป็นสังฆทานเฉย ๆ หลายครั้งแล้ว

เดี๋ยวผมลองดูนะครับ คนที่มีการศึกษาน้อยมักเป็นอะไรที่พูดยากเหลือเกิน แล้วจะรายงานอีกครั้งครับ

ตั้งแต่เช้าไปประมาณ 09.15 น. ผมไปรับป้าวิมลและเด็กชายเล็ก ( จุงเบย ) พร้อมกับป้ากานดาไป รพ. เมโย เมื่อไปถึงได้่ถ่ายเอ๊กเรย์และตรวจร่างกาย พบว่าเป็นปอดบวมอย่างรุนแรง มีความจำเป็นต้องรีบแอดมิทเข้าเป็นคนไข้ในทันที ผมได้ขอให้คุณหมอและแผนกการเงินช่วยคุมค่าใช้จ่าย ทราบจากแผนกการเงินคร่าว ๆ ว่า เด็กชายเล็ก ( จุงเบย ) น่าจะมีค่าใช้จ่ายที่ประมาณ 15,000.- บาท + - 20% ถึงเช้าตรู่วันอังคาร แพทย์บอกว่า อาการหนักมากทาง รพ. เด็กเมื่อวานนี้ควรรับเข้าเป็นผู้ป่วยในทันที ผมจึงขออนุญาตจากพระ อ. สมสุขอีกครั้งหนึ่งว่า ค่าใช้จ่ายจุงเบยประมาณนี้นะครับ พระ อ. สมสุขบอกว่า ชีวิตคนสำคัญ ให้ทำตามที่แพทย์สั่งได้ทันที

พอช่วงเที่ยง ๆ ผมว่าจะกลับบ้านแล้ว พบว่าคุณป้าวิมลซึ่งเป็นย่าเด็กมีอาการไอมาก และไอติด ๆ ผมจึงขอให้แพทย์ รพ. เมโยช่วยตรวจดูด้วย เพราะกลัวว่าจะไปติดเด็กเข้า แพทย์ซักประวัติแล้วถ่ายเอ๊กเรย์กับเจาะเลือดพบว่า เป็นปอดบวมเช่นกันและอาการก็ค่อนข้างหนัก มีความจำเป็นต้องให้ยาทางสายน้ำเกลืออย่างน้อย 1 คืน ผมขอให้คุณหมอและแผนกการเงินคุมราคา ทราบว่าประมาณ 10,000.- บาท + - 20% นับถึงไม่เกินเช้าวันพรุ่งนี้ ผมได้โทรขึ้นไปกราบเรียนพระ อ. สมสุขอีก และเมื่อเหตุผลของคุณหมอหนักแน่นและมีความจำเป็นถึงที่สุดแล้ว พระ อ. สมสุขก็อนุมัติให้ช่วยเหลือได้อีกคน

ขณะนี้ทั้งป้าและหลานอยู่ รพ. เมโย ห้อง 306 และ 811 เป็นห้องรวมหลายเตียง

คาดการณ์ว่า พรุ่งนี้เช้าหรือไม่น่าจะเกินบ่าย 1 โมง ทาง รพ. เมโยน่าจะทำใบส่งตัวเด็กชายเล็กไปเข้ารักษาที่ รพ. เด็กต่อได้ ส่วนคุณป้าวิมลอาจสามารถมาฉีดยาปฏิชีวนะต่อเนื่อง 3 - 7 วันจึงจะถือว่าหายขาดได้ หรือหากอาการหนักกว่านี้ อาจต้องรีบเข้า รพ. ของรัฐก็อาจเป็นได้ ค่าใช้จ่ายถึงเช้าวันจันทร์ที่ 14 ต.ค. 2556 น่าจะประมาณ 30,000.- บาทครับ ขณะนี้เงินในบัญชีที่พักสงฆ์อาพาธนวมินทร์ 88 มีอยู่ประมาณ 25,000.- บาท ผมเองยังไม่ทราบจะทำอย่างไร ? แต่ตามที่คุณหมอระบุว่ามีความจำเป็นจริง ๆ


หลังจากที่ รพ. เมโยรับเด็กชายเล็ก แย้มกลีบอายุ 11 เดือนเข้าเป็นคนไข้ในของโรงพยาบาลแล้วพักใหญ่ ๆ เจ้าหน้าที่ประชาสงเคราะห์ของ รพ. เด็ก ( ภาพซ้าย ) ได้ติดต่อเข้ามาหาป้าวิมลด้วยโทรศัพท์ของป้ากานดา เมื่อทราบว่าเข้าเป็นคนไข้ในแล้วก็รีบเดินทางมาพบเพื่อให้ความแน่ใจว่า พรุ่งนี้วันจันทร์ จะทำเรื่องประชาสงเคราะห์รอไว้ก่อน เมื่อ รพ. เมโยทำใบส่งตัวก็จะได้เข้าได้ในทันที

