อาเทสนาปาฏิหาริย์ และอนุสาสนีปาฏิหาริย์. พระบรมศาสดา และเหล่าผู้พระสาวก

"..ให้กำหนดใจไว้ในความไม่มีของขันธ์ห้า



จำให้ดีนะ พระโมคคัลลาน์มาสอนขั้นที่สุด

ว่าจงกำหนดในความไม่มีของขันธ์ห้า ให้ถือว่าขันธ์ห้ามันไม่มี มันไม่ใช่เราไม่ใช่ของเรา

มันมีแล้วก็เหมือนกับว่าไม่มี คือไม่สนใจในมันเสียเลย
แล้วก็ทุกสิ่งทั้งหมดให้เป็นเอกัคคตารมณ์
หมายความว่าขันธ์ห้าก็ดี ธาตุทั้งหลายอย่างอื่นก็ดี มีความรู้สึกว่ามันไม่มีสำหรับเรา


คำว่าให้เป็นเอกัคคตารมณ์คือ ให้ทรงอารมณ์นี้เป็นหนึ่ง ไม่มีอารมณ์ที่สอง
มีอารมณ์ที่เข้าใจว่ามีน่ะไม่มีอีกแล้ว ว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่มีสำหรับเรา
คือขันธ์ห้าได้แก่ร่างกายของเราก็ดี วัตถุธาตุทั้งหลายในโลกก็ดี ไม่มีสำหรับเรา

อารมณ์ทรงอยู่อย่างนี้ให้เป็นปกติ เรียกว่าเป็นเอกัคคตารมณ์



ถ้าจะหันไปดูจริงในมหาสติปัฏฐานที่เราฟังกันมาแล้วก็เหมือนกัน
คือท่านไม่ได้สอนเกินอะไรกันไปเลย เว้นไว้แต่ว่าเราจะใช้อารมณ์ถูกหรือไม่ถูกเท่านั้น

เป็นอันว่าวิชาความรู้ของพวกเรานี่เลยเถิด เรียกว่าท่วมเลยศีรษะไปแล้วไหนๆ

แต่ว่าจะรู้จักใช้เท่านั้น บางทีก็ยังเมาอยู่ในยศฐาบรรดาศักดิ์ เมาในลาภ
เมาในรูปเสียงกลิ่นรส เมาในความโกรธ เมาในขันธ์ห้า
นี่เป็นอันว่าถ้ายังเมาอยู่อย่างนี้แสดงว่าพวกเรายังเลวอยู่ขนาดหนัก ไม่ใช่เลวขนาดเบา


แล้วก็ท่านบอกว่าให้เพ่งอารมณ์อันจะพึงเกิดจากรูป จากกลิ่น จากเสียง จากรส จากสัมผัส จากอะไรทุกอย่างทั้งหมด
ตาเห็นรูป หูได้ยินเสียง จมูกได้สัมผัสกลิ่น ลิ้นสัมผัสรส กายสัมผัสอารมณ์ใจ

ท่านบอกว่าทั้งหมดว่าเป็นรูป ท่านย่อไว้แบบนี้ ผมอ่านไม่เข้าใจเหมือนกัน

ท่านว่าทั้งหมดเป็นรูป แล้วก็ละ ว่าเป็นรูปเป็นเสียงของสภาพที่ไม่มี ท่านบอกว่าสิ่งที่เป็นรูปที่ท่านละไว้

ผมขอขยายหน่อย

เป็นรูปที่มันไม่มี เสียงก็เป็นเสียงที่มันไม่มี กลิ่นก็เป็นกลิ่นที่ไม่มี รสก็เป็นรสที่มันไม่มี
สัมผัสก็เป็นสัมผัสที่ไม่มี
มันไม่มีตรงไหน ไม่มีตรงที่มันสลายไป รูปเห็นแล้วก็ผ่านไปเสียงได้ยินแล้วก็ผ่านไปทั้งหมด

