เขาว่าชาติภพไม่มีจริงผมไม่รู้เถียงเขาไม่ได้

ที่ไม่เห็นด้วยคือทำไมต้องถือตามตัวบุคคลทำไมไม่ยึดตามหลักความเป็นจริง​

 

ทุกคนมีสิทธิที่จะพูดและควรพูด ไม่ว่าสิ่งที่พูดจะเป็นเช่นไร การวางเฉยไม่ใช่เรื่อง
ที่ดี มันจะกลายเป็นตัวอย่างและความเคยชิน ความเฉื่อยชา

 

ประชากรโดยรวมเยอะขึ้น แต่บางส่วนของโลก โดยเฉพาะประเทศที่เจริญแล้ว กลับลดลง บางประเทศถึงกลับส่งเสริมให้มีบุตรด้วยซ้ำ

ผมก็ไม่เคยไปเห็นนรกสวรรค์นะ แต่ก็ไม่ได้บอกว่าไม่มีจริง ที่ยังนับถือศาสนาพุทธ ก็ไม่ใช่เรื่องนรกสวรรค์เป็นเหตุ หรือไม่ใช่นับถือเพราะพ่อแม่นับถือมา แต่ที่นับถือและเชื่อมั่นในพระพุทธศาสนา เพราะคำสอนในศาสนาพุทธล้วนมีเหตุมีผล นอกจากมีเหตุมีผลแล้ว การที่ได้เข้าไปศึกษาและปฏิบัติถึงจะไม่ได้จริง ๆ หรือทุ่มเทจนสุดตัว ผลที่ศึกษาและปฏิบัติก็ทำให้ชีวิตไม่ต้องจมกับความทุกข์

สวรรค์มันก็เลยเกิดแต่ตอนนี้ ทุกศาสนาก็ล้วนแต่ต้องมีข้อดี ไม่งั้นก็คงไม่มีคนมาศรัทธานับถืออยู่ได้

แต่อย่างไรก็ตาม ก็อยากให้เชื่ออย่างมีเหตุมีผลก่อน ไม่มีใครบังคับให้เรานับถืออะไรได้

ผมเคยสงสัยเหมือนกัน ถ้าพระเจ้าสร้างโลก เพราะปรารถดี ช่วงแรกที่เห็นว่า อดัมและอีวา ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด ทำไมไม่ล้างโลกเสียแต่ตอนนั้น ปล่อยให้มันเลยเถิดมาถึงตอนนี้ได้ไง


"บาปนี้ตกทอดมาสู่ลูกหลาน ปัจจุบัน โดยที่พระเจ้าทำอะไรไม่ได้แล้ว" แสดงว่าพระเจ้าก็ไม่ได้เก่งกาจอะไร แล้วพระเจ้าเอาอะไรมาตัดสินมนุษย์ ให้คนนี้ได้ขึ้นสวรรค์ ส่วนที่เหลือต้องรับบาป ทั้ง ๆ ทีั่เป็นความผิดของพระเจ้ามาตั้งแต่พระเจ้าสร้าง อดัมกับอีวา แท้ ๆ

นรกสวรรค์มีจริงหรือเปล่า ก็ไม่รู้ แต่ผู้ที่ปฏิบัติธรรมมากมายที่ได้ไปพบเห็น แล้วนำมาเผยแพร่ก็ไม่น้อย ตราบใดที่เรายังปฏิบัติไม่ถึงตรงนั้น เราจะบอกว่าไม่มีจริงก็คงไม่ถุกต้องนัก ถ้าอยากรู้ว่ามีจริงหรือเปล่า ก็คงต้องปฏิบัติกันต่อไป ถ้าเราทิ้งความเพียรหรือไม่ได้ปฏิบัติตามคำสอน แล้วบอกว่านรกสวรรค์ไม่มีจริง อย่างนั้นมันจะถูกต้องได้ยังไง

