วิธีสกัดกิเลส สกัดด้วยสติรู้ขันธ์ 5ได้ไหมฮับ

เณรคำ ตั้งใจปีนต้นมะพร้าว รวดเดียวจบ
ไม่หยุดรอระหว่างกลางทาง เพราะไม่มี
ครูที่ดี คอยประกบข้าง ประกบหน้า ประกบหลัง
สุดท้ายตกลงมาตอนที่จะถึง ยอดมะพร้าว
ยังดีที่ไม่คอหักตาย แค่ติดคุก เดี๋ยวก็ออก
เงินทอง ทำร้ายทำลายแกจริงๆ
นี่คือ จุดอ่อนของพระนักปฏิบัติ เหมือนกัน

 

หลักการเดียวกันกับที่ เทวดาชั้นต่ำกว่า
ไม่สามารถที่จะมองเห็นเทวดาชั้นที่สูงกว่าได้
เทวดาชั้นสูง ก็ไม่สามารถมองเห็น รูปพรหม ได้
ส่วน รูปพรหม ก็ไม่สามารถมองเห็น อรูปพรหม ได้

 

ฟังเพลงเด็กเสเพลอยู่คับ

 

นั่นพระขีณาสพนะ ทำไมถึงไม่เห็นกระแสจิตพระศาสดา

 

แถมเป็นเอตทัตคะในด้านนั้นโดยเฉพาะด้วย

 

อันที่จริงก็ไม่อาจเห็นได้หรอกตั้งแต่พระอัญญาโกธัญโญ ปรินิพพาน แต่ตอนนั้นไม่มีเอตทัตคะมีแต่พระศาสดา แม้พระโมคัลลา พระสารีบุต ก็ไม่คิดจะพิจารณาเพราะไม่อาจทำได้นอกจากพระศาสดา และพระขีณาสพองค์นั้น จนมาถึงสมัยที่พระศาสดาเสด็จเข้ามหาปรินิพพาน จึงมี

 

หากพระขีนาสพ รูปไหน อยากทำได้ เหมือน พระพุทธเจ้า
ก็จะต้องบรรลุธรรม ในตำแหน่งของ พระพุทธองค์
ไม่ใช่ตำแหน่งของ พระสาวก
เพราะแม้แต่ พระปัจเจกะพุทธเจ้า
ก็ยังไม่สามารถ ตามกระแสจิต ของ พระพุทธเจ้า ทัน

วินาทีนี้ท่านอาจจะอยู่ชั้นพรหม ห้าปี
วินาทีต่อไปอาจจะอยู่ ชั้นสวรรค์ชั้นต่ำ อีกร้อยปี
วินาทีต่อไปอีก อาจจะไปสอนธรรมอยู่ที่
พุทธเกษตร อีกหนึ่งหมื่นปี
แต่ท่านจะไม่ไปสอนที่นรก เพราะว่าสอนไม่ได้
เป็นพวกที่มีทุกข์มากเกินไป จึงคิดแต่เรื่องทุกข์
ไม่ทันได้คิดถึงเรื่อง การปล่อยวางความทุกข์

ความจริงไปจากโลกนี้แค่วินาทีเดียว
แต่ไปอยู่ที่อื่นได้ เป็นหมื่นๆปี

 

หากพระขีณาสพ รุ่นหลัง คิดจะทำตามอย่าง พระพุทธองค์
ก็จะต้อง สำเร็จ สมาบัติแปด ให้ได้เป็นอย่างน้อย
เข้านิโรธได้เป็นอย่างสูง

 

ก็แล้วแต่นะ แต่เอทัตคะแปลว่าอะไรคับ

 

ไม่มีใครเทียบเทียมได้กับพระศาสดาสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้หรอก แต่ละไว้เพียงบางเรื่องเช่น พระโมคัลลานะมีฤทธิ์พูดถึงฤทธิ์เสมอเหมือนพระศาสดา หรือพระสารีบุต มีปัญญาญาณเสมอเหมือนพระศาสดา แต่ไม่มีพระขีณาสพองค์ใดเหมือนทั้งหมดในพระศาสดามี พระศาสดาจึงตั้งเอตทัคคะไว้ตามที่สาวกมีสูงสุดเทียบเคียงพระศาสดาได้ เฉพาะทาง หมายถึงเชื่อถือได้ ถ้าตอนนั้นพระศาสดาไม่ทรงประทับอยู่ ณ ที่แห่งนั้น

 

แค่ยกมาเป็นกรณีศึกษานะครับ
เขาก็เข้าใจว่า..บรรลุ..