ผมได้ถามเจ้าหน้าที่ประชาสงเคราะห์ของ รพ. เด็กว่า แล้วทำไมเมื่อวานจึงไม่รับเด็กไว้ เจ้าหน้าที่บอกว่า เด็กไม่มีใบเกิด ไม่มีอะไรเลยสักอย่างเดียว เนื่องจากพ่อแม่อยู่ในทัณฑสถานทั้งหมดไม่มีเหลือเลยสักคนเดียว มีแต่ย่าที่ต้องเลี้ยงหลาน 4 คน ซึ่งถือว่าหนักมาก และไม่สามารถอ้างอิงได้ทันต่อเวลา จึงจำเป็นที่ทางประชาสงเคราะห์จะต้องยื่นมือเข้ามาเกี่ยวข้อง แต่คุณป้าวิมลได้รับข้อมูลจากเจ้าหน้าที่ฝ่ายภาคปกติปฏิเสธเนื่องจากไม่มีหลักฐานใด ๆ เลย และอาการก็หนักมาก คุณป้าวิมลอุ้มหลานออกจาก รพ. เด็กก่อน ยังโชคดีที่ทิ้งเบอร์โทรป้ากานดาไว้ แต่ถึงอย่างไรก็ดีเจ้าหน้าที่ประชาสงเคราะห์ รพ. เด็กบอกว่า ถือว่าเด็กโชคดีมากที่ได้กองทุนฯมารับเอาไว้ โดยเฉพาะความเห็นชอบของพระ อ. สมสุขที่อนุมัติใช้เงินกองทุนฯต่อยืดอายุของเด็กชายเล็กไว้




เด็กชายเล็กหรือจุงเบยนอนสลบแน่นิ่งตั้งแต่เช้าถึงตอนที่ผมกลับเืกือบเย็นแล้ว



ตอนที่ถ่ายเอ๊กเรย์ป้าวิมลพบว่า ปอดบวมชัดเจน แพทย์ รพ. เมโยต้องเกลี้ยกล่อมอยู่นานแต่ก็ไม่ยอมให้แทงน้ำเกลือ เพราะป้าวิมลห่วงว่าจะไม่มีคนดูแลหลานจุงเบย ต้องขอกราบขอบพระคุณคุณหมอเจ้าของไข้คุณป้าวิมลที่ รพ. เมโย ท่านบอกว่า ท่านไม่คิดค่าตรวจค่าแรงของแพทย์กับเคสนี้ ( นี่ก็เป็นอีกครั้งหนึ่งครับที่แพทย์ของ รพ. เมโยร่วมบุญกับเราด้วยการไม่คิดค่าแรงครับ ) ขออนุโมทนาคุณหมอหลายท่านของ รพ. เมโยครับ


คุณป้าวิมลไม่ยอมแทงน้ำเกลืออย่างเดียว ไม่ยอมอะไรหมด เพราะห่วงไม่มีคนดูแลหลานจุงเบย


พอดีพระ อ. สมสุขโทรเข้ามาสอบถามความคืบหน้า ทราบว่าป้าไม่ยอมให้แพทย์รักษา ไม่ยอมให้แทงน้ำเกลือเพื่อให้ยาต่อเนื่องทั้งคืนวันนี้ พระ อ. สมสุขได้ยินเสียงโวยวายลั่น จึงขอคุยกับป้าเพื่อเกลี้ยกล่อมให้ยอมแทงเข็มน้ำเกลือ


แล้วในที่สุดป้าวิมลก็ยอมให้แพทย์ รพ. เมโยรับเข้าเป็นคนไข้ในอีกคน ยอมให้แทงน้ำเกลือได้

 

ท่านที่ต้องการช่วยเหลือชีวิตเด็กชายเล็ก แย้มกลีบกับป้าวิมลซึ่งป่วยเป็นปอดบวมทั้งคู่ วันจันทร์ที่ 14 ต.ค. 2556 จะย้ายเข้า รพ. เด็กและคุณป้าวิมลต้องหา รพ. ของรัฐด้วย ขณะนี้ค่าใช้จ่ายของทั้งสองอยู่ระหว่างการประเมิน น่าจะอยู่ที่ 30,000.- บาท หรืออาจมากกว่านั้นได้

