วิริยาธิกะพิเศษบันทึก

-vvo6f,moklkT6dki ขออนุโมทนาสาธุการบุญทั้งหมดที่พี่และคณะทำทั้งหมดครับ พระ อ.โอท่าน เป็นพระผู้ใหญ่ ที่เสมอต้นเสมอปลายเสมอๆนะครับ ท่านเป็นผู้นำบุญ ในหลายๆด้าน ทั้งหล่อพระ กฐิน ผ้าป่า สร้างวัด พาคณะ ลูกศิษย์ ลูกหลานหลวงพ่อ ไปทั่วประเทศ ออก ตก เหนือ ใต้ และภาคกลาง จนผมนั้น ฝาก ไปเสียส่วนใหญ่ ได้แค่เศษๆเอง เมื่อปีที่แล้ว จนท่านกล่าวว่า คงจะต้องพักแล้ว ร่างกายไปไม่ค่อยไหวแล้ว จะจำกัดบางงานเท่านั้นครับ และปีนี้ ไม่ทราบว่า ท่าน จะไปจำพรรษาที่ไหน หรือที่วัดท่าซุงครับ

 

ที่ 13 / 7 / 56 ข้อความต่อไปนี้ คือ ความสงสัยของผม บุญทรง ทองคง ในข้อความต่อไปนี้ และพี่ พีทีโอ เคยพูดไว้ ในกระทู้นี้ ถ้าจำไม่ผิด ผมจึงขอแสดง ความคิดเห็น ให้ท่านทั้งหลาย นำไปเก็บคิด หาข้อมูล อันเป็นความจริง ที่ว่า พี่ พีทีโอ เคยพูด เกิ่นไว้ ว่าท่านได้บริจาค ลูกเมีย จนนับชาติไม่ถ้วนมาแล้ว ในการบำเพ็ญบารมีมา นับได้ ๑๖ อสงไขย กำลัยอีกแสนมหากัป กระผมมิ ได้ มาเพื่อ ก่อกวน หรือ ทำให้พี่น้อง หรือบุคคลอื่น ขัดข้องหมองใจ ในการบำเพ็ญ บารมี ของพวกท่านๆทั้งหลาย เพราะผมนั้นยังข้องใจ สงสัยอีกเยอะน่ะครับ เพราะทุกคน ส่วนใหญ่ มิได้ประสบมาด้วยเอง นำคำของหลวงพ่อ หรือตำราเสียส่วนใหญ่ นำมาพูดคุยกัน



ที่ 14 / 7 /56 ต่อไปนี้ ตามที่พี่พูดมา และที่พี่มหาหิน อ้างอิงมา และต่อไปนี้ ( เป็นความคิดของผมฝ่ายเดียว ผสม กับ คำพูด ของหลวงพ่อ ฤาษี ที่เคยเอ่ยไว้ จึงนำข้อความว่า เป็นอย่างนี้หรือเปล่าครับ ในกรณี บริจาค ลูกเมีย ให้เป็นทาน เช่นในตำนาน ของบ้านเมือง ต่างๆ ในโลกนี้ หรือ ประเทศไทย ของเรานี้แหละ ไม่ต้องไปเอาที่ประเทศอื่นๆ มา ขอถอยหลังไปเมื่อ ในสมัย พระธรรมราชา พระแม่เจ้า สุริโยทัย ในสมัยนั้น พระเจ้าสิบทิศ พระเจ้าบุเรงนอง ของพม่า ต้องการ ช้าง เผือก ของสยามประเทศ เมืองหลวงชื่อ กรุงอโยธยา หรืออยุธยานั่นเอง ไทยไม่ให้ ออกรบแพ้ เลยเอา สมเด็จพระนเศวร ไปเป็น เฉลย เอาพระนางกัลยา ไปเป็นเมีย พร้อม ข้าติดตามอีก จำนวนหนึ่ง


