พระนิพพานธรรมไม่ใช่ผู้รู้ เหนือผู้รู้ไปจนไม่มีที่หมาย....

เชยระเบิด ระเบ้อ

สาทะแห่งรูป คืออะไร

รสอร่อยของรูปขันธ์ คือ สภาวะของรูปของอินทรีย์ที่อยู่ในวัยขบเพาะ

เนี่ยะ สาทะแห่งรูปขันธ์ ตามพระไตรปิฏก

ไม่ใช่เรื่อง สามเหลี่ยม กลิ่น รส

ดังนั้น TVJ อาจารย์ปู่ของ น้าจร วอนนิ เขาสอนไว้ว่า ให้กำหนดรู้
สภาวะของ ฮอรโมน ไม่ใช่ไป หลงบัญญัติเรื่องราวสามเหลี่ยม

มันเป็น อาการของ ธาตุ ที่จะปรากฏ แก่ ช่วงเวลา สาทะแห่งรูป


เว้นแต่จะเป็น น้าจร ทุกห้าโมงเย็น พี่แกจะทิ้ง เว็บบอร์ด ไปไหนไม่รู้

ถ้าไม่ไป มีหัวแบะ ฮิวววววววววส์

 

เชยระเบิด ระเบ้อ ไปเกี่ยวอะไร กับ ความกำหนัด ละฮับ

นั่นมันปลายเหตุ


มโนสัญญเจตนาหาร หากมีในจิตนิดเดียว ย่อมมี วิบากเป็น
ความกำหนัด ห้ามไม่ได้


เจตนาประกอบฌาณ เหาะอยู่ ล่วงพลอย เพราะ วิบาก กำหนัดมัน
รอให้ผล

ดังนั้น

ไม่มีหลอก พุกกะพุงหน้าสันติ จะไปเทียวมี อารมณ์อยากเจ็ดเป็ด

มันเป็น สิ่งที่เกิดขึ้นตาม ธาตุ ตามปัจจัยการ ไม่ใช่ เพราะความเป็น
สัตว์ ตัวตน บุคคล เราเขา


ตราบใดไม่กำหนดฮู้ "มโนสัญญเจตนาหาร " คืออะไร ก็ไม่อาจต้านทาน
"กำหนัด" ที่มันจะให้ผล เป็น วิบาก เป็นเวรกรรม อยู่แว้ว จุ๊กกรู๊

 

o มาจะกล่าวบทไปถึงบระกาพรหม นามขจรสับ
เสวยฉัตรพรหมพิรมณ์จมมโนสัญเจตนาหาร
เกิดกำหนดสำคัญตนส่งสเปริมสร้างโลกลาน
ทุกสิ่งอ้างสร้างสรรด้วยกำหนดตน

o ทีวิเจอินทรปัดทราบในน้าจรดำริ
ให้เร็วรี่ปรี่ไปถามยังสรวงสะวน(เสียงสูง)
เหวยเหวย เจ้ามาระจั่วจิตทรามนี่ยังไงกัน
มาตู่กันว่าเกิดจากกำหนัดไม่ใช่ธาตุแปรปรวน เช่นนั้นเอง

 

คนละเรื่องแล้วฮับ

มโนสัญเจตนาหาร เป็น ธรรมบทว่าด้วย อาหาร4

เมื่อไหร ปรากฏอาหาร4 เมื่อนั้นจะถือว่า มีชีวตินทรีย์ เกิดขึ้น

ชีวตินทรีย์ ไม่ใช่ ความเป็น สัตว์ มันเป็นการบวนการ ของอุปทานขันธ์
ที่หมุนวนเป็นวัฏ เป็นการติดข้อง ไม่พ้น เกิดภพ เกิดชาติ เกิดสังสารวัฏ

ดังนั้น

เจตนาประกอบฌาณ หรือ เจตนาจะทรงอารมณ์นิพพาน จัดว่า
เกิดการเสพอาหาร เกิดสภาวะธรรมที่เรียกว่า ชีวตินทรีย์เกิดขึ้น
เมื่อนั้น "ความกำหนัด" จะเกิดในจิต รอให้ผลเป็ดร้อน เมื่อสบช่อง

