อาเทสนาปาฏิหาริย์ และอนุสาสนีปาฏิหาริย์. พระบรมศาสดา และเหล่าผู้พระสาวก

"...การไม่เสพคนพาลนี้ เป็นเรื่องที่มีความสำคัญมากในชีวิตมนุษย์
คนเรานั้น ถ้าหากว่าได้ไปคบคนที่ไม่ซื่อ คนที่ปากหวานก้นเปรี้ยว
ปากพูดไปอย่างหนึ่ง แล้วก็ใจนั้นนะเป็นไปอีกอย่างหนึ่งอย่างนี้
เราก็คบไม่ได้

พระพุทธเจ้าบอกว่า ถ้าหาคนที่ดีไม่ได้ ก็ไปคนเดียวดีกว่า
ถ้าไปหาคนดีไม่ได้ก็ให้เดินคนเดียว พระองค์ตรัสว่าอย่างนั้น

เพราะฉะนั้น การคบคนพาลนี่ มันจะทำงานอะไรๆ ก็ติดขัดไปหมด มันจะทำงานอะไรก็มีแต่ล้มเหลว ในที่สุดมันก็เกิดอันตราย เพราะว่า คนที่ไม่ซื่อนั้น มันสามารถที่จะทำร้ายทำลายเราได้ทุกขณะทุกเวลา ไม่ทำลายทางตรงก็ทำลายทางอ้อม

เพราะฉะนั้น ท่านถึงเรียกว่าเป็นคนพาล

คนพาลนี้พูดกันตามความเป็นจริงแล้ว ก็คือคนที่ไม่รู้จักคุณคนนั่นเอง แม้เราจะกรุณาเขามากเพียงใด ให้เขาได้ดิบได้ดีแล้ว คนพาลนั้นมันก็แว้งกัดเจ้าของ มันเป็นอย่างนั้น..."

พระธรรมมงคลญาณ
(หลวงพ่อวิริยังค์ สิรินฺธโร)
เจ้าอาวาสวัดธรรมมงคล
ประธานผู้ก่อตั้งมูลนิธิสถาบันพลังจิตตานุภาพ

จากหนังสือ ..ธรรมะต่างแดน ตอนที่ 15 หน้า 62
ขอขอบคุณผู้มีส่วนแห่งสาระธรรมและรูปภาพประกอบนี้
ADMIN:SRIJAN31046

https://www.facebook.com/1045723063...4572306359817/600597836757259/?type=3&theater

 

มีคำถามว่า การ "ข้ามหลง" จะข้ามด้วย "วิธีไหน" ได้หนอ
ตอบย่อ ๆ พอฟังได้ง่าย ๆว่า ข้าม "ผู้รู้".
"รู้"ได้โดย "มิได้ยึด" ถือว่า "ผู้รู้" เป็น "เรา เขา สัตว์ บุคคล ตัวตน" ใน "ขณะจิตใด" ๆ เลย
แล้วได้เรียกว่าเรา "ข้ามความหลง" ได้โดย "สิ้นเชิง" โดยประการทั้งปวง



วัดบรรพตคีรี(ภูจ้อก้อ)บ้านแวง อ.หนองสูงใต้ จ.มุกดาหาร

 

เรื่อง "อย่าทะนงตัวว่า เก่งกว่าพระ"
(คติธรรม หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน)
อย่าทะนงตัว ว่าตัวนี้ "เก่งกว่าพระ"
พระพูดไม่ได้ละนะ พูดเป็นข้าศึกทันทีเลย
ไม่ยอมฟังเสียงอรรถเสียงธรรม
เสียงครูเสียงอาจารย์ พอง...อึ่งอ่าง
ตัวเองนั่นละ พองตัวว่า "ตัวเก่งตัวดี"

 