ท่านที่ต้องการร่วมบุญร่วมทานสามารถร่วมบุญได้ที่บัญชีนี้ครับ

ธ. กสิกรไทย สาขาสี่แยกวังหิน
เลขบัญชีออมทรัพย์ 757-XXXXXX
ชื่อบัญชี นายสมบูรณ์ ติยะวงศ์สกุล

ซึ่งบัญชีนี้เป็นบัญชีที่พักสงฆ์อาพาธนวมินทร์ 88 แต่ด้วยความเมตตาของพระ อ. สมสุขซึ่งเป็นกรรมการที่พักสงฆ์ 88 นี้ อนุมัติให้ใช้เงินกองทุนฯเพื่อยืดชีวิตเด็กน้อยและป้าไว้ทั้งสองชีวิตครับ

อ้างอิงที่มาของกระทู้ด้านล่างตามลิ๊ง ความคิดเห็นที่ #112
http://palungjit.org/threads/%E0%B8%8A%E0%B9%88%E0%B8%A7%E0%B8%A2%E0%B9%80%E0%B8%AB%E0%B8%A5%E0%B8%B7%E0%B8%AD%E0%B8%8A%E0%B8%B5%E0%B8%A7%E0%B8%B4%E0%B8%95%E0%B9%80%E0%B8%94%E0%B9%87%E0%B8%81%E0%B8%8A%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%A2-10-%E0%B9%80%E0%B8%94%E0%B8%B7%E0%B8%AD%E0%B8%99-%E0%B8%94%E0%B9%88%E0%B8%A7%E0%B8%99.509479/page-6

 

เมื่อเช้าวันนี้ ผมได้รับการบอกจากเจ้าหน้าที่ของ รพ. เด็กว่า ให้ทางหน่วยส่งต่อของ รพ. เมโยติดต่อเข้าไปที่ รพ. เด็กตามวิธีปกติ และเขาคาดว่า เช้านี้เตียงเต็มหมด คงไม่ีมีเตียงให้ในช่วงเช้าถึงเที่ยง ให้รอไปถึงบ่าย ๆ ดูว่าจะมีการเช็คเอ้าท์รึไม่ ผมรอไปอีกนานมาก ประมาณเกือบบ่ายสี่โมงเย็นทาง รพ. เมโยจึงบอกว่า ทาง รพ. เด็กไม่มีเตียงว่างเลย ไม่สามารถรับคนไข้ในได้ ส่วนเรื่องสิทธินั้นยังไม่ต้องพูดถึง นั่นหมายความว่า ทางประชาสงเคราะห์ก็ยังไม่ได้ทำเรื่องอะไรหรือไม่ ? ตกลงวันนี้ไม่สามารถส่งต่อที่ใดได้เลย

ผมถามคุณหมอที่รักษาเด็กว่า ถ้าเช่นนั้นเราจะคิดอ่านกันอย่างไรต่อไป ก็ทราบว่า อาการของเด็กดีขึ้นเรื่อย ๆ แต่ยังไม่สามารถปล่อยกลับบ้านได้ในวันนี้ ขอรอดูอาการพรุ่งนี้อีกวัน ถ้าอาการดีขึ้นจนเป็นที่น่าพอใจจึงจะปล่อยกลับบ้านได้ แล้วค่อยไปรักษาที่ รพ. ของรัฐโรงอื่น ๆ หรืออีกทีก็คือ ถ้าอาการดีขึ้นมาก ๆ ก็อาจใช้วิธีให้เด็กกลับมารับการฉีดยา พร้อมรมยา และทำการรักษาแบบไปกลับ และอาจต่อเนื่องจนเป็นที่น่าไว้วางใจได้จึงหยุดการรักษาแบบไปกลับ ถือว่าหายขาด

ผมจึงกลัีบมาบ้านก่อน โดยที่ยังไม่ทราบยอดค่าใช้จ่ายใด ๆ นอกจากของคุณป้าวิมลคนเดียวเท่านั้น


ผมได้ถอนเงินออกจากบัญชีทุกบัญชีเท่าที่มีเพื่อป้องกันว่า ต้องพอสำหรับการเช็คเอ้าท์ พอหยิบออกมาให้ป้าดูว่า ไม่ต้องห่วงนะ มีค่ารักษาแน่นอน จุงเบยทั้ง ๆ ที่หลับตาอยู่ก็เอื้อมมือมาหยิบเงินไปถือเฉยเลย






