อาเทสนาปาฏิหาริย์ และอนุสาสนีปาฏิหาริย์. พระบรมศาสดา และเหล่าผู้พระสาวก

"มีสติรู้ตัว ถอนความยึดถือ ในตัวตนเสีย
มีอะไรบ้างหรือ ที่เราบังคับได้บ้าง

ร่างกายนี้ ตั้งแต่เกิดมา
มีแต่ความเปลี่ยนแปลง อย่างไม่หยุดนิ่ง
ไม่หยุดยั้ง แล้วก็ต้องตายไป
ทำพิธีต่ออายุ สืบชะตาอย่างไร
ก็ต้องตายทุกคน แล้วจะยึดถือว่า
เป็นตัวเรา-ของเรา ได้อย่างไร

ตายแล้ว ไม่เผาไฟ ก็ฝังดินเท่านั้นเอง
มันเป็นเพียงธรรมชาติ
ที่เกิดขึ้นแล้ว ก็ดับไป
เราเพียงยืมใช้ ได้อาศัย ศึกษา
รักษาไว้ เป็นพาหนะ ให้ทำความดี
เพื่อข้ามวัฎสงสารเท่านั้น"

-:- หลวงพ่อประสิทธิ์ ปุญญมากโร -:-

 

"ไอ้ความตายนี่อย่าไปกลัวมันเลย ไม่ควรกลัวตาย
คนเราเดินเข้าไปหาความตายทุกวัน
ถ้าขืนไปกลัวความตายมันก็หลอกตัวเอง
คนไหนยังหลอกตัวเองคนนั้นยังเอาดีไม่ได้
ต้องพยายามรู้ตัวไว้เสมอว่าเราเกิดมาเพื่อตาย"


(หลวงพ่อฤๅษี วัดท่าซุง)

https://www.facebook.com/Motanaboon...519756016634/1108780042490596/?type=3&theater

 

ปิสุณาวาจา (การพูดส่อเสียด)

ปิสุณาวาจา (การพูดส่อเสียด) ที่บุคคลเสพ เจริญ ทำให้มากแล้ว ย่อมอำนวยผลให้ไปเกิดในนรก อำนวยผลให้ไปเกิดในกำเนิดสัตว์ดิรัจฉาน อำนวยผลให้ไปเกิดในเปรตวิสัย วิบากแห่งปิสุณาวาจาอย่างเบาที่สุด ย่อมอำนวยผลให้แตกจากมิตรแก่ผู้เกิดเป็นมนุษย์

ทุจจริตวิปากสูตร องฺ.อฏฺฐก.(ไทย) ๒๓/๔๐/๓๐๒ มหาจุฬา ฯ

 

ทิพพจักขุญาณ

[๒๔๖] เมื่อจิตเป็นสมาธิบริสุทธิ์ผุดผ่อง ไม่มีกิเลสเพียงดังเนิน ปราศจากความเศร้าหมอง อ่อน เหมาะแก่การใช้งาน ตั้งมั่น ไม่หวั่นไหวอย่างนี้
ภิกษุนั้น น้อมจิตไปเพื่อจุตูปปาตญาณ เห็นหมู่สัตว์ผู้กำลังจุติ กำลังเกิด ทั้งชั้นต่ำและชั้นสูง งามและไม่งาม เกิดดีและเกิดไม่ดี ด้วยตาทิพย์อันบริสุทธิ์เหนือมนุษย์
รู้ชัดถึงหมู่สัตว์ผู้เป็นไปตามกรรมว่า
‘หมู่สัตว์ที่ประกอบกายทุจริต วจีทุจริต และมโนทุจริต กล่าวร้ายพระอริยะ มีความเห็นผิด และชักชวนผู้อื่นให้ทำกรรมตามความเห็นผิด พวกเขาหลังจากตายแล้วจะไปบังเกิดในอบาย ทุคติ วินิบาต นรก
แต่หมู่สัตว์ที่ประกอบกายสุจริต วจีสุจริต และมโนสุจริต ไม่กล่าวร้ายพระอริยะ มีความเห็นชอบ และชักชวนผู้อื่นให้ทำกรรมตามความเห็นชอบ พวกเขาหลังจากตายแล้วจะไปบังเกิดในสุคติโลกสวรรค์’
เธอเห็นหมู่สัตว์ผู้กำลังจุติ กำลังเกิด ทั้งชั้นต่ำและชั้นสูง งามและไม่งาม เกิดดีและเกิดไม่ดี ด้วยตาทิพย์อันบริสุทธิ์เหนือมนุษย์ รู้ชัดถึงหมู่สัตว์ผู้เป็นไปตามกรรมอย่างนี้แล...