อย่าเอามันเข้ามาขังไว้ในใจ มันสัมผัสประสาทแล้วก็ผ่านไป มันมีสภาพไม่มี อย่าเอาใจไปนึกว่ามันมี

นี่ผมขยายความนะ


ท่านบอกต่อไป นี่พระมหาโมคคัลลาน์มาสอนแทนนะ ว่าจงไม่ยึดถือ คือปล่อยไปเสีย ไม่ให้เกาะมันอยู่
ไม่ยินดีกับมันด้วย แล้วก็ไม่ยินร้ายกับมันด้วย

ยินดีคือชอบใจ ยินร้ายคือไม่ชอบใจ มันจะไปมาอย่างไรก็ช่าง

นี่อารมณ์พระอรหันต์นะ ฟังกันไว้ให้ดี ฟังแล้วก็จำ


ท่านที่บันทึกไว้ฟังให้มากจุดนี้ ฟังให้มาก ฟังให้มากแล้วก็ทำให้ได้ เป็นสิ่งที่เราต้องการกัน ทำให้เป็นเอกัคคตารมณ์ คือทำให้อารมณ์ทรงอยู่อย่างนั้นไม่มีการเปลี่ยนแปลง มันจะมีอารมณ์ชิน


แล้วก็ตั้งอุเปกขาญาณไว้ว่า คำว่าอุเปกขาแปลว่าวางเฉย มีความรู้สึกไว้ว่าเราจะวางอารมณ์ความเฉยไว้อยู่เสมอ ว่าเราจะไม่ยึดถือสิ่งเหล่านี้ทั้งหมด เราจะเฉยโดยไม่ยอมยึดอารมณ์อย่างนี้ไว้

แล้วทรงใจให้ผ่องใสในพรหมวิหารสี่ โดยถือว่าสัตว์ทั้งหลายทั้งหมดควรได้รับความเมตตา ควรได้รับการสงสาร ให้ตั้งใจให้ดีโดยไม่เกียจคร้าน หากไม่มีความประมาท จิตจะพ้นอาสวะ.."


ที่มา ปฏิปทาท่านผู้เฒ่า ตอนที่ 21
(พุทธโอวาทสุดท้ายเพื่อการจบกิจ)
โดยหลวงพ่อฤๅษี วัดท่าซุง

 

ถ้าปรากฏว่าคำสอนขององค์สมเด็จพระชินสีห์ยัง
สมบูรณ์เพียงใด ต้องถือว่ามรรคผลยังสมบูรณ์อยู่
เหมือนกับต้นไม้ใหญ่ที่มีดอกมีผลมาก ดอกสวย
กลิ่นหอม ผลมีรสหวานเต็มไปหมด แต่เราไม่
สามารถที่จะดึงเอาดอกไม้หรือผลไม้มากินมาใช้ได้
แล้วจะหาว่าต้นไม้นั้นไม่มีดอกไม่มีผล ไม่ได้ ต้องถือ
ว่าเราไม่สามารถดีกว่า

โดยพระเดชพระคุณหลวงพ่อพระราชพรหมยาน
(ธัมมวิโมกข ์ฉบับ ๒๕๔ หน้า ๓๙)

 