จึงยอมเสียลูก อันเป็นที่รัก ดีกว่าเสียเมือง จึงต้องยอม ต้องหวานอมขมขื่น ยากที่จะทำใจได้ ไม่ยอมก้ต้องยอม โดยดุษดีภาพ การให้เช่นนี้ ยังถือว่า ยังให้ไม่ได้ แบบพระเวสสันดร ให้ด้วย อิงอามิส หรือ จัดอยู่ ในขั้นกลาง หรือในกรณี บ้านอื่นเมืองอื่น ต้องการ บ้านเมืองของเรา หรือประเทศของเรา จำใจ จำยอม ยกเมีย หรือลูกหญิง ลูกชาย เพื่อให้ไปเป็นเครื่อง บรรณาการ ของเจ้าเมือง หรือ ประเทศนั้นๆ หรือ ไปเป็น ลูกสะใภ้ ลูกเขย ไปเป็นเมีย เพื่อเชื่อม ความสัมพันไมตรี เพื่อไม่ให้เขามาตีเราเอาไปเป็นเมืองขึ้นของเขา เหมือน ท่านพ่อ ท่านแม่ เกิด เป็นกษัตย์ ในสมัยนั้น ต้องยก ลูกสาวให้ ท่านมักกะโท ซึ่งเป็น เชื้อมอญ รามัญ และยก ให้เป็นใหญ่ เป็นคนมีอำนาจ ในประเทศ เพราะท่านมีบุญ


นี่แค่ผม ยกตัวอย่างเท่านั้น และสิ่งเหล่านี้ไม่จำเป็นต้อง เป็นกษัตย์ ฅนธรรมดาก็ทำได้ แต่ต้องเป็นพระโพธิสัตว์ การทำเช่นนี้ ผมก็ว่า คงทำกันมานับชาติไม่ถ้วน การดำรงณ์ ของเผ่าพัน จนกว่าจะฝึกปรือ มาถึงในขั้น บริจาค ลูกเมียให้เป็นทาน ในแบบฉบับ อุกกฤษ แบบพระเวสสันดร เป็นชาติสุดท้าย เต็มเปี่ยม ด้วย บารมี ๓๐ ทัศ เสวย อยู่ในดุสิต ธานี รอการตรัสรู้ และเคลื่อน ย้ายโปรดสัตว์ โลกบางครั้งคราว บริวาร ที่ อับจน หรือตกยาก หรือช่วยโลก ตามความเหมาะสม และรอพบ พระพุทธเจ้า เหมือนพระโคดม หรือแบบพระศรีอารย์ หลวงปู่ปาน แล้วออก บวช เมื่อถึงเวลากาล ตรัสรู้ อนุตร สัมมาสัมโพธิญาณ เป็นศาสดา เอกของโลก


ผมไม่อยาก เปรียบเทียบ ให้มากความกว่านี้ เดี๋ยวจะเป็นการปรามาสไป ไหนๆก้ไหนๆแล้ว ขอยกตัวอย่างนิด พระพุทธเจ้าที่มาทำความปราถนา ทีหลังหลวงพ่อ ในด้าน ปัญญาธิกะ กับ ศรัทธาธิกะ ท่านได้ตรัสรู้ เป็นพระพุทธเจ้า มากันนับไม่ถ้วนแล้ว จนหลวงพ่อ และคณะของเราได้ลา พุทธภูมิ กันมากมาย เพื่อมาช่วยกันจรรโลงพระพุทธศาสนา ให้ครบ ๕,๐๐๐ปี ห้าพันปี การสงสัยของผม ยังมีอีกมาก เลย ไมอยากคิดมากให้ไปกว่าอีก เพราะทุกอย่างเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วดับไป ตามกาลเวลาของมัน และก็การที่เราท่านทั้ง หลายยังไปกันไม่ได้ ก็อยู่ที่ตามวาสนา บารมีแต่ละคน ที่จะ ไปให้ถึง อาจจะมีต่อ ในเรื่องนี้ก้ได้ เพื่ออ้างเหตุและผล ครับผม

 

