วิริยาธิกะพิเศษบันทึก

กลับเข้าวิหารต่อ เมื่อฉันภัตราหารเสร็จท่านเจ้าอาวาส ก็ขึ้นมานั่งคุยกับญาติโยมต่อที่ในวิหาร

มีคณะที่มาจากตรังปิดท้ายรายการก่อนไปสนามบิน

 

12.32 พระจากวัดท่าซุงก็กราบลาพระพุทธรูปในวิหาร แล้วเดินทางไปแวะสงฆ์น้ำที่วัดชัยชนะสงคราม

 

ที่ห้องพักรับรองของสนามบินหาดใหญ่ในบรรยากาศที่ผ่อนคลายจากภาระกิจที่เพิ่งเสร็จสิ้นลงไป ก็เรียกว่าเป็นการคุยกันภายใน ที่บางเรื่องบางอย่างที่ยังไม่รู้ก็ได้รู้กัน คุยประสาที่คนอีกกลุ่มหนึ่งจะเลิกเกิด อีกกลุ่มหนึ่งยังขยันจะเกิด ก็มีเรื่องราวคุยกัน แล้วก็มีเรื่องอารมณ์ในด้านสมถะพระกรรมฐานก็คุยกับท่านหลวงพี่เจ้าอาวาส ก็ตรงกันกับความเข้าใจของผม มาเรื่องการวางอารมณ์ของอานาปานุสติ ที่ผมทรงอยู่ ก็บังเอิญตรงตามที่ท่านพูด อื่นๆก็มีเรื่องว่าในปีหน้า 2557 การก่อสร้างวิหารหลังใหม่เราเสร็จสิ้นลงแล้วปีนี้เราทำบุญฉลองวิหารกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วนั่นเป็นการก่อสร้างภายนอก ในปีหน้าเราจะก่อสร้างภายในคือทำบุญถวายทาน แล้วเจริญสมาธิพระกรรมฐานกัน

 

สาธุๆๆๆ ผมขอกราบอนุโมทนาในมหากุศลเจตาที่แน่วแน่ และขอให้ได้สมความปราถนาได้โดยง่ายครับ

 

สาธุ ครับ ก็ขออำนาจคุณพระศรีรัตนไตรจงโปรดสงค์เคราะห์คลุ้มครองให้ปลอดภัยจากภัยอันตรายในวัฏฏสงสาร ขอให้ได้พบองสมเด็จพระศรีอาริยะเมตไตร สมความปารถนา เทอญ

 

ยังไงๆก็แอบอิจฉาคุณลุงและคุณ PCO อยู่ดีค่ะ ดิฉันจะไปวัดทีก็ไกล วัดก็มีไม่เยอะด้วย พระเดินบิณฑบาตหน้าบ้านนี่ไม่ต้องถามเลย แล้วยิ่งได้รู้จักหรือมีโอกาสใกล้ชิดพระปฎิบัติดีปฎิบัติชอบนี่ไม่ต้องพูดถึง ถ้าไม่เข้ามาศึกษาในนี้ ก็ไม่มีทางรู้เลยอันไหนจริง อันไหนปลอม เพราะพระสมัยนี้ หาที่ดีๆ กราบได้สนิทใจแทบไม่ค่อยมี
แต่ก็นะ บ้านเราบางคนข้างรั้วเดินไปไม่กี่ก้าวก็เป็นเขตวัดแล้ว ยังไม่สนใจจะเข้าไปกราบไหว้เลยก็มี ... ไอ้ที่อยากทำก็ไม่ค่อยมีโอกาสเท่าไหร่ ไอ้ที่มีโอกาสดันไม่อยากทำเท่าไหร่เช่นกัน

เข้ามาอิจฉาวาสนาคนได้บำเพ็ญเพียรวาสนาบารมี เข้ามาบ่นๆๆๆๆ ให้ท่านๆฟัง ก็อย่าเพิ่งรำคาญนะคะ บ่นแล้วก็จะไป
แต่ไอ้ที่จะท้อถอยคงไม่มี แม้จะอ่อนล้าไปบ้าง วาสนาทำมาน้อย ต้องสร้างกันให้เหนื่อยอีกหลายขุม ก็จะเอาคุณลุงคุณอา และพี่ๆน้องๆในนี้เป็นตัวอย่าง

การเดินทั้งทางโลกและทางธรรมมันไม่ง่ายเลยจริงๆๆๆ

ปล. ขันธ์ทั้งหลายเป็นของหนักเน้อ แม้จะรู้ว่ามันกนัก แต่เราๆท่านๆก็แบกกันต่อไป เพราะถ้าตัดกันได้ง่ายๆ เราๆท่านๆ คงไม่มีวาสนามานั่งจิ้มในนี้แน่นอน ท่าน PCO กล่าวได้ถูกใจจริงๆค่ะ ไม่ฟอร์ม ไม่เฟค

แต่เราก็ต้องหมั่นพิจรณามันบ่อยๆ นั่นแหละคะ คือการเริ่มต้น
สาธุ

 