สามัญญผลสูตร ที.สี.(ไทย) ๙/๒๔๖/๘๓ มหาจุฬา ฯ

 

"เหตุที่การภาวนาไม่รุดหน้านั้น ความยึดถือ ไม่คลาย ไม่ปล่อยวาง ก็เป็นเหตุหนึ่งที่ทำให้ผู้ภาวนาย้ำอยู่กับที่ไม่ไปไหน"

....ท่านพ่อลี ธมฺมธโร

 

การ"ให้อภัย"ต่างหาก
คือ ..จบ.. อย่างผู้ชนะ

เมตตาธรรมหลวงปู่ฝั้น อาจาโร

 

...ในเรื่องการสร้างอุเบกขาธรรมขึ้นในใจนั้น ผู้ปฏิบัติใหม่เมื่อได้เข้ามารู้ธรรม เห็นธรรม ได้พบเห็นสิ่งแปลก ๆ และคุณค่าของพุทธศาสนา มักเกิดอารมณ์ความรู้สึกว่าอยากชวนคนมาวัด มาปฏิบัติให้มาก ๆ โดยลืมดูพื้นฐานจิตใจของบุคคลที่กำลังจะชวนว่า เขามีความสนใจมากน้อยเพียงใด หลวงพ่อท่านบอกว่า

"ให้ระวังให้ดี จะเป็นบาป เปรียบเสมือนกับการจุดไฟไว้ตรงกลางระหว่างคนสองคน ถ้าเราเอาธรรมะไปชวนเขา เขาไม่เห็นด้วย ปรามาสธรรมนี้ซึ่งเป็นธรรมของพระพุทธเจ้า ก็เท่ากับเราเป็นคนก่อ แล้วเขาเป็นคนจุดไฟ... บาปทั้งคู่ เรียกว่า เมตตาจะพาตกเหว"




แล้วท่านยกอุทาหรณ์สอนต่อว่า

"เหมือนกับมีชายคนหนึ่งตกอยู่ในเหวลึก มีผู้จะมาช่วย คนที่ ๑ มีเมตตาจะมาช่วย เอาเชือกดึงขึ้นจากเหว ดึงไม่ไหวจึงตกลงไปในเหวเหมือนกัน คนที่ ๒ มีกรุณามาช่วยดึงอีกก็ตกลงเหวอีก คนที่ ๓ มีมุทิตามาช่วยดึงอีกก็พลาดตกเหวอีกเช่นกัน คนที่ ๔ สุดท้าย เป็นผู้มีอุเบกขาธรรม เห็นว่าเหวนี้ลึกเกินกว่ากำลังของตนที่จะช่วย ก็มิได้ทำประการใด ทั้ง ๆ ที่จิตใจก็มีเมตตาธรรมที่จะช่วยเหลืออยู่ คนสุดท้ายนี้จึงรอดชีวิตจากการตกเหวตาม เพราะอุเบกขาธรรมนี้แล"

 

คำบาลี = สพฺพตฺถ ปูชิโต โหติ โย มิตฺตานํ น ทุพฺภติ.
คำอ่าน = สับพัดถะ ปูชิโต โหติ โย มิดตานัง นะทุบพะติ.
คำแปล = ผู้ไม่ประทุษร้ายมิตร ย่อมมีผู้บูชาในที่ทั้งปวง.

คำบาลี = สพฺเพ อมิตฺเต ตรติ โย มิตฺตานํ น ทุพฺภติ.
คำอ่าน = สับเพ อะมิดเต ตะระติ โย มิดตานัง ทุบพะติ.
คำแปล = ผู้ไม่ประทุษร้ายมิตร ย่อมผ่านพ้นศัตรูทั้งปวง.

คำบาลี = มิตฺตทุพฺโภ หิ ปาปโก.
คำอ่าน = มิดตะทุบโพ หิ ปาปะโก.
คำแปล = ผู้ประทุษร้ายมิตร เป็นคนเลวแท้

คำบาลี = ปาปมิตฺโต ปาปสโข ปาปอาจารโคจโร.
คำอ่าน = ปาปะมิดโต ปาปะสะโข ปาปะอาจาระโคจะโร.
คำแปล = มีมิตรเลว มีเพื่อนเลว
ย่อมมีมรรยาทและที่เที่ยวเลว.

