เชิญเข้าร่วมสนทนาพิเศษเรื่อง มิติ ความฝัน ชาติภพ จิตวิญญาณ โดย @โนวา อนาลัย@ [Writer]

พานางนพมาศกับกระทงมาร่วมลอยด้วยครับ

 

เด่วน้าเหลย เอาไปฉีด ฟอร์มาลีน ก่อนเนอะ เพราะอีกตั้งหลายเดือน
ขอให้มีความสุข ทุกๆท่านครับ

 

ตอนนั้นหาไม่ได้
มีแต่น้ำมะพร้าว ไม่กล้าใช้ฮะ
ถ้าหาได้ป่านนี้สิวคงไม่มาให้เห็นแล้ววววว

 

ของผมเนี่ยกลางวันเลยครับช่วงวันหยุดจะอ่านหนังสือ ในห้องนอนหลังบ้าน เพราะเงียบดี ก็จะมีีเสียงกรนเบา เวลาหันไปมองก็จะเงียบ มีอยู่วันหนึ่ง กำลังอ่านหนังสือของอาจารย์อนาลัย อ่านจนตาปิดก็เห็นพระสงฆ์รูปหนึ่งยิ้มให้แบบเ็อ็นดูและท่านก็บอกว่า "พักก่อนก็ได้"
ก็ไม่กลัวอะไรนะ น่าจะเป็นมิติที่ใกล้ชิดเราที่สุด
แต่ถ้าเป้นสมัยก่อนที่จะศึกษากับอาจารย์อนาลัยคงกลัวไม่กล้าอยู่คนเดียวแน่เลย

 

วันนี้มีเรื่องมาเล่าอีก

ประมาณปลายปี 48 จำได้ว่าวันเสาร์ตอนบ่าย axzon กำลังพักเบรค ระหว่างเรียน ได้ออกไปนอกห้องกับเพื่อนชื่อหนูนิด ไปซื้อขนมกิน พอเดินกลับ ถึงห้อง มีเพื่อนคนหนึ่งในห้อง เห็นหนูนิดวิ่งเล่นอยู่กับเด็กจุก (เด็กผู้ชายสมัยก่อนที่เขาไว้จุดกัน) วิ่งเล่นอยู่ในสนามหญ้า เพื่อนคนที่เห็นเขาอายุ40 กว่าๆแล้วเป็นผู้หญิง ใจดีมาก เขาเห็น ตอนที่เรา เดินแล้วเปิดประตูห้องเรียนเข้ามา พวกเราแปลกใจมาก เพราะว่า ที่มหาลัย มีรูปปั้นเด็กจุก อยู่ที่เรือนไทยของศูนย์วัฒนธรรม ซึ่งตั้งอยู่กลาง สนามหญ้าเลย แล้วที่หน้ารูปปั้น ก้มีเครื่องไหว้เป็นน้ำแดง ตั้งอยู่เป็นประจำ

พี่คนที่เห็น เขาบอกว่า เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ แกบอกว่า ฝรั่งเขาเรียก NO TIME NO SPACE พี่คนนี้แกเห็นด้วยตาเปล่าเลย ไม้ได้หลับตาน่ะตอนนั้น

(ปรากฏว่าพอพี่แกเล่าเสร็จ หนูนิดอึ้งไปพักใหญ่ ไม่กล้าเดินผ่านรูปปั้นอยู่หลานวัน)

 

สวัสดีครับ เข้ามาอ่านได้สักพักแล้วครับ หลังจากฝึกสมาธิมาได้เกือบๆสามเดือนก็มาเจอกระทูนี้ครับ รู้สึกว่าดูเหมาะกับผมมากเลยยิ่งช่วงนี้รู้สึกว่าผมกำลังผูกพันกับเรื่องพวกนี้อยู่ จู่ๆก็ค้นหากระทู้ธรรมะอ่านแล้วก็ฝึกสมาธิทุกวันหลังจากไม่ได้นั่งสมาธิมาเป็นปีแล้วครับ เป็นคนที่นับถือศาสนาพุทธแต่ก็ไม่ได้เชื่อทั้งหมด เวลาอ่านหนังสือหรือกระทู้ธรรมะบางอย่างก็เชื่อบางอย่างก็ไม่เชื่อ
ช่วงนี้ฝึกสมาธิแบบศาสนาพุทธด้านสมถะกรรมฐานบ้างวิปัสสนาบ้าง แล้วก็ไปฝึกมโนยัทธิมาด้วยที่บ้านสายลม 2 วันครับ เคยเห็นอะไรตรงในอดีตที่ผ่านมาบ้าง ส่วนสมถะนั่งถึงอุปจารสมาธิ ก็ว่าจะลองฝึกวิธีนี้ดูนะครับ เผื่อจะได้อะไรดีๆ
ส่วนหนังสือยังไม่ได้ซื้อครับ