พี่บุญทรง การที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านไปโน่นนี่ ในเบื้องต้นท่านไปแบบลูกมหาเศรษฐีไปที่พ่อส่งไปเรียน ลึกๆแล้วครูบาอาจารย์ต่างๆที่หลวงพ่อท่านไปหาท่านรู้จักหลวงปู่ปานบูระพาจารย์ของหลวงพ่อเป็นอย่างดีว่าหลวงปู่ปานท่านระดับใหนแล้ว และคณาจารย์เหล่านั้นท่านก็สุดยอดบูระพาจารย์ในยุคนั้นทั้งหมด ในตอนท้ายที่หลวงพ่อท่านไปในที่ต่างๆท่านไปในฐานะมหาเศรษฐี ที่ไปสงค์เคราะห์บุคคลและอดีตเครือญาติ ลูกหลาน บริษัทบริวาร ของท่านที่ติดตามท่านมานานหนักหนานับภพนับชาติไม่ได้ สำหรับผมมันต่างกันกับท่านห่างยิ่งกว่าฟ้ากับดิน การที่จะไปสำนักอื่น มันเหมือนขอทานที่หลงไปเข้าบ้านเขา น้อยมากที่เจ้าของเขาจะยินดี ยกขันน้ำดื่มมาต้อนรับแบบธรรมเนียมชนบทบ้านเรา อย่างน้อยก็ทักทายปราศรัย สำหรับผมก่อนอื่นต้องถามตัวเราเองก่อนว่าเราไปบ้านผู้อื่นเพราะอะไร

หนึ่งไปเพราะยากจนไม่มีอะไรจะกิน ไม่มีงานอะไรจะทำ ก็เลยต้องไปเผื่อว่าเขาจะให้อะไรกลับมาบ้าง
สอง ไปเพราะเรารวยเป็นเศรษฐีแล้วไม่ต้องเรียนรู้ และทำงานทำการอะไร ก็เลยว่างไปเที่ยววิ่งเล่นประสาลูกคนรวย

ในส่วนตัวผมนะอันนี้ไม่เกี่ยวกับใครผมถูกฝึกสอนอบรบมาอย่างหนักด้วยไม้เรียวมะขามตายพรายแถมยังท้องกลมแปดเดือนอีก เข้าพิธีอีกเจ็ดป่าช้าเพื่อให้สักสิทธิ ถูกหวดมาแบบนี้ และถูกสั่งสอนมาว่าก็ในเมื่อบ้านเรา แม่ก็หุงข้าวร้อนๆ พร้อมทำกับข้าวที่มีทุกอย่างที่เราอยากจะกิน และก็มีปริมาณมากเหลือกิน งานบ้านที่จะต้องทำต้องสะสางยังมีอีกมากยังทำไม่เสร็จเลย และการที่เราไปเที่ยวเล่นบ้านคนอื่น ไปยืนหิวท้องร้องน้ำลายยืด ถ้าเขาเห็นเขาเวทนาเขาก็อาจจะแบ่งเศษอาหารมาให้ แต่เราก็ต้องเอาใจเขาสารพัด

ก็แล้วทำไมเล่าพ่อเราก็มีข้าวให้กินเหลือที่จะกินเข้าไปหมด อย่างนี้ เราจะไปให้คนอื่นเขาอาจจะคิดดูถูกดูหมิ่นพ่อเราได้

ยกเว้นเรามีธุระผ่านทางไปเราอาจจะแวะทักทายเยี่ยมเยียนกันในฐานะที่เป็นใหญ่เป็นที่นับหน้าถือตาของคนแถบนั้น เขาเคารพเราก็เคารพมั่งพอเข้าสังคมกับเขาได้ พอไม่เก้อเขิน ไม่ใช่ไปในฐานะยากไร้อนาถา อย่างนี้ผมพอจะรอดไม้เรียว

ในส่วนของผม มันถูกเคี่ยวเข็ญอบรมบ่มนิสัยมาอย่างนี้ก็เลยเล่าให้ฟัง

 

เอ คุณธัมมะสามี เป็นอย่างไรบ้างอาการเจ็บป่วยเป็นอย่างไรบ้างครับ

 

สวัสดีครับท่านพี่ Pco แลพี่บุญทรง และทุกๆคนครับ สบายดีมีสุขกันทุกคนนะครับ คือเข้าเว็บไม่ได้ครับไม่รู้ว่าเขาเปลี่ยน เป็น .org นึกว่าเว็บโดนแฮ็ก


ขออนุโมทนาบุญกับพี่Pcoและคณะครับ เข้าพรรษานี้เตรียมตัวทำอะไรเป็นพิเศษกันบ้างหรือเปล่าครับ พรรษานี้ผมปวารณาหลวงพ่อไว้จะถวายค่าน้ำค่าไฟและค่าน้ำปานะ เดือนละพันบาท ได้ยินท่านหลวงพ่อบอกถวายค่าไฟแก่สงฆ์ เกิดชาติสุดท้ายจะได้มีฉัพพรรณรังสีพุทธรัศมีสว่างไสวเหมือนพระพุทธมงคลวิริยาธิกะสัมมาสัมพุทธเจ้าครับ ขอทุกท่านอนุโมทนาเอานะครับ หากยังไม่ถึงพระนิพพานเพียงใด ก็ขอให้ได้ร่วมสร้างพระอภิเษกสัมมาสัมโพธิญาณและกุศลคุณงามความดีในศาสนาของพระปัจเจกพุทธเจ้าและพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่จักมาตรัสรู้ในอนาคตทุกท่านทุกคนครับ


ร่างกายผมก็ยังพอไหวอยู่ครับ มันป่วยของมันได้ทุกวัน โรคะนิธัง ร่างกายนี้มันเป็นรังของโรคจริงๆ ครับ สมเด็จพระพุทธเจ้าตรัสไว้ไม่มีผิดสักอย่าง เข้าเครื่องไตเทียมทีไรนี่เตรียมเจริญมรณานุสสติเลยครับ รอดมาก็เหมือนเกิดใหม่ ไม่รอดก็ตายคาเครื่อง ได้ยินพยาบาลบอกว่าตายมาเยอะเหมือนกันครับ มีชี้เตียงที่คนตายให้ดูด้วยครับ ท้ายสุดนี้ขอทุกท่านทุกคนรักษาสุขภาพให้แข็งแรงทุกคน ขอบคุณครับ

