มีใครถือศีล 5 ได้แล้วบ้าง

สุดยอดจิงๆ

 

................เมื่อการภาวนารักษาศิล เป็น ส่วนหนึ่งในมรรค เป็นส่วนหนึ่งในอริยมรรค การรู้ (การศึกษา)อริยะมรรคมีองค์แปด เมื่อรู้ส่วนหนึ่งของมรรค ก็จะเป็นไปได้ ที่จะรู้ อริยะสัจ ข้ออื่นทุกข้อ บ้างแม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี...ย่อมรู้ ทุกข์อริยะสัจจ์บ้าง รู้ ทุกข์สมุทัยบ้าง รู้ นิโรธบ้าง...อานิสงค์

 

ถ้าเรานั้นยังขาดเมตตา แล้วเอาศีลมาแบกไว้ ยึดมั่นไว้ว่า เราเป็นดีเมื่อสมาทานศีล ดีแล้วเมื่อแบกศีล อย่างนี้เรียกว่า ยึดติดในศีล ยังไม่ใช่คนดีที่มีศีลจริงๆ
บางคนอยากฆ่าสัตว์ตลอดเวลา แต่เพราะระลึกรู้ว่า ต้องระวังสำรวม ไม่ฆ่าสัตว์ในเวลานี้ อย่างนี้ก็ยังเป็นเพียงคนเลวที่แบกศีลไว้ เมื่อไรที่วางศีล ก็ออกอาการเก่าทางกาย แต่ตอนนี้ออกใตทางใจ ซึ่งบุญบาปมันรับกันตั้งแต่ที่ใจ ถ้าแบกศีลไว้บังคับกาย แต่บังคับใจไม่ได้ มีศีลไปก็ไม่ได้บุญ
คนที่มีเมตตา ไม่พูดเรื่องศีล ไม่สนใจในศีล ไม่เอาศีลไปแบก แม้ไม่สมาทาน แต่จิตเมตตา ไม่คิดเบียดเบียนผู้ใดหรือเบียดเบียนสัตว์ใดๆเป็นปรกติ จิตใจแจ่มใสไม่อาฆาตคิดร้าย มีสุขใจอยู่เสมอ ความคิดชั่วไม่มี การกระทำชั่วไม่เกิด แม้ไม่สมาทานศีล ก็ได้บุญจากศีล และชื่อว่าเป็นคนมีศีล
อย่างนี้ คือรักษาศีลแบบไม่ถือมั่นแล

 

ทำอย่างไรถึงจะเป็นคนมีเมตตาได้ มีจิตเมตตา ไม่เบียดเบียนสัตว์อื่น
มีจิตแจ่มใสไม่อาฆาตคิดร้าย มีสุขใจอยู่เสมอ ความคิดชั่วไม่มี

ก็เพราะคนปกติ ยอมมีจิตอันลามก หาน้อยยิ่งนักที่จะเกิดมาพร้อมกับจิตที่เมตตา
ก็วิธีอันใดเล่าที่ทำให้คนผู้มีจิตอันลามก มีจิตอันเมตตา แจ่มใส สุขใจเสมอ ความคิดชั่วไม่มี
ถ้าไม่ลำบากเกินไป ก็โปรดแสดงธรรมเถิด เพื่อประโยชน์แก่คนทั้งหลาย

 

คุณอย่าไปกังวน ด้วยข้อห้ามกฏหยุมหยิม รีบปฏิวัตรจิตไปสู่ศีลของพระอริยะ

 

การปฏิวัตรจิตไปสู่ศีลของพระอริยะ เป็นอย่างไรเล่า
โปรดขยายความให้แจ่มแจ้งด้วยเถิด

 

ศีลของพระอริย เป็นศีลที่ไม่ขาด ไม่ทะลุ ไม่ด่างไม่พร้อยอย่างศีลที่ท่านสมาทาน
รับเอามาปฏิบัติ ศีลอย่างนี้ยังถูกสมมติครอบงำอยู่ ถึงศีลไม่ขาด แต่ด่างพร้อย
เศร้าหมองได้ง่าย ส่วนศีลของพระอริยบรรลุเป็นไปตามลำดับ เพราะรู้ชัดแน่ว่าตนมีศีลอันบริสุทธิ์ ไม่ลังเลสังสัย ในพรตพรหมจรรย์ที่ปฏิบัติอยู่
การปฏิวัตรจิตไปสู่ศีลของพระอริยะ เป็นอย่างไรเล่า

ทำได้โดยอาศัยศีลสมมติ ที่รับมาปฏิบัตินี้เอง
ตามหลัก ศีล สมาธิ ปัญญา สามสิ่งนี้ จะเข้าร่วมกัน เป็นจิตหนึ่ง
หากท่านเข้าใจว่า ศีลรักษาดีแล้ว ปฏิบัติพร่องไป
ก็ต้องปฏิบัติให้มากขึ้น เพื่อให้เกิดปัญญาญาณ ที่รู้รอบในกองสังขาร
มีอันแตกดับไปเป็นธรรมดา ท่านจงยังประโยชน์ตนให้ถึงพร้อมด้วยความไม่ประมาทเถิด ท่านผู้เจริญ