รมยาทั้งเช้าและเที่ยง แล้วก็หลับ




ค่ารักษาของป้าวิมลขณะนี้ประมาณ 3,600.- บาท เนื่องจากป้าวิมลไม่ยอมรักษาตั้งแต่เมื่อวานนี้ คือ ดื้อมากบอกว่า ไม่มีใครดูแลหลาน ซึ่งความจริงผมได้เรียกป้าเพื่อนบ้านที่เขารับจ้างดูแลเด็กมาแล้ว เรียกแล้วเดินทางมาเกือบถึงโรงพยาบาลแล้ว ทางโรงพยาบาลส่งข่าวว่า ป้าไปอยู่ห้องหลานเสียก่อนแล้ว ดังนั้น ผมจึงพาป้าวิมลลงไปฉีดยาที่ O.P.D. เช้านี้อีกรอบ เพื่อป้องกันไม่ให้อาการหนักกว่านี้ และคงต้องฉีดไปเรื่อย ๆ เหมือนการไปกลับนั่นเอง

พระ อ. สมสุขทราบว่าผมจะมาเช็คเอ้าท์ประมาณเที่ยงวันนี้ และผมได้กราบเรียนท่านว่า ไม่ทราบเหมือนกันว่าเงินจะพอหรือไม่ ? ท่านจึงบอกว่า ท่านให้ยืมก่อนด้วยการโอนเงินเข้าบัญชีกสิกรไทย สงฆ์อาพาธ88 จำนวน 5,000.- บาท เมื่อมีแล้วให้คืนท่าน

ส่วนเงินในบัญชีสงฆ์อาพาธนี้ให้ถือว่า เราได้ยืมออกมาช่วยชีวิตมนุษย์ แล้วต้องหาทางคืนเข้าบัญชีสงฆ์อาพาธนวมินทร์ 88 นี้ให้ครบทุกบาททุกสตางค์จะขาดไม่ได้ เนื่องจากว่าถ้าตามวัตถุประสงค์นี้เป็นเงินของสงฆ์อาพาธนั่นเอง


และเรื่องใบเกิดหรือสูติบัตรที่ตอนแรกคุณป้าวิมลบอกว่า ไม่มี และเด็กเกิดในทัณฑสถานนั้น ก็กลายเป็นว่าไม่ใช่ กลายเป็นมีการคุมคนออกมาคลอดที่ รพ. ใบเกิดเท่ากับว่ามีแล้ว เพียงแต่ว่า คนที่เก็บใบรับ คือใบที่ต้องนำไปรับใบเกิดนั้น ขณะนี้ไปเป็นกรรมกรรับจ้างตอกเสาเข็มซึ่งบางวันออกแต่เช้าตรู่และกลับถึงบ้านไม่แน่นอน ไม่รู้เบอร์โทรศัพท์ด้วย บางครั้ง 4 - 5 ทุ่มก็มี และถ้าจะตามหาให้พบอาจต้องไปตามหาหลายเที่ยวมากซึ่งป้าวิมลเองก็ไม่รู้จะไปตามอย่างไร นอกจากจะต้องมีค่าใช้จ่ายตรงนี้ซึ่งคุณป้าก็ไม่มี คุณหมอที่ รพ. เมโยเป็นผู้สอบถามคุณป้าวิมลจนกระทั่งได้ใบนี้ออกมา ซึ่งนับว่ามีประโยชน์มาก ทำให้รู้ว่า คุณป้าควรต้องทำอย่างไรต่อไปเพื่อให้ได้ใบเกิดซึ่งจะนำมาซึ่งสิทธิในการรักษาของเด็ก แต่น่าเสียดายที่ว่า ญาตคนนี้หาตัวยากมากและเวลาไม่เคยแน่นอน ดังนั้น จึงเป็นกรรมของสัตว์โลกที่มีญาติแบบนี้

 

ตอนกลับบ้าน ผมได้กราบเรียนรายงานความคืบหน้าของเหตุการณ์การช่วยเหลือชีวิตเด็กน้อยคนนี้ทั้งหมดอีกครั้งหนึ่งกับพระ อ. สมสุข ท่านได้บอกว่า การช่วยเหลือชีวิตมนุษย์เป็นสิ่งสำคัญ มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตเพียงอย่างเดียวที่สามารถทำบุญและทำบาปได้อย่างถึงที่สุด ดังนั้น ชีวิตมนุษย์จึงเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในความหมายนี้ การต่อชีวิต การยืดชีวิต หรือการให้ความช่วยเหลือต่อชีวิตมนุษย์ในลักษณะอย่างนี้ ถึงแม้เขาจะเป็นคนยากจนถึงที่สุด และถูกสังคมดูถูกเหยียดหยามอย่างไรก็ตาม ไม่ว่ายังไงก็ตาม การช่วยต่อชีวิตให้ยืดออกไปเพื่อทำความดี ย่อมมีความหมายทั้งสิ้น