 

vo6F,moklkT6 อนุโมทนาสาธุ ครับ คุณธัมมะสามี และพี่ๆน้องๆลูกหลาน ทุกท่าน เมื่อวาน ผมก็เอา พระไปถวาย พระ อ.หลวงพี่ สมปอง ๓๓๙ องค์ เพื่อบรรจุ พระจุฬามณี เพื่อ จรรโรงพระพุทธศาสนา ให้มีความเจริญ รุ่งเรือง ต่อไป ครบ ๕,๐๐๐ ปี ครั้งนี้ ก็ครั้งที่ ๒ รวมแล้ว น่าจะตก ๗๐๐ องค์ครับ เงินทำบุญกับท่านอีก ๔๐๐ บาท ก็ขอให้มีกำลังกายใจ ต่อไป หน้าที่ ของพุทธภูมิ มันต้องทำทุกอย่างอยู่แล้ว ถ้าไม่ทำนี่สิ มันก็ไม่ใช่ พุทธภูมิแล้ว ไม่ว่าทางโลกหรือ ทางธรรม แต่จะหนักไปในด้านใด เท่านั้นครับ



ตามแต่ใครจะมีกำลังแค่ไหน ไม่ว่าทั้งทาง โลกและทางธรรม การจะไปไหนมาไหน มันก็มีเหตุ ทั้งสิ้น หนักเบา มันก็ต่างออกไป ในชีวิตผม มันผ่านมาบางอย่างก็จำไม่ได้ จนคนอื่น มาฟื้น ความจำให้ดู จึงจำได้ แม้แต่โรค ต่างๆ ถ้าพูดออกมา มันก็เหมือน เป็นการโกหก บางอย่าง หลายโรค มาพร้อมๆกัน โรคบางอย่าง เป็นแล้ว หายไปเลย บางครั้ง เป็นๆหายๆ ไปๆมา บาง ทีโรค บางชนิด หายไป ๑๐ ปี ๒๐ ปี แล้วมาเป็น ใหม่ พวกท่านเป็น กันบ้างไหม แต่ของผม บางอย่าง มันเป็นอย่างนี้ แต่ตอนนี้ โรค ประจำ คือ ความดัน ต่ำ ก็ขึ้น สูง ความดันสูงก็ขึ้น สูง หน้ามืดตาลาย บางครั้ง เวียนหัว ข้อสำคัญ ปวดเส้น เอ็น


ตามตัว ทั่วตัว บางครั้ง เบาหน่อย จะเหลือแค่เอว หนักหน่อย ตีน ยันหัว หัวยันตีด นี่ว่ามา อาจไม่หมด บางครั้ง อืดท้อง กดไหลย้อน แสบท้องนี่ นานๆครั้งนะ ใครก้ช่วยไม่ได้ บางครั้ง ก้ปรง หรือ ส่วนใหญ่ ทำไมเราถึงได้ ไปติด ไปยึดมัน ว่าเป็นเรา เป็นของเรา หิว ก็หาให้มันกิน หนาว ก้ห่ม ผ้า ให้มัน ร้อน ก็ทำความเย็นให้ มันต้องการอะไรๆ ก้หาให้มัน ขี้เยี่ยว ก็พามันไปขี้ เยี่ยว ทำความสอาด ให้มันทุกอย่าง หาของใช้ของสอยมาให้มัน ป่วย ก็รักษา มัน หาหยุกยา สารพัด มารักษามัน ไม่ให้มันแก่ ก้เสือกแก่ การป่วยไข้ ไม่สบาย การพลัดพราก จาก ของรักของชอบใจ จากกัน ทั้งๆมีชีวิต อยู่บ้าง บางทีก็พลัดพรากจากกัน ตอนตาย


มันมีแต่ทุกข์ ทั้งๆที่รู้อยู่ แต่ก็มิอาจ ตัดลงได้ ทุกเกิด ทุกที่ๆเราไป และทุกลมหายใจเข้าออก แต่เราไม่ได้พิจรณามันตลอด หายเข้า ไม่หายใจออก มันก็ตาย หายใจออกไม่หายใจเข้า มันก็ตาย มันเกิดมันตาย อยู่ตลอด ถ้า ลมหายใจ หยุดเดินนี่สิ มันตายตลอดกาล กายตาย แต่ใจ มันหาตายไม่ มันก็เคลื่อนย้าย ไปในแดนต่างๆ ย้ายแดนอยู่ เคลื่อนไปอยู่แดนใหม่ นั่นเอง แล้วแต่ บุญ ของจิต แต่ละดวง จะไปอยู่ ในแดนนั้นๆคนมีบุญ ก็เลือกได้ คนไม่มีบุญ หรือกำลัง ก็เลือกไม่ได้ อยู่ที่ กำลัง ของแต่ละบุคคลนั้นๆนั่นเอง

 

ได้ข่าวว่าร่างกายพอไหวก็ยินดีด้วยครับ จะได้อาศัยมันสั่งสมคุณธรรมความดีได้เท่าที่ยังมีโอกาศ เข้าพรรษานี้ที่ว่าจะถวายค่าน้ำค่าไฟนั้น อนุโมทนาสาธุ ด้วยนะครับ

ในส่วนตัวผมเกินกว่ายี่สิบปี ใกล้สามสิบปี ขาดเกินไม่มาก ที่บูชาพระพุทธรูปด้วยแสงสว่าง โดยใช้ธูปและเทียนไฟฟ้า ไม่ดับเลยทั้งกลางวันกลางคืน บูชาทั้งที่บ้าน ที่ในห้องทำงาน และที่วิหารน้ำน้อยไม่มีการดับธูปเทียนไฟฟ้า