 

"ผู้ปรารถนานิพพาน เจริญภาวนาแล้วก็อย่าทิ้งเรื่องทานบารมี"

เรื่อง "ผู้ปรารถนานิพพาน เจริญภาวนาแล้วก็อย่าทิ้งเรื่องทานบารมี"


"มุ่งเจริญแต่วิปัสสนาภาวนา ทานไม่ทำ เมื่อเกิดชาติหน้าก็เลยมีแต่ ปัญญาอย่างเดียว แต่ไม่มีจะกินจะใช้ ก็เห็นจะเจริญวิปัสสนาให้ถึงฝั่งพระนิพพานไปไม่ได้เหมือนกัน"
(คติธรรม สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราชฯ)



เราท่านทั้งหลายยังไม่ถึง "ฝั่งพระนิพพาน" ก็ต้องเก็บเล็กผสมน้อยโดยทำทุกๆ ทางเพื่อความไม่ประมาท โดยทำทั้ง "ทาน ศีล และภาวนา" สุดแต่โอกาสจะอำนวยให้ จะถือว่าการ "เจริญวิปัสสนาภาวนา" นั้น ลงทุนน้อยที่สุด แต่ได้กำไรมากที่สุด ก็เลยทำแต่ "วิปัสสนา" อย่างเดียว โดยไม่ยอมลงทุนทำบุญให้ทานใดๆ ไว้เลย เมื่อเกิดชาติหน้า เพราะเหตุที่ยังไม่ถึง "ฝั่งพระนิพพาน" ก็เลยมีแต่ "ปัญญาอย่างเดียว ไม่มีจะกินจะใช้" ก็เห็นจะเจริญวิปัสสนาให้ถึงฝั่งพระนิพพานไปไม่ได้เหมือนกัน

 

...นี่ น่าจะเป็นความหมายที่แท้ ของคำพูดที่ว่า คนดี เค้าไม่ตีใคร

คือ ท่านต้องการสอนคนที่ท่านบอกประโยคนี้

ว่า ...ถ้าเอ็งเป็นคนดี เอ็งจะไม่โทษคนอื่น เอ็งต้องย้อนมาดูตนเอง วิจัยตนเอง
อบรม และสั่งสอนตนเอง ว่าทำผิดพลาดอะไรบ้าง

 

คนดี เค้าไม่ตีใคร ...( ไม่โทษคนอื่น แต่ให้ย้อนมาพิจารณาตนเอง )

 

บันทึกธรรมพระราชพรหมยาน
เรื่อง "เมื่อเวทนาเกิดขึ้น"



.... ทีนี้เมื่อเวทนาเกิดขึ้น เราต้องไปดูเวทนา เรียกว่า "ไม่หลงในสุขแล้ว ก็ไม่รำคาญในทุกข์" ความจริงไอ้ทุกข์นี่รำคาญ ถ้ารำคาญก็ต้องรำคาญด้วยกันทั้ง ๒ อย่าง รำคาญทั้งสุขรำคาญทั้งทุกข์ ว่าไม่มีความพอใจทั้งสุขเวทนา และก็ไม่มีความพอใจทั้งทุกขเวทนา แต่ว่า "ไม่กลุ้มนะ ยอมรับนับถือกฎของธรรมดา" ไอ้เวทนานี่มันเกิดขึ้นมาสักแต่ว่าเป็นเวทนา เพราะไม่ช้าร่างกายสลายตัวเมื่อไหร่ "มันก็พังหมด" มันไม่มีอะไรดี ความจริงมหาสติปัฏฐานทุกจุด พระพุทธเจ้าสอนเป็นวิปัสสนาญาณหมด เราเรียนกันมาแล้ว วันนี้เป็นเพียงสรุป เรียกว่า "ให้ใช้กำลังใจ" ใช้กรรมฐานทุกอย่างในมหาสติปัฏฐานทุกอย่างได้ทุกขณะจิต
อย่าไปนั่งไล่เบี้ย เฉพาะอย่างนั้นอย่างนี้นะ อีกหลายแสนชาติหลายแสนกัป มันก็ไปไม่ถึงไหนใช่ไหม นี่มันต้องใช้ให้มันถูก นี่มาอีก เมื่อเราใช้สติก็ดี ใช้ธัมมวิจยะก็ดี หรือว่าวิริยะก็ดีเข้าไปต่อสู้กับความสุขหรือต่อสู้กับความทุกข์ตามความเป็นจริง โดยคิดว่า "สุขก็ไม่ใช่ของจริง ทุกข์มันก็ไม่ใช่ของจริง" สุขมาจากไหน? ทุกข์มาจากไหน? ทุกข์มาจากขันธ์ ๕ สุขก็มาจากขันธ์ ๕ ถ้าขันธ์ ๕ คือร่างกายของเราไม่มี ไอ้ตัวสุขตัวทุกข์ประเภทนี้มันก็ไม่ปรากฏกับใจ ทีนี้ขันธ์ ๕ ไม่มีเราจะเอาใจไปไว้ตรงไหน? "ไปวางไว้ที่นิพพาน" ใช่ไหม วางไว้ที่อื่นเดี๋ยวมันก็มาชนไอ้ตัวนี้อีก วางเอาไว้ตรงโน้นแหละใครจะว่าอย่างไรก็ช่าง ..
.
.
จาก..รวมคำสอนธรรมปฏิบัติ เล่ม ๑ หน้า ๒๒๓
โดย หลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง จ.อุทัยธานี