พระศาสดาของเรา ไม่เคยลำเอียงที่จะชี้ทางไปสวรรค์หรือนรก ทุกคนเสมอภาคกัน ถ้าศึกษาคำสอนของพระองค์ จะทราบได้ว่ามีขั้นตอน มีผลที่จะได้รับตามจริงในแต่ละช่วงของการปฏิบัติตามคำสอน แม้แต่ในชาติภพปัจจุบันก็ได้ผลตามจริง ไม่ต้องรอไปถึงชาติหน้า

ผมจึงไม่เคยสงสัยเลยว่า สิ่งที่พระองค์สอนนั้นไม่ถูกต้อง แต่ก็ไม่ได้คิดว่า ศาสนาอื่นจะไม่ถูกต้อง เพราะถ้าอยากรู้ว่าศาสนาอื่นดียังไง ก็ต้องเข้าไปศึกษาไปปฏิบัติอย่างจริงจังให้ถึงที่สุดก่อน จึงจะบอกได้ว่าจริงหรือไม่จริง

แต่จะไปนับถือหรือเชื่อในศาสนาอื่นทำไมล่ะ ก็ในเืมื่อศาสนาที่เรานับถืออยู่ก็ดีอยู่แล้วถูกต้องอยู่แล้ว การที่จะไปแสวงหาสิ่งที่ยังไม่รู้ว่าดีกว่าหรือไม่ดี ถูกต้องหรือไม่ถูกต้อง จะทำไปทำไม

เพียงแต่วันนี้เราเอาคำสอนมาปฏิบัติอย่างจริงจังหรือยัง ถ้าปฏิบัติตามคำสอนได้อย่างจริงจัง คำถามเรื่องนี้จะหาคำตอบได้ไม่ยากเลย

ตราบใดที่ยังเดินไม่สุดทาง จะบอกว่าทางนี้มันตันหรือไม่ตันได้ยังไง

 

ผมได้เคยเข้าไปสัมผัสลัทธินี้เหมือนกัน เจ้าลัทธิเป็นชาวคริสต์ แต่ดัดแปลงคำสอนเสียใหม่ จากอาดัมกับอีวาแอบกินแอปเปิ้ล เป็นแอบมีเพศสัมพันธ์ก่อนพระเจ้าอนุญาต จึงเกิดการตกสู่บาป และถ่ายทอดมายังลูกหลาน ตัวซัน เมียง มูน อ้างว่าเป็นพระผู้มาโปรดที่พระเจ้าส่งมาแก้ไข และให้คนหนุ่มสาวศึกษาคำสอนของเขา แล้วจะไม่มีบาป และจะจับคู่ให้แต่งงานกัน เมื่อมีลูกหลาน ก็จะบริสุทธิ์ละทีนี้ แต่ทีทำให้ผมคลางแคลงใจมาก คือที่เขาบอกว่าคำสอนของเขาคือ ใบไม้นอกกำมือ ที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสแก่พระสาวก ณ ป่าประดู่ลาย (ซึ่งตอนนั้นผมเพิ่งเคยได้ยิน) ทั้งๆที่พระองค์ทรงสอนให้ออกจากกาม ทำให้ผมแสวงหาคำตอบนี้มาตลอด และตอนนี้ก็ได้คำตอบแล้ว ผมกำลังจะบอกว่าได้คำตอบที่วัดพระธรรมกายคงไม่ว่ากันนะครับ ลองศึกษาดูนะครับ มันอาจจะยากที่จะรับได้ แต่ถ้าสิ่งไหนดีก็นำมาปฏิบัติก็แล้วกันนะครับ
เวบไซท์ของวัดฯคือ www.dmc.tv

 