ก็อย่างที่คุณธัมมะสามีบอกนั่นแหละ พระอนุรุทท่านก็ชอบบูชาด้วยแสงสว่าง อานิสงค์ของแสงสว่างส่งผลให้ท่านเป็นเลิศด้านทิพยจักขุญาณ

พวกเราเรียนหลักสูตรผู้ว่า ทิพยจักขุญาณและด้านอื่นๆทั้งหมด จะน้อยกว่า ต่ำกว่า นายอำเภอ น้อยกว่ากำนัน น้อยกว่าผู้ใหญ่บ้าน น้อยกว่าลูกบ้านได้ไง ไปใหนคนจะนินทาว่าร้าย ว่าเรียนจบเป็นผู้ว่าประสาอะไร สู้ลูกบ้านไม่ได้

ดูอย่างพระเจ้าปเสนทิโกศลเมืองพาราณสี ท่านทำบุญสู้ชาวบ้านเขาไม่ได้ ท่านกลับมานอนผึ่ง เอามือก่ายหน้าผาก นอนถอนใจเฮือกๆอยู่ จนท่านแม่ที่ทรงตำแหน่งพระนางมัลลิกา พระนามเดิมว่าศรีระจิต เข้าไปทูลถามว่าพระองค์เป็นอะไร หน้าตาซูปซีดเศร้าหมอง เสวยไม่ได้ บรรทมไม่หลับ มีเรื่องกลุ้มพระทัยเรื่องอะไร หรือว่าไปพบเทวีที่ดีกว่านี้อีก หม่อมฉันจะไปนำมาถวายให้

ในครั้งนั้นก็เป็นเหตุให้พระเจ้าปเสนทิโกศลท่านถวายอาทิสทาน ที่เป็นทานพิเศษองค์สมเด็จอุบัติขึ้นหนึ่งพระองค์ จะมีการถวายอาทิสทานก็เพียงครั้งเดียวเท่านั้น ถ้าไม่มีแม่แก้วอย่างท่านแม่ศรีระจิตพระเจ้าปเสนทิโกศลก็สู้ชาวเมืองเขาไม่ได้ ในเรื่องถวายทาน

นี่ๆ บรรดาคนที่จะเป็นนางแก้วก็ฟังไว้นะ ว่านางแก้วคู่ใจน่ะกำลังใจท่านขนาดใหน มีบ้างใหมที่เห็นสามีกลุ้มใจแล้วเข้าไปถามจะหาภรรยาที่ดีกว่านี้มาให้อีก อย่างท่านแม่ศรีระจิตนี่ อยากรู้ว่าท่านทำอย่างไรก็ไปถามท่านแม่เอาเองนะตอนนี้ท่านนั่งยิ้ม มองดูพวกเราอยู่บนพระนิพพานนั่นแหละ

ของผม ผมก็ฝึกกำลังใจของบรรดาเมียๆ และลูกๆจนเป็นเรื่องปกติ อย่างเวลาเขาไปใหนต่อใหนหรือไปตลาด ถ้าถามผมว่าอยากฝากซื้ออะไร ผมก็บอกว่า เจอใครที่สวย จริยาดี ตรงตามตำราก็เอามาฝากก็แล้วกัน ลูกๆก็เหมือนกันเจอใครที่เป็นแบบนี้ก็เอามาฝากพ่อด้วย ก็ปรากฏว่า ทั้งแม่ท้ังลูกๆเขาก็มาบอกว่ายังไม่เจอ ไม่มีเลยพ่อ ก็เลยจบเห่ แค่นั้น

นี่แหละที่ว่าทุกอย่างต้องค่อยๆฝึกฝนกำลังใจในทุกๆด้าน และทุกคน นี่จริงๆแล้วใช้เวลามากในการฝึกฝน กว่าที่ทุกคนจะทำกำลังใจให้ถึงได้ นั่นแถเข้าธัมมะ ซะก็ยังได้

มีสารพัดอย่างที่ผมแอบๆทำของผม

อย่างดอกไม้ผมก็ปลูกถวายมันทั้งสวน หลายสวน แถมสวนใหญ่ขุมทรัพย์วัดท่าซุง และที่วิหารน้ำน้อย ผมก็แอบปลูกมาก่อนใคร หนำซ้ำผ่านไปเมื่อไรเป็นต้องพาหมู่คณะย่องๆไปใส่ปุ๋ยบำรุงต้น ดอก ใบ ให้สมบูรณ์สวยงาม ฉนั้นหากว่าอานิสงค์ส่งผลเมื่อไร บรรดาต้นไม้ ใบไม้ ผลไม้ ดอกไม้เจริญสมบูรญ์ ออกใบ ออกผล ออกดอก เมื่อไร อย่าว่าผมนาว่าดอกไม้ของผมมันทำไมมากปานนั้น โถก็คนมันรักสวยรักงาม ใครไม่ชอบก็ตามใจก็ไม่ขัดคอ

แหมคนอุตส่าห์ปิด คุณธัมมะสามี มาชวนเปิดซะได้ แล้วถ้าคนอื่นเขากำลังมากกว่าผม เขาเล่นปลูกแบบเกษตรแผนใหม่ ผมก็ต้องเหนื่อยมากนะนี่ ดันบอกเขาไปแล้ว โธ่เอ๊ย ไม่น่าเลย

เอ๊ย คนดูแลที่ปรึกษาสวนเอ๊ย มีอะไรพอที่จะช่วยคิดแผนหน่อยว่าจะสู้เขาไงดี'

 

เดี๋ยวขอแถไปวัดท่าซุงไปดูแลต้นไม้สักแป๊ปเดียว นี่เป็นเมื่อตอนกลับไปบวชพระหลานชายมื่อเดือนมิถุนายน ตอนกลับก็แวะวัดท่าซุง ทำบุญถวายสังฆทานชุดใหญ่พิเศษ แล้วก็ทำบุญทุกอย่าง เสร็จแล้วก็ไปใส่ปุ๋ยบำรุงต้นไม้ เป็นห่วงกลัวดอกไม้จะสู้ชาวบ้านเขาไม่ได้