ขอเล่าต่อนะครับ

...ก่อนอื่นขอถามข่าวท่าน "ธัมมะสามี" ส่งข่าวด้วยครับ เห็นเงียบไป (เป็นห่วง อาการป่วย) เพิ่งว่าง เข้าเนตเเบบจริงจังครับ หลายวันก่อนเข้าไม่ใด้ เห็นเเต่คุณ rungdao วันต่อมาพี่บุญทรง คุณ "ธรรมวิวัฒน์" .. พี่pco เอาบุญมาให้โมทนา

"หลักเขต ประเทศไทย"...... เห็นภาพงานที่ "วิหารย์ น้ำน้อย" เเล้ว ผมเองคิดขึ้นมาใด้ถึง พระมหากรุณาธิคุณ ของ "ท่านบรรพชนม์" ......ที่ "ท่าน" ใด้กล่าวไว้ว่า ดินเเดนประเทศไทย ในส่วนเหนือวิหารย์ น้อย ขึ้นมาข้างบน เป็นดินเเดน "เขตประเทศไทย" ที่ "มั่นคง"

....เเต่ในส่วน "ใต้" จากจุดที่ตั้ง "วิหารย์ลงไป" จนถึงมาเลเซีย ผู้คนเเถบนี้ ถ้าเมืองไทยมีอำนาจเจริญมั่นคง จะมาเข้ากับ "ไทย "

....หากว่าเวลาใด ชนชาติไทยอ่อนเเอเเล้ว "ผู้คนในเเถบทางด้านใต้ "วิหารย์น้ำน้อย " จะเข้ากับประเทศ "หรืออาณาจักร" ด้านล่าง

 

" พระพุทธรูปทองคำ 3 องค์ ที่เป็นสมบัติของชาติ เเละเป็นหลักเขต ประเทศไทย" ...... 1) พระพุทธรูปทองคำวัดไตรมิตร 2) พระพุทธรูปทองคำ"ใต้ดิน" ใต้วิหารย์ "น้ำน้อย" 3) พระพุทธรูป ทองคำ ที่จมอยู่ "กลางเเม่น้ำโขง"


....ผมจำไม่ถนัดนักเเต่ ใด้ความว่า หลายปีก่อน ณ เเม่น้ำโขง มีการพบ "พระพุทธรูปทองคำ" ...(องค์ขนาดใกล้เคียง ที่วิหารย์น้ำน้อย เเละที่วัดไตรมิตร ).... เเละใด้มีการ ว่าจ้าง "บริษัท อิตาเลียนไทย "(จำใด้ไม่ถนัดว่าเป็นบริษัทนี้หรือไม่) ... ใช้เครน อัญเชิญ (ยกดึงองค์ท่านขึ้นจาก กลางลำน้ำโขง)... เเต่ไม่เป็นผลสำเร็จ

คงเป็น ดั่งท่าน "ผู้ใหญ่" ท่านกล่าวไว้ ว่า ..."พระพุทธรูป ทองคำทั้งสามองค์ เป็นสมบัติเเห่งพระบวรพุทธศาสนา เป็นสมบัติเเห่ง ลูกหลานไทย ..เเละเป็นหลักเขตที่เเท้จริงของ ประเทศไทย ".....

 

เวลาประมาณ18.30 หลวงพี่เจ้าอาวาสและคณะพระจากวัดท่าซุงก็ลงมารับแขก เป็นบรรยากาสที่เบาๆสบายๆ จนถึงเวลา 21.00น. ท่านจึงขึ้นพักผ่อน ท่านพักที่บ้านของพี่ติ๊กสมชัย และอาจารย์ติ๋มตลอดสองคืน ในวันเสาร์ ท่านจะไปฉันภัตราหารเพลที่บ้านโกส้ม สมาชิกอาวุโสคณะมาลัยจากฟ้าสงขลา

 

วันเสาร์เช้าฉันภัตราหารเช้าที่บ้านอาจารย์ติ๋ม ช่วงสายๆของวันนี้คณะทั้งหมดจะไปที่บ้านคณะมาลัยจากฟ้า ผมติดภาระกิจไม่ได้ไปร่วมด้วย เลยไม่มีรูปมาฝาก

 