เออถ้าชาติภพไม่มีจริงแล้วเยซูคริสต์ล่ะหายไปไหนอยากจะเขกกระโหลกพวกลัทธิผิดจริงๆ
ผมเคยฝันเห็นเยซูคริสต์นะตอนนั้นผมคิดว่าเป็นคนไทยนี้มันลำบากวุ้ย! อยากได้ปืนขนาด.50 caliber ก็ไม่ได้ ขอขนาด.45(11มม.)ก็กุข่าวว่าเป็นอาวุธสงครามมีอนุภาพร้ายแรงแถมฝรั่งทำหลายอย่างที่คนไทยไม่สามารถทำได้เช่นตั้งโรงงานผลิตอาวุธง่ายกว่าขอแค่มีทุนเพราะชาติเค้ามันเสรีแบบมีขอบเขตไม่ใช่เสรีจอมปลอมแต่ผมคิดอีกทีถ้าไปเกิดเป็นมะกันแล้วมาฆ่าล้างบางคนเอเชียทั้งหมดโดยสั่งกดจรวดนิวเคลียร์มาถล่มพร้อมกองทัพมหึมาข้อหาหมั่นไส้วัยวุฒิกีดกันแก่งแย่งผลประโยชน์และหลีสาวโดยไม่ดูอวัยวะและวัย
รวมทั้งความทรามทั้งหลายที่แม้แต่คุณครูยังทำผิดกันเองจะเป็นไงผมจะมองหน้าองค์บรรพบุรษได้ไหมท่านเสียเลือดเนื้อสร้างชาตินี้มาสักเท่าไร เท่านั้นล่ะครับผมเห็นภาพท่านเยซูคริสต์มาในฝันเป็นชายหน้าคล้ายแขกแต่ผมและเคราแดงปนน้ำตาลผิวขาวนี้คงเป็นลักษณะชาวฮิบบรูท่านพูดว่า โปรดอย่าละทิ้งเผ่าพันธุ์นะครับ สำนึกรักคนชาติเดียวกันของไทยยังมีไม่พอมั้ง ผมเรียนรามคำแหงเวลาเข้าห้องน้ำผมอ่านที่ไรสลดใจกับข้อความระบายอารมย์ของคนสองสามภาคทุกครั้ง ด่ากันคนใต้ซาไก ไอ้ลาว บ้าง แล้วคุณสำนึกไหมว่ากินข้าวที่ชาวนาไทยที่มีบัตรประชาชนปลูกมากี่เม็ดแล้วนับได้ไหม จะข้าวเหนียวข้าวเจ้าข้าวนึ่งมันก็คนยืนอยู่บนแผ่นดินนี้จะไปไหน ใครตัดใจไปนิพพานได้ผมขอโมทนากับผู้มีบุญทั้งหลายตัวผมขอเป็นผีเฝ้าแผ่นดินนี้ดีกว่าเห็นแล้วสลดใจ เจอสิ่งยั่วยุก็เป๋กันซะงั้น ถ้าเกรียนนักไว้เจอกันนะไอ้พวกลูกคนใหญ่คนโตจะดูสิว่าสมัยที่ผมมีเท้าทั้งสองใหญ่11ศอกสุคตพร้อมลักษณะมงคลร้อยแปดและเป็นมหาบุรุษผู้จะได้สรรเพชญุตญาณในชาตินั้นยังจะเจอพฤติการณ์ของไอ้พวกใช้เงินตราเป็นพระเจ้านี้อีกไหมและพวกเขลาที่เห็นเงินตราเป็นพระเจ้ายังจะมีอยู่ไหม นึกมาแล้วอยากลงไปช่วยพี่ๆแกเคี่ยวพวกนี้ในกระทะใบโตๆจริงๆหวังว่าผมคงสมหวังนะ...หึหึ

 

โลกันตมหานรกเป็นที่ไป อีกไม่เกิน100ปีเขาก็คงพิสูจน์ได้ด้วยตนเอง

 

ผมความรู้สึกของผม ผมก็ว่าลัทธินี้สอนดีนะครับ ที่เขาสอนเขาก็ว่ามีโลกหน้า เขาเรียกว่าโลกฝ่ายวิญญาณ เมือเราตายไป แต่จะไม่มีการกลับมาเกิดใหม่แล้ว ทุกคนมีแค่ชีวิตเดียว มีโอกาสเดียวเขาให้ปฏิบัติความรัก เพื่อเตรียมตัวเองไปสู่โลกฝ่ายวิญญาณ เพราะโลกฝ่ายวิญญาณเราทุกคนจะหายใจด้วยความรัก และจะเป็นนิรันดร์

 