 

อนุโมทนาสาธุกับพี่. พีทีโอและทุกๆคนแหมแหมพี่เล่นถ่ายมาแบบนี้. ผมก็เลยโมทนาสาธุสิครับแหมพี่. ขี้ตรงล่องอีกแล้วที่ทำมา. ไอ้คนอย่างผมนี้มันก็ดันไปทำไว้แล้ว. เมื่อ. พ.ศ.ไม่ถึง. 30. ปลูกป่าพ่อหลวง ร.9. แต่ในสมัยนั้นหลวงพ่อท่านปลูกป่าและ. สวนมะม่วง. แต่น้ำมาท่วมตายหมด. ในสมัย ปี. 38 ตายไม่เหลือ. และปี. 47 ได้มาอยู่ กับหลวงพี่ดุ่ยทำนาอยู่ 1ปี. ได้ทำกวาดลานวัดทำความสอาดทาง. เก็บหญ้าในสวน. 100 ไร่. มาใน พ.ศ.47. ผมได้มาอยู่กับหลวงพี่จำเนียร. ปลูกป่า. ในป่าธุดงค์. ตก 200 กว่าไร่. ช่วยปลูกป่าไม้หลายชนิด.


เช่นมะม่วง ไม้ตะเคียน มะค่าไม้เต็งไม้หว้า. และอีกหลายชนิด. จนต้นไม้ อวบโตแตกพุ่มสลวยสวยงาม. น่าชื่มชมมาก. กิ่งก้านสาขาติดกันเป็นพรวน. มองคลึ้มไปหมด. เวลาผมเข้าไปดูนึกกระหยิ่มในใจว่าที่ ก็ผลงานของเรามีส่วนร่วมด้วยนะนี่. เวลาผ่านมา. ปี. 54. ปีน้ำท่วมใหญ่ มันตายเกือบหมด. ต้นไม้ที่ปลูก. ผมไปเห็นเข้า. ก็นึกในใจกูไม่เอาอีกแล้ว. อานิสงฆ์เราก็ได้แล้ว. จะให้กลับมาทำใหม่ไม่เอาอีกแล้วอายุก็มากแล้ว. ปลูกแล้วปลูกอีก. ทำแล้วทำอีก. ให้คนรุ่นหลังเขามาทำต่อไปเถอะ.


ไม่ขอทำอีกต่อไป. เราแก่แล้ว. หมดเวลาของเราเสียที. ขอทำแบบเบาๆหน่อย. นึกบอกหลวงพ่อ. ขอแค่ทำบุญใช้เงินสมอง. ใช้กำลังไม่เอาอีกแล้ว. ทำหนักมาหนักพอสมควรแล้ว.
นี่พี่นำหน้าก่อนผม. ผมก็เลยแถเอามาบอก. บ้างฮ่าๆฮ้าๆๆๆๆๆๆ. ดีนะที่พี่แถนำมาบอกกว่าวกัน. ไอ้ผมก็ลืมไปแล้วที่ตัวเองทำมา. ล้างถ้วยชามในครัวมา. 3-4 ปี ภารโรงอีกตก3ปี. ทำนา1ปี. ปลูกป่า ตกครึ่ง ปี. เอา. ของที่ไปปลูกเอง. มาทำบุญธุดงค์. ปีหนึ่ง. 2-3. คันรถทุกปี. ปี. 38 ถึง 48 มีผักทุกขนิด. เช่นมะละกอ. มะเขือมะพร้าว. พริกหัวชัยท้าว ขน้ากวางตุ้ง. มะนาวแตงอย่างไหนไม่มี. ก็ซื้อมา. ที่นำมาเยอะเป็นหลักคือ. ฟักกับทองนี่มีมาทุกปี

และยังมีที่นึกไม่ได้อีกนะครับ. นำมากว่าวให้โมทนาสาธุกัน. ทุกวันนี้จะให้ไปทำเช้นนั้นอีก. คงไม่เอาแล้วครับ. มันหมดวาระของเราแล้ว. และจะให้ทำแบบนั้น ก็อาจจะมีแค่ครั้งคราวเท่านั้นครับ. คงได้. เรื่องดอกไม้คงไม่เยอะแบบพี่แน่. แต่ในแบบป่าธุดงค์. ปลูกสารพัดนี่ เป็นตก. 200 กว่าไร่แน่นอน. ทำมาแล้วจึงพูดได้ครับ. ก็พอแค่นี้ก่อนครับสวัสดี

 

ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของคุณ PCO ท่าทางน่ารักนะคะ ยิ่งเป็นเด็กติดพ่อด้วย ไม่ต้องถามว่าคุณพ่อหวงขนาดไหน และนางแก้วก็หน้าตาคล้ายๆกันกับคุณ PCO เลยด้วย

หลายๆคนที่เป็นสาวกและหน่อพุทธภูมิ ที่ยังไม่ค่อยเข้าใจเรื่องนางแก้วมากนัก ก็คิดว่า นางแก้วของตัวเองคงจะได้เจอกันทุกๆชาติไป แต่เท่าที่เห็น มันไม่ใช่น่ะสิคะ จะเป็นนางกำ คู่กรรมคู่เวรเสียมากกว่า

ที่กล่าวมาก็ไม่ได้จะพาดพิงถึงใคร แต่ก็เคยมีเพื่อนที่ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะไป (ลาพุทธภูมิ) หรือจะอยู่ต่อ(สร้างบารมี) เคยพร่ำเพรียกเรียกหานางแก้วอยู่ แต่ต่อมาไม่นานก็ไม่รู้ไปทำอีท่าไหน ยังไง อะไร ไม่ทราบ รู้สึกว่าเขาจ๋อยๆ หงอยๆ ไปเหมือนกัน