ไม่ต้องสนใจว่าต้องใช้วิธีการใด สิ่งสำคัญอยู่ที่จิตเห็นความเสื่อมของทุกสิ่งอย่าง ไม่เที่ยง มีอันแปรปวน แตกดับในที่สุด เท่านี้ถ้าเหตุผลพอให้จิตยอม เชื่อ จนถอนความพอใจยินดี จากความยึดมั่นถือมั่น ในความเป็นตน เป็นตัว
เป็นคน เป็นสัตว์ ถ้ามาถึงตรงนี้ ศีลไม่ต้องรักษาก็ได้แล้ว


แต่สิ่งเหล่านี้ที่กล่าวมาข้างบนจะเกิดขึ้นได้ จิตต้องเข้าภูมิวิปัสสนาญาณ
โดยผ่าน โครตปุถุชนไป สู่โครตของพระอริย

 

"ความใฝ่ดี" อยู่ที่ตัวบุคคล หากบุคคลนั้นเป็นเพียงผู้ไม่รู้ เมื่อรู้ เขาก็ทำแต่สิ่งดีได้
แต่กับคนใฝ่ต่ำ แม้จะสอนเรื่องศีลหรือพรหมวิหารไปมากเพียงไร ก็มิอาจเข้าหู
คนใฝ่ดีจะเจริญรอยเดินทางมาสู่ธรรมฝ่ายดีได้ด้วยตนเอง
คนใฝ่ต่ำจะเจริญรอยเดินทางไปสู่ธรรมฝ่ายชั่วได้ด้วยตนเองเช่นกัน
ทุกสิ่งกำหนดไว้ที่ใจเขา มิใช่ใจเรา เราชี้แนะได้ แต่สั่งไม่ได้
ไม่ใช่มีศีลแล้วจึงเป็นคนดี
แต่เป็นคนดีอยู่ก่อนแล้วถึงมีศีลได้

คนดีดึงดูดคนดี คนชั่วดึงดูดคนชั่ว
พรรธรรมเป็นสิ่งดี แม้ไม่ต้องเที่ยวแจกจ่าย สำหรับผู้ใฝ่ดีย่อมเข้าหาเอง

 

ถ้าปฏิบัติธรรมเพื่อออกจากกาม แล้วพยายามละความพยาบาท เบียดเบียน อย่างนี้ศีลทุกข้อจะสมบูรณ์เองครับ จากจิตที่เมตตา และไม่เบียดเบียน ส่วนอานิสงค์ ที่เห็นชัดๆในปัจจุบัน ก็สุขกายสุขใจ แต่ถ้าขยับไปหน่อยก็ทำสมาธิ ถ้าทำจนเกิดฌาน จะเกิดอานิสงค์ในปัจจุบันเลยครับ เป็นครุกรรมฝ่ายดี ที่ต้องรับผลก่อน อันนี้ผมเคยรับอานิสงค์ด้วยตัวเอง ปัญหาต่างๆในชีวิตจะคลี่คลายไปเอง รวมถึงสิ่งดีๆ จะผ่านเข้ามาในชีวิต คิดปรารถนาอะไรก็เป็นไปตามนั้น ให้ผลในชาตินี้เลยครับ ในแง่จิตใจก็มีสติมากขึ้น มีสมาธิีจดจ่อกับสิ่งที่ทำได้ดี อานิสงค์พวกนี้ ลองถามคนที่เค้าทำสมาธิบ่อยๆได้ครับ

 

คุณ comxeoo ปฏิบัติธรรมยังไงบ้างคับ

 

ปฏิบัติ อานาปานสติ ครับ

 

แนวการปฏิบัติ เป็นอย่างไรบ้าง ถ้าไม่เป็นการลำบากก็ช่วยขยายความเถิด

 

ตามนี้ครับ
http://palungjit.org/threads/อานาปานสติ-ตั้งแต่ต้น-จน-แจ้งธรรม.520316/

 

กระทู้นี้ Tboon กับ นิวรณ์พูดได้ตรงธรรมะ

 

เราก็มีศีลแบบพระอริยะได้นะครับ เป็นศีลที่ไม่ทะลุ ไม่ด่าง ไม่พร่อย ไม่ลูบคำ
ศีลบางคนยังสมบูรณ์ มาจากอดีตชาติก็มี แต่จะกี่ข้อ หรือทั้งหมด ก็เป็นเรื่องของบุคคลไป