บันทึกธรรมพระราชพรหมยาน
"..จงอย่าลืมว่าก่อนพิจารณาทุกครั้งต้องเข้าฌานก่อน แล้วถอยหลังจากฌานมาหยุดอยู่เพียงอุปจารฌาน
แล้วพิจารณาวิปัสสนาญาณจึงจะเห็นเหตุเห็นผลง่าย ถ้าท่านไม่อาศัยฌานแล้ววิปัสสนาญาณก็มีผลเป็นวิปัสสนึกเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรดีไปกว่านั่งนึกนอนนึกแล้วในที่สุดก็เลิกนึก และหาทางโฆษณาว่าฉันทำมาแล้วหลายปี ไม่เห็นได้อะไรเลย จงจำระเบียบนี้ไว้ให้ดี..."
ที่มาจาก ธัมมวิโมกข์ ฉบับที่ ๒๐๒ หน้า ๘๑
หลวงพ่อฤาษีฯ วัดท่าซุง จ.อุทัยธานี

 

บันทึกธรรมพระราชพรหมยาน


วันไหนจิตทรงสมาธิดี - สังเกตดูว่าเราอยู่
อิริยาบถแบบไหน
การเจริญสมาธิจิต เราต้องการอย่างเดียวคือ
อารมณ์สงัดจากนิวรณ ์จนกระทั่งจิตเป็นฌาน
พอจิตมีอารมณ์นิ่งไม่คิดอะไรเลย ไม่เห็นภาพ
อะไรเลย นั่นเป็นดีที่สุด อารมณ์จิตมันทรงตัว
นึกว่าจะไม่พูดถึงอาการของฌาน เพราะ
เวลามันก็เหลือน้อย
ในเมื่อจิตมีอารมณ์สงบสงัด มีความสุขดีแล้ว
เมื่อเข้าสมาธิจนเต็มที่ จิตใจมีความสบาย
เมื่อจิตมันคลายออก ถ้าวันไหนนะนั่งแล้วมี
สมาธิจริงๆ มีความสงบสงัด มีอารมณ์ผ่องใสดี
เวลาที่จะเลิกคลายสมาธิอย่าเพิ่งขยับตัว
เรานั่งท่าไหน นอนท่าไหน อย่าเพิ่งขยับ
ลืมตาขึ้นมาแล้วสังเกตไว้ว่าวันนี้เรานั่งท่าไหน
ถ้าเรานอนเรานอนท่าไหน
การนั่งหรืออาการนอนนี่มีความสำคัญมาก ถ้ามันพลาดจังหวะไปนิดเดียวสมาธิมันเข้ายา
ก ไหนๆ ก็คุมมันเสียตั้งนานแล้ว
บางคนชำนาญแล้ว จะนั่ง จะนอน จะยืน จะเดิน
จะวิ่ง ทำได้ทุกเวลาที่ขยับ
บางท่านบอกว่าเวลากินข้าวอิ่มๆ จิตไม่สามารถ
จะทรงสมาธิได้ดี อันนี้ก็ไม่จริง
เมื่อชำนาญแล้วมันเข้าสมาธิได้ทุกเวลา ที่เรา
เรียกว่า สมาปัชชนวสี
และถ้าตื่นใหม่ๆ ตื่นขึ้นปั๊บ อย่าเพิ่งทำอะไรไป
ก่อน ถ้าฝึกใหม่ๆ จะต้องมีอาการทางกาย
อาการทางกายเรานั่งท่าไหน มือวางท่าไหน
ตั้งตัวแบบไหน ดูจังหวะไว้ เวลานั่งตอนหลังนั่ง
ตามแบบนั้น จิตจะเข้าสมาธิได้เร็ว
นี่เป็นเคล็ดลับอันหนึ่งสำหรับนักเจริญสมาธิ
ทั้งนั่งหรือว่าจะนอน จะยืน จะเดิน ท่าไหนก็
เหมือนกัน นี่เป็นอาการส่วนหนึ่งสำหรับที่จะ
เจริญสมาธิกัน สำหรับนักปฏิบัติใหม่ๆ นะ


จากหนังสือ คำสอนหลวงพ่อวัดท่าซุง เล่ม ๖ หน้า ๑๐๐-๑๐๑
โดย หลวงพ่อฤาษีฯ วัดท่าซุง จ.อุทัยธานี

 

ถาม – มักจะเผลอบ่อยๆ ในเวลาปฏิบัติ
เผลอเกิดจากอะไร ?