ปัญจสตภิกขุวัตถุ เรื่องภิกษุ ๕๐๐ รูป
(พระผู้มีพระภาคตรัสพระคาถานี้แก่ภิกษุ ๕๐๐ รูป ดังนี้)
[๒๗๓] บรรดามรรค มรรคมีองค์ ๘ ประเสริฐที่สุด
บรรดาสัจจะ อริยสัจ ๔ ประเสริฐที่สุด
บรรดาธรรม วิราคธรรม ประเสริฐที่สุด
บรรดาสัตว์สองเท้า ตถาคตผู้มีจักษุ ประเสริฐที่สุด
[๒๗๔] ทางเพื่อความหมดจดแห่งทัสสนะ
คือทางนี้เท่านั้น มิใช่ทางอื่น
เพราะเหตุนั้น เธอทั้งหลายจงดำเนินไปตามทางนี้แล
เพราะทางนี้เป็นทางลวงมารให้หลง
[๒๗๕] ด้วยว่า เธอทั้งหลายดำเนินไปตามทางนี้แล้ว
จักทำที่สุดแห่งทุกข์ได้
เรารู้วิธีถอนลูกศรคือกิเลสแล้ว
จึงชี้บอกทางนี้แก่เธอทั้งหลาย
[๒๗๖] เธอทั้งหลายควรทำความเพียรเองเถิด
ตถาคตเป็นเพียงผู้ชี้บอกเท่านั้น
ผู้บำเพ็ญภาวนา ดำเนินตามทางนี้แล้ว เพ่งพินิจอยู่
จักพ้นจากเครื่องผูกแห่งมารได้
ปัญจสตภิกขุวัตถุ ขุ.ธ.(ไทย) ๒๕/๒๗๓-๒๗๖/๑๑๗ มหาจุฬาฯ
******************************
ในอรรถกถามหาสติปัฏฐานสูตร มีเนื้อหาบางตอนว่า
ลูกศิษย์ กับ อาจารย์ ถกเถียงกัน เรื่อง สติปัฏฐาน

ลูกศิษย์คือพระจุลลนาคเถระ มองว่า สติปัฏฐาน เป็นมรรค
เบื้องต้น(บุพภาค).

ส่วนอาจารย์คือพระจุลลสุมนเถระ มองว่า สติปัฏฐาน เป็นมรรคผสม (มิสสกะ).

ภายหลังพระเถระผู้เป็นอาจารย์ คิดใคร่ครวญทบทวนสวดพระสูตร (มหาสติปัฏฐานสูตร) จึงได้ข้อสรุปว่าความคิดของตนเองไม่ถูก

ท่านพระจุลลนาคเถระ คิดว่า อาจารย์ของเราทรงปริยัติธรรมไว้ทั้งหมด เป็นสุตพุทธะทางพระไตรปิฎก ภิกษุเห็นปานนี้ยังวุ่นวายกับปัญหามาก ต่อไปภายภาคหน้า พระธรรมกถึกทั้งหลายจักวุ่นวายกับปัญหาชนิดนี้ เพราะฉะนั้น เราจักยึดพระสูตรเป็นหลัก
ทำปัญหาชนิดนี้ ไม่ให้วุ่นวายต่อไปละ.

สติปัฏฐานเป็นมรรคเบื้องต้น แต่ปฏิสัมภิทามรรค เรียกว่า เอกายนมรรค. ท่านจึงนำพระสูตร (ในธรรมบทขุททกนิกาย) ตั้งเป็นบทอุเทศว่า
มคฺคานฏฐงฺคิโก เสฏฺโฐ สจฺจานํ จตุโร ปทา
วิราโค เสฏฺโฐ ธมฺมานํ ทิปทานญฺจ จกฺขุมา
เอเสว มคฺโค นตฺถญฺโญ ทสฺสนสฺส วิสุทฺธิยา
เอตญฺหิ ตุมฺเห ปฏิปชฺชถ มารเสนปฺปมทฺทนํ
เอตญฺหิ ตุมฺเห ปฏิปนฺนา ทุกขสฺสสนฺตํ กริสฺสถ
บรรดาทางทั้งหลาย ทางมีองค์ ๘
ประเสริฐสุด บรรดาสัจจะทั้งหลาย บท
ทั้ง ๔ (อริยสัจ) ประเสริฐสุด บรรดาธรรม
ทั้งหลาย วิราคธรรมประเสริฐสุด บรรดา
สัตว์สองเท้าทั้งหลาย พระพุทธเจ้าผู้มีจักษุ
ประเสริฐสุด ทางนี้เท่านั้น เพื่อความหมด
จดแห่งทรรศนะ ทางอื่นไม่มี ท่านทั้งหลาย
จงเดินทางนี้ ที่เป็นเครื่องกำจัดกองทัพมาร
ท่านทั้งหลายเดินทางนี้แล้ว จักกระทำ
ที่สุดแห่งทุกข์ได้ดังนี้.
อรรถกถามหาสติปัฏฐานสูตร ที.ม.อ.(ไทย) ๑๔/๒๖๓-๒๖๔ มหามกุฏฯ

