ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

เมื่อได้รับพระธาตุมา ลูกก็ขอปฏิบัติบูชา
บูชาด้วยมะลิเก้าดอก จากต้น ที่ไม่เคยร่วงลงพื้นดิน
จริงๆแล้ว ควรจะเป็นน้ำฝน คราวหน้าคงต้องรองน้ำฝนไว้บ้าง
เพื่อบูชา เกร็ดความรู้จากฝัน

 

สิงห์มองหุ่นที่มาในกายของนักรบ
และเจ้าควายธนู พลันคิดว่า ทำไมอาจารย์ไม่บอกข้า

เจ้าหุ่นกล่าวด้วยเสียงขุ่นเคือง
นายข้า จงเร่งรีบเถิด จอมขมังเวทย์
มันส่งภูติพรายมา จะถึงค่ายเราในเพลานี้แล้ว
นายจงสั่งข้ามาเถิด ว่าจักจัดการกับมันอย่างไร

ระหว่างข้าไปรบ นายแห่งข้าจงตั้งสมาธิ
ข้าจักมีพลังเพิ่มขึ้น ขอให้ข้ากับท่านใจเป็นหนึ่ง
จงเดินกระแสพลังงาน ช่วยข้าเถิด

สิงห์ได้สติ จงจัดการมันให้สิ้นซาก

 

คืนปล่อยของ

คืนนั้น ดวงจันทร์ถูกบดบังด้วยเมฆดำอย่างรวดเร็ว
หมาเห่าหอน ลมแรง เสียงไผ่ลู่ลมหวีดหวิด

ตามด้วยสายลมกระหน่ำไม่หยุดยั้ง ราวกลับจะยกเรือนไปบนฟ้าได้ทั้งหลัง
ชาวบ้านต่างสะดุ้ง รีบลุกขึ้นมาปิดหน้าต่าง ลงดาลให้แน่น ใครมีพระห้อยคอ
ก็อารธนาพระขึ้นห้อย รู้สึกขนหัวลุก แม้ไม่ทราบว่าเกิดจากเหตุอันใด

สิงห์นั่งสมาธิในเรือน ในจิตเป็นห่วงแม่เอื้อมนัก โดยไม่รู้สาเหตุ
จึงสั่งภูติ เอ็งจงไปเฝ้าที่เรือนพ่อครูเอก ซักตน
พลันปรากฏผีตาแดง ตัวดำ ฟันก็ดำ มันกล่าวว่า
ให้ไปเฝ้าที่เรือนพ่อครูเอก หรือไปเฝ้าเมียเจ้ากันแน่
นายสั่งให้เราไปสะกดนางหลับ นางหลับไหลไม่มีสติ
ท่านจักตัดใจจากนาง หรือท่านจักให้ข้าพานางมาที่เรือนดีหรือไม่

สิงห์ให้อายผีนัก พวกมันล่วงรู้การกระทำความคิดข้าสิ้น

แล้วเจ้าผี ก็ลอยไปที่หน้าห้องแม่เอื้อม

สิงห์เริ่มกลับมามีสมาธิอีกครา
ปรากฏภาพจอมขมังเวทย์คนเดิม
มันกำลังหยิบหุ่น มาบริกรมคาถา
หุ่นในมือมันเป็นแค่ฟาง ที่ถักทอไว้ด้วยกัน
แต่มีไอดำรุนแรงนัก

เบื้องหน้ามันมีไฟอยู่ กองหนึ่ง มันบริกรมคาถา
แล้วเอาเลือดสกปรกในถ้วยด้านหน้า
เขียนอักขระ บนหุ่น จากนั้นเป่าลงไป
ที่ตัวหุ่น อาบไปด้วยเลือด ที่ปากของจอมขมังเวทย์ก็เต็มไปด้วยเลือด

แล้วมันก็โยนหุ่นเข้ากองไฟ
แล้วก็แหงนหน้าหัวเราะขึ้นฟ้า

สภาพมันก็ไม่ต่างกับภูติผี

แล้วพลันปรากฏผีตนหนึ่ง ผุดขึ้นจากกองไฟ
ผีตนนั้นไม่นุ่งผ้า มีรัศมีสีดำ ฟันมันเต็มไปด้วยเลือดแหลมคม
ผิวกายก็หยาบกระด้าง ดวงตาดำโตขยายใหญ่ มีเส้นเลือด
มันแสยะปาก แล้วพุ่งตรงมาที่เรือนสิงห์

