เข้าฌาน แล้วระลึกชาติ

เพราะเหตุใดพุทธองค์ทรงไม่แสดงธรรมต่อบุคคลจำพวกบัวเหล่าที่4 ?

และทรงท้อพระทัยในการจะแสดงธรรมในตอนแรกเริ่มตรัสรู้ แปลกจริงหนอ นักหนาหนอ...?

 

จิตของคนที่มีฌานย่อมมีที่ไปอยู่แล้ว และจิตของคนไม่ยังไม่เคยเข้าถึงฌานย่อมมีที่ไปเช่นกัน ในพระไตรปิฏกก็มีบอกชัดเจนยกเว้นจะไปแต่งเองเป็นอย่างอื่น

 

ผมเขียนไว้แล้วในกระทู้หน้าแรกและจะไม่ตอบคำถามเดิมรอบสองเพราะถือว่าผู้ที่เข้ามาอ่านล้วนเป็นบันฑิตผู้มีปัญญาอบรมดีแล้ว ตอบไปก็ไม่ได้ทำให้ปัญญาของอินทรบุตรเพิ่มขึ้น... ข้อความที่คนได้ฌานละโลกแล้วไปไหนอินทรบุตรยังไม่รู้ นายศึกษาธรรมมานานเพื่ออะไร ?

พระสุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย มัชฌิมปัณณาสก์
[๕๐๙]ดูก่อนราชกุมาร อาตมภาพนั้นได้มีความคิดเห็นว่า ธรรมที่
เราบรรลุแล้วนี้เป็นธรรมลึก ยากที่จะเห็นได้ สัตว์อื่นจะตรัสรู้ตามได้ยาก

เป็นธรรมสงบระงับ ประณีต ไม่เป็นวิสัยที่จะหยั่งลงได้ด้วยความตรึก เป็น
ธรรมละเอียด อันบัณฑิตจะพึงรู้แจ้ง. ก็หมู่สัตว์นี้มีความอาลัยเป็นที่รื่นรมย์
ยินดีในความอาลัย บันเทิงนักในความอาลัย. ก็การที่หมู่สัตว์ผู้มีความอาลัย
เป็นที่รื่นรมย์ ยินดีในความอาลัย บันเทิงนักในความอาลัย จะเห็นรานะนี้ได้
โดยยาก คือ สภาพที่อาศัยกันเกิดขึ้นเพราะความมีสิ่งนี้เป็นปัจจัย. แม้ฐานะ
นี้ก็เห็นได้ยาก คือ สภาพเป็นที่ระงับสังขารทั้งปวง ความสละคืนอุปธิทั้งปวง
ความสิ้นตัณหา ความปราศจากความกำหนัด ความดับโดยไม่เหลือ นิพพาน.
ก็เราพึงแสดงธรรม และสัตว์เหล่าอื่นก็จะไม่รู้ทั่วถึงธรรมของเรา นั้นจะพึง
เป็นความเหน็ดเหนื่อยเปล่า เป็นความลำบากเปล่าของเรา. ดูก่อนราชกุมาร
ทีนั้น คาถาอันน่าอัศจรรย์ ไม่เคยได้ฟังมาในกาลก่อน มาปรากฏแจ่มแจ้ง
กะอาตมภาพว่า

บัดนี้ ยังไม่สมควรจะประกาศธรรมที่เราบรรลุได้โดยยาก ธรรมนี้อันสัตว์
ทั้งหลาย ผู้ถูกราคะโทสะครอบงำไม่ตรัสรู้ได้ง่าย สัตว์ทั้งหลาย อันราคะย้อม
แล้ว อันกองมืดหุ้มห่อแล้ว จักไม่เห็นธรรม อันยังสัตว์ให้ไปทวนกระแส
ละเอียด ลึกซึ้ง เห็นได้ยาก เป็นอณู ดั้งนี้.

สาธุในธรรมชัดเจนแน่แท้

 

คุณ tumjugg มีการไตร่ตรองและคิดพิจารณาดีมากค่ะ ทบทวนไปทบทวนมา ท่าทางจะเป็นผู้ทรงพระไตรปิฏกดีค่ะ กลั่นกรองคำพูดมาโพสต์ และได้ทำการแก้ไขประมาณ 98 เปอร์เซนต์ของจำนวนโพสต์ทั้งหมดเลยค่ะ นับว่าเป็นความสามารถจริงๆค่ะ

 