ใครที่แวะเข้ามาอ่านก็อยากให้ดูเป็นตัวอย่าง ของที่ควรจะมา เดี๋ยวถึงเวลาก็มาเอง ถ้าไม่ใช่แล้วละก็ อย่าไปทรมานตัวเองเลย ตั้งหน้าตั้งตาทำในสิ่งที่ควรทำดีกว่า

ในส่วนของคุณ PCO และหมู่คณะ ดิฉันขออนุโมทนาในบุญที่ได้ทำกันดีแล้วทุกๆประการค่ะ

สาธุ

 

วันนี้ขอแข่งทำบุญกันอีกสักวันนะพี่ เมื่อวาน ให้คุณ นิธิ โอนเงินทำบุญ หล่อพระ ที่บอกมา สำนักสงฆ์ เจโตวิมุติ เมือง กาญ หลวงพี่มหายุคลธร หล่อพระในพรรษา ๑๐๘ องค์ วันนี้ วันพระ ไปใส่บารต แล้ว นำทองคำ กรอบพระ ไปถวาย หลวงพี่ อ.สุรจิต ไปรอรับอยู่ หลวงพ่อท่านเจ้าอาวาส ไปรับแขก ที่ ศาลา ๑๒ ไร่ ใกล้ ๓ โมงครึ่ง ท่านถึงจะมา ทำบุญด้วยเงิน ๒๕๐ บาท ซื้อทองกรอบทองเก่าปิดหลังเก่ามา ถ้าทำใหม่ น่าจะเกิน ๖-๗ พันบาทครับ มาขอต่ออีกนิดครับวันนี้ที่ วัดท่าซุง เขาหล่อ หลวงพ่อศักดิ์สิทธิ กันครับ ๒ องค์ผมพูดมาตั้งเยอะไม่ได้บอกไว้ต้องขออภัยจริงๆครับ


พักนี้ จิต มันคิดว่า ถ้าเราตายก่อน เวลาเหลือน้อยแล้ว ไม่รู้ ว่าจะตายเมื่อไหร่ เช้าสาย บ่าย เย็น เราไม่รู้ พระก็ยังเยอะอยู่ คนอยู่ข้างหลัง บริหารไม่เป็น คุณค่า อาจหายไปเยอะ จึงรีบค่อยๆทะยอย เอาไปทำบุญ ให้มากที่สุดที่จะทำได้ เพื่อเจตนาเดิม ไม่ได้ สมหวังดังว่า ถ้ายังไม่พ้นวิสัย ของความพ้นทุกข์ ก็จะได้ มีที่พึ่งพักพิงอาศัย หล่อเลี้ยงจิตใจ ของเราต่อไป ผมยังไม่แน่ใจ ในตัวเอง บอกตรงๆเลย สระสมกำลังไปเรื่อยๆ จนมันมีกำลังพอ มองดู พี่ๆน้อง หลายท่านค่อยๆทะยอย ตีห่างไปเรื่อยๆ เหลือแต่ผม ที่ยัง ยังหล้าหลังเขาอยู่เลย เหมือนเป็นผู้ มาใหม่ อยู่เรื่อยๆ


นี่แหละพี่ ชาตินี้ ผมไม่มี นางแก้ว แบบพี่ จึงยอมแพ้พี่ ในชาตินี้ เพราะมันไม่ได้ แบบนั้นจริงๆ จึงต้องยอมรับ ดดยดุษดี อย่างอื่น ยังไม่ยอม นะพี่ เพราะทำได้มาแล้ว มากบ้าง น้อยบ้าง แต่ร่วมกับเขานี่ มันก็ทำมาแล้ว แต่ถ้าใช้กำลังนี่ ทำมาพอแล้ว ในหลายๆ ด้าน จนจำไม่ได้ แต่ถ้าจะรื้อความ ต้องใช้เวลานาน จึงบอกมาคร่าวๆก่อน เดี๋ยวพี่เกริ่นมา จะได้เอามาพูดบ้าง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆฮ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

เราต้องยอมรับกันนะ ในส่วนนางแก้วนี่ ของพี่เขาแน่จริงๆ ในส่วนของเรา ก็ในส่วนของเราของใครของมัน ต่างทำมาไม่เหมือนกัน แต่อย่างอื่น ไม่ขอยอมแพ้นะ เพราะทำมาก่อน พ.ศ. ๒๐ ทุกเรื่องแหละ ไม่ว่าทางโลกและทางธรรม แล้วแต่ภูมิจิตภูมิธรรม ของแต่ละท่าน ถึงผมจะย้ายไปอยู่ ณ ที่ แห่งหนต ,บลใด จะต้องเข้าไป บรณะ วัด ทุกที่ๆไปอยู่ จะน้อยหรือมากนั่นอีกเรื่องหนึ่งต่างหาก ก้บอกมาตั้งแต่ต้นนั่นแหละ ถ้าไปนิพานพานได้ ขอไปก่อน ไม่ขออยู่แล้ว คิดว่า ในการแบบนี้ เราก็รู้กันหมดแล้ว ว่าในสายของเรา มาจากพุทธภูมิ แต่ใครจะมีกำลัง แค่ไหน นั่นอีกเรื่องหนึ่ง แต่ว่า ที่ท่านต้องทำหน้าที่ต่อ ก็ยังมีอีกเยอะ ในสายพุทธภูมิ ที่ไม่ลา