เวลา20.05น คณะของท่านพระอาจารย์สิงห์ วัดป่าไผ่ จังหวัดลำพูนเดินทางมาถึงวิหารน้ำน้อย คลาดกันกับท่านเจ้าอาวาสประมาณ 10 นาที เสียดายผมลืมกล้องถ่ายรูปไว้ที่ทำงาน เลิกงานก็รีบไปวิหาร เลยไม่มีรูปภาพช่วงที่หลวงพี่ท่านเจ้าอาวาสไปตรวจความเรียบร้อยช่วงเวลา 18.00 ถึง 20.00

 

พวกเราไม่มีใครรู้มาก่อนเลยว่าท่านอาจารย์สิงห์จะมาเลยไม่ได้มีการเตรียมการต้อนรับใดๆ ผมกำลังยืนส่งขบวนรถท่านหลวงพี่เจ้าอาวาสกลับที่พักอยู่หน้าประตูรั้ววิหาร พอหันหลังจะเข้าวิหารก็เห็นท่านพระอาจารย์เดินมาถึงตัวแล้วกำลังจะเดินผ่านหน้าไปก็มีคนในคณะที่มาจากวัดท่าซุงตะโกนมาบอกว่าเป็นท่านอาจารย์สิงห์ก็จำได้ไม่พบท่านนานมากแล้ว แล้วก็ไม่นึกว่าท่านจะมา เมื่อรู้อย่างนั้นก็รีบเดินไปต้อนรับนำท่านไปในวิหาร

เนื่องจากเมื่อท่านมาถึง คณะที่วิหารกำลังจะสลายตัวกลับบ้านกันไปบ้างแล้วจึงเหลือคณะกรรมการไม่กี่คน เมื่อพูดคุยกับท่านแล้วก็รู้ว่าท่านมีคณะที่ติดตามมาอีกสิบกว่าคน และยังไม่มีที่พัก ผมก็รีบติดต่อหาที่พักให้เนื่องจากที่วิหารไม่ได้เตรียมเครื่องนอนไว้สำหรับพักค้างคืนที่วิหาร ก็รีบติดต่อหลายที่ ก็ยังไม่ลงตัว

ในขณะนั้นก็มีคุณจุ๊ปกำลังสำคัญใหญ่ของวิหารก็บอกว่ามีบ้านของคุณจุ๊ปเองว่างอยู่หนึ่งหลังมีอุปกรณ์ครบพอที่จะรองรับทั้งคณะได้ก็เลยตกลงว่าไปพักกันที่บ้านคุณจุ๊ปทั้งหมด ก็เสียดายอีกเป็นอย่างมากที่เมื่อไปถึงบ้านแล้ว ไม่มีใครถ่ายรูปบรรยากาศกันไว้เลย

เพราะทั้งคุณสมพงษ์ คุณจุ๊ป และผมกับแม่บ้านพร้อมทั้งลูกสาวของผมและคณะติดตามมัวชุลมุนวุ่นวาย สนุกสนานมีความสุขกับการ จัดเตรียมปัดกวาด เช็ดถู ทำความสะอาด เตรียมเครื่องนอน ที่ได้มีโอกาสต้อนรับท่านอาจารย์สิงห์ พระสุปฏิปัณโนลูกศิษย์องค์สำคัญท่านหนึ่งของพระเดชพระคุณหลวงพ่อ

ที่มีบุคคลิคของท่านละม้ายคล้ายหลวงปู่ธรรมชัย มักน้อย สันโดษ อ่อนน้อม อ่อนโยน เต็มเปลี่ยมไปด้วยเมตตาปราณี กตัญญูรู้คุณครูบาอาจารย์ของท่านเป็นอย่างยิ่ง พูดน้อยพูดเบาๆ ฟังท่านคุยแล้วนี่สังเกตดูแล้วไม่มีที่ใหนที่ท่านจะเกิดได้อีกเลย เป็นพระสงฆ์สาวก ลูกของพระเดชพระคุณหลวงพ่อ อีกองค์หนึ่งที่ตายครั้งนี้แล้วคงจะตายเลยไม่มีการเกิดอีกต่อไป พวกเราจึงกราบท่านได้อย่างสนิทใจไม่มีสงสัยใดๆ