ส่วนเรื่องญาติของเด็กน้อยที่ต้องทำหน้าที่ไปรับใบเกิดแล้วไม่ยอมไปรับ ไม่เห็นหน้าที่ของญาติที่ดีนั้น ตรงนั้นเราไม่ต้องไปสนใจ ปล่อยผ่านไปเลย เราหมดหน้าที่ตรงที่ช่วยชีวิตเขาครั้งนี้ตรงที่เราทำดีที่สุดเท่านั้น เรื่องอื่น ๆ เราคงไปทำอะไรให้ดีขึ้นกว่านี้ไม่ได้ มันเป็นอกุศลวิบากของเขา สิ่งที่เราทำเป็นกุศลวิบากของเรา และไม่ต้องไปคิดที่จะให้เขาต้องเป็นอย่างที่เราคิด ต้องทำอย่างที่เราคิด กุศลวิบากของเราขณะนี้คือการได้ช่วยชีวิตมนุษย์เท่านั้น

 

วันที่ 3 ของเด็กชายเล็กใน รพ. เมโย

วันอังคารที่ 15 ต.ค. 2556 นับเป็นวันที่ 3 แล้วที่ ด.ช. เล็ก แย้มกลีบ อายุ 11 เดือนต้องนอนรักษาตัวอยู่ใน รพ. เมโย ด้วยโรคปอดบวม และสาเหตุที่ไม่สามารถใช้สิทธิในโรงพยาบาลของรัฐได้ เพราะญาติที่รับปากแม่ของเด็กชายเล็กว่าจะไปรับใบเิกิดในราชทัณฑ์นั้นไม่ยอมไปรับตั้งแต่วันแรกเกิดถึงบัดนี้ 11 เดือนเต็ม จึงทำให้เด็กชายเล็กไม่มีเลข 13 หลัก ไม่สามารถรับสิทธิการรักษาได้

เมื่อป้าวิมลซึ่งเป็นย่าหรือยายของ ด.ช. เล็กพาตะรอนไป รพ. เด็ก ที่ รพ. เด็กเตียงเต็ม และไปใช้อารมณ์กับเจ้าพนักงานในภาคใช้สิทธิรักษาโรค ( ซึ่งต้องมีใบเกิด เป็นเลข 13 หลัก ) เกิดอาการน้อยเนื้อต่ำใจหรืออย่างไรไม่ทราบ ได้อุ้มเด็กกลับบ้านเสียก่อน และตามที่ดูเจ้าหน้าที่แผนกประชาสงเคราะห์ของ รพ. เด็กได้ติดตามมาดู ด.ช. เล็กที่ รพ. เมโย ก็ทราบว่า หากคุณป้าวิมลวันนั้นใจเย็น ๆ ตื้ออยู่จนพบเจ้าหน้าที่ประชาสงเคราะห์เพื่อหาสิทธิประชาสงเคราะห์สิทธิใดสิทธิหนึ่ง และรอจนแพทย์เคลียร์เรื่องเตียงให้ไำด้ก่อน วันนั้นอาจมีเตียงว่างให้ได้สักเตียงหนึ่ง แต่เมื่อออกมาแล้ว และมีเจ้าภาพที่มีเงินรับไว้ในจำนวนที่พอจะรักษาให้หายปอดบวมครั้งนี้ได้แล้ว บวกกับเผอิญเตียงที่ รพ. เด็กเต็มจริง ๆ จึงไม่สามารถกลับไปได้ และพระ อ. สมสุขก็เมตตาให้ช่วยชีวิตเด็กน้อยคนนี้เอาไว้ในครั้งนี้ จึงเป็นที่มาของการได้ช่วยชีวิตเด็กในครั้งนี้ไว้และทุกท่านที่ร่วมบุญร่วมอนุโมทนาก็ได้บุญร่วมกัน

 

ขอชมทุก ๆ หน่วยงานที่เกี่ยวข้องทั้งหมดโดยเฉพาะ รพ. เมโย

งานการช่วยชีวิต ด.ช. เล็ก แย้มกลีบครั้งนี้จะไม่ประสบความสำเร็จเลย หากทุกหน่วยงาน ทุกท่าน และทุกความคิดเห็นไม่ปฏิบัติหน้าที่ให้ดีที่สุด และขอชมโรงพยาบาลเมโยเป็นอย่างยิ่งที่ได้ช่วยควบคุมค่าใช้จ่ายให้ต่ำกว่างบประมาณที่ตั้งไว้ และยังได้ช่วยอธิบายถึงปัญหาที่แท้จริง อีกทั้งยังทำให้คุณป้าวิมลตระหนักถึงความสำคัญของสิทธิในใบเกิดดังที่ผมจะได้กล่าวในกระทู้นี้ต่อไปครับ

.................................