ที่รู้มาค่าวๆ บางท่าน อาจจะไปลา ตอนใกล้ตาย ก้ได้ หรือชาติไหน ก็ไม่รู้อีก เหมือนกัน แต่ของพี่พีทีโอ ของท่านแข็ง ดีนะ กำลังใจท่านยังเด็จเดี่ยวอยู่ และอีกหลายๆท่าน ที่สำผัสมา แต่กำลัง ก็ต่างกันออกไป อาจจะไปลา ในสมัยพระพุทธเจ้า พระองค์ใดพระองค์หนึ่งก็ได้ ในสมัยพระพุทธเจ้าองค์ ปัจจุบัน ยังเยอะเลย แม้ยิ่งในปัจจุบันนี้ เป็นหน้าที่ โดยตรงของท่านเหล่านั้นเลย หน้าที่ของพระโพธิสัตว์ลา มาต่อยืดพระศาสนา ให้ครบ ๕,๐๐๐ปี ดังที่เราๆท่านๆ ทราบกันอยู่ครับสวัสดี

 

ถัาพูดถึงลูกสาวคนเล็กนี้ ก็เป็นที่รักของพ่อแม่ และหมู่ญาติ เป็นเด็กที่พ่อแม่สบายใจในความประพฤติของเขา อย่างที่เล่าให้ฟัง ลูกๆผมทุกคนจะติดพ่อมากตั้งแต่เล็กเพราะความที่เข้าใจ เมื่อเข้าใจ เราก็เข้าถึง แล้วเราก็พัฒนาเขา ตรงตามพระราชดำรัสของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวของเราที่พระราชทานแนะนำให้ไว้กับพี่น้องชาวใต้ ในการที่จะคลี่คลายเหตุร้ายต่างๆ คำว่าเข้าใจนี่ลึกซึ้งมากเรื่องอะไรก็แล้วแต่ถ้าเข้าใจแล้วละก็ เป็นอันว่าไม่ยากเลยที่พัฒนา

พัฒนาการของบรรดาลูกๆผม ก็อย่างที่เรียกว่าปฏิมากรรมที่เราบรรจงตกแต่งสลักเสลาเขาให้เป็นไปตามอย่างที่เราอยากให้เป็น และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งความพิเศษที่จะเล่าไว้คือเมื่อตอนก่อนมีลูก

ผมก็อธิฐานขอต่อพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ขอพรหม เทวดา หรือนางฟ้าที่ถึงวาระจะเกิดขอให้มาเกิดกับผมเพื่อสนับสนุนสงค์เคราะห์ผม ที่บ้านในต่างจังหวัดผมใช้ทรายเศกของหลวงพ่อซัดไล่ภูตผี ปีศาจ สิ่งเลวร้ายให้พ้นจากบริเวณพื้นที่บ้าน ประมาณสามไร่เกือบๆสี่ไร่ แล้วใช้ทรายเศกโรยรอบรั้วบ้าน อานุภาพทรายเศกแม้แต่งูเห่า หลวงพ่อบอกว่าถ้ามันคิดจะทำร้ายเรา มันก็จะตายคารั้วบ้านเลื้อยเข้ามาไม่สุดปลายหางจะตายอยู่ตรงนั้น ในบ้านก็มียันต์หลวงปู่ปานติดที่เหนือประตูทางเข้าเลย และวัตถุมงคลของหลวงพ่อเต็มอัตตรา ก็ทำให้มั่นใจว่าบรรดาลูกๆทุกคนถ้าไม่ใช่มาตามตำรา มาตามใบสั่งเขาเข้ามาไม่ได้แน่ แม่ๆเขาทุกคนกินน้ำมนต์ชาตรี ข้าวสารเศกของหลวงพ่อต้ั้งแต่ยังไม่ตั้งท้อง แม่เขามีวัตถุมงคลของหลวงพ่อ ต่างหูทุกชนิดเป็นแก้วปลุกเศกแหวนแก้วมณีรัตนจักรพรรดิ์ ทุกเมียนี่สัณลักษ์เลยทุกคนคล้ององค์แก้วมณีรัตน ที่ให้ช่างทองใช้ทองหุ้มสานเป็นตระกร้อ คล้องคอทุกคน

ลูกๆที่เห็นในรูปนี้คนละแม่ แต่ทุกคนมีความรักผูกพันกันมาก แล้วเขาก็รักเคารพแม่ทุกคนจนแทบจะแยกไม่ออก ว่าเขาเป็นลูกแม่ใหน

เดี่ยวมาต่อพูดถึงเขา ก็โทรมาออกคำสั่งเลยว่าให้พ่อเลิกงานกลับบ้านเดี๋ยวนี้ ให้พาเขาไปทำบุญเวียนเทียนเข้าพรรษาที่วิหารน้ำน้อย นั่นหัวหน้าใหญ่ออกคำสั่งมาแล้วต้องรีบไป

 

สาธุครับพี่ บุญทุกอย่าง วันี้ หลังจากกับมา ที่ ห้องก็นอน หลับอุตุ คึ่งหลับครึ่งตื่น ไม่ได้ไป บวงสรวง ที่ งานพระบรมรูปพระเจ้าพรหม กับเขา แม้อยู่ใกล้ แต่ขี้เกียจไป ให้คนอื่นเขาไปกัน ขอยู่ที่ร้าน ครับ ตอนเย็นก็คงไม่ไปเวียนเทียน กับเขา มานั่งพิม ในเน็ต และตอบในกระทุ้ ๒-๓ กระทู้ วันนี้รู้ศึก มันคิดขึ้นมาได้ว่า เฮ่อ คนรุ่นยุคหลังๆนี่ เขาสบายกันนะ จะไปจะมา หรือวัดท่าซุง แสนจะสบาย เพราะท่าน ทำไว้ดีแล้ว ด้วยประการทั้งปวง