เมื่อเตรียมเสร็จคุณสมพงษ์ กับคุณจุ๊ปก็มอบบ้านทั้งหลังและอุปกรณ์ของกินของใช้ที่มีอยู่ในบ้านครบครันให้กับคณะท่านอาจารย์พักและข้าวของทุกอย่างที่จำเป็นให้ใช้ทุกอย่างได้เลย เมื่อเสร็จทุกอย่างพวกเราก็แยกย้ายกันกลับที่พัก โดยที่เจ้าของบ้านเองก็ไม่ได้อยู่ ก็โมทนาสาธุอย่างยิ่งกับเจ้าของบ้านทั้งสอง
ในส่วนตัวความรู้สึกลึกๆพูดไว้วันนี้เลยสังหรใจว่าจะได้มีโอกาศอย่างวันนี้อีกหรือไม่หนอ

 

พวกคุณลุง คุณอา เพื่อนๆพี่ๆน้องๆ ญาติธรรมทั้งหลาย มีอะไรดีๆก็มาลงแบ่งกันบ้างนะคะ งานใหญ่งานเล็กขอบ่ยั่นค่ะ อาจไม่ได้ร่วมทุกบุญ แต่ขออนุโมทนาตามก็ได้ค่ะ ...

เมื่อวานได้ส่งเงินไปร่วมทำหนังสือธรรมะกับพี่คนรู้จัก 50 เล่มพร้อมค่าจัดส่งอีกเล็กน้อยค่ะ เลยเอาบุญมาฝากค่ะ สาธุ

 

ก็ขออนุโมทนาสาธุกับหลานๆลูกๆพี่น้องทุกๆท่านไม่เอ่ยชื่อและนาม ทุกท่านครับ ทุกๆบุญที่ทำกัน ไม่ว่าบุญเล็กหรือใหญ่ วันนี้วันพระ ได้กระทำการใส่บาตร ทุกวันพระเล็กและใหญ่ อย่างน้อย ๒ รอบ พ่อ ๑ ลูก ๒ และไม่แน่ใจรอบที่ ๓ อาจมีเป็นบางครั้งหรือวันพระครับ ใส่บาตร หน้าบ้าน ที่วัดท่าซุง ทุกๆวัน เป็นเวลา เกือบ ๑๐ ปี และแถวบ้าน อีกเกือบ ๑๐ ปี โมทนาสาธุบุญด้วยกันครับ

 

อนุโมทนาสาธุครับพี่ และทุกๆท่าน แหมถ้าพูดถึง พระ อ.มหาสิงห์ วัดถ้ำป่าไผ่ จะได้กราบท่านบ่อยๆ ก็เมื่อ ท่านมาในงานกฐิน วัดท่าซุง หรือ งานใหญ่ๆของวัดท่าซุง ซึ่งท่านมาในงานบ่อยๆและได้ทำบุญกับท่าน ก็ตรงนี้แหละครับ ในความเมตตา ต่อทุกๆคน ที่เข้าไปกราบพระองค์ ท่าน การอ่อนน้อม ถ่อมตนของท่านน่ารักเสมอๆจริงๆท่านจะเข้ามา หาทักทายปราศรัย และเมื่อปีน้ำท่วม ๕๔ ไปกราบท่านที่ วัดถ้ำป่าไผ่ อ.ลี้ จ.ลำพูน นอนค้าง ๑ คืน แล้ไปต่อ พระธาตุดอยตุงครับ


และมา ปี ๕๕ กับ ๕๖ ยังไม่เคยเจอท่านปีกว่าๆแล้วครับ สำหรับภาคใต้ นี้ไม่แน่ใจว่า ชาตินี้ได้ไปเที่ยว หรือทำบุญ กับที่หรือเปล่า ไม่แน่ใจครับ เพราะ ตั้งแต่เกิดมา เลย จังหวัดประจวบคีรีขันต์ ไปนี้ไม่เคยไปเลยครับพี่ ถ้าพูดถึง เหนือ อิสาน กลางออก ตกนี่ ไปมาทุกๆ จังหวัดแล้ว นะครับ เลยคุยกับพี่ไม่ได้ เรื่องใต้นี่ แต่คุย เรื่องข่าวออกนี่พอได้พอได้ ฮ่าๆฮ้าๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