แล้วกลางราตรีที่มืดสนิท ก็พลันปรากฏกลุ่มควันสีขาวขึ้นก่อน
เจ้าดำ และควายธนู ถือดาบวิ่งมา ในหมอกควัน
เจ้าควายก้มหัวลงตอนวิ่ง แล้วขวิดเข้าที่เจ้าผีร้ายนั้น
ในครั้งเดียว เจ้าผีร้ายสลายร่าง

จอมขมังเวทย์สะดุ้งสุดตัว เมื่อหุ่นฟางที่ไหม้ไฟ กระเด็นกลับขึ้นจากกองไฟ
ก่อนจะตกลงมาเป็นเถ้าถ่าน ที่ตรงหน้ามัน เสียงกรีดร้องของวิญญานร้าย
ร้องระงมไปทั่วค่ายทมิฬของจอมขมังเวทย์

 

ขณะที่ภาพค้างอยู่ที่ ดำ และ นิลกาฬ หุ่นพยนต์ กับควาบธนูเทพ

เจ้าของกระทู้ดันง่วง นอนก่อนน้าาาา

ค้างกันกลางอากาศไป อิอิอิ

 

ง้อวววว ทำให้อารมณ์ค้างอีกแระะ กำลังฟินเลยยย

 

ขอร่วมสมทบจัดทำหนังสือสวดมนต์ 2000- รายชื่อตามที่เขียนไว้กะใบโอนเงินครับ

 

ถ้าจะกรุณาก็ขอซักเล่มสองเล่มนะครับ ผมจะเอาไปเป็นตัวอย่างในการจัดพิมพ์ถวายวัดในคราวต่อไป ขอขอบคุณครับผม

 

ส่งที่อยู่มาทาง PM นะจ๊ะ
เล่มเล็ก 1 เล่มใหญ่ 1

 

สงสัยว่า กว่าจะถึงวันที่ 5 เม.ย.2558 อาจจะถึง 1,000 เล่ม
ปลื้มปิติมาก อนุโมทนาบุญกับทุกท่านค่ะ เกินความคาดหมายมากค่ะ

 

โอนไป 1000 ฿ เมื่อตะกี้ (800 ค่าหนังสือ อีก 200฿ สำหรับเป็นค่าเดินทาง ค่าโทรศัพท์ ค่าเน็ตของจขกท นะคะ)

 

200 ขอรับเป็นค่าขนส่งหนังสือขอบคุณมากค่ะ เพราะหนังสือพิมพ์ที่กรุงเทพ
อนุโมทนาบุญค่ะ

 

ยังไม่ทันที่จอมขมังเวทย์ จะหายตกใจ
พลันบังเกิด รูปในจิตของมัน
เริ่มจากควันสีขาวพวยพุ่งขึ้นมา ค่อยๆ ขยายเป็นวงกว้าง
แล้วมันก็เห็น ลูกธนูพุ่งมา ราวกลับห่าฝน ลูกธนูนั้นพุ่งมาอย่างรวดเร็ว
และมีแสงสีทองอ่อนๆ ล้อมรอบ ธนูเวทย์
จากเจ้าดำที่ควบตะบึงมาบนเจ้าทมิฬควายธนูแสนดุดัน
จมูกและปากของเจ้าควายธนู ปรากฏควันพวยพุ่ง
และมีรัศมีสีแดง จอมขมังเวทย์ แทบคุมสติไม่ได้
มันไม่เคยพบควายธนู และหุ่นพยนต์ที่มีฤทธิ์เช่นนี้มาก่อน
ลวดลายยันต์ บนตัวของดำทมิฬ ก็เปล่งแสงสีทอง เจิดจ้าออกมา
จนมันบาดตา แม้ตัวของเจ้าดำและเจ้าทมิฬจะเป็นสีดำสนิท
โดยเฉพาะดวงตาของเจ้าทมิฬ แดงและเรืองแสง ดูน่าขนลุกขนพองนัก

 

ธนูนั้นพุ่งมาอย่างรวดเร็ว แสนน่าหวาดผวา
มันคุมสติไม่อยู่ ยกมือปัดป้องบังหน้า ตามสัญชาตญานดิบ
แล้วปรากฏภูติผีที่มันเลี้ยงไว้ มาตรงหน้าเจ้าจอมขมังเวทย์
เสียงกรีดร้องดังก้องในหูของจอมขมังเวทย์ หวีดหวิว เจ้าผีร้ายแสนภักดี
มันตาย จิตแตกสลาย มนต์ที่ผูกไว้คลาย พวกมันได้รับการปลดปล่อย
ไปสู่นรกขุมลึก ที่พวกมันได้ร่วมทำกรรมกับเจ้าจอมขมังเวทย์