 

ถาม : อะไรคือสุดยอดวิชาที่ท่านได้จากหลวงปู่มั่น ?

หลวงปู่มา ญาณวโร : “สิ่งที่ไม่เคยเห็นก็ได้เห็น

เห็นนั้นเห็นอะไร ? .....เห็นในกายเรานี้

กายของเรามองเห็นแต่ภายนอกก็เนื้อหนัง

กิเลส ตัณหา โลภ โกรธ หลง มองไม่ค่อยเห็น ไม่รู้จักกัน

ฉะนั้นวิชานี้จึงเป็นวิชาสุดยอด

ใครได้เรียนรู้ก็ควรทำความเข้าใจ เรียนแล้วก็อย่าทิ้งเสีย”



หลวงปู่มา ญาณวโร

 

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๐ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒
ทีฆนิกาย มหาวรรค


             สัมมาสติ เป็นไฉน ภิกษุในธรรมวินัยนี้ พิจารณาเห็นกายในกายอยู่
มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌา และโทมนัสในโลกเสียได้
พิจารณาเห็นเวทนาในเวทนาอยู่ ฯลฯ พิจารณาเห็นจิตในจิตอยู่ ฯลฯ พิจารณา
เห็นธรรมในธรรมอยู่ มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌาและ
โทมนัสในโลกเสียได้ อันนี้เรียกว่า สัมมาสติ ฯ

 

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๐ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒
ทีฆนิกาย มหาวรรค


             สัมมาสมาธิ เป็นไฉน ภิกษุในธรรมวินัยนี้ สงัดจากกาม สงัดจาก
อกุศลธรรม บรรลุปฐมฌาน มีวิตก มีวิจาร มีปีติและสุขเกิดแต่วิเวกอยู่
เธอบรรลุทุติยฌาน มีความผ่องใสแห่งจิตในภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น เพราะ
วิตกวิจารสงบไป ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร มีปีติและสุขอันเกิดแต่สมาธิอยู่ เธอมี
อุเบกขา มีสติ มีสัมปชัญญะ เสวยสุขด้วยกาย เพราะปีติสิ้นไป บรรลุตติยฌาน
ที่พระอริยทั้งหลาย สรรเสริญว่า ผู้ได้ฌานนี้ เป็นผู้มีอุเบกขา มีสติอยู่เป็นสุข
เธอบรรลุจตุตถฌาน ไม่มีทุกข์ไม่มีสุข เพราะละสุขละทุกข์ และดับโสมนัส
โทมนัสก่อนๆ ได้ มีอุเบกขาเป็นเหตุให้สติบริสุทธิ์อยู่ อันนี้เรียกว่า สัมมา-
*สมาธิ ฯ

 

"ธรรมไม่มีความหมายในใจของพาลชน"

เรื่อง "ธรรมไม่มีความหมายในใจของพาลชน"
(โอวาทธรรม องค์หลวงปู่มั่น ภูริทัตตะเถระเจ้า)



"คนไม่สนใจธรรม ธรรมก็ไม่เข้าถึงใจคน
จึงกลายเป็นคนก็สักว่าคน
ธรรมก็สักว่าธรรม
ไม่อาจยังประโยชน์ให้สำเร็จได้
แม้คนจะมีจำนวนมาก
และแสดงธรรมให้ฟังทั้งพระไตรปิฎก
จึงเป็นเหมือนเทน้ำใส่หลังหมา
มันสลัดออกเกลี้ยงไม่เหลือ
ธรรมจึงไม่มีความหมายในใจของคน
เหมือนน้ำไม่มีความหมายบนหลังหมา ฉะนั้น"