อำนาจเหนือธรรมชาติจากการปฏิบัติธรรม (ที่ไม่ต้องการ)

ผ่านมาเห็น ไม่เห็นใครตอบ หรือหากมีคนตอบแล้ว ดันไม่เห็น เอาเป็นว่าขอแสดงความคิดเห็นละกัน เพราะเมื่อก่อน ก็ติดว่าต้องตั้งใจสวดมนต์ ก่อนทำสมาธิทุกครั้งไป หากไม่ได้สวดมนต์ก่อน มักรู้สึกว่าเรา ไม่เคารพพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ยังไงไม่รู้ บ่อยครั้งที่สวดมนต์ยาวมาก จนไม่เหลือเวลาทำสมาธิ แต่ก็เรียกว่าได้สมาธิในขณะสวดก็พอใจได้ในระดับหนี่ง พอขี้เกียจจัด คิดว่าไม่สวดก็ไม่ควรนั่งหน้าพระเพื่อทำสมาธิ พาลเป็นเหตุให้ไม่ได้ฝึกทำสมาธิไปซะอีก เพิ่งได้รู้ว่า แท้จริงแล้ว หากเราสามารถน้อมใจ ให้ยึดติดกับสามสิ่งนั้นได้ โดยไม่ต้องกล่าวบทสวดมนต์ที่ยาวเหยียด ก็สามารถเจริญภาวนาได้ ที่เคยไปฝึกมา ร่วมสองสัปดาห์ ก็ไม่ได้สวดมนต์มากนัก เพียงแต่กราบสติปัฏฐานก่อนและหลังการเจริญภาวนาทุกครั้ง ยามที่กราบพระพุทธรูป ก็ระลึกถึงคุณพระพุทธเจ้า ที่ได้เวียนเกิดตายมาหลายร้อยชาติกว่าจะมาบำเพ็ญเพียร กว่าจะได้รู้แจ้งในสิ่งที่ท่านมีเมตตาทิ้งเอาไว้ให้พวกเราได้เรียนรู้ ท่านทรงลำบากมากมายนัก แม้ในธรรมทีท่านกล่าวไว้ ก็คือเครื่องแทนตัวท่าน แม้ในหมู่สงฆ์ ที่ปฎิบัติดีปฏิบัติชอบก็คือผู้สืบต่อ นำพระธรรมของท่านมาแสดง ขาดสิ่งหนึ่งสิ่งใดมิได้เลย สามสิ่งนี้ คือเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจของเราผู้เดินตามทางตถาคต ในทุกย่างก้าว เป็นหนึ่งไม่มีสอง ไม่มีความสงสัย ไม่มีความขัดแย้ง มีแต่ความระลึกในคุณของท่าน มีแต่ความศรัทธา และเืชื่อมั่นในสามสิ่งนี้ ทุกการเคลื่อนไหว ในการน้อมกราบ เป็นไปอย่างถึงพร้อม จากภายใน สู่ภายนอก จากจิตที่ตั้งมั่นจะทำความเพียร โดยมีศีล สติและปัญญา อยู่พร้อม จะยกมือขึ้นจรดหน้าผากก็รู้ จะค้อมตัวลงกราบก็รู้ เรียกว่า มีความรู้สึกน้อมกราบระลึกรู้คุณพ่ออย่างทีสุด ในทุกอิริยาบถ จะเนิ่นนานเพียงใดก็ปล่อยให้การกราบนั้นดำเนินไปตามธรรมชาติ ของความรู้สึกภายในของเรา ราวกับว่าเราได้กราบองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรงหน้าจริง ๆ ต่อด้วยการเจริญสมาธิ วิปัสนา ตามอัธยาศัย จะไม่แตกต่างจากการท่องมนต์บทสวดเลย หากใจน้อมไปกับวาจาที่เปล่งเพื่อสรรเสริญพระคุณของพ่อ แต่ถ้าสักแต่ท่องสวดไปปาว ๆ โดยที่ใจไม่ได้น้อมไปด้วย ก็ไม่เห็นถึงประโยชน์ในการสวด...ทั้งที่เมื่อก่อนจะฝึกสมาธิเจริญภาวนา มักต้องรวบรวมสมาธิโดยการสวดมนต์ แต่เดี๋ยวนี้ นิยมกราบสติ ฯ มากกว่า ในเวลาที่เหนื่อยจัด ๆ ไม่ได้กราบ ก็ตั้งจิตระลึกถึงคุณพระรัตนตรัย แล้วก็นอนทำสมาธิต่อได้ ทำใจให้นิ่งระลึกถึงความตาย ปล่อยวาง รู้้อาการเคลื่อนไหว หายใจเข้าออก ตามไปเรื่อย แล้วก็ดิ่งลึกหลับไปเอง สบาย

ผิดถูกอย่างไรพิจารณาดูเอา รอท่าน อื่น ๆ มาตอบด้วยก็ดี ขอให้เจริญในธรรมยิ่ง ๆ ขึ้นไป

 

มีไว้ก็ไม่เสียหายนี่ครับ เราก็อยู่แบบธรรมดาไปเรื่อยๆครับ ใครว่าอะไรไม่ต้องไปสนใจครับและสุดท้ายขอ อนุโมทนาสาธุครับ

 

อนุโมทนากับคุณหมอครับ สาธุ สาธุ สาธุ อนุโมทามิ.