วันอาทิตย์ที่ 13 ต.ค. 2556 นับเป็นวันที่ 1 ในการพาไปตรวจและทาง รพ. เมโยเห็นว่า มีความจำเป็นที่สุดที่ต้องเข้าพักรักษาเป็นผู้ป่วยในทันที โดยไม่ให้คุณป้าวิมลต่อรองว่าจะไปกลับ และผมได้ขออนุมัติจากพระ อ. สมสุขทันที ซึ่งพระ อ. สมสุขในฐานกรรมการบริหารกองทุนที่พักสงฆ์อาพาธนวมินทร์ 88 ได้อนุมัติในทันทีเช่นกัน และย้ำว่า ชีวิตคนสำคัญที่สุด ส่วนเงินกองทุนฯนั้นยังหากลับคืนมาได้ คุณป้าวิมลได้แต่โวยวายว่า เด็กเกิดในคุกไม่มีใบอะไรทั้งนั้น คลอดในคุก ซึ่งตรงนี้ทำให้เหตุการณ์สับสนมาก แต่คุณหมอชั้นล่างของ รพ. เมโยไม่ยอมให้ความสับสนตรงนี้มากางกั้นความปลอดภัยในชีวิตเด็กได้ คือยังไงก็ต้องแอดมิท

วันนั้น เอกสารที่คุณป้าวิมลติดถุงมาทั้งหมด ผมได้ให้แพทย์ดูด้วย ด.ช. เล็ก แย้มกลีบไม่มีสิทธิใด ๆ เลย ไม่มีใบเกิด แต่มีใบบันทึกการเกิดระบุการผ่าตัดทำคลอด ( ซึ่งเหตุการณ์นี้จะเชื่อมโยงกับเหตุการณ์ที่แพทย์กุมารเวชชั้น 3 ขอให้ผมถ้าจะช่วย ด.ช. เล็ก ต้องช่วยให้ได้ใบเกิดเท่านั้่น จึงจะเรียกว่าช่วย ) ซึ่งผมต้องขอขอบพระคุณคุณหมอของ รพ. เมโยที่สามารถเชื่อมโยงเหตุการณ์และต่อประเด็นได้ถูกต้อง ซึ่งจะได้เล่าในรายละเอียดต่อไป

เมื่อ ด.ช. เล็กได้รับการแทงเข็มเรียบร้อยแล้ว ผมสังเกตุเห็นคุณป้าวิมลไอดังมาก และไอแรง ติด ๆ กันมาก จึงพาลงมาชั้นล่างพบ O.P.D. กะว่าจะแค่ให้หมอให้ยาแก้ไอและฉีดยาสักเข็ม กลายเป็นว่า คุณป้าวิมลเป็นโรคปอดอย่างหนึ่งที่ค่อนข้างหนักมาก ต้องได้รับการรักษาเป็นคนไข้ในทันที ซึ่งคุณป้าวิมลไม่ยอม ทำอย่างไรก็ไม่ยอมให้แทงเข็มน้ำเกลือเพราะกลัวว่าจะอยู่คนละห้องกับหลาน จนกระทั่งพระ อ. สมสุขได้คุยกล่อมให้ยอม จึงยอมให้แทงเข็มน้ำเกลือได้ แต่ยังไม่ทันถึง 3 ทุ่ม คุณป้าวิมลก็หนีลงมาอยู่กับหลานเสียแล้ว ทางโรงพยาบาลจึงถือว่า คุณป้าวิมลออกจากการเป็นผู้ป่วยในทันที
..................................