 

ขอต้อนรับ คุณ เด็กโชว์พาว เข้าร่วมชั้นเรียนด้วยกันครับ

 

เมื่อคืนฝันมีความสุขมากครับ
ขอนำมาเล่าให้เพื่อนๆพี่ๆน้องๆ ร่วมห้องฟังกันนะครับ

ประมาณสักตี 5 เห็นจะได้ ฝันว่าตัวเองลอยได้
เที่ยวลอยเข้าไปในบ้านใครก็ไม่รู้ มีพระสงฆ์นอนกันเต็ม
พระสงฆ์ ลุกขึ้นมาดู ด้วยความแปลกใจ

จากนั้นก็ลอยไปตามห้องต่างๆ และลอยออกไปนอกบ้าน
คล้ายๆเป็นวัด มีคนมานั่งรวมกัน และมอง ตัวผมเองกำลังลอย
ทุกคนประหลาดใจมาก และอยากลอยได้
ผมจึงบอกไปว่า มารวมกันจะสอนให้ แล้วก็ตื่นขึ้นมา
อาศัยสัมผัสทั้ง 5 ตามวิถีประจำวันต่อไป ครับ

ฝันแบบนี้ทีไร มีความสุขมากครับ
อย่างนี้หมายถึงเราเคยเหาะลอย ได้ ในชาติหนึ่งชาติใด ใช่ไหมหนอ?

 

ในหนังสือชุดธรรมชาติชาติภพ ภาคขยายความ ท่านอาจารย์บอกว่าเราจะมีประสบการณ์ทางจิตที่แตกต่างกันออกไป แต่จะมีอย่างแน่นอน เพราะหนังสือชุดนี้คือกุญแจเปิดประตูเข้าสู่อำนาจตามธรรมชาติของจิตที่เราสามารถทำได้ มีได้ เป็นได้ตามอิสระแห่งความปรารถนา และประสบการณ์ทางจิตเหล่านั้น ก็จะบ่อบอก และสะท้อนถึงธรรมชาติความเป็นตัวตนภายในของเราด้วย

เมื่อวานไปลอยกระทงมาแล้ว ที่นี่ฉลองก่อนใคร 1 วัน

 

ถ่ายภาพลอยกระทงมาฝากกันด้วยนะครับ..คืนนี้
เห็นเล่าประสบการณ์ทางโลกและจิตวิญญาณกันหลายเรื่องเลยครับ
เรียนรู้กันไปแบบนี้เพลิดเพลินหลากหลายอารมณ์ดี อ่านแล้วเหมือนได้เรียนลัดจากคนอื่นๆด้วย เวลาไปหาประสบการณ์ใหม่ๆด้วยตัวเองจะได้รู้กลไกและทางออก โดยเฉพาะพี่นักเขียนมีอาวุโสทางประสบการณ์มากที่สุดทำให้เราฉลาดมากขึ้นอีกเยอะ อิอิ (ในทางดีๆ) อีกหน่อยเราไม่ต้องกลัวหรือวิตกอะไรกันแล้ว เพราะรู้กลไกเบิ้องหลังที่มาที่ไปเกือบทุกเรื่องและเปลื่ยนความเชื่อให้เป็นความรู้ได้จนหมดแล้ว จริงมั๊ยครับ?

นางนพมาศพี่เม้า เห็นแล้วขนลุกเลย เอิ๊กๆ จ้องดีๆนะรูปนี้



ส่งกระแสจิต เพ่งเข้าไปจะพบ...?

