สวัสดี java108 ชาวดาวแอสทร้า..

สามัคคีแบบฮั้วะกัน ไม่เวิร์ก
ดังนั้น เราจึงต้อง "แตกสามัคคี"

 

สันติภาพแบบหมกมืด ไม่เวิร์ก
ดังนั้น เราจึงต้อง "ทำสงคราม"

 

ความดีแบบผิดธรรมชาติ ไม่เวิร์ก
ดังนั้น เราจึงต้อง "เลิกเป็นคนดี"

 

แปลว่า รวมหัวกันแต่เป็นการไส่หน้ากากเข้าหากันเพื่อผลประโยชน์ของตนเองไม่ดีจริงเลยต้อง แตกแยกเพราะแบ่งผลประโยชน์ไม่ลงตัว นั่นเอง

 

"แตกสามัคคี" คือ กลยุทธ์ที่ทำให้เห็นบางอย่างชัดขึ้น
ถ้ามันรวมหัวกัน จนแยกแยะไม่ออก บางทีมันก็ต้องแตกซะบ้าง

 

แปลว่า ต่างก็ต้องการความสงบสุขโดยเป็นการส่วนตัวคือเพื่อตัวเองสงบสุขคนเดียวฝ่ายเดียว ต้องการให้อีกฝ่ายสมยอมหรือยอมรับ เป็นความสงบที่ไม่ถาวร สุดท้ายฝ่ายที่เคยยอมกลับไม่ยอมเหมือนที่เคย ก็เลยต้องเรียกร้องความยุติธรรมบ้างเลยต้องรบกัน เหมือนเดิม เป็นสันติภาพที่ไม่ยั่งยืน

 

แปลว่า อะไร ดีแบบผิดธรรมชาติคือ เห็นว่าตนเองดีแล้ว ฝ่ายตนเองดีแล้ว ฝ่ายตรงข่้ามยังไม่ดี ถ้าฝ่ายตรงข้ามอยากดี ก็ต้องมาเข้ากับฝ่ายตนเอง ดังนั้น ตราบใดที่ฝ่ายตรงข้ามไม่เห็นดีด้วย เขาก็ต่อต้าน เขาก็จะเป็นคนไม่ดี ในสายตาของฝ่ายตนเอง

 

"แตกดี มีศิลป์" โชว์ได้
"แตกใน แบบห่วย" อายเขา
"แตกได้ ก็ดี" ตัวเบา
อย่าเอา "หน้าแตก" เป็นพอ

 

การแตกแยก เพื่อแสดงความต้องการของตนเองให้คนอื่นได้รับรู้ เป็นการบอกให้ทุกฝ่ายได้รู้ว่า ความต้องการของแต่ละคนไม่เหมือนกัน แล้ว ก็เป็นการเปดเผยตัวตนของทุกคน ให้ อีกฝ่ายรับรู้ ว่า เรากับเขาเข้ากันได้มั้ย มีความอยากความต้องการตรงกันกับใครบ้าง เพื่อ หาฝ่ายที่เหมือนกัน เพื่อ ทำสงครามกับอีกฝ่ายอีกครั้งหนึ่ง ต่อไป

 

ประเทศไหนยอมรับสงครามไม่ได้ คงอ่อนแอแย่
ทหารไม่มีกำลังใจฮึกเหิม เขาจะรบกันอยู่แล้ว
เราเอาแต่ภาวนา สร้างสันติภาพ เข้าวัด
สุดท้าย โลกจะเข้าวัดตามเรา


หรือว่าเราควรยอมรับปรับตัวเข้ากับกระแสโลก?


"สงคราม" เป็นทั้งศาสตร์และศิลป์
สงคราม เป็นส่วนหนึ่งของโลก
สงคราม เป็นเรื่องมีเกียรติ์ของวีรบุรุษ
เช่นนี้ จึงควรทำสงครามด้วยธรรม

 

แปลว่า
แตกดี คือ บ้าดี ถ้าบ้าแบบ มีสไตล์ คนเขารับได้ ก็ไม่ถูกต่อต้าน
แตกใน คือ ทำดีเพื่อปกปิดการเห๋็นแก่ตัว ถ้ามีคนรู้ความจริง จะอายคนอื่น
แตกได้ ก็ดี คือ แตกออก เอาที่แบกออก รู้จักเอาที่ไม่ดีออก ก็ เบาตัว
หน้าแตก คือ ไม่รู้อะไรเลย แต่อยาก แสดงออก สุดท้ายแค่เลียนแบบเขามา จำเขามา แบบนี้ คือ หน้าแตก

 

สิ่งที่แย่กว่า มานะ และการโต้เถียง ก็คือ...
อาการโลกสวยๆ ไปวันๆ ไม่มีอะไรสร้างสรรค์เลยจริงๆ

 

ป่าวหรอก มันเป็นทฤษฎีทางรัฐศาสตร์
"ไร้ระบบ" ไง สมมุติ มันมีระบบฮั้วะกัน
สามัคคีกันมากๆ เราจะทำไงให้ระบบนี่
พักงานได้ซะที


นักปกครอง ก็ต้องทำอย่างนักปกครอง
จะให้ไปทำอย่างตาสีตาสาได้ไง ไม่เวิร์ก

 

สงครามที่เสียเลือดเสียเนื้อคือความโง่ของเหล่าที่เข้าใจว่าตนเองเป็นวีระบุรุษ
สงครามธรรม คือ สงครามกรรม กรรมดี กรรมชั่ว เป็นสงครามที่ ไม่ต้องมีวีระบุรนุษ ขอเพียงมีคนดี เป็นหลักของเมตตาธรรม ก็พอเพียง นั่นหมายถึง หัวหน้ามีธรรม ผู้นำมีธรรม ก็สามารถ ทำให้ เกิดความสงบร่มเย็นได้

 

หมายถึง ระบบที่มี ยังไม่ดีจริง จึงต้อง ทำการทดลองระบบใหม่ ไปเรื่อยไง เพราะ ตนเองก็ไม่รู้ว่า ระบบใดคือ ระบบที่ดีจริง

 

อันนี้ก็แล้วแต่ศิลปะการแตกสมการของแต่ละคน อ่ะนะ

 

หัดยอมรับความจริงบ้างว่า คนอื่นก็แสดงความคิดเห๋็นได้ ไม่เลวนักหรอก

 

การทดลองทางรัฐศาสตร์
มันควบคู่ไปกับความรับผิดชอบ
อย่างไม่อาจปฏิเสธได้


ถ้า "ลองผิด" ขึ้นมา ซวยเรย!

 

ทหารได้ยิน คงหนีไปบวช

 

ความจริงคำตอบ หรือ ความจริงมันก็บอกแล้ว ว่า เป็นการทดลองหาที่ถูกอยู่ แต่กลับไม่ยอมรับว่า ความจริงแล้ว ตนเองเป็นผู้ไม่รู้ในสิ่งที่ถูกต้อง แทนที่จะให้คนที่รู้ความจริงเขาทำเลยโดยไม่ต้องทดลองเหมือนที่ตนเองกำลังทดลองและดำน่้ำอยู่ ไม่ง่ายกว่าหรือ หรือ การยอมรับความจริงสิ่งนี้ยากกว่า