เชิญเข้าร่วมสนทนาพิเศษเรื่อง มิติ ความฝัน ชาติภพ จิตวิญญาณ โดย @โนวา อนาลัย@ [Writer]

ก่อนออกเดินทางเพื่อค้นหาความรู้..สู่อวกาศอันดูเสมือนลึกลับดำมืด
Mead เชื่อว่า ธรรมชาติของมนุษย์ มักจะชื่นชมพิศวงในความงามและความลี้ลับของท้องฟ้าในความมืด ที่มีแสงระยิบระยับยามในยามค่ำคืน เป็นเช่นนี้เรื่อยมาตั้งแต่เล็กจนโต ล้วนเป็นภาพติดตา ที่บันทึกอยู่ในจิตใต้สำนึกทุกคน

สาเหตุที่เป็นเช่นนี้ เพราะท้องฟ้า ความมืด ความว่าง ล้วนเป็นที่มาของเรา เป็นต้นตระกูลแห่งคลื่นความถี่ คือผู้กำหนดต้นแบบของคลื่นจิต คลื่นสมอง และคลื่นจิตวิญญาณ ที่ถูกห่อหุ้มด้วยร่างกายทำให้เรามีองค์ประกอบบริบูรณ์ในความเป็นมนุษย์ (มีต่อ)

 

พอสิ้นเสียงของชายชราผู้อารีผู้นั้นแล้ว เด็กน้อยทั้ง 4 ต่างก็หันมามองหน้ากัน ดวงตาพวกเขาบ่งบอกถึงตื่นเต้น และอัศจรรย์ใจเป็นที่สุด สิ่งทีพวกเขาสัมผัสได้ระหว่างกันและกันในขณะนี้คือความรู้สึกเชื่อมโยงเป็นหนึ่งเดียว พวกเขารู้ได้ถึงพลังแห่งความตื่นเต้น ท้าทาย และกำลังใจที่มอบให้กันและกัน ไหลไปมาดุจดังพลังงานที่ถ่ายเทหากันอย่างไม่มีวันสิ้นสุด....แล้วพวกเขาก็เกิดความมั่นใจไปเต็มเปี่ยม เพราะการสื่อสารด้วย ภาษาใจนี่เองทำให้พวกเด็กน้อยทั้ง 4 รู้ดีว่า เค้าจะไม่มีวันเดียวดายไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม .แล้วเด็กน้อยทั้ง 4 ก็ ก็หันหน้ากลับไปหา มิติ 4 ด้านตามที่แต่ละเขาสนใจ การเรียนรู้ของเด็กน้อยทั้ง 4 คนก็เริ่มต้นขึ้น ณ. บัดนี้ ......

 

เมื่อ Mead ได้นำยานอวกาศลำนั้นพุ่งทะลุมิติ ด้วยเส้นแสงเส้นหนึ่งที่มองเห็นอยู่ตรงหน้า ที่มาจากช่องอุโมงค์ที่เป็นรอยแตกของปลายแขนข้างหนึ่ง ของกาแลคซี่ทางช้างเผือก

เขานำยานพุ่งไปจนถึงจุดศูนย์กลางของการก่อกำเนิดเอพภพที่เป็นรูปทรงคล้ายวงรี..มีระนาบ มิติ ที่เกี่ยวพันทับซ้อนกันอยู่อย่างล้ำลึก และพุ่งต่อไปอีกจนถึงสุดขอบสิ้นสุดของเอกภพ ประสบการณ์และความรู้ใหม่ๆก็พุ่งเข้าหาเขาอย่างรวดเร็ว และพบว่าถัดออกไปนอกเอพภพนั้นมีแต่ความว่างเปล่า ไร้ซึ่งเทห์วัตถุใดๆ เต็มไปด้วยสนามพลังงานอันละเอียดอ่อน และโล่งกว้าง แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าข้างนอกระบบเอกภพนั้นน่าจะมีเอกภพเช่นนี้ หรือรูปแบบอื่นๆอีกมากมายเกินที่เขาจะจินตนาการได้..เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงหันหลังนำยานอวกาศกลับมาพร้อมคำตอบจำนวนมากมาย..ที่อัดแน่นอยู่ในหัว รวมทั้งตระหนักด้วยว่า มนุษย์นั้นมีความผูกพันกับห้วงอวกาศเป็นอย่างมาก..เพราะนั้นคือเบ้าหล่อหลอมสำคัญที่ทำให้มนุษย์และสรรพสัตว์เกิดขึ้นมามากมายบนโลกนี้จำนวนนับไม่ถ้วน..
--------------------------------------------------------------------------------------------------------


ร่างกายเราได้รับโครงสร้างโดยปฎิกริยาของสนามแม่เหล็กบรรจบกับลมสุริยะบนท้องฟ้า ทำให้สัดส่วนร่างกายเราได้ 1:7 ความกว้างต่อความสูง หรือขนาดฝ่าเท้า 1คูณ 7 เท่ากับความสูงของคนเรา

เราได้รับอิทธิพลจากดวงจันทร์ ด้วยแรงดึงดูดต่อระบบหมุนเวียนโลหิต และเหนือขึ้นไปเราได้รับอิทธิพลของดาวนพเคราะห์ทั้งหมดในระบบสุริยะจักวาลโดยเป็นปัจจัยกำหนดสภาวะรูปแบบของจิตใจ และวงโคจรของดวงดวงต่างๆ เป็นผู้กำหนดรหัสเซลล์ประจำตัว DNA ของแต่ละคน ตามวัน เดือน ปีเกิด เพราะ "ดาวต่างๆทำมุมองศา" ทำให้เกิดคุณสมบัติของสนามแม่เหล็กเฉพาะตัวขึ้น

จากนั้นเรายังได้รับอิทธิพลจาดดวงอาทิตย์ในรูปของกระแสแม่เหล็กจากจุดดับบนดวงอาทิตย์ประจำปีเกิด ที่กำหนดคลื่นความถี่ลงในธาตุ ในลักษณะของจุดเด่น พรสวรรค์ต่างๆ ตามลักษณะราศี ที่โหราศาสตร์เรียกกล่าว

พลังที่ละเอียดเหนือสุริยะจักรวาลขึ้นไปเป็นพลัง รังสีคอสมิก ซึ่งละเอียดมากที่สุดเป็นรังสีที่กำหนดระบบจุดพลังในร่างกาย เป็นผู้วางโครงร่างของวงจรประจุแม่เหล็กไฟฟ้า ในอวัยวะภายในร่างกาย เช่น ตับไต กระเพาะ หัวใจ กล้ามเนื้อต่างๆ (สัมพันธ์กับจักระทั้ง 7 ในร่างกาย)