สวัสดีครับ คุณพงค์ภูพาน และทุกๆท่านๆทุกคน ขอเสริมอีกนิดครับ เรื่องพระพุทธรูป ทองคำ ที่ในแม่น้ำโขง หลวงพ่อท่านเคยกล่าว ไว้ว่าในสมัยเราเกิด กันในสมัยโยนกนคร พระเจ้าพรหมมหาราช และชาวเมือง ต่างฅนต่างช่วยกัน บริจาค ทองคำ สร้างพระใหญ่ องค์ หนึ่ง หน้าตัก หลายวา ตอนนี้คงจมลงอยู่ในแม่น้ำโขง ประวัติ หลวงปู่ คำคนิง จุลมณี ได้กล่าวไว้ว่า ตอนที่ท่านได้ลงไปเมืองบาดาล



ก่อนที่จะลงไปเมืองบาดาลนั้น ท่านได้ ลงไปดุ พระพุทธรูป ทองคำ กลางลำแม่น้ำโขง ท่านกล่าวว่า ลงไปครั้งแรก หูท่านถึงกับ หูอื้อ เลือดไหล ออกจากหู และมีปลากระเบน ยักษ์ เอาตัวกฎหัวท่านจนลงไปถึง ก้นแม่น้ำ จนท่านต้องหาทาง ขึ้นมา ข้างบนได้ ครั้งที่ ๒ หรือ ที่ ๓ จำไม่ได้ว่า ท่านได้กล่าวกับ เทพ เทวดาอารักษ์ และบอกกล่าว ปลาลาหู กระเบนยักษ์ ว่า เรามิได้ มาต้องการเอาสิ่งใดๆไปเลยเลย เราต้องการจะมาดู เท่านั้น และชมองค์พระบารมี พระพุทธรูปทองคำ


ในครั้งนี้ ท่านได้ บอกปลากระเบนอีก เมื่อไปพบกันในน้ำ ใกล้องค์พระ ท่านกล่าวว่า ท่านขึ้นไปเหยียบ อยู่บนไหล่ ของพระพุทธรูปทองคำ ศรีษะท่านยังไม่ถึง ใบหู ของพระเลย ท่านบอกว่า องค์พระใหญ่มากๆ เลย หน้าตัก หลายวาครับ แม้ในประวัติ หลวงปู่คำคนิง ยังเขียนกล่าวไว้เลยครับผมไปหาอ่านปรัวัติท่านได้ครับผม

 

บรรยากาศหน้าพระวิหารช่วงเช้าก่อนพิธีบวงสรวง ปีนี้คนมากันมากเกินคาด

 

ขอให้ไทยจงเป็นไทต่อไป เรื่องใต้ทำให้ผมนึกถึงเหตุการณ์นึงได้ ตอนสมัยที่ต้องลงใต้ไป
แต่นั่นมันเป็นงาน ตอนนั้นหาความสงบแทบไม่เจอ แม่ของแผ่นดินลงไปเองก็แสดงอานุภาพใหญ่แทนที่จะเกรงใจกันบ้าง นึกไปแล้วก็สลดใจ เรื่องพระคู่แผ่นดินพระกำลังแผ่นดิน เป็นหลักฐานชัดเจนว่า ไทยต้องเป็นไทใคร ๆ ก็ไม่อาจเข้ามาครอบครองได้นอกจากลูกหลานไท

โมทนากับความดีของทุกท่านด้วยครับ

 