 

เล่าเลยสิครับ อยากฟังต่อ ถือว่าแชร์ประสพการณ์ เล่าสู่กันฟัง เป็นทั้งความรู้ และแนวทางครับ จะรอฟังนะครับ

 

สาธุ อนุโมทนาสัมมาปฏิบัติ เป็นกำลังใจ เดินไปข้างหน้าอีกครับคุณหมอ หนทางยังอีกไกล อย่ามัวสนใจกับของชำร่วยเล็กน้อยที่เกิดจากการปฏิบัติ มุ่งไปข้างหน้านะครับ ถ้าคุณหมอไปถึงแล้ว เอื้อมมือมาฉุดหวกเราไปด้วยน๊าาา

 

แสดงว่านั่งสมาธิได้กาย ภายในแล้วสิครับ
ถึงเอาไปซ้อนกายผู้อื่นได้ เก่งจังเลย เนอะ

 

ได้แล้วระวังหลงนะคับนี้ก็เริ่มหลงนิดๆและนะคับในการนำผลของการปฎิบัติมาเล่าให้คนอื่นฟังถ้าทายถูกบ่อยๆมีคนชมมากๆอาจจะทำให้เราหลงได้นะคับ[หมอก้อยน่ารักมากๆถ้าผมขับรถผ่านพิจิตรจะขับรถชนเสาไฟแล้วไปให้หมอก้อยรักษาเลยคับ]

 

^^ อย่าทำแบบนั้นเลยค่ะ เพราะที่พิจิตร ก็มีอุบัติเหตุเยอะแล้วค่ะ ^^"

 

ผมล้อเล่นคับทุกนาทีของคุณหมอมีค่าต่อชีวิตของคนไข้เสมอrabbit_jump

 

หมอ็คงทำได้แค่รับรู้มันไว้เฉยๆ และเฝ้ามองดูมัน ไม่ให้มีความรู้สึกต้องการและไม่ต้องการเกิดขึ้น ไม่อย่างนั้นก็จะเป็นกิเลส...
อนุโมทนากับคุณหมอครับ

 

สมาธิ..ภาวนา.

...การปฏบัติ สมาธิภาวนานั้น จุดประสงค์หลัก ของผู้ปฏิบัติโดยทั่วไปนั้น ก็เพื่อสงบจิต สงบใจ.มิให้ฟุ้งซ่านแกว่งไกว...จากอารมณ์ต่างๆที่มากระทบ ผู้ที่ทำจิตให้สงบได้นั่น ถือได้ว่าเป็นกุศลประเสริฐ...ตัวผู้ปฏิบัติเองก็สามารถรับรู้ได้ถึงพลังจิตของตนในช่วงที่มันสงบ... ความรู้สึกนั้นอธิบายให้ใครคนอื่นเข้าใจได้ยาก...แต่สามารถชี้แนะคนอื่นให้เข้าใจและปฏบัติได้ และถ้าเขาปฏิบัติอย่างต่อเนื่อง ไม่ช้าผลก็จะเกิดตามมา และแน่นอนความรู้สึกที่เราเคยรับรู้จากการปฏิบัติ ก็จะเกิดแก่เขาเอง..(ปัตจัตตังฯ) การที่ได้รู้ได้เห็นปรากฏการณ์อะไรต่างๆนั้น นั่นแหละคือพลังของจิตที่สงบ ยิ่งสงบมาก จิตยิ่งมีกำลังมาก ปรากฏการณ์ต่างๆก็มักจะเกิดขึ้นให้ได้รู้เป็นประจำ...บางคนสามรถรู้กระทั้งภาษาของสัตว์ต่างๆ บางคนฟังภาษาต่างประเทศเข้าใจและพูดได้ ทั้งๆที่ไม่ได้เรียนมา...แต่นั่นหาได้เกิดกับทุกคนไม่...แล้วแต่บุญบารมีสั่งสมของใครของมัน...กระนั้นบูรพาจารย์เจ้าทั้งหลายคอยเตือนเสมอ อย่าได้เผลอไปยึดติดมัน..ได้แล้วก็จงปล่อยวาง ถือเสียว่านั้นคือของแถม...ของเล่นเพื่อผ่อนคลายยามว่าง...ฯ เอวัง..