 

เหวอๆๆๆๆ

 

...อันนี้น่าจะเป็นเพราะวิธีการมองนะครับ การมองภาพ 3 มิติแบบนี้จะมีการมองสองแบบคือแบบมองเลยภาพ กับมองแบบมองวัตถุใกล้ๆ ตา (แบบนี้ตาจะเหล่เข้ามาข้างในนิดๆขึ้นกับระยะมองภาพ)

ภาพๆ นึง ถ้ามองคนละแบบ จะได้ผลลัพธ์ไม่เหมือนกันครับมองแบบนึงจะเห็นนูนขึ้นมา แต่ถ้ามองอีกแบบจะเห็นมันลึกเข้าไป

 

...ตอนที่ย้อนไปอ่านนั้นได้ฟังน้องนก (ขออนุญาตนะคะ) เล่าเรื่องประสบการณ์ความฝัน สนุกมากค่ะ แล้วมีอีกหลายท่านเข้ามาร่วมตะลุยความฝัน ได้ความรู้เยอะแยะมากมายเชียวค่ะ

 

...มีเรื่องอีกค่ะนั้นคือการฝันซ้อนฝันค่ะ เป็นหลายครั้งเหมือนกันตอนแรกกลัวมากค่ะ เอาแบบสรุปนะคะ คือฝันยาวมากแล้วตอนสุดท้ายล้มตัวลงนอนในความฝันนะคะ ...แล้วก็รู้สึกว่านี่คือความฝันเราต้องตื่นได้แล้ว...แล้วก็ตื่นจริงๆค่ะ แต่เป็นการตื่นในความฝัน แล้วก็นอน แล้วก็ตื่น เป็นอย่างนี้หลายรอบค่ะ ทั้งเหนื่อย ทั้งกลัว กลัวจะออกจากความฝันไม่ได้ แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าตื่นจริงๆ ได้ยังไง..อิอิ...ช่วงหลังๆ ถ้าเกิดแบบนี้อีก ณ.จะไม่สนใจ ไม่กลัว ไม่เหนื่อยกับมัน บอกกับตัวเองว่า เดี๋ยวก็ตื่นเอง แค่นั้นแหละ แล้วณ.ก็หลับในฝันต่อ แล้วก็ตื่นมาได้เหมือนปกติ...อิอิ...คิดๆแล้วสนุกดีค่ะ (b-lablin) <O</O

 

...นึกขึ้นมาได้ว่ามีเรื่องจะเล่าให้ฟังอีก เรื่องสมัยเด็กอีกนั่นแหละ...อิอิ...ตอนโตหายาก...ตอนนั้นครอบครัวมี 4 คนค่ะ มีพ่อ แม่ น้อง แล้วก็ ณ. เราจะนอนรวมกันให้ห้องๆนึ่ง ที่นอนจะปูบนพื้นเลยค่ะ กว้างมากนอนได้สบาย โดยจะนอนสลับหว่างกันค่ะ คือซ้ายสุดเป็นพ่อ ต่อมาเป็นน้อง ต่อมาเป็นแม่ แล้วณ.จะนอนติดฝนังห้อง กิจวัตรประจำวันของพวกเราคือ ตอนเช้าพอตื่นขึ้นมาจะยังไม่ลุกไปอาบน้ำแปรงฝัน เพราะพวกเราจะตื่นเช้ามากค่ะ เลยจะนอนเล่นคุยกันก่อน แต่มีอยู่เช้าวันหนึ่ง ณ.รู้สึกตัวว่าลืมตาตื่นขึ้นมา เห็นพ่อแม่และน้องกำลังคุยกัน เล่นกันสนุกสนาน ก็เป็นเรื่องปกติที่จะต้องเข้าไปร่วมด้วย แต่วันนั้นมันไม่เป็นดั่งใจค่ะ ตัวไม่ขยับ แขนขาแข็งไปหมด แต่สามารถมองเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นขณะนั้นได้ พยายามจะร้องตะโกนแต่ก็ไม่มีเสียงออกมา ไม่ว่าจะทำอย่างไร ตอนนั้นยังเด็กมากเลยกลัวมาก ในความรู้สึกคือดิ้นรนทุรนทุรายมาก อาการคล้ายๆกับที่เขาเรียกกันว่าผีอำมั้งค่ะ แต่ ณ. ตอนนั้นกลัวอย่างเดียว ร้องไห้ด้วย เป็นอยู่พักหนึ่ง แล้วอยู่ๆ ณ.ก็ลุกขึ้นมานั่งได้ พอลุกขึ้นนั่งได้ก็ร้องไห้เสียงดัง แม่ตกใจ รีบถามว่าเป็นอะไร เห็นนอนอยู่ดีๆแล้วลุกขึ้นมาร้องไห้ ณ.ก็ไม่รู้จะตอบยังไง เลยไม่ได้ตอบอะไร...<O</O
...ต่อมาก็เกิดอาการแบบนี้เป็นพักๆ ระยะแรกก็กลัว แต่ตอนนี้ชินแล้วค่ะเลยไม่กลัวแล้ว ทุกวันนี้อาการที่ว่านี้มันเกิดขึ้น...บางทีนอนตื่นขึ้นมากลางดึก พอหลับตาแต่ยังมองเห็นสภาพห้อง เห็นทุกอย่าง หรืออย่างคืนพฤหัสบดีที่เพิ่งผ่านมา..ปกติ ณ.จะนอนเที่ยงคืน ถ้าจำไม่ผิด ประมาณ 5 ทุ่มมั้งง่วงเพลียเลยนอนเร็ว พอปิดไฟ ล้มตัวนอน ห่มผ้าแล้วหลับตา เอ้า! เอาอีกแล้วเห็นอีกแล้ว...ตามองเห็นผ่านเปลือกตาอีกแล้ว ณ.ก็บ่นกับตัวเองว่า ...ง่วงแล้วจะอยากนอนเต็มแก่แล้ว....แล้วก็หลับค่ะ...ครอกฟี้...ไปตอนไหนมะรู้เหมือนกัน..อิอิ(b-smile)