วันจันทร์ที่ 14 ต.ค. 2556 นับเป็นวันที่ 2 ของการรักษา ด.ช. เล็ก แย้มกลีบ แพทย์กุมารเวชชั้น 2 ของ รพ. เมโยแจ้งให้ผมทราบว่า อาการของเด็กถือว่าหนัก ยิ่งทราบว่าไม่มีเงินเลย และกองทุนฯก็มีงบจำกัดมาก จึงอยากให้ผมหรือคุณป้าวิมลไปจัดการเรื่องใบเกิด ถ้าได้ใบเกิดจึงจะได้สิทธิในการรักษาและสามารถเข้า รพ. ของรัฐได้ ซึ่งตรงนี้ขอชมคุณหมอของเมโยว่า เมื่อคุณหมอได้รับข้อมูลจากคุณป้า คือหันไปถามคุณป้าวิมล คุณป้าก็จะบอกเป็นชุด ๆ เลยว่า เด็กเกิดในคุก ไม่มีใบเกิด ไม่มีอะไรทั้งนั้น ผมจึงแย้งต่อหน้าคุณหมอว่า แต่มีใบอะไรใบหนึ่งที่แพทย์ชั้นล่างบอกว่า เด็กผ่าตัดทำคลอด เพียงแค่คุณหมอได้ยินว่า ผ่าตัดทำคลอด คุณหมอบอกได้เลยว่า ถ้าเช่นนั้นต้องมีบันทึกเหตุการณ์ จึงขอตรวจเอกสารดู พบเป็นใบบันทึกและในใบบันทึกได้มอบใบนัดให้ไปรับใบเกิด แต่คุณป้าก็ยังแย้ง ซึ่งคำแย้งนั้นฟังไม่ขึ้นเสียแล้ว กลายเป็นความเข้าใจผิดไป คุณหมอได้ขอให้พนักงาานของเมโยสืบค้นทะเบียนราษฏร์ทันที พบว่า มีการบันทึกแต่คนที่รับใบนัดยังไม่ยอมไปรับใบเกิด จึงเป็นเหตุที่ยังไม่ได้เลข 13 หลักของใบเกิด ทำให้เด็กยังไม่ได้สิทธิ ซึ่งตรงนี้คุณหมอได้บอกใ้ห้ผมจัดการให้หากยังอยากจะช่วยเขาต่อ และย้ำว่า หากต้องการช่วยเด็กอย่างแท้จริง เด็กต้องได้ใบเกิดถึงจะบรรลุวัตถุประสงค์ของการช่วยเด็กไปตลอดชีวิต

 

วันอังคารที่ 15 ต.ค. 2556 นับเป็นวันที่ 3 ในการรักษาของ ด.ช. เล็ก ซึ่งวันนี้ผมต้องตีหน้ายักษ์ใส่คุณป้าวิมลเพื่อขู่ให้คุณป้าวิมลจัดการให้ ด.ช. เล็กได้ใบเกิด

เนื่องจากผมเคยช่วยคนในสลัมมานานกว่าสิบปีแล้ว เพียงได้ยินเรื่องใบเกิดที่ต้องอาศัยให้คนอื่นไปรับเท่านั้น ผมเดาเหตุการณ์ต่อไปได้เลยว่า ต้องมีค่าใช้จ่ายไม่มากก็น้อย ซึ่งผมทราบดีว่า อาจจะมองโลกในแง่ร้าย แต่มันไม่ร้ายเกินไป เพราะถ้าไม่เช่นนั้นคงไม่ปล่อยให้ผ่านมาถึง 11 เดือน กล่าวคือ ผมเคยพบเหตุการณ์คล้าย ๆ อย่างนี้ เมื่อบอกให้เขาไปรับบัตรฯ เขาจะบอกว่า ไม่มีค่ารถ ไม่มีค่ายังชีพ และต้องหยุดงาน อะไรต่าง ๆ รวมถึงบางครั้งก็จะบอกว่า ครอบครัวเขายังเอาตัวไม่รอดเลย ยังมีหนี้สินอยู่เท่านั้นหมื่นเท่านี้หมื่นหรือบางครั้งเป็นแสน ถ้าจะช่วยเขาจริง ให้ใช้หนี้แทนเขาก่อน อะไรทำนองนั้น ผมจึงหลอนถึงบัดนี้ และเป็นกับคนยากจนในหลาย ๆ ท้องที่ ไม่ใช่เฉพาะแค่ที่เสือใหญ่

วันนี้ผมต้องตีหน้ายักษ์ใส่คุณป้าวิมลด้วยการขู่ให้คุณป้าวิมลรับปากผมว่า คุณหมอให้กลับบ้านได้แล้ว ทันทีที่กลับถึงบ้าน ให้พี่และเพื่อนบ้านช่วยดูแล ด.ช. เล็ก ( จุงเบย ) แล้วคุณป้าวิมิลต้องรีบเดินทางไปติดต่อญาติให้ไปรับใบเกิดทันที จะใช้เวลา 2 - 3 วันก็ได้ แต่ต้องได้ใบเกิดมาให้ผมดู ไม่เช่นนั้น ทั้งผมและพระ อ. สมสุขและทุก ๆ คนที่เขาเมตตาช่วยเขาจะตัดขาดคุณป้าวิมลและครอบครัวทันที