ภาพนั้นต่อเนื่องราวกลับไม่สิ้นสุด ในจิตของจอมโฉดแห่งทัพทมิฬ
มันไม่เคยพบธนูเวทย์เรืองอาคมเช่นนี้
ผีร้ายที่โดนธนูเวทย์ไป รูปกายมันก็แตก เป็นเสี่ยงๆ ราวกลับควันสีดำ ที่โดนพัด
แล้วควันนั้นก็เหมือนโดนดูด กลับมาที่ศูนย์กลาง
กลายเป็นรูปกลมดังดวงจิต แต่แสงของดวงจิตหม่นหมอง บางตนก็เป็นสีดำ
บางตนก็เป็นสีแดงคล้ำ ดูน่าหดหู่ ว่ามันจะไปลงนรกขุมไหน
แล้วดวงจิตพวกนั้นก็หายไปในท้องฟ้าอันมืดดำ เหมือนกลับที่พวกมันจะไป
นรกอเวจี คืนนั้นปรากฏผีผุดขึ้นที่ปากนรกอเวจี มีผู้คุมรับไปไม่หวาดไหว


โถ่ ทาสของข้า มันรีบตั้งสติ ยกประคำขึ้นมาร่ายเวทย์ อย่างรวดเร็ว
ด้วยความคลั่งแค้น และความหวาดกลัว ไม่มีที่ให้ถอย
มันรู้ดี เพราะมันก็ไม่เคยปล่อยใคร ในการประลองไสยเวทย์
ไม่มีคำว่าเล่น ไม่มีคำว่าลอง มีแต่ตาย เหยียบกระทืบให้จมดิน
หากตีงูจงอย่าตีมันให้หลังหัก มันจักแว้งมากัดเราได้ จงเผาทำลายให้สิ้นซาก
ให้มันเป็นเถ้าถ่าน ให้จิตมันแตกสลาย คำสอนจากอาจารย์ของมัน
และเป็นคำสอนเดียวกับที่ขรัวอินทร์เคยสอนสิงห์

 

มันหยิบฟางที่อยู่บน หิ้งอาคม ลงมาเสกคาถาอย่างรวดเร็ว
แล้วหลับตาลง มือมันก็สานฟางนั้น เป็นรูปควายธนูอย่างรวดเร็ว
ราวกลับมือมันเคลื่อนไหวได้เอง

มันโยนควายธนูเข้าไปในกองไฟ แต่ควายไม่ตกในกองไฟ
ฟางนั้นลอยอยู่เหนือไฟนั้น จากนั้นมันหยิบทรายเสกหยิบมือ สาดไปที่ไฟ
ไฟลดลงวูบหนึ่ง แล้วพุ่งสูงอย่างรวดเร็ว ไฟนั้นสูงท่วมหัวไอ้จอมโฉด

ควายฟางนั้น ก็ลอยขึ้น แล้วหยุดนิ่ง มันจับประคำขึ้นมาบริกรมต่อ
คราวนี้คาถานั้น รุนแรง ดุดัน เสียงมันราวกลับตะโกน ตะคอก

 

เสียงของมันที่สวดคาถา ราวกับมาก้องอยู่ในหัวสิงห์
สิงห์นั้นเหงื่ออกทั่วร่าง ไหลย้อยจากขมับ ลงมาราวกลับอาบน้ำ
ภาพในนิมิต ราวกลับไฟลุกทั่วร่าง ความร้อนแพร่อย่างรวดเร็วจากช่องท้อง
ความร้อนนั้นแผ่ขยายคลื่นความร้อน ไหลวนไปทั่วร่างกาย
วูบเดียวไฟก็ติดทั่วร่าง แต่ก็แค่วูบเดียวเท่านั้น
จอมโฉด ชำนาญกสิณไฟ มันเคยฆ่าคนตายมามากมาย
โดยทำให้ร้อนไปทั้งร่าง จนอยู่ไม่ได้ คนไหนเก่งหน่อยก็ทนได้
แต่ไม่เกินสามราตรี มันชำนาญทั้งของขลัง มนต์ดำ และกสิณไฟ

บางคนที่โดนทั้งของทั้งกสิณ ก็ไฟลุกติดกายเนื้อ ถูกเผาทั้งเป็นมามากมาย
บางทีก็ไม่มีเรื่องโกรธเคือง แค่หมั่นไส้มันก็เอา โดยเฉพาะตอนสำเร็จวิชาใหม่ๆ
มันทดลองจนมั่นใจในฝีมือ ต่อให้มันสู้คาถาอาคมไม่ได้ แต่น้อยคนที่จัก
รู้จัก และสามารถแก้กสิณไฟได้ ไฟคือดาบสองคม ทั้งมีคุณอนันต์และโทษมหันต์