ตอบ เกิดเพราะสนใจน้อยไป ในการทำสมาธิ 15 นาที เธอรู้ไหมว่าลมกระทบจมูกเธอตลอดเวลานั้น สังเกตรู้ไหม ไปหัดทำเสีย 15 นาที พยายามเอาความรู้สึกไว้ที่ปลายจมูก ถ้าเธอทำได้คือมีความรู้สึกว่าลมผ่านจมูกเธอตลอด 15 นาที ก็นับว่าต่อไปเธอจะมีสมาธิ มีสติที่ตั้งมั่นได้นาน ความเผลอจะลดถอยไปเอง เป็นอย่างไร ประพฤติธรรม อยู่ในธรรมดีรึ ? ความมั่นคงในธรรมนั้น ไม่ใช่อยู่ที่ความพอใจของอารมณ์ที่กวัดแกว่งไปมาสู่ภาวะของกิเลส

 

อานาปานสติ แปลว่า ระลึกถึงลมหายใจเป็นอารมณ์ กรรมฐานกองนี้กรรมฐานกองนี้เป็นกรรมฐานใหญ่คลุมกรรมฐานกองอื่น ๆ เสียสิ้น เพราะจะปฏิบัติกรรมฐาน ๔๐ กองนี้ กองใดกองหนึ่งก็ตาม จะต้องกำหนดลมหายใจเสียก่อน หรือมิฉะนั้นก็ต้องกำหนดลมหายใจร่วมไปพร้อมๆกับกำหนดพิจารณากรรมฐานกองนั้น ๆ จึงจะได้ผล หากท่านผู้ใดเจริญกรรมฐานกองใดก็ตาม ถ้าละเว้นการกำหนดเสียแล้ว กรรมฐานที่ท่านเจริญจะไม่ได้ผลรวดเร็วสมความมุ่งหมาย อานาปานานุสสตินี้ มีผลถึงฌาน ๔ สำหรับท่านที่มีบารมีเป็นพุทธสาวก ถ้าท่านที่มีบารมีในวิสัยพุทธภูมิ คือท่านที่เป็นพระโพธิสัตว์คือท่านที่ปรารถนาพุทธภูมิ ท่านผู้นั้นจะทรงฌานในอานาปาน์นี้ถึงฌานที่ ๕
เมื่อมีทุกขเวทนาเกิดขึ้นทางกาย ท่านที่ได้ฌานในอาณาปานานุสสติ เข้าฌานในอานาปาน์จนถึงจตุตถฌานแล้ว ทุกขเวทนานั้นจะระงับไปทันที ทั้งนี้มิใหมายความว่าเวทนาหายไป แต่เป็นเพราะเมื่อเข้าถึงฌาน ๔ ในอานาปาน์นี้แล้ว จิตจะแยกออกจากขันธ์ ๕ ไม่รับรู้ทุกขเวทนาของขันธ์ทันที
ท่านที่ได้ฌานอานาปานานุสสตินี้ สามารถรู้กำหนดเวลาตายของท่านได้ตรงตามความจริงเสมอ โดยกำหนดล่วงหน้าได้เป็นเวลาแรมปี เมื่อจะตายท่านฏ้สามารถบอกได้ว่า เวลาเท่านั้นเท่านี้ท่านจะตาย และตายด้วยอาการอย่างไร เพราะโรคอะไร
ท่านที่ได้ฌาน ๔ ในอานาปาน์นี้แล้ว จะปฏิบัติในกรรมฐานกองอื่น ๆ อีก ๓๙ กองนั้น ท่านเข้าฌานในอานาปาน์ก่อน แล้วถอยหลังจิตมาดำรงอยู่แค่อุปจารสมาธิแล้วกำหนดกรรมฐานกองนั้น ๆ ท่านจะเข้าถึงจุดสูงสุดในกรรมฐานกองนั้น ๆ ได้ภายใน ๓ วันอย่างช้า ส่วนมากได้ถึงจุดสูงสุดของกรรมฐานนั้น ๆ ภายในที่นั่งเดียว คือคราวเดียวเท่านั้นเอง

 