สรรพสิ่งบนท้องฟ้า ต่างล้วนแฝงจุติรวมอยู่ในกาย ฉะนั้น เมื่อเวลาขากลับ คลื่นกระแสจิตวิญญาณควรจะกลับไปในสภาวะบริสุทธิ์อีกครั้งเช่นกัน แหล่งพลังงานบนท้องฟ้าที่กระจายลงมาสู่มนุษย์บนโลก เราเรียกว่าเป็นพลัง "หยิน" หรือสภาวะไร้รูปพลัง หยิน-หยาง ทำงานเป็นคู่เสมอ และสมดุลกัน

เมื่อใดที่ร่างกายจิตใจสมดุลที่สุด จิตวิญญาณที่ละเอียดก็สามารถเหนี่ยวนำพลังงานต่างๆไหลผ่านตัวหรือสื่อสารกันได้ทันที โดยมี"สนามแม่เหล็กโลก" อยู่ตรงกลาง เพื่อชี้ทิศทางของพลังงานต่างๆ จากดวงอาทิตย์ ดวงดาวบนท้องฟ้า จากทุกๆจุดทุกๆดวงสัมพันธ์กัน และยังมี"ดาวหาง"ทำหน้าที่เป็นสื่อนำ"พลังประจุ หยิน-หยาง"มาถ่ายเทให้ตามวงโคจรอีกด้วย...



ร่างกายมนุษย์ทุกอณูได้รับการออกแบบ และผ่านการตรวจสอบมาเป็นอย่างดี
มนุษย์บนโลกนี้มิใช่เหตุบังเอิญ ไม่ว่าจะเป็นหญิง เป็นชายเราต่างเป็นผลิตผลของการแปรรูปพลังงาน แต่หญิงนั้นเป็นผลิตภัณฑ์รุ่นล่าสุด พัฒนาสูงกว่าชาย 1รุ่น

ฟันของมนุษย์ถูกถอดแบบมาจากวงแหวนสนามแม่เหล็กโลก (Van allen Belt) ที่มีประจุขั้วบวก-ลบ วิ่งสัมพันธ์เชื่อมโยงกัน เป็นต้นแบบฟันในปากของมนุษย์ ซึ่งมีฟัน 32 ซี่ บน 16 ล่าง16 ดั่งเครื่องยนต์ 32 วาวล์ การถอนฟันซี่ใดซี่หนึ่งออกเป็นการทำลายระบบกระแสแม่เหล็กทั้งระบบ ทำให้เครื่องยนต์ทำงานไม่เต็มสูบ

โครงกระดูกเราถูกกำหนดโดยสภาวะสนามแม่เหล็กโลก (magnetosphere) กับแรงลมสุริยะ (Solar wind) ประกอบกับแรงเหวี่ยงหมุนออกจากศูนย์กลางแก่นโลกที่หมุนรอบตัวเอง ก่อรวมตัวกับมวลสารโลหะธาตุลึกใต้ศูนย์กลางแก่นของโลก

ดวงตาของเรา ถอดแบบมาสภาวะของแสงดวงอาทิตย์ ทุกครั้งที่เราหลับตาภาพปรากฎในหนังตาใน ก็คือ ระบบสภาวะของดวงอาทิตย์ต้นแบบ

ระบบมดลูกมารดาถอดแบบมาจากสนามแม่เหล็กโลกเช่นกัน มนุษย์อยู่ในครรภ์มารดา 280 วันจนคลอด จากสิ่งมีชีวิตเซลล์เดียวคือ ตัวอสุจิ มนุษย์ได้ย่อระยะเวลาลงเท่ากับเวลาวิวัฒนาการในอดีต 1 วันในครรภ์=10 ล้านปีบนโลก เป็นผลจากธรรมชาติที่ย่อส่วน และบรรจุข้อมูลพื้นฐานของการแปรรูปทุกขั้นตอน (โอกาสของมนุษย์ที่จะกลับคืนสู่สวรรค์ชั้นสูงสุดนับว่ายากมาก หนึ่งในร้อยล้าน ยากพอๆกับอสุจินับล้านที่จะผ่านเข้าสู่มดลูกเพื่อปฎิสนธิเพียงหนึ่งเดียว)

"ธรรมชาติ" ได้ให้อุปกรณ์สำคัญที่สุดกับมนุษย์ก็คือ "สมอง" ด้วยระบบสมองนี้เราสามารถพัฒนาสติปัญญาขณะอยู่บนโลก ให้เข้าใจต้นกำเนิดที่แท้ของเรา ที่สิ่งมีชีวิตอื่นๆไม่สามารถทำหรือศึกษาได้
มนุษย์เท่านั้นที่มีมันสมองสูงสุดที่ค้นหาคำตอบ และเข้าใจที่มาที่ไปของตนเอง ซึ่งเป็นภาระกิจสูงสุดเพื่อหาคำตอบให้กับชีวิต เพื่อจะได้เข้าใจรู้แจ้งในเจตนารมณ์ของการได้เกิดเป็นมนุษย์

ระบบสุริยะและเอกภพ ที่แท้ต้องคำนึงทั้งระบบครบวงจร ดวาทุกดวงสำคัญมีความเท่ากันหมด...
อยู่ในกฎของความเป็นหนึ่งเดียวกัน และขาดเสียไม่ได้คือความรักที่เกิ้อกูลกัยและกัน ไม่พลักไสกัน แม้กระทั้ง "ดาวหาง" ทำหน้าที่เป็นสื่อนำ"พลังประจุ หยิน-หยาง"มาถ่ายเทให้ตามวงโคจรอีกด้วย...<!-- / message --><!-- attachments -->
เป็นทั้งผู้รับพลังขาเข้า และแปรรูปเป็นพลังขาออก แผ่รังสี (Radiation) 7ระดับ (Fision) กลับกระจายไปหล่อเลี้ยงระบบสุริยะอีกครั้ง ระบบต่างๆในเอกภพล้วนโคจร เพื่อรวมพลังสะสมแปรรูปสู่ดาวเคราะห์ต่างๆ ส่งเสริมกัน เพื่อการดำรงอยู่โดยขาดตัวใดตัวหนึ่งไม่ได้
---------------------------------------------------------------------------------------------------------

การไปท่องอวกาศเพียงเสี้ยววินาทีจากจุดนี้ กลับได้ข้อมูลจนล้นปรี่
Mead กลับมาด้วยความทึ่ง..กับประสบการณ์ที่ได้พบมา...โดยวาดรูปเก็บเอาไว้ในสมุด Note ทันที**

(good)
<!-- / message --><!-- attachments -->

 

อุ๊ย ว๊าววววววววววว หัวหน้า ข้อมูลเพียบบบบบบบบ เยี่ยม ๆ สุดยอด (good) ถ้าให้ไปทะเลทรายจะเป็นไงเนี่ย

 

ยู๊ววววววววววววววว ฮู๊ววววววววววววววววววว !!!!!!