 

แต่มันได้ทำผิดพลาดมหันต์ มันเห็นภาพสิงห์นิมิตในจิต
ชายรูปงามราวกลับเทพบุตร หน้าตาคมคาย
ผมดำขลับ ผิวพรรณก็งดงาม เคราขึ้นเป็นสีเขียว
มันนั้นกลับคิดได้แค่ มันคงได้ควายธนูดีมาจากอาจารย์มัน
ที่แท้ก็ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ข้าจักเผามันให้ไปเป็นเทพบุตรบนสวรรค์จริงๆ

มันยิ่งเพ่งด้วยจุดกลางหว่างคิ้ว ลงมาที่กลางกายสิงห์
กูจักให้มึงตายทั้งเป็น รูปงามๆของมึงตายไปก็เกรียม
หมดสิ้นความงาม กูจักจับวิญญานมึง มาขังไว้ใช้งานแทนทาสกูที่มึงทำลาย

 

สิงห์นั้นเห็นภาพนิมิต ขรัวอินทร์ นั่งสมาธิลอยในอากาศ
แล้วก็ปรากฏแสงจ้า จากขรัวอืนทร์ แสงนั้นเป็นสีขาวราวกลับดวงอาทิตย์
แล้วภาพขรัวอินทร์ ก็หดลงสู่ใจกลางแสงนั้น
ปรากฏภาพ เทวดาทรงเครื่องจักรพรรดิ์ ส่องสว่าง
เทวดาองค์นั้นนั่งห้อยขาอยู่บนอากาศ
จิตสิงห์ พุ่งไป ที่จุดอุณาโลมของเทวดา
แล้วสายใยพลังก็เริ่มวิ่งจากจุดลิ้นปี่ ไหลไปทั่วร่าง
ไหลวนไปที่ก้นกบ ไหลขึ้นสู่ ท้ายทอย ทะลุไปที่จุดอุณาโลม
แล้วเชื่อมต่อ เป็นสายพุ่งไปที่จุดอุณาโลมของจักรพรรดิ์
หน้าสิงห์เงยขึ้นโดยอัตโนมัติ

แล้วจิตสิงห์ก็บังเกิด ภาพเส้นสายพลังงาน
เส้นสายสีขาวราวกลับเส้นไหม ถักทอแน่นราวกลับเชือก
แล้วสีพลังงานก็วิ่งวน ถักทอไปตามเส้นพลังงาน
ดูสวยงาม ราวกลับเส้นพลังงาน ถูกถักทอด้วยสีรุ้งที่เรืองแสงเจิดจ้า

ขณะจิตเดียวเท่านั้น ปรากฏภาพตนเองลอยอยู่ท่ามกลางหมู่ดาว
และอวกาศอันมืดดำ แต่กลับสว่างไสวด้วยหมู่ดาว

ร่างกายหายไป ไร้ความรับรู้ทางกาย ความร้อนหมดไป
หมู่ดาวเริ่มหมุนวน เข้าหาจิตของสิงห์
เกิดหลุมดำ ขนาดมหึมา

พลันรับรู้ถึงร่างกาย เหลือเพียงรูปโครงที่นั่งสมาธิอยู่ เป็นแสงสีขาว
พลังงานเดินทั้วร่าง ทุกอณูของกายธาตุ เกิดการถ่ายเทพลังงาน
ดูราวกับเส้นพลังงาน ลุกเป็นไฟสีขาว ล้อมรอบกายสิงห์
ไม่ใช่รัศมี แต่เป็นแสงสีขาว ที่ไหวไปมาราวกลับเปลวไฟ
แสงจ้าจากจิตสิงห์ รุนแรงสว่างไสว ไปทั้งจักรวาล

 

ส่วนเจ้าดำทมิฬ นั้นขับเคี่ยวกับควายธนูของจอมขมังเวทย์
นับว่าวิชา ของมันนั้นกล้าแข็งทีเดียว แต่ควายที่ปลุกเสกจากฟางหรือจะสู้
ควายธนูลงยันต์ ไม่นานนัก เจ้าทมิฬ ก็ขวิดควายตนนั้น เสียบทะลุติดเขา
เจ้าดำไม่รอช้า ตัดคอมันทันที เมื่อโดนตัดคอ ร่างมันก็สลาย
ควายธนูฟางที่ลอยอยู่ เหนือกองไฟ ก็ตกลงสู่กองไฟ เผ้าไหม้เหลือแต่เถ้าถ่าน