 

ตั้งแต่นั่งสมาธิทุกวันมานะครับผมก็สงสัยว่า ทำไมตั้งแต่นั่งสมาธิมานี่ถึงได้ฝันดีทุกคืนเลย แต่พอมาอ่านกระทู้นี้ก็เข้าใจครับว่า อ๋องี้นี่เอง
อิอิ

 

ขอขอบคุณ คุณ Tamsak ที่แจ้งข่าวสารการสัมมนาวิชาการในหัวข้อ ภัยพิบัติและการเตรียมการ ให้พวกเราชาวห้องวิทย์ฯ ได้รับทราบข่าวความเคลื่อนไหวของกลุ่มพลังจิตพิชิตภัยพิบัติ.. จึงขออนุโมทนากับกลุ่มพลังจิตพิชิตภัยพิบัติด้วยค่ะที่มีความกระตือรือร้นที่จะร่วมกันใช้พลังจิตช่วยเหลือภัยพิบัติทางธรรมชาติซึ่งเกิดจากจิตสำนึกด้านลบของมนุษย์ เลยจะขออนุญาติเล่าเรื่องราวในส่วนที่ตัวเองได้สัมผัสเกี่ยวกับเรื่องนี้มาให้ทราบกันบ้างเล็กน้อยค่ะ..

อาจารย์อนาลัยกล่าวไว้ว่าให้เราเชื่อมั่นในพลังแห่งจักรวาลอันเป็นต้นกำเนิดของจิตวิญญาณและพลังอำนาจของจิตวิญญาณของตัวเราซึ่งเสมอเหมือนพลังอันเป็นต้นกำเนิดแล้วเราก็จะสามารถพ้นภัยภิบัตินี้ไปได้.. เราสามารถเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่างด้วยความเชื่อ..

อาจารย์ปริญญากล่าวว่าเราสามารถช่วยเหลือดาวเคราะห์โลกของเราได้ด้วยการคิดดี คิดบวก แล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็จะสามารถทุเลาลง ผู้ที่เชื่อในสิ่งศักดิ์สิทธิ์เท่านั้นจึงจะสามารถรอดพ้นจากภัยพิบัติทั้งหลายได้