แฮปปี้เคยอยู่ศาสนาอื่นมาก่อนน่ะค่ะ แล้วเหตุการณ์มันก็เกิดช่วงตอนอยู่ ม. 1
ทุกวันๆ แฮปปี้ต้องนั่งอยู่กับการภาวะนาและขอวรพระเจ้าตลอดเช้าเย็น อยากได้อะไรก็ขอ พอไม่ได้อะไรก็ร้องไห้ ในเวลานั้นสำหรับแฮปปี้แล้วรู้สึกว่าจนเองนั้นยิ่งขอยิ่งทุกข์ ยิ่งได้ก็ยิ่งเลิงโลด แต่พอได้แล้วสิ่งนั้นไม่ถาวร ก็ทุกข์ใหม่ ขอใหม่ ได้มาก็สุข เสียไปก็ทุกข์ วนๆๆกันไปอย่างนี้...ขนาดศึกษาอย่างจริงจัง ดูทั้งศื่อหลายอย่าง อ่านคัมภีร์จบไปหลายรอบ ไปศาสนสถานทุกอาทิตย์ อาทิตย์ละสองครั้ง (ครั้งหนึ่งในโรงเรียน ครั้งหนึ่งข้านอก ทุกๆอาทิตย์) เขาดีนะคะ แต่มาเสียตรงที่ทำให้แฮปปี้ติดอยู่กับหลักการขอ และพึงพา ราวกับว่าเป็นผู้ไร้ความสามารถ ต้องให้ผู้ใดสักคนมาคอยประคองดึงขึ้นไปเพื่อที่จะมีความสุข ตอนนั้นไม่เห็นว่าตัวเองมีอำนาจบารมีอะไรที่จะจักการชีวิต ไร้ซึ่งความเพียรที่จะกระทำสิ่งใด เพราะเชื่อว่าชีวิตถูกลิขิตมา พอมีปัญหาชีวิตก็ร้องไห้ แก้ไขอะไรไม่ได้ บ้านแตก พ่อแม่เลิกกัน เราก็ได้แต่ร้องไห้ ทำอะไรไม่ได้ ไม่พอทำใจไม่ได้ มีสิ่งนั้นยึดเหนี่ยวก็ช่วยไม่ได้ ความหวังสุดท้ายช่วยอะไรเราไม่ได้ ราวกับว่าไม่มีตามที่เราศรัทธา....

แฮปปี้เต็มไปด้วยความทุกข์มาตอลดชีวิต ไม่มีวันใดไม่ร้องไห้ จนวันหนึ่ง แฮปปี้มาพบกับพี่สาวคนหนึ่ง เป็นนักปฏิบัติสายวัดป่า ธรรมยุติ ก็ได้คุยกับพี่เขา ปรากฏว่า การสนทนาธรรมกับพี่เขาตลอดเวลานั้น ช่างมีความสุขเหลือเกิน และสิ่งแรกที่แฮปปี้ได้สนทนากับเขาก็คือ เรื่องของความทุกข์ การปล่อยวาง และเหตุแห่งทุกข์
แฮปปี้มีความรู้สึกที่ว่า น่าสนใจ เมื่อคิดตามก็ลองหันมามองรอบๆตัว ปรากฏว่าเป็นเรื่องจริง ย้อนนึกถึงอดีตมาปัจจุบัน แฮปปี้ก็เห็นอะไรมากขึ้นๆ พอแฮปปี้ลองปล่อยวางอย่างที่พี่เขาพูด แฮปปี้ก็มีความสุขมาก เข้าใจอะไรหลายๆอย่างมากขึ้น และไม่กล้าทำอะไรลงไปโดยไร้สติ เช่น อุ้มลูกแมวมาเลี้ยง โดยไม่คิดว่าแม่ของมันจะรู้สึกอย่างไร แต่พอมาศึกษาพระธรรมแล้วก็ทราบว่า มันคงจะรู้สึกเหมือนเหมือนที่แฮปปี้ถูกพรากจากพ่อแม่ เหมือนคนอื่นๆที่ถูกขโมยลูกไป เขาคงร้องไห้เสียใจ สาปแช่งคนที่เอาลูกไปอย่างโกรธแค้น

ทีนี้พี่สาวคนนั้นก็พาแฮปปี้เข้าวัด ฝึกสมาธิ ไม่น่าเชื่อเลยว่าใจจะเบาขนาดนั้น เรื่องแรกที่แฮปปี้ได้รับพระธรรมเทศนา ก็คือเรื่อง ศีล 5 พระอาจารย์ท่านก็อธิบายว่าสำคัญอย่างไร ต่อไปก็เรื่องความเมตตา และการปล่อยวาง (อุเบกขา) พอศึกษาเข้าๆ ก็เข้าถึงเรื่องความตายในที่สุด....