เป็นบระกาพรหม อยู่ในภพพรหมไม่มีเพศ ดีดี๊ แต่ พอเกิด รูปสัญญา
เข้ากระทบ จะห้ามไม่ได้เลยให้เกิด ทิฏฐิ สำคัญไปว่า โลกทั้งหมด
เกิดจากการดลบันดาล ปิ๊ดๆ สร้างขึ้นมา เพราะ ความกำหนัด มัน
รอให้ผลอยู่ ทันที่เกิด รูปสัญญา สาทะแห่งรูปก็เกิดขึ้น

ลา ลัล ลา ลา ลั่น ลั่ล ลา ......หลงเสียงนาง ย่อมเกิดขึ้น ตามปัจจัยการ
ของ ธาตุ ของ วัฏของธาตุ ไม่ได้เกี่ยวกับ ความเป็น สัตว์หน้าเฮีย แต่อย่างใด


อุปทานเท่านั้นที่เกิด อุปทานเท่านั้นที่ดับไป ฮิวววววววววววววววววววววววส์

 

ฮี้ ฮี้ ฮี้ ฮี้

มะฮู้ มะชี้ ฮับ

ต้องไปใส่ใจ พิจารณา ให้ขึ้นใจ เอาเอง

มันถึงจะเกิด การเพ่งพิสูจน์

มโนสัญาเจตนา เจตนาไม่เกิด เป็นเพียง การอาศัย ระลึก มีจริงไหม !?

ผู้ใส่ใจ มีความเป็นบัณฑิต ไม่พุกกะพุง มุ่งจิตเที่ยงแต่ไก่โห่ ย่อม ฮู้ได้

เสมอภาคด้วย มิติของธรรม ที่ มุงแมลวเหมาหมง ยัง อะอื๊ม !!

 

คนละเรื่อง จีฮับ

ต้องทำความเข้าใจก่องว่า มีคนๆหนึ่ง อ้างที่จะไม่ประพฤติธรรม ไม่เรียนรู้
ใส่ใจจดจำ พระธรรม อะไรทั้งนั้น พอถ้า ใส่ใจเพียงนิด จะ บรรลุธรรม
ทำลายความเป็น พุกกะพุง ของตน บานลาย ทันที

และเพื่อให้เกิดการ สเตบิไลซ์ จิตเที่ยงต่อการไม่บรรลุธรรม เขาจึงปรารภ
ความกะสัน แทนความเพียร ประกาศปณิทานแรงกล้าว่า นี่แหละ
หนทางลำเพ็ญพุกกะพุงศาสดาในอนาคต

พอเป็นแบบนี้ อ้ายกระผมก็บอกว่า

เฮ้ย ต่อให้ทำฌาณ ถึงฌาณ8 ก็ยังมี มอสระเอีย ได้ ....ไม่พ้นหรอก

และ

เฮ้ย ในพระไตรปิฏก โสดาบันบางท่าน ยังมะรอด เลย


ทำไมเป็นเช่นนั้น ก็ เลยยก วิบาก อันจะเกิดขึ้นแน่นอน จาก ปัจจัย
การที่เรียกว่า มโนสัญาเจตนาหาร เป็นอาธิ ( อาหารมี 4 นี่ยกกล่าวข้อเดียว )

ดังนั้น

กำลังชักชวนว่า มาปฏิบัติธรรมเถอะ ฌาณ เฌิน อะไร ร่ำไปเลย
หากเวรกรรมมันจะมี มอสระเอีย เดี๋ยวมันวิ่งมาชนเองแหละ




ยกตัวอย่าง

ฤาษีท่านหนึ่ง สำเร็จฌาณ8 ไปนั่งจุมปุ๊กในป่าหิมพานทองแท้(เขียน หิม นะ)