ขอเล่าเกร็ดเล็กๆน้อยๆสักหน่อย แต่ไม่ได้ จะเอามา อวด หรืออะไร แต่มันนึก ออกขึ้นมาพอดี เลยขอเล่าเลยนะครับ เมื่อก่อน ๆที่จะมาวัดท่าซุง แสนจะลำบากมาก เงินก็หายาก ค่าของเงินก็สูงมาก ผมอยู่นครปฐม มาวัดท่าซุงที งี้ วันเต็มๆออกแต่เช้า ตู่ ขึ้นรถผ่านเข้ากรุงเทพ สายใต้มาถึงสายเหนือ ก็หลายชั่วโมง เพราะรถติดบ้าง ขึ้นรถหลายต่อ พ.ศ. ๒๐ ผมอายุ ๑๙ มาปิดทองฝังลูกนิมิต วัดท่าซุง มาถึงบ่ายมากแล้ว ปิดทอง ลูกนิมิตเสร็จ ก็เข้าไปทำบุญกับหลวง ปู่วงค์ หลวงปู่ครูบาธรรมชัย หลวงปู่มหาอัมพัน ที่ละ ๕ บาท ๑๐ บาท หลายๆที่ ก็หลาย สิบ กายเป็นร้อยหลายร้อย เงินเกือบหมด


ได้กราบพระในสายเหนือ จำไม่ได้ว่ากี่พระองค์ ปู่บุญทืม และอีกหลายๆพระองค์ ตอนหลังก็ได้ตามไปกราบถึงวัดบ้างไม่ได้ไปบ้าง เจอที่วัดหลวงพ่อบ้าง ตามโอกาส ของฐานะการเงิน ที่หามาได้ ผมไปไหนมาไหน พ่อ แม่พี่ น้องไม่เคยรู้ เคยเห็น และรู้เลย ว่าไปหนแห่ง ณ.ต.บลใด ไม่มีใครรู้ ถ้าตายก็หาญาติไม่ไม่เจอแน่นอน เมื่อทำบุญเสร็จ จะหาที่พัก พระบอก ไม่ได้จองล่วงหน้า พักไม่ได้ ในสมัยนั้น พวก คอมมูนิสมันเยอะ ผมต้อง ขายนาค ๕๐ สต. ไปนอนค้างคืนที่ โรงแรม ไม้ อ.มโนรมย์ ฝั่งโน้น มันแสนจะลำบากมากนะครับ ขายนาคได้แค่ ๓๐๐ กว่าบาท ค่าโรงแรม คืน ๕๐ บาท ตอนเช้ากลับบ้าน ในสมัยนั้น ทำงาน ตาม โรงสีข้าว โรงานต่างๆ เดือนหนึ่ง ๓๐๐ กว่าบาท เองพี่ หรือรับจ้าง วันละ ๑๐ กว่าบาท


ดาบฟ้าฟื้น ในสมัยนั้นเล่มละ ๕๐๐ บาท เดี๋ยว นี้ไม่ต่ำกว่า ๒ แสนแล้วล่ะมั่ง คนเดี๋ยวนี้ จะเข้าจะออก วัดท่าซุง มาเมื่อไหร่ เข้าออกเมื่อไหร่ แสนจะสบาย เมื่อก่อนจะเข้ามาวัดท่าซุงได้ ใช้เวลาตก ๑๐ ปี ใช้เวลานานมาก เหมือนเขาดู ใจหรือ ลองกำลังใจนะครับ มันแสน ทรหด อดทน กันจริงๆ กว่าจะมาอยู่กันได้ บางคน มาแล้ว ไม่เคยมาวัดท่าซุงอีกเลย ก็มีและมีหลายประเภท พูดไปแล้วรู้ศึกว่าเหนื่อยมากเลยพี่เอ๋ย แต่ก็ดีใจ ที่มาเล่า ให้พี่ๆน้องๆ ลูกๆหลานๆได้ฟังกัน ว่าในสมัยนั้น แค่มาอยู่ วัดท่าซุง จะมาอยู่กันได้ง่ายๆนั้นมันไม่ใช่นะ ต้องผ่านอุปสรรคนานับประการมากมายเชียว อาจเดี๋ยวมีต่อครับ

 

.............. พี่ บุญทรง ....... คุณ พี่ pco คุณ..... rungdao ........คุณ supathorn เเละพวกเราทุกท่าน สวัสดีเเละ ขอกล่าว "อภิโมทนา " ในทุกๆ กุศลกรรมของ ทุกๆท่าน ในอดีตชาติ ปัจุบันชาติ เเละอนาคต ชาติจนกว่าจะ ถึงซึ่ง " พระนิพพาน สถาน อันเป็น ทิพย์พิเศษ เเดนเอกันตบรมสุข "

....เเละเห็น โพส ของ ท่าน ..."ธัมมะสามี " แล้วก็ดีใจครับ (นึกเป็นห่วง)

..... "พี่บุญทรง" .... ช่วงประมาณ สัปดาห์ หน้า ผมจะส่ง (ฟรี) พืชสกัด ( มีคุณทางด้าน ปรับสมดุลย์ของร่างกาย ผลิตโดยโรงงานสมัยใหม่ มี อย. ตามที่อยู่นะครับ) ทากใช้ดี ก็สามารถสั่งซื้อจาก ตัวเเทนจำหน่าย โดยตรง ( ไม่เกี่ยวกับผมนะครับ) เหตุเพราะ คุณพ่อผม ท่านทานมาหลายปี เเละฟื้นจาก ..ภาวะโรค ไตในผู้สูงอายุ อาจารย์เเพทย์ เจ้าของไข้ เเปลกใจมาก

..รักเเละนับถือทุกท่าน