พอดีคุณเซลล์เชิญเข้ามาต่อเรื่องค่ะ
ไม่รู้จะต่อไง เพราะยังไม่ได้อ่าน 5555555+
เรยขอเวลาก่อนน่ะค่ะ ค่อย ๆ จูนคลื่นไปค่ะ
จะได้ไปในแนวเด๋วกันได้ ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาา ๆๆๆ
รับ ว่าซานุก ซานุก ๆๆ อิอิ



^_____________________________^

 

เห็นรูปข้างบนแล้วจั๊กกะจี้มากๆ 555
เข้ามาเป็นบรรณรักษ์ห้องสมุดดีมะ คนเขียนเลือกบทได้ครับน้องเจนนี่
หรือจะเป็นกระต่าย เพื่อนของคุณ Sorel ...จะสร้างตัวละครใหม่ก็ได้นะ
มาแต่งนิยายด้วยกันครับ
(good)

 

จิตนาการ ใต้มหาสมุทรไว้แบบนี้

 

ป่าทึบ กับ ลำธาร

 

เรื่องการจดจ่อ กับการนำมันมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง

อันนี้ขอเล่าเกี่ยวกับประสบการณ์ตัวเองเกี่ยวกับเรื่องนี้ อย่างที่รู้จินตวดีมีอาชีพเป็นไกด์ รายได้ของไกด์อย่างที่รู้ส่วนหนึ่งย่อมเกี่ยวข้องกับค่าคอมมิชชั่น หรือค่านำพาแขกเที่ยวอยู่ด้วย หลังจากอ่านหนังสือชุดนี้ จินตวดีก็พยายามจดจ่อแต่หนทางที่ทำให้เกิดกำไรกับชีวิต เช่นในสถานที่ท่องเที่ยวแห่งหนึ่งมีการนั่งช้าง ถ้าเราเชียร์ได้เราก็ย่อมต้องได้ค่าคอมมิชชั่นนั้น ดังนั้นเวลาดิฉันพาแขกไปจิตก็จะจดจ่อคิดแต่ว่า "ต้องเชียร์ให้ได้ แขกต้องนั่ง" แต่ส่วนใหญ่แขกไม่ได้เป็นไปตามต้องการบางครั้งก็ทำให้หงุดหงิด ท้อแท้ หมดหวัง บางครั้งพาลโกรธตัวเองไปเลยก็มี จนกระทั่งวันหนึ่งไม่นานนี้ จินตวดีไปสถานที่แห่งเดิม และเริ่มจินตนาการจดจ่อแบบเดิมอีก เวลาผ่านไปไม่มีการตอบรับจากนักท่องเที่ยวเหมือนเดิม แต่สักพักจิตเราก็แวบคิดขึ้นมาว่า "เธอได้ทำเต็มที่แล้วหรือยัง" จินตวดีเลยเริ่มคิดใหม่ว่า "จะขอตั้งใจอย่างเต็มที่ ถ้าทำเต็มที่จริง ๆ แล้วถึงไม่ได้ ก็ไม่เสียใจ เพราะทำเต็มที่แล้ว" ว่าแล้วก็เริ่มต้นค้นหาแขกใหม่ พร้อมเชียร์ใหม่อย่างตั้งใจและไม่ท้อใจเหมือนเดิม ปรากฏว่า 20 นาทีสุดท้ายที่เหลืออยู่ (การนั่งช้างใช้เวลา 20 นาทีพอดี) มีแขกตัดสินใจซื้อตั๋วไปจริง ๆ หลังจากครั้งนั้นพอได้ไปสถานที่นั้นอีก เจอเหตุการณ์แบบเดิมอีก (คือไม่มีแขกสนใจ) แต่พอตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่า "จะขอทำอย่างเต็มที่และจะไม่เสียใจ โกรธเคือง เพราะได้ทำเต็มที่แล้ว) ปรากฏว่า ณ นาทีสุดท้ายนั้น ก็จะมีแขกมาซื้อตั๋วทุกครั้งไป อย่างเช่นวันนี้ จินตวดีตั้งใจมาแต่แรกที่เหยียบสถานที่นี้เลย (มีแขก 10 คน) ดิฉันบอกกับเพื่อนว่า ดิฉันต้องเชียร์แขกได้เกือบทั้งหมด พร้อมทั้งตั้งใจอย่างเต็มที่ในการเชียร์และอธิบายถึงข้อดีและความสวยงามที่เขาจะได้เห็น และพร้อมกับคิดว่าจะขอทำอย่างเต็มที่ และจะไม่เสียใจ ปรากฏว่ามีแขกซื้อตั๋ว หลังจากนั้น ก็ตามมาอีกเรื่อย ๆ อีก 6 คน

วันนี้จินตวดีก็เลยได้คิดว่าแค่ความคิดจินตนาการถึงเส้นความเป็นไปได้ที่เราต้องการอย่างเดียวมันไม่พอ แต่มันต้องประกอบด้วยการกระทำทุกอย่างที่พร้อมจะสนับสนุนให้เส้นทางแห่งความเป็นไปได้นั้นเข้ามาสู่โลกแห่งความเป็นจริงด้วย ความเร็วที่จะทำให้สิ่งนั้นปรากฏจึงขึ้นอยู่กับเจตนาและความมุ่งมั่นนั้นมีอยู่มากน้อยเพียงใด (ความเข้มของพลังงานที่จะก่อให้เกิดการสั่นสะเทือน) เปรียบได้กับสมัยก่อนเรามีความอยากให้แขกมาซื้อตั๋วเยอะ ๆ แต่เรากลับปล่อยแขก ไม่เชียร์แขก คือทำไปงั้น ๆ ไม่เต็มที่ แขกเขาก็เลยงั้น ๆ กับเราเช่นกัน แต่พอเราเปลี่ยนใหม่โดยการจดจ่อจินตนาการ และ ทำสิ่งนั้นอย่างเต็มที่โดยไม่สนใจในผลลัพธ์ แต่เรากลับได้มันมาอย่างง่ายดาย (เน้นเต็มที่โดยไม่หวังผลลัพธ์) พอมาวันนี้จินตวดีมีความรู้สึกสุขใจอีกแบบเหมือนมันค้นพบกุญแจไขประตูอีกบาน พร้อมทั้งคิดว่า แค่เราได้เรียนรู้จากหนังสือ แล้วเข้าใจเฉย ๆ มันยังไม่พอสำหรับจิตวิญญาณ จิตวิญญาณต้องการเรียนรู้จากหนังสือ เมื่อเข้าใจแล้ว ก็ต้องมีการนำวิถีทางนั้นมาใช้ให้เห็นอย่างเป็นรูปธรรมด้วย จึงทำให้ความเข้าใจนั้นลึกซึ้งถึงจิตวิญญาณ หรือได้ชื่อว่าได้เปลี่ยนความเชื่อให้เป็นความรู้แล้วโดยสมบูรณ์ ถูกต้องไหมคะคุณนักเขียน จินตวดีมีความคิดอยากเล่นเปียนโนเก่ง ๆ อยากสีไวโอลินเก่ง แต่ทุกวันนี้ ดิฉันยังไม่ได้ไปสมัครเรียนเปียนโน ยังไม่ได้ไปเลือกซื้อไวโอลิน เส้นทางความเป็นไปได้ที่ต้องการแต่ไร้การกระทำอันจะช่วยสนับสนุน ย่อมไม่มีทางที่จะถูกดูดมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงได้ เหมือนอย่างเพื่อน ๆ ในวันนี้ ที่ทุกคนต่างก็จดจ่อกับการแต่งนวนิยายพร้อมทั้งพยายามคิดพล็อตเรื่องต่าง ๆ อย่างน้อยสิ่งหนึ่งที่เราเห็นก็คือ พวกคุณทุกคนต่างก็ดึงดูดความสามารถของนักเขียนนวนิยาย ซึ่งมีอยู่ในเส้นทางความเป็นไปได้อันหลากหลายมาสู่ปัจจุบันในขณะนี้ ก็ดูเรื่องที่เขียนออกมาสิน่าได้รางวัลซีไรท์กับทุกคนเลย