 

"..ถ้าไม่ปล่อยความจริงออกมาแล้วเมื่อไหร่พระ
พุทธศาสนาจะก้าวหน้าถึงที่สุด
ถ้าพระพุทธศาสนาไม่ก้าวหน้าเต็มกำลัง โลกก็
เร่าร้อนอยู่อย่างนี้ตลอดเวลา
ถ้าหากกำลังของพระพุทธศาสนาก้าวขึ้นเต็มที่ โลก
มันจะเยือกเย็น เพราะว่าน้ำดับไฟได้ท่านว่าอย่างนั้น"

(ธัมมวิโมกข์ฉบับ ๒๐๗ หน้า ๑๕)

 

ต่างจิตต่างใจทำใจแทนกันไม่ได้

หัวใจของทุกคนๆย่อมรักและหวงแหน ไม่มีใครปรารถนาให้ความทุกข์เกิดขึ้นกับจิตใจของตนเอง

ดังนั้น การปกป้องรักษาจิตใจตนเองจึงสำคัญมาก โดยการปกป้องรักษาจิตใจตนเองก็ไม่อาจจะอาศัยผู้อื่นมาปกป้องรักษาได้ เราเองต้องรู้จักฝึกและหัดปกป้องรักษาจิตใจของตนเองเสมอๆ

หลวงปู่สรวงท่านสอนไว้ว่า “เทอเจิตออยสรูน ทำใจให้มีความสุข” การทำใจตนเองนี่เอง เพราะเมื่อต่างจิตต่างใจจึงทำใจแทนกันไม่ได้คือรหัสที่จะช่วยปล่อยวาง และถือว่าเป็นการปกป้องรักษาดูแลจิตใจของตนเองได้เป็นอย่างดียอดเยี่ยมอย่างยิ่งที่สุดเมื่อรู้จัก “การทำใจเป็น” ทำใจให้มีความสุข ทำใจให้สบาย

เล่าโดย : พระอาจารย์อดิศักดิ์ วชิรปญฺโญ

 

บันทึกธรรมพระราชพรหมยาน


"ถ้าเราไม่ชั่วเราก็ไม่เห็นคนอื่นชั่ว
ถ้าเราชั่วมาก เราเห็นคนอื่นชั่วมาก
ถ้าเราชั่วน้อย เราเห็นคนอื่นชั่วน้อย
ถ้าเราไม่ชั่วเลยเป็นพระอรหันต์ เห็นคนอื่นไม่ชั่ว
เพราะว่าพระพุทธเจ้าเองไม่เคยตำหนิใครว่าเป็น
คนชั่ว เพราะทุกคนเกิดมาตามกำลังกฎของกรรม"


หลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง จ.อุทัยธานี

 

กามทั้งหลาย ไม่เที่ยง ไม่ยั่งยืน มีทุกข์มาก มีพิษมาก
ดังก้อนเหล็กที่ร้อนจัด เป็นต้นเค้าแห่งความคับแค้น มีทุกข์เป็นผล



อนิจฺจา อทฺธุวา กามา พหุทุกฺขา มหาวิสา
อโยคุโฬว สนฺตตฺโต อฆมูลา ทุกฺขปฺผลา
(สุเมธาเถรี) ขุ.เถรี. ๒๖/๕๐๓







https://www.facebook.com/Motanaboon...519756016634/1162511737117426/?type=3&theater

 

https://www.facebook.com/dhammagrap...236199896160/1327947230558388/?type=3&theater

 