ยุคนี้ไม่มีพระศาสดาให้ถาม..
เวลาเข้าใจไปเองว่า...ย่อมติด..ติดนาน..
ติดความบรรลุของตัวนั้นแหละ


สมัยพุทธกาลก็มี
ถ้ามีผู้แก้ไข..ก็ไปต่อได้..ไม่ติดจนตาย

 

พระพุทธเจ้าต่างกับสาวก
เพราะท่านมีโพธิญาณ
เป็นญาณหยั่งรู้ สูงสุด

ระดับสาวกไม่มี มีญาณอย่างอื่น
เช่นปัญญาญาณของพระสารีบุตร

 

เอตะทัคคะ แปลว่า ผู้เชี่ยวชาญพิเศษ
หรือ เคยฝึกยังไง มาในอดีตชาติ
พอมาถึงชาติสุดท้าย ก็จะมี
ความคล่องตัวในเรื่องนั้นๆ จะเป็น
การเก็บสะสมมาตั้งแต่ ชาติก่อนๆ
เรื่องหนึ่งๆ สะสมกันเป็นแสนๆชาติ
ใครสะสมได้มาก ก็คล่องตัวกว่าคนอื่น
แสดงว่า สิ่งเหล่านี้ พระขีณาสพ
มีเหมือนกันทุกรูป แต่คนที่มีมากที่สุด
คล่องตัวที่สุด จะถูกเรียกว่า ผู้เชี่ยวชาญ
ในเรื่องนั้น ซึ่งก็คือ ผู้ที่มีเอตะทัคคะ
ในเรื่องนั้นๆ นั่นเอง

 

การที่เข้าใจว่า ตัวเองบรรลุธรรมแล้ว
ก็จัดเป็น อุปกิเลส หรือ เครื่องขวางกั้น
ของการบรรลุธรรม เช่นกัน เพราะจะทำให้
ผู้นั้น ไม่ก้าวไปต่อ เพราะตัวเองหลงคิดว่า
เป็น พระอรหันต์แล้ว ไม่มีกิจให้ทำแล้ว

วิธีวัดว่า เป็นพระอรหันต์ หรือปล่าว
ต้องดูว่า ตัวเรานี้ ยังมีความอยากทำนั่นทำนี่
ทำโน้น อย่างนี้เรียกว่า ยังไม่จบกิจ
เพราะเมื่อจบกิจแล้ว ทุกอย่างที่ทำลงไป
ก็ทำไปอย่างนั้นแหละ ทำตามหน้าที่เท่านั้น
ไม่มีความอยากทำ เข้ามาเกี่ยวข้อง

 

สกัดกั้นในเวลาที่ควรด้วย บางเวลาก็ต้องดูกิเลสเหมือนเมฆลอยมาบดบังดวงจันทร์ด้วย ป่ะ

 

ณ ขณะปัจจุบันถ้าเราเอาขันธ์ 5
มาเป็นเรามันก็ไม่ใช่
มันก็จะคือเมฆบังเมฆ
แต่เราคือใจ
ที่เป็นความว่างเปล่า
เช่นเดียว
กับความว่างของจักรวาล
หรือเราคือจิต
เดิมแท้ที่เป็นธาตุรู้อันบริสุทธิ์
ซึ่งสิ่งปรุงแต่งทั้งหลายเข้าไปทำไรไม่ได้
จึงยังคงผ่องใสตลอดเวลา
แม้จะมีเมฆมาบดบังอันนี้จะใช่ตามที่ท่านกล่าว
พอทำได้ไหมฮับ

 

บรรลุน้ำลายไปเสียแล้ว เสียดายๆยิ่งนัก กล้วยแก่เกินแกง

 

ผู้บรรลุคือผู้ที่
อยู่กับปัจจุบัน
อยู่กับรู้
อยู่กับสังขารเข้าใจสังขาร
ไม่พยายามดิ้นรนค้นหา
ไม่เป็นผู้ไป ไม่เป็นผู้มา
อยู่กับฮู้สื่ิอสื่อ

 

ธรรมดาปุถุชนย่อมมีกิเลสและอารมณ์ กิเลสและอารมณ์ที่เกิดเราสามารถมากำหนดสติในปัจจุบัน จนเป็นมหาสติปัฏฐาน ไม่ต้องเลือกอารมณ์ ได้ใช่หมือไร่

เอาแต่ผลคนอื่นมาฝอยซึ่งถูกหรือผิดก็ไม่รู้แบบนั้นไม่ได้นะแจ๊ะกล้วยเน่าใน

 

ตัวอยู่ไหนใจอยู่นั่น
มือทำอะไรใจอยู่กับสิ่งนั้น
อยู่กับปัจจุบันเสมอ อยู่ให้ได้มากๆ
สติก็จะเกิดบ่อยขึ้น จนเป็นสติอัตโนมัติ
ผู้ปฏิบัติเองได้ผลเอง
รอรับผลจากคนอื่นปฏิบัติไม่ได้นะเอ้อ
เราส่วนใหญ่มีสติทางธรรมน้อย
ส่วนใหญ่
อารมย์เอาไปกินหมด เห็นอะไร
ใจไปอยู่กับสิ่งที่เห็น
ต้องทำกลับกัน ตาเห็นอะไรใจก็อยู่กับตัว
ทั้งวันทั้งคืนอยู่กับผู้รู้
( ผู้รู้ตัวปลอม )นี่ล่ะ
ทำได้ไหมล่ะ555