หลอกตัวเอง


เราเป็นภิกษุก็ดี สามเณรก็ดี
อุบาสกก็ดี อุบาสิกาก็ดี
ประพฤติดีจริง ตรงเป้าหมายใจดำ
เห็น "ดวงแก้วใส" เช่นนี้ไม่ค่อยจะได้
ภิกษุหรือสามเณร ก็เลอะเลือนไป
อุบาสกอุบาสิกา ก็เหลวไหลไป
ไม่อยู่กับ "ธรรม" เนืองนิตย์
"ความสุข" เราปรารถนานัก
แต่ว่าความประพฤติไขว้เขวไปเสียอย่างนี้
อย่างนี้ "หลอกตัวเอง" นี่
ถ้าลงหลอกตัวเองได้ มันก็โกงคนอื่นเท่านั้น
ไม่ต้องไปสงสัย
"หลอกตัวเอง" เป็นอย่างไร
ตัวอยากได้ความสุข
แต่ไปประพฤติทางทุกข์เสีย
มันก็ "หลอกตัวเอง" อยู่อย่างนี้ละซิ
ตัวเองอยากได้ความสุข
แต่ความประพฤตินั่นหลอกตัวเองเสีย
ไปทางทุกข์เสีย มันหลอกอยู่อย่างนี้นี่
ใครเข้าใกล้มันก็โกง โกงทุกเหลี่ยมนั่นแหละ
ถ้าลงหลอกตัวเองได้ มันก็โกงคนอื่นได้
ไว้ใจไม่ได้ทีเดียว
เหตุนี้พุทธศาสนาท่านตรง
ตรงตามท่านละก็ "มรรคผล" ไม่ไปไหน
อยู่ในเงื้อมมือ อยู่ในกำมือทีเดียว
"พุทธศาสนา" ท่านตรง
แต่ว่าผู้ปฏิบัติ ไม่ตรงตามพุทธศาสนา
มันก็หลอกลวงตัวเอง โกงคนอื่นเท่านั้น
นี่หลักจริงเป็นอย่างนี้ ให้จำไว้ให้มั่น


* พระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร)
วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ

** จากพระธรรมเทศนาเรื่อง :
ธรรมรักษาผู้ประพฤติธรรม

 

นิโรธโลกุตตระ ต่างจาก นิโรธโลกียะ

เรื่อง "นิโรธโลกุตตระ ต่างจาก นิโรธโลกียะ"

(โอวาทธรรม หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต)
(เทศนาอบรม หลวงปู่จวน กุลเชฏโฐ)