ไม่เป็นไรนะไทก็ต้องเป็นไทต่อไป เพราะคนไทยอยู่แถบแหลมทองนี้มาตั้งแต่ต้นกัปป์ ก็มีขัดคอกันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง ตามเรื่องตามราว เหมือนผัวเมียทะเลาะกัน ตีกันหัวร้างข้างแตกยังไงเดี๋ยวอีกฝ่ายก็ต้องไปหายามาทารักษาให้เรียกว่าฆ่ากันไม่ตายขายกันไม่ขาด เดี๋ยวก็หมดแรงกันไปเอง อีกอย่างคนบ้านเดียวกันทะเลาะกันเอง ไม่ช้าก็คงรู้สึกตัว แล้วก็จะอายข้างบ้านเขาว่าเราเป็นอะไรกันไป อยู่กันดีๆมาตั้งแต่ปู่ย่า ตา ยาย ก็มาเมายาดอง ผสมใบกระท่อม ไม่รู้จะตีใครก็เลยตีกันซะเอง โชว์ชาวบ้านชาวเมืองเขา โชว์เขาแล้วเราก็พากันเจ็บ พากันอาย ก็อยากจะกราบขอร้องให้เลิกทะเลาะกัน

สำหรับผมก็อยากให้เรื่องราวขัดคอกันมันยุติโดยเร็วมีพวกพร้อง อยู่ใต้ลงไปรักคิดถึง ห่วงใยอย่างไรก็ไปหาลำบาก เมื่อก่อนเคยขับรถไปเที่ยวได้ทุกอำเภอ ทุกหมู่บ้านในตอนนี้กลายเป็นหวาดระแวงกัน ก็เลยต้องถนอมน้ำใจไม่อยากให้มีเรื่องร้ายใดๆ ขอภาวนาให้เคราะห์กรรมผ่านพ้นโดยเร็วพลัน

ในวันงานก็มีคนมาจากนราธิวาสมาร่วมงานตอนจะกลับเข้ามายกมือไหว้ลากลับ เมื่อถามก็บอกว่าอยู่นราธิวาสต้องรีบกลับก่อนที่จะมืดค่ำ เสียดายที่มัวยุ่งเลยลืมถามชื่อแซ่ ก็ถ้าอ่านพบตรงนี้ก็โทรมาคุยบ้างนะ พี่PCOปักหลักอยู่นี่แหละมาเมื่อไรก็เจอตัว

มาจากยะลาก็มีมายกมือไหว้ลากลับกัน และมาจากตรัง จากสตูล ที่มาไกลจากระยองก็มี ยิ่งคณะจากลำพูนถือว่าไกลมากขับรถไม่น้อยกว่ายี่สิบชั่วโมง

 

ขอเวลานอก

 

ครับ "ไทต้องเป็นไท"
นึกถึงเรื่องที่ "ผู้ใหญ่ท่านทำภาพว่า น้ำแม้น้อยแต่ทว่ามีความเย็นสูงก็ดับไฟกองใหญ่ได้" ที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อพระราชพรหมยานเถระ เล่าเอาไว้ให้รับทราบกัน ทั้งท่านผู้ใหญ่ท่านเคยบอกผมโดยตรงว่า "อย่าใช้ความโกรธนะ"
แต่เรื่องนี้ หักยากสำหรับผมจริง ๆ นี่ ท่านบอกมาหลายปีแล้ว ยังมีกรุ่น ๆ อยู่เลย ทั้งรักทั้งเกลียด มาคู่กันเลยสำหรับเรื่องชาติบ้านเมือง

เกลียดที่ไม่รู้จักการพิจารณากันเสียทีว่าแผ่นดินน่ะได้มาลำบากแสนสาหัสแค่ไหน มองเห็นแต่สิ่งที่ตัวเองอยากได้ ไม่ได้มองเลยว่าต้องเสียอะไรไปบ้าง
แต่ก็รักในฐานะที่เห็นว่า คนถ้ายังไม่หมดอวิชชา ย่อมหลงกันได้เสมอและไม่ใช่ว่าจะหลงกันได้ตลอดไป เมื่อกรรมคลายตัวจักรู้สึกตัวเองว่าทำในสิ่งที่เกิดโทษกับตนเพียงใด