แทบไม่น่าเชื่อเลยว่าแฮปปี้เหมือนถูกชี้ทาง แฮปปี้ก็เปลี่ยนเส้นทางทันทีโดยไม่ลังเล แฮปปี้ไม่อ้อนวรพระเจ้าเหมือนแต่ก่อนอีก แต่ก็ไม่เคยลบหลู่ศาสนาอื่น แต่ตอนนี้ตั้งมั่นในพระรัตนไตรอย่างเดียว และศึกษาพระสัจธรรม ชีวิตของแฮปปี้มีความสุขขึ้นมาก มีความเพียรที่จะทำสิ่งต่างๆ รู้จักที่จะเมตตา เอื้อเฟื้อผู้อื่น เห็นทุกข์ผู้อื่น และเห็นทุกข์ของตัวเอง ก่อนที่จะปล่อยวาง แล้วแก้ไขมันด้วยมืออย่างรู้สึกสบายๆ

เรื่องชาติภพตอนแรกแฮปปี้ก็เฉยๆค่ะ แต่พอมาพบ มาเห็นกับตัวเอง ตามที่เคยศึกษามา ไม่ว่าจะเป็นภพภูมิเจ้าที่ เปตร สัมภะเวสี และ เจ้ากรรมนายเวรของแฮปปี้เอง ที่แฮปปี้เคยทำเขา จะมาให้เห็นต่อหน้า (ไม่พอเขาจะเอาคืนเสียแต่ตอนนั้น แต่ยังทำไม่ได้) มาบอกว่า จะมาเกิด แล้วก็เกิดเป็นหลานสาวของแฮปปี้จริงๆ เพราะตอนที่ฝันเห็นเขาครั้งหนึ่ง เขาก็มาทั้งฆ่าแฮปปี้ในฝัน มาชี้หน้า รวมถึงเข้าฝันเพื่อนที่ไปทำบุญกับเราบ่อยๆ
แฮปปี้เคยแผ่เมตตาให้สิ่งที่แฮปปี้เห็น แล้วเขาก็ไปอย่างมีความสุข ทั้งหมดนี้จึงทำให้แฮปปี้เชื่อว่า ชาติภพมีจริง คงเหลือแค่เทวดาบนวิมารที่แฮปปี้ยังไม่เคยเห็น ถ้าเห็นก็คงจะจินตนาการความสวยงามของเขามาได้ (เพราะมีแต่คนบอกว่าพวกเขาสวยงามเกินจินตนาการ ก็เลยไม่จินค่ะ เพราะพาเคลิ้มจินไม่ได้กับเขาไปด้วย ) แต่เคยได้กลิ่นหอมๆ ตอนสวดมตน์ หรือไปร่วมทำบุญใหญ่เท่านั้น
สิงห์หน้าเฝ้าวัดมาล่อเลียนก็เจอมาแล้วค่ะ ตลกดี น่ารักด้วย