นิโรธของ "พระอริยะเจ้า" นั้น (นิโรธโลกุตตระ) เป็นนิโรธอยู่ตลอดกาลเวลา ไม่อ้างกาล มาอ้างเวลา (ฐีติจิต) นิโรธสมาบัติ ของ "ฤษีชีไพร" (นิโรธโลกียะ) เป็นนิโรธน้อม นิโรธสมมุติ เป็นนิโรธบัญญัติ นิโรธสังขาร นิโรธหลง จิตชนิดนี้ขาดสติปัญญาพิจารณาทางวิปัสสนา ยังไม่ขาดจากสังโยชน์ ยังมีสังโยชน์ครอบคลุมอยู่ จิตชนิดนี้ถ้าเข้าไปรวมแล้วก็เหมือนกับว่าไม่มีกิเลส (อัปปนาจิต) เมื่อถอนออกมาก็เป็นจิตธรรมดา เมื่อกระทบกับอารมณ์ต่างๆนานเข้า ก็เป็นจิตที่ฟุ้งซ่านเสื่อมจากการสงบิเป็นนิโรธที่ไว้ใจไม่ได้
นิโรธของพระอริยะ นิโรธะ แปลว่า ความดับ ดับเหตุ ดับปัจจัยที่ทำให้เกิดทุกข์ทั้งหลาย คือ ทำตัณหาให้สิ้นไป ดับตัณหาโดยไม่ให้เหลือ ความละตัณหา ความวางตัณหา ความปล่อยตัณหา สละ ตัดขาดจากตัณหา นี้จึงเรียกว่า “นิโรธ” นี่เป็น นิโรธ ของพระอริยะเจ้า นิโรธ ของพระอริยะเจ้า เป็น “อกาลิโก” ความเป็นนิโรธ เป็นการดับทุกข์อยู่ตลอดเวลา ไม่อ้างกาล ไม่อ้างเวลา ไม่เหมือนนิโรธของพวกฤษีชีไพรนอกศาสนา ส่วนนิโรธของพวกฤษีชีไพรของพวกนอกศาสนานั้น (นิโรธโลกียะ) มีความมุ่งหมายเฉพาะ อยากแต่จะให้จิตของตนรวมอย่างเดียว สงบอยู่อย่างเดียว
เมื่อจิตถอนออกจากอารมณ์แล้ว ก็ไม่น้อมพิจารณาให้รู้เห็นสัจจะธรรม คือ ให้รู้ทุกข์ รู้เหตุให้เกิดทุกข์ ธรรมเป็นที่ดับทุกข์ ข้อปฏิบัติให้ถึงธรรมเป็นที่ดับทุกข์ ยินดีเฉพาะจิตที่สงบ หรือ รวมอยู่เท่านั้น ว่าเป็นที่สุดของทุกข์ เมื่อถอนจิตก็ ยินดี เอื้อเฟื้อ อาลัย ในจิตที่รวมลงแล้ว ก็เลยส่งจิตของตนให้ยึดในเรื่องอดีตบ้าง อนาคตบ้าง ปัจจุบันบ้าง ส่วนกิเลสตัณหานั้นยังเป็นอาสวะนอนนิ่งอยู่ภายในหัวใจ
นิโรธของพระอริยะเจ้านั้น เป็นนิโรธอยู่ตลอดกาลเวลา ไม่อ้างกาล มาอ้างเวลา ไม่อ้างกาลนั้นจึงจะเข้านิโรธ ไม่อ้างกาลนี้จึงจะออกนิโรธ ไม่เหมือนนิโรธของพวงฤษีชีไพร ภายนอกพระพุทธศาสนา
"นี่เป็นคำสอนของ พระอาจารย์ใหญ่มั่น ภูริฑัตตะมหาเถระ ที่ได้แสดงไว้ ข้าพเจ้าจำความนั้นได้"
(เครดิตธรรมะจาก "สู่แดน พระนิพพาน")



https://www.facebook.com/กำลังพุทธภูมิ-1101236199896160/

 

