ลำนำเพลงรักของนักกลอน

งานหนัก เกินจักพัก
แม้นเหนื่อยนัก ผลักไม่ไหว
เริ่มท้อ แล้วหนอใจ
ดั่งสิ้นไร้ หนทางเดิน

 

รอคอย มาเนิ่นนาน
กาลผันผ่าน มิกลับคืน
ความฝัน มิอาจฝืน
หลับหรือตื่น คอยหลอกหลอน

 

เพิ่งจะมีเวลาว่างมาเขียนอะไรเล่นๆ
ห่างหายไปนานเพราะภาระงานหนักมาก
คิดถึงนะ เว็บพลังจิต

 

พรุ่งนี้ก็วันจันทร์แล้ว...
วันเวลาช่างผ่านไปเร็วนัก

 

กลอนเพราะ น่ารัก จังเลย
อยากชิดเชย อยากตามอ่าน ทุกเช้าค่ำ
ขอเป็นแฟน แฟนคลับ ขอติดตาม
ทุกโมงยาม ขอเข้ามา เสวนาพาที

 

แม้นชื่นชม นิยมกลอน อย่านอนเฉย
รีบเร็วเลย ขับขาน ตำนานฝัน
หากให้กาล ผันผ่าน เนิ่นนานวัน
ครูติงนั้น คงรอเก้อ เผลอนั่งคอย

 

คลื่นซัด ขัดทรายขาว
ระยิบพราว สกาวใส
รอยยิ้ม กริ่มกรุ่นใจ
ระยับใน ดวงใจเรา

 

ฝากนกน้อย นำความนัย จากใจฉัน
นำความฝัน แสนหวาน วานให้เขา
ให้รับรู้ ว่ารักนี้ มีสองเรา
ที่คอยเฝ้า รักษาไว้ ไม่เหนื่อยเลย

(แต่งกลอนยากจังค่ะ ห่างหายไปนาน)

 

อารมณ์คงจะว่างอย่างที่ว่า
กลอนดูท่าเหงาเศร้าสุขครบ...^_^

 

ห่างหาย ไกลสุดฟ้า
เคยพูดจา มาเก่าก่อน
จากแล้ว แก้วจำจร
ขอลาก่อน นะดวงใจ

 

ลาลับ นับวันร้าง
รักอับปาง ช่างห่างเหิน
อยู่ไกล กันเหลือเกิน
ช่างขัดเขิน ยามพูดจา

 

รักเขา เขาไม่รู้
จึงอดสู ดูอับเฉา
โอ้รัก ช่างรุมเร้า
จะบอกเขา อย่างไรดี

 

ได้แต่ เฝ้าแลมอง
ยามเราสอง อยู่ชิดใกล้
แต่ใจ เหมือนอยู่ไกล
ใจเอ๋ยใจ ไม่กล้าเลย

 

อยู่ไหน ดวงใจเอ๋ย
ไยละเลย ไม่ห่วงหา
ลืมแล้ว หรือพี่ยา
ทิ้งกานดา ให้อาดูร

 

คิดถึง คะนึงหา
ฝากบอกฟ้า คราลมหวน
ดวงใจ เฝ้าแต่ครวญ
อกปั่นป่วน ชวนละเมอ

 

อิอิ...ทำไมกลอนเหมือนคนอกหักเลย
ถ้าอกหักก็คงจะดี คงจะแต่งกลอนได้เพราะกว่านี้ ^^

 

ศาลาคนเศร้า T T ...

 

....?... T_T

 

ใช่อยากเศร้า แต่ใจ ไยดื้อนัก
ได้ประจักษ์ ว่ารักลวง ดวงใจเอ๋ย
อยากลืมเขา แต่ใจข้า มาเฉยเมย
โอ้อกเอย ช้ำนัก ยามรักลา...

 

แสนสงสัย อะไรมา พาให้คิด
มิรู้ผิด ถูกใด ในใจข้า
ช่างสับสน ปนเปไป ให้ระอา
ทำสีหน้า อย่างไร ไม่รู้เลย