จอมขมังเวทย์เห็นในนิมิต มันจึงหยิบปั้นเหน่งที่ติดที่คอที่มันห้อย
ขึ้นมาบริกรรมคาถา ปลุกผีของผู้มีวิชาขึ้นมา ผีตนนี้ มีฤทธิ์เดชมาก
มันคือผีของอดีตอาจารย์มันเอง เจ้าจอมโฉด ล้างครู และตัดกระโหลกครู
ของมันเอง มาทำปั้นเหน่ง ความคิดแสนโฉดของมัน มันคิดว่า ถ้าแม้แต่ครู
มันยังจัดการได้ มันก็ไม่ต้องเกรงกลัวใครอีก

 

ผีตนนั้นปรากฏรูปกาย เป็นชาย หัวของมันล้าน
เนื้อตัวมันเต็มไปด้วยรอยสักแม้แต่ใบหน้าก็ไม่เว้น
ผีจากปั้นเหน่ง เต็มไปด้วยความเคียดแค้น อาคมและฤทธิ์
ก็มีเช่นเดียวกับตอนมีชีวิตทุกประการ

มันเริ่มร่ายเวทย์ใส่เจ้าดำทมิฬทันที

 

แต่คนที่เจอศึกหนัก กลับเป็นไอ้จอมโฉดเอง
จิตใจอันชอบรังแกผู้อ่อนแอของมัน จึงทุ่มจิตทั้งหมด
ลงไปในกสิณไฟ ปลดจิตจากผีปั้นเหน่ง

มันจะเผาสิงห์ให้ตายในชั่วพริบตา
แต่ยิ่งส่ง ร่างมันกลับเย็นลงเรื่อยๆ
โยมันไม่รู้สาเหตุ ภาพในนิมิตมันก็หายไป
ไม่สามารถเห็นสิงห์ได้ มันยิ่งส่งแรงจิตลงไป
หวังว่าสิงห์จักร้อนรนจนตาย มันคิดเองว่า
สิงห์คงไหม้ไฟไปแล้ว ภาพนิมิตก็เลยหายไป

แท้จริงแล้ว กำลังของกสิณมัน โดนดูดเข้าหลุมดำ
มันไม่รู้เนื้อรู้ตัว ส่งกำลังจนตัวของมันนั้นหนาวสั่น
ธาตุไฟในกายมัน แทบจะไม่เหลือเลย แต่จิตอันเหี้ยมโหดของมัน
จิตที่คิดแต่มุ่งร้าย คิดทำลายคนอื่น กลับไม่สำนึก กลับหยามหยัน
ดี มึงเก่งนัก มึงต้องตาย กูจักไม่แพ้ กูไม่เคยแพ้

จนไฟของมันที่ส่งมานั้นแผ่วลง หลุมดำที่ศูนย์กลางกายของสิงห์
กลับหมุนเร็วขึ้น เร็วขึ้น กดตัวลงอย่างรวดเร็ว ราวกลับเหลือเพียงจุดสีดำจุดเดียว

แล้วจุดนั้นพลันหมุนทวนกระแส หมุนทวนการหมุน หมุนทวนเข็มนาฬิกาไปทางซ้าย
เกิดกระแสความร้อนขึ้นที่ตัวสิงห์ พลันบังเกิด ไฟขึ้นที่ศูนย์กลางกายสิงห์อีกครั้ง
ไฟนั้นไม่ใช่ไฟที่จอมโฉดส่งมา สิงห์กำหนดจิตไปที่ไฟ ทั้งที่เส้นสายพลังงานยังวิ่งวนอยู่
อย่างรวดเร็ว ภาพนิมิตนั้น ไฟลุกขึ้นที่มือของสิงห์ทั้งสองมือ
ไฟนั้นแล่นผ่านไปที่ใจกลางฝ่ามือ แล้วบังเกิดไฟลุกขึ้นเช่นนั้น
ลูกไฟนั้นพุ่งสูงเป็นลูกไฟที่ลุกโชติช่วงสูงขึ้น

ภาพในนิมิตของจอมโฉดกลับสว่างวาบอย่างรวดเร็ว
ภาพของสิงห์ แต่เป็นสิงห์ที่กลายเป็นมนุษย์เพลิง
กายในของสิงห์ ยืนขึ้นจากท่านั่งสมาธิ
ลุกเป็นไฟ ไฟนั้นเป็นสีส้ม ไล่ชั้นจากสีขาวเหลือง ทอง ส้ม
แล้วจบลงที่เปลวไฟสีน้ำเงิน สีนั้นจัดจ้า สว่างไสว

ส่วนตัวสิงห์รู้สึกเย็นฉ่ำ ราวกลับโดนละอองฝน พร่างพรมทั้งร่าง