คุณป้าวิมลบอกว่า เงินที่ผมให้วันก่อน 3,000.- บาท ผมขอคืน 1,500.- บาท ( เนื่องจากต้องสำรองครั้งนี้ของ รพ. เมโย ) เพราะฉะนั้นที่อยู่ที่คุณป้า 1,500.- บาท ป้าไปซื้อของมาเซ่นเจ้าที่เจ้าทาง 250.- บาท ( คนข้างบ้านกินหมดแล้ว ) ให้ป้ากานดา 250.- บาทค่ามาด้วยกัน แล้วก็ซื้ออะไรกินบ้าง ตอนนี้เหลือ 700.- บาท ผมจึงบอกว่า ให้เอาออกมาดูเดี๋ยวนี้เลย ( ค้นกระเป๋า ) พบว่ามี 1,000.- บาท คุณป้าวิมลจึงบอกว่า ตอนเดินออกไปซื้อข้าว มีคนเขาสงสารให้มา 300.- บาท ผมกะตะหงิด ๆ แล้ว แต่ไม่พูดเรื่องนั้น ผมพูดกับป้าวิมลว่า ตกลงมี 1,000.- บาท แค่นี้พอค่าเดินทางหรือไม่ พอค่าใช้จ่ายทุกอย่างหรือไม่ ? คุณป้าบอกว่า พอ พอทุกอย่างเลย ถ้าญาติเขาต้องการค่าเดินทางก็เอาในนี้แหละ และถ้าญาติเขาจะต้องหยุดงานและต้องหาเงินเลี้ยงครอบครัว พอพูดถึงตรงนี้ ผมก็เลย บอกว่า พอละ ถ้ามีเรื่องที่ญาติต้องมีค่าใช้จ่ายอื่นใดอีก ต้องค่าเดินทาง ต้องค่าเหนื่อย ต้องใช้หนี้แทนให้ก่อน เป็นอันว่า พวกเราก็ขอจบกันแค่นี้

คุณป้าวิมลบอกว่า จะไม่ให้มีเรื่องนั้นมาถึงผมเลย จะใช้ในงบในส่วน 1,000.- บาทนี้แหละ ทั้งหมดรวมทั้งค่าใช้จ่ายในบ้านป้าวิมลและหลาน 4 คนภายใน 5 - 6 วันนี้จะอยู่ในงบนี้และจะไม่รบกวนเรื่องอื่นใดเลย

ผมจึงบอกว่า ถ้าอย่างนี้จึงจะพอช่วยได้ ว่าแล้วผมจึงมอบเงินเพิ่มให้อีก 650.- บาท เป็น 1,650.- บาท เพื่อให้แน่ใจว่า คุณป้าวิมลจะมีค่าใช้จ่ายเพียงพอทุกอย่าง

 

ค่ารักษาของ ด.ช. เล็ก แย้มกลีบ ( จุงเบย )



ผมฝากเงินที่ยังไม่เกินงบที่ตั้งไว้ตั้งแต่แรกไว้ที่ รพ. เมโย อีก 5,000.- บาท หากมีอาการยังไม่ดีขึ้น ต้องกลับมาฉีดยา พ่นยา ให้ใช้งบนี้ได้เลย

 

นับเป็นวันที่ 3 ของการรักษาจุงเบย ยังเสียบสายน้ำเกลือแต่เปลี่ยนข้างเพราะสายเมื่อวานนี้หลุด และยังมีการฉีดยาเข้าสายน้ำเกลือจนถึงเที่ยงวัน






ทันทีที่วางเงินเรียงไว้เพื่อจะถ่ายภาพ จุงเบยก็ยื่นมือทันที และมีโทรศัพท์เข้าเบอร์ที่เครื่องโทรที่ป้ากานดาทิ้งไว้ให้ใช้ พอจับใจความได้ว่า เพื่อนบ้านอยากมาหาแต่ไม่มีค่ารถค่าใช้จ่าย ผมบอกว่่าไม่ต้องมาก็ได้

 

เว้นวรรคเรื่องป้าวิมลกับ ด.ช. เล็ก แย้มกลีบ ( จุงเบย ) จนกว่าจะได้ใบเกิดมา

แล้วเดี๋ยวแวะเข้ามาเรื่องคุณลุงชูชาตินิดนึง