แล้วหลงอะไร ? ผมเห็นว่าหลงในสิ่งที่เขาหลอกว่าจะให้ว่าจะได้รับถ้าทำสำเร็จ
อยากจะให้ดูตัวอย่างสมัย ท่านบุเรงนอง จริง ๆ คนแบบพระยาจักรกรี ท่านบุเรงนอง ก็ไม่เลี้ยง เพราะบ้านเมืองตนมีคุณกับชีวิตของตน ยังไม่รัก แล้วจะมารักบ้านเมืองอื่นได้อย่างไร
เป็นผมก็ไม่เอาไว้ทำงานสำเร็จเมื่อไหร่ผมล้างตระกูลทันทีเก็บเอาไว้เป็นภัยต่อชาติบ้านเมืองต่อประชากรของผม

ขออนุญาตบ่นนะครับไม่ค่อยได้บ่น

แต่เจ็บใจที่เป็นกันขนาดนี้ พ่อแม่ปู่ย่าตายายจะไม่พากันร้องไห้สาปแช่งเลยรึ สมัยรับราชการทหารผมก็โดนเบรคไว้เยอะเรื่องพวกนี้แต่มันเป็นเรื่องสูงพูดยาก
ไม่ใช่ใครที่เบรค ท่านผู้ใหญ่ท่านเบรค ผมเข้าใจความหมายว่า ท่านไม่ต้องการให้เราไปยุ่งเรื่องกฏของกรรม มันต้องเป็นไปตามนี้เปลี่ยนไม่ได้
แต่ผมยังมีจุดที่ทำให้ใจดีขึ้นมาก็คือ บรรดาท่านที่มีน้ำใจเป็นไท มีอยู่ในเขตแดนนั้นไม่น้อยถึงจะเทียบกับอีกฝ่ายไม่ได้ในเรื่องจำนวน แต่ทว่ามีกำลังสูง
ก็อาจสยบความร้อนลงได้เช่นเดียวกับน้ำน้อยความเย็นสูง

แต่ผมก็เดา ๆ เอาว่า มันกำลังจะไปถึงจุดจบแล้วอีกไม่นาน ก็ขอให้วันนั้นมาถึงโดยเร็ว แล้วบรรดาท่านที่ตั้งท่าคอย จะได้พากันเข้าไปเอาน้ำช่วยกันเทลงไปจะได้สงบราบคาบทั้งหมด นี่ผมก็นึกเอาของผมเองว่า ท่านที่ตั้งท่ารออยู่น่ะมีไม่น้อยเลยทีเดียว ทุกท่านพร้อมที่จะสละทรัพย์ กาย และใจ เพื่อไปรดลงไปให้ชุ่มเย็น จะน้อยหรือมากไม่สำคัญ สำคัญที่เป็นน้ำ จะขุ่นจะใสก็ไม่เป็นไร ดับไฟได้เหมือนกัน จะน้อยหรือมาก แต่ถ้ามีการรวมตัวกันก็เปรียบดั่งพระมหาสุทรเช่นกัน

เออ..บ่นไปบ่นมา ดันหลุด น้ำน้อย ออกมาจนได้คงไม่เกี่ยวกับวิหารหรอกมั้ง ผ่านไปเถอะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ

ขอโมทนาความดีกับทุกท่านที่มีใจเป็นไทไม่รักความเป็นทาสตลอดไป

ด้วยผลแห่งบุญทานและความดีที่ทำมาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันและในอนาคตกาล
ผมขอยกให้แก่บรรดาท่านทั้งหลายที่มีน้ำใจเป็นไทไม่รักความเป็นทาส
ขอให้ความดีนั้นบันดาลให้ท่านปราถนาสิ่งใดที่ไม่เป็นการผิดศีลธรรม จงประสบความสำเร็จโดยฉับพลันเทอญ

 

มาต่อบรรยากาศที่วิหารน้ำน้อยช่วงเช้าก่อนบวงสวง
มันเป็นอะไรที่จะไม่มีวันลืมถึงข้อบกพล่องอย่างมากของผมแล้วจะเล่าให้ฟัง

เวลาประมาณ 8.16 น. ท่านเจ้าอาวาสและคณะมาถึงวิหาร ท่านก็เข้าไปในวิหารเพื่อกราบบูชาพระ