เรื่อง "นิพพานเที่ยง"
"สิ้นสมมติแล้ว นิพพานเที่ยง จิตพระพุทธเจ้าทุกพระองค์ จิตพระอรหันต์ทุกองค์ ทรงธรรมที่ว่า นิพพานเที่ยง"
(วิสัชนาธรรมโดย หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน)
ลูกศิษย์ : หลวงตาคะ คำว่า นิพพานเที่ยง ถูกหรือผิดคะ
หลวงตา : ถูกหรือผิดมันมีความหมายอย่างไรบ้าง มันมีแง่อยู่นั่นน่ะ
ลูกศิษย์ : คือมันถูกหรือไม่ล่ะคะ นิพพานเที่ยง
หลวงตา : ถ้าผิดพระพุทธเจ้าก็ผิดไปนานแล้ว ถ้าถูกก็องค์ศาสดาถูกไปก่อนพวกเราแล้ว ไปเถียงกันเป็นบ้าหาอะไร อย่างนั้นซีปุ๊บปั๊บเอาแล้ว
ลูกศิษย์ : แสดงว่าถูกนะคะ
หลวงตา : ไม่เอา ไม่ตอบ ตอบหาอะไร สิ่งที่ไม่น่าตอบ ตอบจะเป็นปัญหาขึ้นมาทันที เพราะอันนี้สิ้นปัญหาโดยสิ้นเชิงแล้ว สมบูรณ์แบบแล้วอยู่กับว่านิพพานเที่ยง หมดปัญหา ไม่มีพระอรหันต์องค์ใดจะเป็นข้อสงสัย นอกจากพวกที่หันไปหาเสื่อหันไปหาหมอนมันสงสัยวันยังค่ำพวกนี้ เข้าใจไหม ไม่ตอบแหละนิพพานเที่ยง ไม่ตอบ พอเข้าใจกันหมดแล้วนี่นะ คำว่าเที่ยงก็เทศน์ให้ฟังแทบทุกวัน ๆ จิตสิ้นกิเลสเท่านั้นปั๊บเลย ไม่ต้องถามหานิพพานเที่ยงไม่เที่ยง ท่านไม่ถามใคร ปึ๋งขึ้นในจิตของท่าน จะว่านิพพานหรืออะไรก็แล้วแต่ท่านไม่สงสัย แต่พวกเรานี้หางมนั้นงมนี้ไป โลกไม่อยากไป โลกไม่สนใจสิ่งที่เที่ยง สิ่งที่หมุนกันอยู่เหมือนฟุตบอลนี้โลกชอบมาก
เข้าใจหรือเปล่าล่ะ นิพพานเที่ยง ท่านก็เขียนไว้แล้วในตำราเต็มไปหมด แล้วต้นเหตุที่เป็นนิพพานเที่ยงมาจากไหน ก็มาจากจิตที่บริสุทธิ์ เพราะจิตดวงนี้ตามธรรมชาติแล้วจะไม่เคยฉิบหาย ไม่เคยตาย อย่างร่างกายตาย คนนั้นเกิดคนนี้ตาย มีแต่ร่างเท่านั้นเปลี่ยนสภาพแปรสภาพ หมดสภาพแล้วก็แปรลงไป เขาเรียกว่าสัตว์ตาย คนตาย ทีนี้จิตดวงที่อยู่ข้างในมันออกแล้ว ตัวนี้ไม่ตาย ไปตามกรรมของตัวเอง กรรมดีไปทางดี กรรมชั่วไปทางชั่ว ที่จะให้ฉิบหายไม่มี แม้แต่ไปจมในนรกกี่กับกี่กัลป์ ก็ต้องทนทุกข์ทรมานตามอำนาจแห่งกรรมหนักเบาของตน จะทุกข์ขนาดไหนก็ยอมรับว่าทุกข์แต่ไม่ยอมฉิบหายคือจิตดวงนี้
เหล่านี้เป็นแดนสมมุตินะที่ว่านรกอเวจี สวรรค์ชั้นพรหม เหล่านี้เป็นแดนสมมุติทั้งนั้น พอพ้นจากนี้ปึ๊บแล้วนั้นเรียกว่าแดนแห่งนิพพาน นั่นละนิพพานเที่ยง คือจิตที่บริสุทธิ์พอพ้นจากสิ่งสมมุติทั้งหลายเหล่านี้แล้ว ด้วยการชำระซักฟอก หรือสร้างบารมีคุณงามความดีนั้นแหละพูดง่าย ๆ ว่าชำระซักฟอก บริสุทธิ์เต็มที่แล้วก็ดีดผึงเลย อันนี้เองที่ไปเสวยบรมสุข เสวยแบบนิพพาน เสวยแบบนอกสมมุติ ไม่ใช่เสวยในสมมุติ เข้าใจไหม แต่เมื่อโลกมีสมมุติท่านก็ต้องแยกออกมาว่าเสวยบรมสุข หรือเสวยวิมุตติ แยกมาตามสมมุติ หลักธรรมชาตินั้นท่านรู้ท่านเองท่านไม่ไปถามใคร นี่เรียกว่าจิตเที่ยง เที่ยงนี้จะไม่เอนเอียงเลย สมมุติไม่เข้าไปถึงแล้ว นี่เรียกว่าแดนนิพพาน
ความไม่สูญไม่สิ้นคือจิตใจ นอกนั้นมีแปรสภาพทั้งหมด แปรเป็นโลก อนิจฺจํ ทุกฺขํ อนตฺตา จิตนี้เวลามีสมมุติอยู่ก็เป็น อนิจฺจํ ทุกฺขํ อนตฺตา เหมือนกัน เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาแต่ไม่ยอมฉิบหายเท่านั้นเอง พอชำระซักฟอกบริสุทธิ์แล้วก็ดีดผึงเลย นี่ถึงที่ว่านิพพานเที่ยง คือจิตพระอรหันต์นั้นแหละผู้ทรงนิพพานเที่ยง พระพุทธเจ้าทุกพระองค์ พระอรหันต์ทุกองค์ ทรงธรรมที่ว่านิพพานเที่ยงทั้งนั้น ท่านไม่ต้องไปถามใคร นี่เรียกว่านิพพานเที่ยง เข้าใจหรือยัง
ลูกศิษย์ : เข้าใจแล้วค่ะ