ความเชื่อนั้น เถียงกันไม่จบหรอกค่ะ ยิ่งเขารู้ว่าเราไม่ใช่พระอริยะเจ้า เขาก็จะยิงอะไรยากๆมาถามให้เราตอบไม่ได้ เพื่อคล้อยตามว่าเขาพูดถูก เขารู้เสมอๆ แฮปปี้เคยบอกเพื่อนว่า ไม่ว่าเข้าศาสนาไหน ก็ควรศึกษาด้วยปัญญา ไม่ใช่อะไรก็เชื่อหมด ไม่อยากนั้นเราจะเสีย ไม่ได้อะไร คนอื่นรอบข้างจะลำบากห่วงใยเราเสียอีก (ตามที่เคยพบเจอมาจากหลายท่านถึงขั้นไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง ทำงานได้เงินมาเท่าไหร่ๆก็จ่ายตรงที่ศรัทธาหมด ครอบครัวทุกข์ร้อนก็ไม่เคยกลับไปช่วยเลย แม้แต่กุมชีวิติเขามาเป็นชีวิตเราก็มี นี่ที่แฮปปี้พบในกลุ่มคนหลายๆศาสนา แม้แต่พุทธด้วย (แต่แฮปปี้ว่าเขาสอนผิดหลักพระพุทธ จึงทำให้คนนั้นงมงายไม่ยอมทำอะไรเลยค่ะ))
ถ้าเราไม่เชื่อ แล้วทางเราดีอยู่แล้วก็จงมั่นใจในทางของเราค่ะ มีความสุขเสีย เพราะรู้ตัวเสมอว่า เราเดินถูกทางแล้ว เราพบความสุขที่แท้จริงมาก่อนเขา ก่อนที่เขาจะรู้แล้ว และเมื่อรู้สึกตัวว่าเรายึกตามหลักของพระพุทธศาสนาอย่างมั่นคงก็ควรจะภูมิใจในตัวเองนะคะ ว่าเราเป็นผู้เห็นแล้วซึ่งพระสัจธรรม
ศาสนาพุทธของเราไม่ใช่มีแค่เรื่องภพภูมิ แต่เป็นความจริงของทุกมวลสรรพสิ่ง โดยเฉพาะความทุกข์ เมื่อมนุษย์ไม่ประสบทุกข์ เขาก็จะไม่ดิ้นรนออกจากความสุข และมาหาความจริง เหมือนอย่างที่แฮปปี้เคยเป็นหรอกค่ะ
ทำใจให้สบายเถอะนะคะ ^^ หากมีเพื่อนคนใดเชื่ออย่างคุณ ก็พากัยไปศึกษาพระธรรม เดินทางสายที่แท้จริง รับรองค่ะ ผู้ใดที่เดินตามหาความจริง ความจริงย่อมปรากฏแก่ผู้นั้น และความเท็จย่อมไม่สามารถทำลายศรัทธาของเราไปได้ เพราะเราถูกชี้ทางให้เห็นความรู้แจ้งแล้ว

ถ้าแฮปปี้เจอสัมมนาแบบนี้นะ พอเลิก แฮปปี้อาจจะร้องไห้นิดหน่อยค่ะ เพราะเจ็บใจที่ต้องมาเสียเวลานั่งฟัง และกลัวว่าเราจะหลีหายไปจากพระพุทธศาสนา (คงนานและหิวแน่เลย (เคยพบเจอมาค่ะ ตอนที่ไปนั่งฟังบรรยายอย่างหนึ่ง แล้วเจอเข้าโครมๆ)) แล้วก็จะรีบเข้าวัดเลยค่ะ อ่านหนังสือธรรมะ ฟังเทศน์ นั่งสมาธิ สวดมนต์อย่างถึงที่สุด เพราะกลัวค่ะ กลัวจะไม่ได้อยู่ในพระพุทธศาสนา กลัวเป็นทุกข์ค่ะ แค่วันนี้ลองหยิบนิตยสารแฟชั่นมาอ่าน ยังทุกข์เลยค่ะ จากเมื่อก่อนจะสนุก แต่ตอนนี้ทุกข์แล้วค่ะ เพราะรู้จักคุณค่าของเวลา ชีวิต หยาดเหงื่อที่คุณพ่อคุณแม่หาเงินมาเลี้ยงเรา อ่านไปก็ทุกข์แทนดาราหลายๆคนที่มาเล่าเรื่องชีวิตไป ถอนหายใจก็คิดว่า อยากให้พวกเขามาศึกษาพระธรรมในพระพุทธศาสนากันจังค่ะ รับรองต้องคลายทุกข์โศกได้อย่างแฮปปี้แน่ๆ