ศรัตรูที่น่ากลัว และไม่สามารถเอาชนะมันได้คือ ศรัตรูที่อยู่ในใจตนนี่เอง
หากยังไม่เห็นว่ามันเป็นศรัตรู หากยังมองไม่เห็นตัวมันว่าแท้จริงมันนั้นแหละคือศรัตรูในใจตน เมื่อเห็นแล้วรู้แล้ว พึงทำลายมันซะ ให้ทำลายด้วยความดี ทำลายด้วยสมาธิและสติปัญญาของตน เมื่อทำลายฆ่าศรัตรูภายในได้ได้ ศรัตรูภายนอกก็ล้มตายไปด้วยไม่เหลือเช่นกันครับ สาธุ

 

การเข้าออกฌาณก่อนละกายสังขารของพระอริยะเจ้าทั้งหลายเป็นไปเพื่อ สงบระงับ และ สงบระงับ เป็น สมถ ยังไม่ใช่วิปัสสนา สมถนี้ไม่ใช่ปัญญาไม่ทำให้บรรลุมรรคผลได้โดยอาศัยแค่สมถอย่างเดียว เพราะทางปัญญาคือวิปัสสนา แต่วิปัสสนาก็จำเป็นต้องอาศัยความสงบระงับเป็นฐาน การที่พระอริยะท่านอาศัยเพียงสมถฌาณพื่อสงบระงับตอนจะละกายสังขาร เพราะปัญญารู้เกิดแล้ว เมื่อเกิดแล้วก็จบวิปัสสนาแล้ว แต่ปุถุชนธรรมดาจะอาศัยแต่สมถอย่างเดียวไม่ได้ อะไรก็ตามที่เกิดเป็นนิมิตในสมถจะขาดวิปัสสนาไม่ได้เลย การเชื่อมั่นในสิ่งที่เห็นในสมถนั้นร้ายมากกว่าดี การสักแต่ว่าเห็นว่ารู้ถือว่าเป็นแค่นิมิตยังดีกว่า เพราะเป็นการไม่ตั่งอยู่ในความประมาท กายดูจิต(สมถ) จิตดูกาย(วิปัสสนา)

 

จองเวรกันไม่รู้จักจบสิ้น ไม่เบื่อกันบ้างเหรอ เอาชนะด้วยคำพูดนั้น ไม่มีทางเป็นไปได้ ทำไมไม่เมตตา และรู้จักวางอุเบกขาบ้าง

 

เป็นเรื่องของกรรม กรรมต่อกรรม ไม่มีจบสิ้น..

 

การดูอดีตชาติของตนเป็นเรื่องวิตถาร การตามหาลอยเท้าในอากาศคือขยะรึเปล่าเพราะศาสนาไม่เคยสอนและบัญญัติไว้ ? พุทธองค์ก็ทรงย้อนดูอดีตชาติในวันแรกเริ่มที่จะตรัสรู้เพื่อ? ปากนายมีไว้แต่หาเวรกรรมหานรกให้ตนแท้ๆธรรมชาติ รอบกรรมมาถึงจะดูว่าปากดีอยู่ไหม สิ่งที่ศาสนาบัญญัติบุฟเพนิวาสานุสติน้องธรรมชาติบอกวิตถารแต่ดูรอยเท้าในอากาศบอกถูกต้องจะหาเวรไปถึงไหนธรรมชาติ? สงสัยภพนี้เป็นภพสุดท้ายจริงๆที่เป็นมนุษย์นะ พระโพธิสัตว์ก็เคยเกิดเป็นสัตว์แต่ก็บำเพ็ญขึ้นมาจนเป็นมนุษย์ มนุษย์บำเพ็ญบุญยิ่งๆขึ้นไปจนเป็นพระอินทร์ สุดท้ายลงมาเกิดเป็นมหาบุรุษตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าอะไรคือวิตถารของนายธรรมชาติหละ ?

ยังมีหน้ามาบอกได้อภิญญาจนเบื่อตั้งแต่20ปีก่อน ญานฌานยังไม่รู้ บุฟเพนิวาสานุสติอภิญญาแรกยังไม่มี มีแต่ตามหาลอยเท้าในอากาศศาสนาไม่เคยสอนให้ไปดูรอยเท้าในอากาศ ยิ่งพูดกับนายเรายิ่งขยะแขยงสมเพช ทำตัวเป็นคนเน่าในปากเน่าไปได้ ศาสนาตรัสสอนไว้ดีแล้วแต่ยังทำตัวเน่าในสางได้ยากสอนไม่จำ คงต้องปล่อยตามหาลอยเท้าในอากาศและหานรกต่อ..... ทุกขัง

 

นี่แหละหนา วันดีไม่ละ วันพระไม่เว้น

ใครไม่เกี่ยว ถ้ายังห้ามใจให้เข้ามาดูไม่ได้ ก็คงต้องดูอย่างเดียว อย่าเอาใจไปร่วม

 