ศีลของพระอริยะ คือ ศีลที่ออกมาจากจิต ไม่ได้มีเจตนาถือศีล.. ศีลในคนธรรมดาที่ถือศีล ยังต้องกดข่ม พยายามรักษา พยายามฝืนใจไม่ให้ผิดศีลอยู่... แต่ลองสังเกตุศีลในตัวเอง จะมีบางข้อ ที่ อยู่เหนือเจตนาในการรักษาไปแล้ว คือ ไม่ทำผิดในข้อนั้นๆ แม้จะมีโอกาสก็ตาม อย่างเช่น เราไม่ดื่มเหล้า แม้สภาพแวดล้อม จะเอื้อให้ดื่มเท่าไหร่ก็ตาม เราก็ไม่ดื่ม ทั้งๆที่ตอนนั้นไม่ได้มีเจตนาในการรักษาศีลก็ตาม หรือ เราไม่ฆ่าสัตว์ ยุงบินมากัด เราก็ไม่ตบ จะเป่าไป หรือใช้มือปัดไป เท่านั้น ตอนนั้นก็ไม่ได้ตั้งใจถือศีล แต่ก็ไม่ทำผิดศีล อย่างนี้คือศีลที่ออกมาจากจิต ที่ไม่มีเจตนาเบียดเบียน.. ศีลของพระอริยะเป็นแบบนี้ออกจากจิต ไม่ใช่การสมาทาน หรือตั้งใจถือ... ถ้าเราสำรวจตัวเองได้แล้วว่า ข้อไหนเรามีศีลได้โดยอยู่เหนือเจตนาแล้ว ก็ไม่ต้องห่วงมาก วางใจในข้อนั้น เพราะจิตไม่เอาภัยเวรนั้นๆอีก ส่วนข้อไหนที่เรายังผิดพลาดอยู่ ก็พยายามรักษาศีลข้อนั้นๆ ... เมื่อความพยายามถึงจุดๆหนึ่ง จะถึงขั้นหมดเจตนาที่จะถือ คราวนี้จะเป็นศีลที่ออกมาจากจิต.. ทำให้เป็นอย่างนี้ ศีลที่สมบูรณ์ที่จิต มันจะไม่เบียดเบียนตนเองและผู้อื่น ต่อจากนี้จะทำสมาธิก็สงบเร็ว ที่สงบเร็วเพราะไม่มีเรื่องให้เดือดร้อนกายใจ เป็นอนิสงค์ของศีลอีกประการ

 

พระอริยเจ้า ขันธ์ไม่ได้พิการ ทำงานได้สมบูรณ์ทุกอย่างตามปกติ อย่าไปคิดว่าขันธ์ของพระอริยเจ้าพิการ

 

.......

 

ถ้าอย่างนั้นดันกระทู้ขึ้นมาครับ ผมจะตอบอีกทีครับ

 

ถ้าเจ้าของกระทู้ อยากได้อานิสงค์จากการถือศีล 5 อย่างเคร่งครัด ช่วงการถือศีล 5 ถ้าปฏิบัติสมาธิไปด้วยจะดีมาก แต่การจะได้อานิสงค์มากเพียงใด จะต้องตั้งใจ และตั้งเป้าไว้ก่อน โดยการอธิษฐานจุดธูป 3 ดอกต่อหน้าพระพุทธ แล้วอธิษฐาน ว่าจะถือศีล 5 อย่างเคร่งครัดเป็นเวลากี่วัน ขณะจุดธูปจะต้องตั้งเป้าไว้ว่า หากว่าถือศีล 5 ได้อย่างไม่บกพร่องขอให้ได้สิ่งใดจากการปฏิบัติ เมื่อครบกำหนด ก็ให้จุดธูปออกด้วยในวันที่ครบกำหนด แต่ขอเตือนว่าการจุดธูปอธิษฐานถือเป็นการตั้งสัจจะ หากว่าทำไม่ครบ จะทำให้กำลังใจตกทันที คิดดูให้ดีก่อนจะอธิษฐานนะคะ

 

.................พระสูตร---ท่านผู้มีอายุทั้งหลาย ข้าพเจ้าได้รับฟังเรื่องนี้มาเฉพาะพระพักตร์พระผู้มีพระภาคเจ้าว่า ภิกษุทั้งหลาย ผู้ใดเห็นทุกข์ ผู้นั้น ย่อมเห็นแม้ซึ่งเหตุให้เกิดขึ้นแห่งทุกข์ ย่อมเห็นแม้ความดับไม่เหลือของทุกข์ ย่อมเห็นแม้วึ่งทางดำเนินให้ถึงความดับไม่เหลือแห่งทุกข์ ......ผู้ใดเห็นเหตุให้เกิดทุกข์ ผู้นั้น ย่อมเห็นแม้ซึ่งทุกข์ ย่อมเห็นแม้ซึ่งความดับไม่เหลือแห่งทุกข์ ย่อมเห็นแม้ซึ่งทางดำเนินให้ถึงความดับไม่เหลือของทุกข์......ผู้ใดเห็นความดับไม่เหลือของทุกข์ ผู้นั้น ย่อมเห็นแม้ซึ่งทุกข์ ย่อมเห็นแม้ซึ่งเหตุให้เกิดทุกข์ ย่อมเห็นแม้ซึ่งทางดำเนินให้ถึงความดับไม่เหลือแห่งทุกข์.....ผู้ใด เห็นทางดำเนินให้ถึงความดับไม่เหลือของทุกข์ ผู้นั้นย่อมเห็นแม้ซึ่งทุกข์ ย่อมเห็นแม้ซึ่งเหตุให้เกิดทุกข์ ย่อมเห็นแม้ซึ่งความดับไม่เหลือแห่งทุกข์ ดังนี้ แล...มหาวาร.สํ.19/546/1711...