ก็ไม่ได้อะไรเล้ย นั่งไป นั่งไป บังเอิญขับถ่ายของเสียไม่เป็นที่


กวางเว้ยเฮ้ย ไม่ได้ยกล้ออะไรเลย ดันมา ชิมของเสียว่า อะไรหว่า


เท่านั้นแหละ ตกเป็นเมีย แถมมีลูก ให้อีกต่างหาก


ในสมัยพุทธกาล ฤาษีมาเกิดเป็นเถระ ชื่ออะไรจำมะล่าย กวางก็
มาเกิดด้วย แต่ ถ้าจำม่ายผิกก็ จะสำเร็จธรรม กันหมด แต่มีเรื่อง
อลเวงนิหน่อย ในแนว ปั๋วๆ มอสรเอียๆ เกือบมะรอด

 

กาย ที่ไหน มีเจตนา ดั้งเดิม อยู่แว้ว

ไหน เจตนาให้กายไม่แก่จิ ไหนให้มัน ขันจิ จุ๊กกรู๊ !!!

กาย มันเป็น วิบาก ที่กำลัง เผาไหม้ หมดสิ้นลงไป ทีละน้อยๆ

คนประมาทเท่านั้น ที่ยัง สนใจเรื่อง จุ๊กกรู้

บัณฑิตเขาจะ สำคัญชื่นชมอวยกันก็เมื่อมี ปิติเป็นอาหาร

กัลยณชน สัตตบุรุษ จะชี้ โน้นแน นกเขา เกิด ดับ เกิด ดับ


ฮิววววววววววววววส์

 

ฮี้ ฮี้ ฮี้ ฮี้

กลับมา พูดให้ตรงตามเป็นจริง เพราะอาลาย

ลื้อคำนึงถึง ศีล ชะมะ

ลูบๆ คลำๆ ไล้เหลี่ยว

 

เป่า

ตัวอย่างที่ยก นั่น ให้เอะใจเอาเอง ที่มาของนางแก้ว คู่ปาปามี ติดตามทุกภพทุกชาติ

เกิดจากการ มากิน.... !!! ด้วยความ มะฮู้

ม่ายช่าย มาช่วย บำเพ็ญ บารมีฮ่วม ละเมอเพ้อภพ ก็มี

 

บทเพลงปลง สังขาร

มนุษย์เจ้าเอ๋ย เกิดมาทำไม

นิพพานเป็นสุข มีอยู่ ใยไม่ไป?

ไหนมาบอกได้ไหม? ว่าห่วงอะไร

ฉันบอกก็ได้ ว่าของลับเธอเอ๋ย...



ใครเป็นมัง? ยกมือขึ้น...


..

 

นี้แหละพลานุภาพ ของเหม็นที่คนชอบดม

มีอำนาจมากเลย..

เห็นอุนภาพ ทำลายล้างของมันหรือยัง?

นี้อดีดอรหันต์นะ จะบอกให่...

 

เขียนภาษาที่เข้าใจเลย
ไม่ต้องตีความ

เห็นภาพชัด ด้วยของจริง

ไม่อิงนิยาย..

 

เคยอ่านประวัติหลวงปู่ชา

ท่านต่อยกิเลสตัวนี้

ในประวัติท่าน

ท่านนั้งภาวนา ภาพของลับ(ห-ีีอี)
ปรากฏตรงหน้า ล่องลอยทั้งวัน

เจ้านกเขา ก็โดขึ้นมา ไม่ยอมลง...

นี้อนุภาพของมัน

..

 

อำนาจกิเลส ปกครองหมู่สัตว์

อำนาจมันอยู่ตรงไหน

ถ้าไม่ใช่ ....คิดเอาเอง...

 

ตอนแรกลูกศิษย์ท่าน ไม่ให้เอาลงในประวัติท่าน

ลูกศิษย์จะรับไม่ได้ เพราะอะไร?

เห็นชัดเลย

มันหลอกเก่ง ไม่ให้พิจรณา ให้ไปนิพพานอย่างเดียว..

 

นี้คุณแจ อยู่ที่นางแก้ว

เข้าใจ? ที่เขียน

ธรรมแท้ กิเลสแท้ อยู่ตรงนั้น

นี้ภาษาของกิเลส ...เกลือจิ้มเกลือ..