 

ทะเลทราย...แสนเวิ้งว้าง

 

อวกาศ... ปริศนา ในห้วงจินตนาการ...แล้วแต่คุณ mead
.................................................................................................

 

ขอบคุณครับคุณเอ ที่นำเอาประสบการณ์นี้มาให้เรียนรู้กันครับ
จริงๆ พวกเราก็ไม่เคยแต่งนวนิยายกันมาก่อนเลย เคยแต่อ่านซะมากว่าครับ
ช่วงนี้เกิดนึกที่จะทดลองที่จะแต่งกันขึ้นมาดู..เลยเกิดสนุกในเรื่องราวกันครับ ยิ่งได้แลกเปลื่ยนจากการร่วมสร้างจินตนาการด้วยกันยิ่งเพลิน เพราะการที่คิดต่อจากเพื่อนๆ เหมือนกับการที่เพื่อนตั้งโจทย์ แล้วให้เราเข้าไปค้นหาจากห้องสมุดมาตอบ เหมือนกันครับ เป็นการเรียนรู้ไปด้วยกัน คุณเซลล์ก็บอกมาแบบนั้นครับ 0_o
(good)

 

เก็บรูปมาฝาก เจอมาสารพัดเลยครับ..(good)

 

สวัสดีค่ะ เพื่อนๆ
แหมแต่งนิยายกันทะลุจักรวาลเลย จนมิกล้าแต่งต่อเลย
วันนี้ดิฉันไปฝึกกระแสจิตมาค่ะ อย่างมิได้ตั้งใจ นับว่าเป็นเรื่องบังเอิญเหนือยังเอิญจริงๆ
เมื่อ 10 ปีก่อนดิฉันได้อ่านหนังสือเล่มหนึ่ง คล้ายๆเรื่องธรรมชาติแห่งชาติภพ ตอนนั้นที่อ่านยังขัดแย้งกับความเชื่อเดิม ในหนังสือบอกว่า ไม่มีบุญ ไม่มีบาป ทุกอย่างกลับคืนสู้การเป็นจุดเริ่มต้น ตอนนั้นก็อาจไม่มีโอกาสได้พิจารณามากพอ

แล้วจากนั้นบังเอิญได้หนังสือหลายเล่มมา สุดท้ายคือหนังสือของพี่นักเขียน
มาวันนี้...บังเอิญเพื่อนนัดมานานแล้วเลยได้ไปฟังพระอาจารย์ธัมมะทีโป และมีการลองส่งกระแสจิตในผู้อบรม นอกจากนั้นยังได้ลองส่งให้เพื่อนๆห้องเรียนเรา ไม่ทราบว่าพอได้รับบ้างไหมคะ

สิ่งที่พระอาจารย์พูดวันนี้ คล้ายกับที่พี่นักเขียนพูด ทุกสิ่งคือกระแส และกลับสู่จิตวิญญาณดั้งเดิม ไม่น่าเชื่อว่า คำตอบจะได้รับแทรกอยู่ในชีวิตประจำวันของเราทุกขณะ ขอเพียงมองหา...คำตอบจะปรากฏ...

 

ขออนุญาติแนะนำกระทู้หน่อยนะครับ...
เพราะเท่าที่ผมได้อ่าน และได้แปลมาแล้วนั้น
มันแทบจะเรียกได้ว่า เป็นความรู้อันเดียวกับที่ท่านอาจารย์อนาลัยกล่าวไว้เลยนะเนี่ย..
แม้ว่าจะมาจากต่างแหล่งข้อมูลกันก็ตามที...
อยากให้ท่านที่สนใจและยังไม่ได้อ่าน ลองอ่านดูนะครับ.........

http://palungjit.org/showthread.php?t=133683

......................................................................................................................

แปลภาคภาษาไทยต่อครับ....ตอนที่ 11<O</O
…………………………………………………………………………………………………………<O</O
<O</O

My spiritual master teacher picture is on the left hand side! <O</O
รูปท่านอาจารย์ของผมอยู่ทางซ้ายมือนี้


<O</O
It is not Mahaavatar babaji or Guru Nanak, or anyone else, But LORD RAMA, THE SCHOOL OF ENLIGHTENMENT
<O</O
ท่านไม่ใช่มหาอวตาล บาบาจิ หรือกูรูนาราค หรือใครอื่น แต่เป็น "พระราม แห่งโรงเรียนแห่งการรู้แจ้ง"<O</O

I am quite sure many Thais would feel familiar with Lord Rama in many previous past life but I have no ideas who know about this school in <ST1<?xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com</st1:country-region>Thailand.</ST1<O</O

ผมค่อนข้างเชื่อว่าคนไทยหลายคนคงจะรู้สึกคุ้นเคยกับพระรามอยู่บ้าง เพราะมีความเกี่ยวข้องกันมาก่อนตั้งแต่อดีตชาติหลายๆภพชาติ แต่ผมไม่ค่อยแน่ใจว่าจะมีใครในประเทศไทยรู้จักโรงเรียนแห่งนี้หรือเปล่า<O</O
…………………………………………………………………………………………………………………….......................................................