ส่วนชาวพลังจักรวาลที่เรียนตั้งแต่ระดับ 13 ขึ้นไป พวกเค้าเรียนเกี่ยวกับความสามารถของจิตวิญญาณไร้รูป จะสามารถส่งพลังช่วยเหลือและบรรเทาภัยพิบัติได้ แม้แต่พายุที่รุนแรงก็ยังสามารถส่งขึ้นไปนอกอวกาศได้และได้ผลจริง เพราะฉะนั้นบริเวณที่มีผู้เรียนในระดับนี้อาศัยอยู่จะปลอดภัยจากภัยพิบัติอย่างแน่นอน ซึ่งปัจจุบันมีผู้เรียนในระดับนี้กระจายอยู่ในส่วนต่าง ๆ ของโลกกำลังทำหน้าที่คล้ายกับยามเฝ้าโลกอยู่.. ยังงัยยังงั้น.. และส่วนใหญ่แล้วไม่ประสงค์จะออกตัวค่ะ.. ( อันนี้อ่านแล้วโปรดพิจารณา )

ส่วนนักปฏิบัติธรรมสายต่าง ๆ ช่วยเหลือภัยพิบัติได้ด้วยการแผ่เมตตา และพลังส่วนนี้ก็เป็นพลังด้านบวก..

สรุปแล้วพวกเราสามารถช่วยเหลือภัยพิบัติได้ด้วยการคิดดี คิดบวก มอบความรักให้แก่กันและกัน ช่วยเหลือเกื้อกูลกัน และเชื่อมั่นในพลังอำนาจของจิตวิญญาณของตัวเองที่มีอยู่ ยิ่งถ้าปริมาณผู้คิดดีทำดีมีมากเท่าไหร่พลังอำนาจทางจิตวิญญาณที่จะช่วยเหลือภัยพิบัติได้จะยิ่งมีสูงมากขึ้นเท่านั้น..

หมายเหตุ ขอส่งจิตไปร่วมช่วยเหลือภัยพิบัติตามกำลังที่สามารถช่วยได้ค่ะ..
[b-wai] [b-wai] [b-wai]

 

กำลังหาแว่นขยายค่ะคุณ ณ. ช่วยขยายขนาดอีกนิดนึงได้มั้ยคะ.. อาการนี้รู้สึกพี่นักเขียนจะเคยขยายความมาแล้วในกระทู้นี้แต่จำไม่ได้ว่าหน้าไหน ประมาณว่าเป็นสภาวะอย่างหนึ่งในการเข้าภวังค์สมาธิอะไรประมาณนี้น่ะค่ะ.. ลองหาดูนะจ๊ะ.. แฮ่.. แฮ่.. ( เดี๋ยวพรุ่งนี้มาเล่าเรื่องอื่นต่อต้องทำงานแล้วค่ะ.. อิอิ.. )
(good)

 

สวัสดีจ้ะพี่ๆ ไม่ได้เข้ามานานมากๆ บอร์ดเดินเร็วมากๆ เข้ามาล่าสุดยังอยู่ที่หน้า 136 อยู่เลยค่ะ เหอๆๆ
ก็วันนี้อ่ะ นอนกลางวันค่ะ ก็เกิดนึกได้อีกว่า ตัวเองอยู่ในฝัน
...
พอนึกได้ว่าตัวเองอยู่ในฝัน ก็พยายามเปลี่ยนฉาก เสกนู่นเสกนี่ พยายามเหาะ และที่สำคัญที่สุดนะคะ หนูก็จ้องจะสังเกตุเรื่องราวในฝันอยู่แล้วแหละ คราวนี้ได้สมใจเสียที ก็ครั้งที่แล้วอ่ะ สงสัยเรื่องท้องฟ้า ว่ามีดาว มีเมฆหรือเปล่า แล้วก็สงสัยเรื่องตัวเอง แล้วเมื่อคืนนี้ ก็ได้รับคำตอบหมดเลย