ผู้ได้ฌาณแล้วมีที่ไปแน่นอนนั้นไม่มีในพระไตรปิฏก มีแต่ว่าผู้ที่อาศัยจิตสุดท้ายก่อนจะตายอยู่ในฌาณจะไปเกิดในพรหมโลก แต่ผู้ได้ฌาณแล้วยังเสื่อมได้ และผู้ได้ฌาณแล้วหากจิตสุดท้ายเป็นอกุศลจิตก็ไปอบายภูมิ๔ได้แน่นอน เช่น พระเทวทัต ได้ฌาณมีฤทธิ์แต่ก็ตกนรกอเวจี พระติสะก่อนตายหลงในจีวรต้องไปเกิดเป็นเลน๗วัน ส่วนผู้ที่มีที่ไปแน่นอนคือ พระอริยะตั้งแต่โสดาบันขึ้นไปเท่านั้นที่ไม่ต้องไปอบายภูมิ๔ ดูว่าเราตายแล้วจะไปไหนไม่ต้องดูที่ฌาณหรือญาณ จงดูที่ โลภะ โทสะ โมหะ มีมากน้อยแค่ไหน ได้ฌาณไม่ได้แปลว่ากิเลสลดลงไป บางทีมากกว่าผู้ไม่ได้แม้แต่ปฐมฌาณด้วยซ้ำ

 

พระพุทธเจ้าทรงสอนอยู่เสมอว่า รูปนามไม่เที่ยง ไม่แน่นอน ขึ้นอยู่กับเหตุปัจจัย ผลที่ยึดมั่นว่ามีที่ไปแน่นอนย่อมประมาทว่าตนนี้ไม่ตกต่ำทำให้ขาดโยนิโสมนสิการ ติดใน โลภะ โทสะ โมหะ ส่วนผู้ที่ไม่ประมาท เห็นว่าทุกอย่างล้วนไม่เที่ยง ย่อมรังเกียจ เกรงกลัว โลภะ โทสะ โมหะ ย่อมไม่ทำตนให้ตกต่ำ การปฏิบัติกรรมฐาน โดยลำพัง ไม่มีการสอบอารมณ์จาก ครูบาอาจารย์ อันตรายมาก อย่าได้ประมาทว่าตนนี้เก่งแล้วได้แล้ว ไปเองได้แล้ว ตัวคนเดียวไม่สามารถสอบอารมณ์ตัวเองได้

 

ขออีเมล์แอดเดรสคุณTumjugg หน่อยนะคะ

 

[๑๐๘] พระผู้มีพระภาคตรัสคาถาทั้งหลายนี้ว่า
ใครๆ ไม่อาจดำเนินปฏิปทานี้ด้วยเหตุสักว่าพูด หรือฟัง
ส่วนเดียว บุคคลผู้มีปัญญาทั้งหลาย ผู้มีฌาน ย่อมพ้นจาก
เครื่องผูกของมาร ด้วยปฏิปทาอันมั่นคงนี้
บุคคลผู้มีปัญญาทั้งหลาย ทราบความเป็นไปของโลกแล้ว
รู้แล้ว เป็นผู้ดับกิเลส ข้ามตัณหาเป็นเครื่องเกี่ยวข้องใน
โลกแล้วย่อมไม่พูดโดยแท้ ฯ

 

ขอความกรุณาคุณ Tumjugg ช่วยตอบอีเมล์ที่ดิฉันส่งถึงหน่อยนะคะ

 

เรียนคุณ YARN ผม Reply ไปแล้วคับลองไปหาเช็คดูในเมลล์ ตอบช้าหน่อยพอดียุ่งและไม่ค่อยได้เช็คเมลคับ

 

"ผู้ที่ไม่ฝึกตน ไม่แนะนำตน ไม่ดับสนิทด้วยตนเอง จักฝึกสอน จักแนะนำผู้อื่น จักให้ผู้อื่นดับสนิท ข้อนี้เป็นฐานะที่จะมีไม่ได้" (๑๒/๑๐๘) #ธรรมะ

 

ผู้ที่ได้ฌานนั้น ย่อมเป็นสุขในวิหารธรรมได้ถือว่าดีมากครับ แต่เคยมีภิกษุในธรรมวินัยฝึกได้ฌาน นั้งดูอดีตชาติของตนเองเป็นแสนๆกัปล์ จนตายเลยไม่ได้นิพานเลย เพลินไปหน่อย ขอท่านอย่าเป็นเช่นนั้นเลยนะครับ อนุโมทนาธรรมครับ

 

ไม่ต้องห่วงหรอกครับ เจ้าของกระทู้คิดว่าตัวเองระลึกชาติได้แค่ 2 ชาติเท่านั้นแหละ
แต่น่าห่วงเรื่อง "คิดว่าตัวเองระลึกชาติได้" มากกว่านะครับ