The Ancient Secret Wisdom of Power, Manifestation and Fulfillment -Part 3/1​

ความลับของภูมิปัญญาโบราณแห่งพลังอำนาจ, การดลบันดาน และความสมปราถนา – <O</O
ภาค 3/1

<O</O​

<O</O· Let's continue...(TIPS: While reading, please be present at the moment and feel/conscious of yourself and then read slowly so that my word and explanation might spark some fire in your brain and cause you to understand deep and hidden insight meaning more
<O</O
· มาต่อกันดีกว่านะครับ...(เคล็ดลับ: ในขณะที่อ่านอยู่นี้ กรุณากำหนดสติรู้ในปัจจุบันขณะตามไปด้วยและตั้งใจอ่านอย่างช้าๆ ข้อความและคำอธิบายของผมก็จะไปจุดประกายในสมองของคุณ แล้วมันจะทำให้คุณเข้าใจความหมายของสิ่งที่อยู่ลึกๆและความหมายที่ซ่อนเร้นอยู่ได้มากขึ้น)
<O</O
§ The third secret is everything is ALREADY exist in you! And what is you? You are 'Infinite Consciousness'. So Everything is ALREADY exist in your infinite consciousness. And what is everything? It is all possibilities and probabilities experience (wealth, wisdom, health, power, genius, creativity, enlightenment, etc....) that you ever desire to be/do/have in the past billion years ago since you left the VOID/FATHER&MOTHER principle/The SOURCE and since before time even began until this present life time and future life time to come. It is ALREADY existed within you as YOU as INFINITE CONSCIOUSNESS here! and now!
<O</O
§ ความลับอย่างที่สาม คือ...ทุกสิ่งทุกอย่างมีพร้อมอยู่แล้วในคุณ จำได้ไหมว่าคุณคือใคร คุณคือ “จิตสำนึกอันเป็นอนันต์” ยังไงหละ นั่นแหละผมถึงบอกว่าทุกสิ่งทุกอย่างมีพร้อมอยู่แล้วในความเป็น“จิตสำนึกอันเป็นอนันต์” ของคุณ และ”ทุกสิ่งทุกอย่าง” ที่ว่านี้หมายถึงอะไรบ้างหละ ก็เช่น ความเป็นไปได้ทั้งมวล และประสบการณ์ที่เป็นไปได้ทั้งมวล (เช่น ความมั่งคั่ง ภูมิปัญญา สุขภาพ อำนาจ อัจฉริยภาพ การสร้างสรรค์ การรู้แจ้ง เป็นต้น)ซึ่งคุณเคยอยากได้อยากมีอยากเป็นในอดีตไม่รู้ตั้งแต่กี่พันล้านชาติมาแล้ว ตั้งแต่ตอนที่คุณเริ่มจากความเป็นสุญญตาหรือจากผู้ให้กำเนิดคุณครั้งแรกหรือจากแหล่งต้นกำเนิดของคุณหรือตั้งแต่ก่อนการเริ่มต้นของกาลเวลามา จนกระทั่งถึงทุกวันนี้และในอนาคตชาติต่อๆไปมันมีพร้อมอยู่แล้วในคุณที่นี่และเดี๋ยวนี้ เพราะคุณคือจิตสำนึกอันเป็นอนันต์
<O</O
§ So every object or experience or goal that you ever dream/desire/wish/hope to be/do/have in the past lifetime and this life time and future life time has ALREADY been PROGRAMMED! and EXISTED as INFINITE possibilities and probabilities in your INFINITE CONSCIOUSNESS right here! and right now!. The quantum physics call it as a PARRALLEL UNIVERSE. It is infinite possibilities and probabilities.
<O</O
§ ดังนั้นไม่ว่าสิ่งใดก็ตามหรือประสบการณ์ใดก็ตามหรือเป้าหมายใดก็ตามที่คุณเคยฝัน เคยปรารถนา เคยอยากได้ เคยหวังจะเป็น เคยหวังจะทำ และเคยหวังจะมีเอาไว้ตั้งแต่อดีตชาติ จนถึงปัจจุบันชาติ และต่อๆไปในอนาคตชาติ มันได้ถูกโปรแกรมเอาไว้หมดเรียบร้อยแล้ว และมันก็มีอยู่เป็นอยู่ในรูปแบบของความเป็นไปได้ทั้งมวลและความน่าจะเป็นทั้งมวลในจิตสำนึกอันเป็นอนันต์ของคุณที่นี่และเดี๋ยวนี้! ซึ่งในทางควันตัมฟิสิกซ์เรียกว่า”จักรวาลคู่ขนาน” มันเป็นความเป็นไปได้ทั้งมวลและความน่าจะเป็นทั้งมวล
<O</O
§ You as being INFINITE CONSCIOUSNESS/SPIRIT always exist no matter with physical body or not. No matter how many cloths (physical body) you are wearing in previous life or this present life or future life. Actually, there is no TIME but NOW, no space but HERE!
<O</O
§ คุณในฐานะจิตสำนึกอันเป็นอนันต์หรือจิตวิญญาณอันเป็นอนันต์จะยังดำรงค์อยู่เสมอไม่ว่าคุณจะมีร่างกายเนื้อนี้หรือไม่ก็ตามไม่ว่าคุณจะเคยสวมใส่เสื้อผ้า (กายเนื้อ) มาแล้วมากน้อยแค่ไหนในอดีตชาติ ในปัจจุบันชาติ หรือในอนาคตชาติก็ตาม แต่ความจริงแล้วมันไม่มี”กาลเวลา” มีแต่”ที่นี่ “และ”เดี๋ยวนี้”เท่านั้นเอง
<O</O
§ Since you are actually an infinite consciousness experiencing the "finiteness" of Time/Space on EARTH, all the possible scenarios or "versions" of how your life "could" actually be all already exist! Each of them is a hologram, which you can think of as a "probable reality" or a "possible reality".
<O</O
§ ตั้งแต่คุณซึ่งเป็นจิตสำนึกอันเป็นอนันต์ได้มามีประสบการณ์ที่มีกรอบของช่องว่างและกาลเวลาบนโลกใบนี้นั้นโครงการที่เป็นไปได้ทั้งหมดหรือเรื่องราวที่เป็นไปได้ทั้งหมดที่อาจจะเกิดขึ้นได้ในชีวิตของคุณได้ถูกกำหนดไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ซึ่งแต่ละโครงการหรือเรื่องราวเป็นเหมือนภาพเสมือนจริงซึ่งถ้าจะให้เข้าใจง่ายๆคุณก็อาจจะเรียกมันว่ามันคือความเป็นจริงที่เป็นไปได้หรือความเป็นจริงที่น่าจะเป็นก็ได้
<O</O
§ They all co-exist right Here right Now! Therefore, you don't really need to "create" the way you would like your life to be, because it already exists! All you need to do is select/choose it from all the infinite available options through your mind.
<O</O
§ โครงการหรือเรื่องราวที่เป็นไปได้ทั้งหมดนี้มันมีอยู่เป็นอยู่พร้อมๆกันหมดแล้วที่นี่และเดี๋ยวนี้ ดั้งนั้นคุณไม่จำเป็นต้องไปสร้างเส้นทางอะไรอย่างที่คุณอยากจะให้มันเป็นขึ้นมาใหม่เลย เพราะมันมีพร้อมอยู่หมดเรียบร้อยแล้ว สิ่งที่คุณต้องทำเพียงอย่างเดียวก็คือ “เลือก”มันจากทางเลือกที่มีอยู่อย่างเป็นอนันต์นั่นแหละมาด้วยใจของคุณ
<O</O
§ It's like going to a delicatessen, where you see each of the dishes behind glass. All the available dishes already exist, and you merely have to select/choose the option you want.
<O</O
§ มันก็เหมือนกับการเข้าไปในร้านข้าวแกงหนะแหละ (ใช้คำนี้คนไทยน่าจะเข้าใจง่ายกว่านะ) ซึ่งมันมีกับข้าวต่างๆเตรียมพร้อมไว้หมดอยู่แล้วในตู้กระจก สิ่งที่คุณต้องทำก็แค่เลือกเอาเท่านั้นเอง
<O</O
§ It's like a radio not needing to "create" the program it wishes to listen to, since the radio stations have already created all those programs. All the radio needs to do is select the already-existing program it wishes to receive.
<O</O
§ และมันก็คล้ายๆกับวิทยุ ที่คุณไม่ต้องไปสร้างรายการที่คุณอยากฟังขึ้นมาใหม่เลย เพราะมันมีรายการต่างๆถูกสร้างไว้พร้อมหมดแล้วตามสถานีต่างๆ สิ่งที่คุณต้องทำก็แค่เลือกเปิดฟังรายการที่คุณอยากฟังเท่านั้น
<O</O
§ It’s like a movie TV screen not needing to "create" the program, because every drama and play has already been created/programmed and already played, what you need to do is to select/choose the channel which one you want to watch.
<O</O
§ และมันก็คล้ายๆกับทีวี ที่คุณไม่ต้องไปสร้างรายการที่คุณอยากชมขึ้นมาใหม่เลย เพราะมันมีรายการละครและรายการแสดงต่างๆถูกสร้างไว้พร้อมหมดแล้วตามสถานีต่างๆ และมันก็กำลังเล่นของมันอยู่แล้ว สิ่งที่คุณต้องทำก็แค่เลือกเปิดดูช่องที่คุณอยากจะดูเท่านั้น
<O</O
§ And from all these already-existing options, you select the version-of-reality you prefer by Your MIND. By thinking/feeling/imagining/speaking/acting of the version you prefer, to high-light and bring-forth that version.
<O</O
§ และจากทางเลือกที่มีพร้อมอยู่แล้วเหล่านี้ คุณแค่เลือกเรื่องราวของความเป็นจริงที่คุณต้องการด้วยใจของคุณเท่านั้น โดยการคิด การรู้สึก การจินตนาการ การพูด และการทำ ตามแบบฉบับของเรื่องราวที่คุณต้องการเพื่อที่จะเน้นหนักและนำพาเรื่องราวนั้นๆมาสู่ชีวิตคุณ
<O</O
§ "Focusing/thinking/feeling/imagining/speaking/acting " is another way of saying that you have decided which version you prefer to experience, and then you must MATCH that desire as it is ALREADY is so, and then act accordingly then your whole world as a maya/illusion will change and match what your desire which is in your mind. As within your mind so it is projected without as a movie screen for your physical eyes to see and experience
<O</O
§ “การจดจ่อ การคิด การรู้สึก การจินตนาการ การพูดและการกระทำ” คือวิธีการวิธีการหนึ่งที่จะบอกว่าคุณได้เลือกเรื่องราวที่คุณอยากจะมีประสบการณ์เรื่องนั้นแล้ว จากนั้นคุณต้องทำให้กลมกลืนสอดคล้องกับวิถีทางที่ความปรารถนานั้นเป็นด้วย ด้วยการกระทำไปตามแนวทางนั้นๆ จากนั้นโลกที่เป็นมายาของคุณก็จะเปลี่ยนไปและสอดคล้องกับความปรารถนาในใจคุณ เมื่อความปรารถนานั้นมันมีอยู่ในใจคุณแล้ว มันจึงฉายออกมาให้คุณได้เห็นด้วยตาเนื้อและได้มีประสบการณ์ได้จริงๆด้วยกายเนื้อของคุณ...