พอนึกได้ก็รีบแหงนหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้า...พี่เอ้ยๆๆๆ สุดจะบรรยายเลยค่ะ ^^ ดาวบนท้องฟ้ามากมายถูกจำกัดด้วยความสามารถของตาเรา แต่ในฝัน ความสามารถของตาไร้ซึ่ขีดจำกัด หนูเห็นดาวบนท้องฟ้าเยอะมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แสงมันแทบจะกลบแสงของดวงจันทร์ สวยมากจนบรรยายไม่ถูกเลยอ่ะ เสร็จแล้วก็แบบว่า ไม่เดินค่ะ ลอยเอา เหาะเอา พยายามเปลี่ยนสถานที่โดยการใช้หลัก "แค่คิดก็ถึง" ก็หลับตาจะเปลี่ยนสถานที่ ปรากฏว่า ทุกๆครั้งที่หลับตามันก็จะตื่นอ่ะ รู้สึกว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงกำลังหลับตาอยู่ แต่ก็หลับตาต่อไปเพื่อจะเปลี่ยนสถานที่ ก็เปลี่ยนได้จริงๆ ไปหลายที่มากค่ะ เปลี่ยนบ่อย แต่ไม่ค่อยตรงกับที่คิด ยกเว้น ตอนที่บอกว่า เปลี่ยนมา กทม. อ่ะ มันไปโผล่ที่ตึกสูงๆเลยค่ะ มองเห็นกรุงเทพฯมหานครสวยมากๆๆๆ ถามตัวเองว่า กล้าโดดตึกมั้ย นี่มันฝันนะ โดดลงไปก็ไม่ตายหรอก แต่ตอนส่องลงมาข้างล่างอ่ะ ไม่กล้าจริงๆ สูงไป 555+ แล้วอยากลงจากตึกเร็วๆ ก็เลยไม่เดินลงบันได ไม่กล้าลอยลงมาตรงๆกลัวความสูง ก็เลยใช้วิธี เดินทะลุพื้นลงมาทีละชั้นเอาค่ะ อันนี้ค่อยหายเสียวน้อยลงหน่อย เร็วด้วย

ในความฝันนะคะ เราคิดยังไงมันก็จะเป็นอย่างนั้น ก็อย่างเช่น เราลอยตัว เราไม่เดินนะ เราลอยเอา มันเร็วกว่า ไม่เหนื่อยด้วย แล้วเท้าเรามันโดนน้ำที่พื้น เรารู้สึกว่ามันเปียกน้ำ แต่ถ้าเราคิดว่า ไม่รู้สึก มันก็จะไม่รู้สึกเลยแหละว่าโดนน้ำ มันอยู่ที่เราคิดค่ะ การมีสติในฝันแต่ละครั้งของหนู ไม่เหมือนใครเลยจริงๆ เพราะว่าเราอ่ะ จะสามารถเดินเล่นในฝันได้เลย เรารู้ว่าเราอยู่ในฝัน เราพยายามเปลี่ยนฉากความฝันไปเรื่อยๆ ก็ไปเจอวัดสวยมากๆๆ สีเขียวๆพญานาคทั้งวัดเลย ในฝันอ่ะ ไม่มีใครมองเห็นเรา เพราะเราเป็น กายทิพย์ เรามองเข้าไปในศาลาวัด เห็นพระรูปหนึ่ง พระรูปนั้น ท่านเห็นเราอ่ะ ท่านมองมาที่เรา เราก็เลยยกมือไหว้ท่าน แล้วท่านก็รับไหว้ แล้วเราก็ลอยต่อไปเรื่อย มันสนุกดีอ่ะ ไม่มีใครมองเห็นเราเลยอ่ะ สนุกมากๆ เราแกล้งส่งเสียงให้คนแถวนั้นได้ยิน คนแถวนั้นนึกว่าผี เพราะว่าไม่เห็นตัว เค้าก็พากันกลัวใหญ่เลย ก็เลยไม่ทำอีก แล้วเราก็ลอยไปเจอ คนชุดขาว พอเข้าไปทักกัน ปรากฎว่า เขาก็เป็นกายทิพย์เหมือนกัน
ฝันคราวนี้ได้อะไรเยอะกว่าคราวที่แล้วเยอะมากๆ จนบรรยายไม่ถูก เพราะว่าเราสร้างฉากหลายฉากมากๆ ไม่รู้ว่าแต่ละฉากที่ไปเยือนอ่ะ มันของจริงหรือเปล่า แต่รู้แน่ๆว่า ไอ้กรุงเทพฯมหานครอ่ะ ของจริง 100% เราพยายามลอยกลับมาที่หอพักเราแถว ABAC แต่เราอ่ะ ไม่รู้เส้นทางในกทม.เลย ไปไม่ถูก ลอยไปจนเบื่อแระ มันหลงทาง ขี้เกียจหาแระ เลยเปลี่ยนฉากไปที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง เจอผีเร่ร่อนด้วย ดวงจิตเค้าเป็นสีดำๆ ไม่ได้เป็นสีขาวๆเหมือนดวงจิตของกายทิพย์ แปลกมากๆเลยค่ะ