กาเมหิ โลกมฺหิ น อตฺถิ ติตฺติ.
ความอิ่มด้วยกามทั้งหลาย ไม่มีในโลก.
พุทธศาสนสุภาษิต


ภาพโดย Pinky Winky

 

#บุคคลประเภทขิปปาภิญญา

เป็นบุคคลประเภทที่บรรลุธรรมได้อย่างรวดเร็ว เพราะมีทุนเดิม คือ ศีล สมาธิ ปัญญา มากพอแล้ว ท่านเหล่านี้สั่งสมอบรมวาสนาบารมีธรรมของตนมามากจนเพียงพอแล้ว จึงบรรลุธรรมได้อย่างง่ายดายและรวดเร็ว เป็นวัวปากคอก พอพระพุทธเจ้าท่านเปิดคอก เพราะท่านเล็งพระญาณหยั่งทราบแล้วว่า บุคคลนั้นๆมีภูมิจิตภูมิธรรรมในขั้นที่จะบรรลุธรรมได้ ท่านจึงแสดงธรรมในขั้นภูมิจิตภูมิธรรมนั้นๆ ในขั้นที่จะบรรลุอรหันต์เลยก็มี ในบุคคลที่รองๆลงไป ในขั้นที่จะบรรลุพระโสดาบัน พระสกิทาคามี พระอนาคามี มีไปเป็นลำดับเป็นขั้นๆตามภูมินิสัยวาสนาบารมี คือ ฝ่ายเหตุที่ตนได้สร้างมาแล้ว จึงปรากฏผล คือ มรรคผลรองรับ ไม่ใช่ไม่เคยสร้างเหตุบารมีฝ่ายมรรคมา แต่จะหวังเอาผล อย่างนี้มันจึงเป็นไปไม่ได้

 

คนที่เขามาสร้างความชั่วให้สะเทือนใจเรานั่นเขา
เป็นทาสของกิเลส ตัณหา อุปาทาน และอกุศลกรรม
ทาสของกิเลส ตัณหา อุปาทาน อกุศลกรรม นี่ไม่มี
ทางจะคืนตัวได้ ความเป็นอยู่ของเขาในสมัยปัจจุบัน
ในชาติที่เป็นมนุษย์ เขาก็มีแต่ความเร่าร้อน มีแต่ควา
มเศร้าหมอง เพราะกิเลสมันทำจิตใจให้เศร้าหมอง
ตัณหาสร้างจิตให้เร่าร้อน อุปาทานมีการเกาะความ
ชั่วเป็นปกติ อกุศลกรรมทำความชั่วตลอดเวลา
คนที่เป็นทาสของกิเลสตายแล้วไม่มีโอกาสจะเกิด
เป็นคน แม้จะเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉานก็ยังเกิดไม่ได้
ต้องไปเกิดในอบายภูมิ

โดย...หลวงพ่อพระราชพรหมยาน (วัดท่าซุง)

 

วรรคทองของหลวงพ่อคูณ" ที่อาจทำให้ชายคนหนึ่งตาสว่างไปทั้งชีวิต!!!
ครั้งหนึ่งในงานเลี้ยงเพลพระ ...

มีโยมคนหนึ่งนำเงินไปถวายหลวงพ่อคูณ ๕๐๐ บาท

ปรากฏว่า  หลวงพ่อคูณหยิบไปแค่ ๒๐๐ ส่วนที่เหลืออีก ๓๐๐ ท่านคืนให้ ...

!?!

โยมคนนั้นบอกท่านว่า

"หลวงพ่อ...ฉันถวายหมดเลย"

หลวงพ่อคูณจึงพูดกับโยมคนนั้นว่า

"มึงรู้ฐานะของมึงซะมั่ง...ว่ามึงมีลูกมีเมีย!

กูไม่มี...กูใช้น้อยกว่ามึง!

มึงเอาไป ๓๐๐ ... กูใช้น้อยกว่ามึง ... ๒๐๐ กูก็เหลือกินแล้ว!"