(ยังมีต่ออีกนะครับ ตอนนี้ยังไม่จบครับ)
<!-- / message --><!-- sig -->

 

ช่วงนี้กำลังเห่ออ่านนิยาย axzon47 ชะแว้บแอบมาดู นิดนิง ท่าทางหนุกเชียว ชอบที่พี่มีดแต่ง ไปอวกาศด้วย เดี่ยว สภาแห่งกาแล็กเซีย เปิดแล้วจะหนาวน่ะพี่มีด สหพันธ์โซลาลิส กำลังรอ 4 สหายชาวโลกอยู่น่ะ ภาระกิจแห่งยุคต้องพึ่งชางห้องวิทย์เสียแล้ว

(มาเม้นให้หนุกๆอย่าคิดมากน่ะ)

 

ขอโทษด้วย วันนี้ออกไปข้างนอกแต่เช้าเลย พึ่งกลับมาตอน 3 ทุ่มนี่แหล่ะ
เรื่องความฝันยังเฉลยไม่เสร็จนะครับ เดี๋ยวมาอธิบายเพิ่ม เดี๋ยวขอมาต่อนิยายก่อนเดี๋ยวจะไปต่อกันไม่ได้
<hr>
Zizz หลุดเข้าไปในทะเลทรายที่เวิ้งว้างกว้างใหญ่พร้อมกับอูฐอีกหนึ่งตัวไว้เป็นพาหนะในการเดินทาง ทะเลทรายที่เห็นนั้นเป็นทะเลทรายที่สุดแสนจะเวิ้งว้างไร้ขอบเขต

Zizz เต็มไปด้วยความหวังและกำลังใจ รู้สึกว่ามันต้องมีหนทางที่จะหลุดออกไปจากทะเลทรายแห่งนี้แน่

Zizz เดินทางไปเรื่อยๆ แต่... ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรโผล่มาให้เห็นเลย นอกจากเม็ดทรายที่ทอดตัวไปสุดลูกหูลูกตา

Zizz เริ่มกังวลกับสภาพเช่นนี้ พลางคิดว่าจะทำยังไงดีถ้าไม่สามารถหลุดไปจากทะเลทรายนี้ได้ กำลังใจเริ่มถดถอยลงเรื่อยๆ ความหวังที่เต็มเปี่ยมในตอนแรก ในตอนนี้ดูเหมือนจะลดลงมาไม่ถึงครึ่ง

Zizz ได้เจอโขดหินใหญ่หลังจากที่เดินทางมาได้พักใหญ่ๆ โขดหินนั้นสูงตั้งขึ้นเป็นแท่นขึ้นไป ทำให้พบมีที่ที่จะหลบแดดได้ Zizz จึงพาอูฐเข้าไปนั่งหลบแดดที่นั่น

เมื่อเห็นแท่งหินตั้งสูงขึ้นไปอย่างนั้น Zizz จึงคิดที่จะลองปีนขึ้นไปเพื่อจะขึ้นไปสังเกตด้านบนว่า พบจะมีอะไรอยู่ตรงไหนบ้าง

แต่เมื่อขึ้นไปถึง สิ่งที่เห็นกลับมีแต่ความเวิ้งว้างของทะเลทราย และมีแต่ ทราย ทราย ทราย สุดลูกหูลูกตา....