 

มนุษย์เจ้าเอ๋ย เอา กันทำไม?

ใครตอบได้ยกมือขึ้น..

 

นิพพานเป็นสุข ไมมีใครสนใจ?

ก็เพราะเหตุใด มนุษย์เรา..เอ๋ย..

จบ

 

นี่ก็เป็นผลพวงของพี่นิวรณ์นะ...จะแก้ไขอย่างไรละ

 

เมื่อ พระพุทธเจ้า พบ พระนิพพาน ครั้งแรก

เมื่อ พระพุทธเจ้า พบ พระนิพพาน ครั้งแรก

พรหมสังยุต
ปฐมวรรคที่ ๑
อายาจนสูตรที่ ๑
[๕๕๕] ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วอย่างนี้-
สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคแรกตรัสรู้ ประทับอยู่ที่ต้นอชปาลนิโครธ
แถบฝั่งแม่น้ำเนรัญชรา เขตอุรุเวลาประเทศ ฯ

ครั้งนั้น ความปริวิตกแห่งพระหฤทัยบังเกิดขึ้นแก่พระผู้มีพระภาคผู้เสด็จเข้าที่ลับ
ทรงพักผ่อนอยู่อย่างนี้ว่า ธรรมที่เราตรัสรู้แล้วนี้ ลึกซึ้ง เห็นได้ยาก
รู้ตามได้ยาก สงบ ประณีต คาดคะเนเอาไม่ได้ ละเอียด รู้ได้เฉพาะบัณฑิต

ก็หมู่สัตว์นี้แล ยังยินดีด้วยอาลัย ยินดีแล้วในอาลัย เบิกบานแล้วในอาลัย
ก็ฐานะนี้ คือ ความเป็นปัจจัยแห่งธรรมมีสังขารเป็นต้นนี้ เป็นธรรมอาศัยกันและกันเกิดขึ้น
อันหมู่สัตว์ผู้ยินดีด้วยอาลัย ยินดีแล้วในอาลัย เบิกบานแล้วในอาลัยจะพึงเห็นได้ยาก

แม้ฐานะนี้ก็เห็นได้ยาก คือ ธรรมเป็นที่ระงับสังขารทั้งปวง ธรรมเป็นที่สละคืนอุปธิทั้งปวง
ธรรมเป็นที่สิ้นตัณหา ธรรมเป็นที่สำรอก ธรรมเป็นที่ดับ นิพพาน
ก็ถ้าเราจะพึงแสดงธรรม แต่ชนเหล่าอื่นจะไม่พึงรู้ทั่วถึงธรรมของเรา
ข้อนั้น จะพึงเป็นความเหน็ดเหนื่อยของเรา ข้อนั้นจะพึงเป็นความลำบากของเรา ฯ

อนึ่ง ได้ยินว่า คาถาอันน่าอัศจรรย์ยิ่งนักเหล่านี้
ที่พระผู้มีพระภาค ไม่เคยได้ทรงสดับมาแต่ก่อน เกิดแจ่มแจ้งกะพระผู้มีพระภาคว่า

"บัดนี้ เราไม่ควรจะประกาศธรรม ที่เราตรัสรู้แล้วโดยยากธรรมนี้
เหล่าสัตว์ผู้ถูกราคะโทสะครอบงำแล้วจะตรัสรู้ไม่ได้ง่าย
เหล่าสัตว์ผู้ยินดีแล้วด้วยความกำหนัด ถูกกองแห่งความมืดหุ้มห่อแล้ว
จักไม่เห็นธรรมอันทวนกระแส ละเอียดลึกซึ้ง เห็นได้ยากเป็นอณู"

เมื่อพระผู้มีพระภาคทรงพิจารณาเห็นดังนี้ พระหฤทัยก็ทรงน้อมไปเพื่อ
ความขวนขวายน้อย ไม่ทรงน้อมไปเพื่อทรงแสดงธรรม ฯ

_______________________________________________

มังคละมุนีวิจารณ์


... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...


เอวัง...!
_______________________________________________