Zizz กลับลงมานั่งข้างๆ อูฐ ด้วยความรู้สึกท้อแท้และสิ้นหวัง ความคิดต่างๆ ประดังเข้ามาในหัว "ฉันจะมาตายตรงนี้นะเหรอ" "ทำไมต้องมาเจออะไรอย่างนี้ด้วย"...

พลัน Zizz ก็ตั้งสติได้ รู้ตัวว่าตัวเองกำลังทำร้ายตัวเองด้วยความคิดในแง่ลบอยู่ จึงมาตั้งใจใหม่ว่าจะต้องรอดออกไปให้ได้ เรายังไม่ได้พยายามให้ถึงที่สุดเลยนี่นา จึงปีนขึ้นไปใหม่ เผื่อว่าบางทีอาจจะเห็นอะไรรีบครั้งแรกมองผ่านไป

Zizz มองสังเกตอยู่สองสามรอบก็ยังไม่พบเห็นอะไรเหมือนเดิม ไม่เห็น ต้นไม้ เมือง หรือคนที่เดินทางผ่านทะเลทรายแห่งนี้

แว๊บขึ้นมาในใจ Zizz นึงถึงคำสอนที่มีคนสอนในตอนที่ยังเด็กได้ว่า ให้เชื่อในสัญชาติญาณของตัวเอง เชื่อ..ในความรู้สึกแว๊บแรกที่ผ่านเข้ามาในหัวเรา

Zizz จึงลองหลับตา ทำจิตให้นิ่ง คิดถามในใจว่าทิศทางไหนจะเป็นทางที่พาให้ตัวเองรอดจากทะเลทรายแห่งนี้ได้ หายใจเข้า... หายใจออก.... ช้าๆ.....

ความคิดแว๊บแรก คือให้เดินทางไปทางทิศตะวันออก Zizz สับสนเล็กน้อยว่านั่นเป็นความคิดที่คิดไปเองหรือเปล่า แต่ก็คิดเชื่อใจในคำตอบนั้น

Zizz ลืมตาขึ้นมา หันหลังกลับเพื่อจะปีนลง พลันตาก็มองเห็นท้องฟ้าในทิศนั้น ดูมืดมัว เหมือนมีพายุพัดเข้ามา พลันตระหนักขึ้นในใจได้ว่า นั่นเป็นพายุทะเลทราย และกำลังพัดเข้ามาในทิศทางที่ยืนอยู่นี้

Zizz รีบปีนลงมาและรีบขึ้นอูฐออกเดินทางจากที่ตรงนั้นโดยเร็ว ไม่อย่างนั้นแล้วสถานการณ์อาจจะเลวร้ายกว่านี้เมื่อพายุพัดมาถึง ความคิดที่ว่าจะนั่งพักเอาแรงแล้วค่อยออกเดินทางต้องเป็นหมันไป


ดาวเคลื่อน ดาราคล้อย 3 ราตรีกาลผ่านไป Zizz รู้สึกเหมือนยังอยู่ที่เดิม ที่ที่มีแต่ทรายล้อมรอบตัวเอง กำลังใจเริ่มจะถดถอยลงเรื่อยๆ สวนทางกลับความท้อแท้ที่เพิ่มมาในใจเรื่อยๆ สามวันที่ผ่านมา Zizz ก็ได้อาศัยน้ำจากต้นกระบองเพชร ก็ได้ให้เสริมความหวังตัวเองว่าที่ตรงนี้ยังมีต้นกระบองเพชรขึ้นมาก็น่าจะมีฝนตกมาบ้างหรือไม่ก็แหล่งน้ำ แต่ก็รู้ว่าต้นกระบองเพชรนั้นสามารถอยู่ได้เป็นปีๆ โดยปราศจากฝน

ความหวังที่ดูเลือนลาง กับความคิดที่สับสนในหัวว่า ควรจะเปลี่ยนเส้นทางอื่นดีมั๊ยนะ, เดินทางมาถูกทางหรือเปล่านะ แต่นั่นก็ไม่ร้ายเท่าความคิดที่ว่า เราจะรอดออกไปหรือเปล่านะ, ทำไมต้องมาเจออะไรอย่างนี้ด้วย แสงแดดที่แรงกล้าดูเหมือนจะละลายกำลังใจและความหวังของ Zizz ให้หายกลายเป็นไอไปด้วย

อูฐยังมีแรงเดินทางต่อไปได้ตามที่คนขี่กำกับ แต่ตัวคนขี่เองเวลานี้ดูเหมือนแค่ทรงตัวอยู่บนหลังอูฐก็ดูจะเป็นเรื่องยากเต็มที สายตาอ่อนล้าก็เหลือบไปเห็นสิ่งนึงบนพื้น สิ่งนั้นเป็นลานดอกไม้แห้งบนทะเลทราย Zizz จึงลงไปสำรวจดู

ลานดอกไม้แห้งนั้นกว้างใหญ่พอดูเหมือนกัน จินตนาการได้ว่ายามที่มันบานนั้น พื้นที่ตรงนี้คงเป็นท้องที่ที่สวยงามเต็มไปด้วยดอกไม้หลากหลายสีทีเดียว แต่ตอนนี้จากที่เห็น ดอกไม้เหล่านี้ก็คงเหี่ยวเฉามาได้นานเหมือนกัน อาจจะซัก 5-6 วันก่อน

ลานดอกไม้นี้ ก็ได้ทำให้กำลังใจที่กำลังจะหมดไปเพิ่มขึ้นมาได้มากทีเดียว ในเมื่อตรงนี้มีลานดอกไม้อยู่แสดงว่าใกล้ๆ นี้ก็ต้องมีแหล่งน้ำแน่ๆ สายตาจึงออกสำรวจไปรอบๆ สังเกตเห็นว่ามียอดไม้อยู่เบื้องหน้าลิบๆ

Zizz กระโดดขึ้นหลังอูฐรีบเดินทางไปทางนั้นด้วยความดีใจที่พุ่งขึ้นมาเต็มที่

ยิ่งเข้าไปใกล้ๆ ยอดไม้ที่เห็นก็ยิ่งเห็นชัดขึ้นเรื่อยๆ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

ไชโย!! ในที่สุด Zizz ก็ได้เจอกับโอเอซิส ท่ามกลางทะเลทรายอันกว้างใหญ่นี้ ทำให้ Zizz อดประหลาดใจไม่ได้ว่าทำไมถึงได้มีโอเอซิสที่ใหญ่พอๆ กับป่าย่อมๆ อย่างนี้อยู่ได้

ในโอเอซิสแห่งนี้ เต็มไปด้วยเสียงนกที่แข่งขันกันร้อง เสียงลิงที่ห้อยโหนโจนทะยานจากกิ่งนั้นไปกิ่งโน้น สัตว์ตัวเล็กๆ พากันเดินเล่นอยู่เต็มพื้น

รอยยิ้มโผล่ออกมาจากมุมปากของ Zizz ความรู้สึกเหมือนตายแล้วได้เกิดใหม่อีกครั้งนึง

ที่โอเอซิสนี้มีบ่อน้ำใหญ่อยู่กลางโอเอซิส บ่อน้ำนี้เองที่เลี้ยงสรรพชีวิตในโอเอซิสแห่งนี้

Zizz รีบเข้าไปวักน้ำล้างน้ำล้างหน้าล้างหัวให้หายจากความร้อน ดื่มน้ำที่เย็นสดชื่นเหมือนดั่งน้ำทิพย์จากสวรรค์

Zizz หลับตานั่งเอนหลังพิงกับต้นไม้ใหญ่ มาคิดได้ว่า ความหวัง...เป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่จะพาตัวเองให้รอดพ้นจากสภาพเลวร้ายต่างๆ ที่เจอ เมื่อยังมีความหวัง ก็ยังมีแรงที่จะทำสิ่งต่างๆ ความท้อแท้ ความคิดในแง่ลบที่เราสร้างขึ้นมาเอง เป็นตัวที่บั่นทอนจิตใจเราได้ดีที่สุด ถ้าตอนนั้นหมดความหวังไปตั้งแต่ตอนที่อยู่ตรงโขดหินแล้ว ก็อาจจะตายไปตรงนั้นด้วยพายุทะเลทรายแล้ว

และถ้าไม่เชื่อในสัญชาติญาณความรู้สึกในตัวเองแล้ว คงไม่เดินทางมาพบเจอโอเอซิสแห่งนี้แน่....
<hr>
อันนี้ขอเฉลยถึงความฝัน เริ่มจากความฝันของพี่นักเขียนก่อน

สัญลักษณ์ในความฝันนั้น พี่นักเขียนเห็นน้าชายของพี่นักเขียนเป็นสัญลักษณ์แทนคุณพ่อ ลูกคนที่สองเป็นสัญลักษณ์แทนตัวผม

พี่นักเขียนมองเห็นการทำงานของบุคลิกภาพกลุ่มนี้ มี 4 ตำแหน่ง หรือ 4 ด้าน หรือ 4 คน 4 เก้าอี้ 2 ใน 4 เก้าอี้นี้อยู่ตรงกลาง มีความใกล้ชิดกันเป็นพิเศษ มีโต๊ะทำงานและเก้าอี้อยู่่ทางซ้ายหนึ่งชุด ทางด้านขวาอีกหนึ่งชุด ตรงกลาง 2ชุด

สัญญลักษณ์ของบุคลิกภาพหนึ่งในสองมีชื่อ หรือคุณสมบัติว่า "เกลียว"

ในความเป็นจริงแล้ว พ่อของผมก็ทำงานหุ้นกันกับญาติ ลูกๆ ของญาติคนนั้นมีสี่คน สี่คนนั้นชื่อจริงดูท่าจะไม่เกี่ยวกับคำว่า เกลียว เลย แต่ว่าทั้งสี่คนนั้นมีชื่อเล่นนำหน้าด้วยตัว "ก" หมดทั้งสี่คนเลย แต่คนที่จะเกี่ยวข้องมากที่สุดก็ดูท่าจะเป็นลูกคนที่สาม เพราะว่าเป็นคนที่มาคุยให้กลับไปช่วยงานกับทางเค้า

บุคลิกภาพสองบุคลิกภาพที่อยู่ตรงกลางก็น่าจะเป็นพ่อกับญาติคนนั้น


คุณ zip หรือพี่นักเขียนในความฝัน ซ้อนกันกับบุคลิกภาพของลูกคนที่สองของคุณน้าที่ปรากฏเป็นสัญญลักษณ์ในความฝัน ซึ่งได้รับมอบหรือกำหนดให้ใช้โต๊ะและเก้าอี้ชุดซ้ายมือที่หันหน้าเข้าผนัง

คุณ zip จะรู้สึกอึดอัดกับตำแหน่งหน้าที่นี้ เพราะรู้สึกว่าถูกจำกัดความสามารถและการแสดงออก เหมือนถูกกำหนดให้หันหน้าเข้าฝาตลอด คุณ zip จะเสนอว่า ขอทำหน้าที่ 50% ของส่วนที่บุคลิกภาพที่เป็นเสมือน "เกลียว"นั้นทำ และอีก 50% ของบุคลิกภาพที่นั่งโต๊ะเก้าอี้ชุดขวามือ


ในความฝันนั้น คาดว่าคงจะเป็นทางที่ผมกลับไปทำงานที่บ้านกับญาติกระมังครับ เพราะว่างานที่ทำอยู่ตอนนี้ไม่รู้สึกว่าจะอึดอัดหรือรู้สึกว่าถูกจำกัดความสามารถและการแสดงออก แต่ถ้ากลับไปอยู่นั่น คาดว่าก็คงต้องเป็นอย่างนั้น คงอาจจะทำในสิ่งที่ตัวเองอยากจะทำได้ไม่มากเท่าไหร่

และถ้าไปอยู่นั่นแล้วกลับออกมาอีก ก็คงทำให้ผู้ใหญ่เสียใจอยู่เหมือนกัน


เส้นทางที่พี่นักเขียนเขียนมา ก็นับว่าเป็นเรื่องที่ลำบากใจในการตัดสินใจเหมือนกันครับ



ของคุณเซลล์ อาจจะเป็นเส้นทางอีกเส้นทางนึงก็ได้ครับ เพื่อนที่นั่งอยู่ด้วย และทำตาม อาจจะเป็นลูกน้องหรือเปล่า เพราะงานที่ทำอยู่ตอนนี้ที่บริษัทนี้ ดูจากอายุงานก็นับว่าต้องเป็นหัวหน้าได้แล้ว


ของคุณ Mead ขอเอาความรู้สึกของคุณ Mead มาช่วยตีความฝันด้วยนะ เพราะสัญลักษณ์นั้นต้องดูความหมายจากเจ้าของฝันเป็นหลัก
เรื่องหวีงาช้างยังคิดไม่ออกครับว่าจะผูกกับเรื่องงานในตรงส่วนไหน แต่เรื่องรองเท้าหนังเก่าๆ ที่หมายถึงธุรกิจครอบครัว ก็คงประมาณนั้นแหล่ะครับ ไม่เก็บไว้ก็ไม่ได้ อีกอย่างนึงครอบครัวผมก็ครอบครัวคนจีน ผมก็เป็นคนโตซะด้วย น้องๆ ก็ดูเหมือนจะไม่สนเท่าไหร่ ก็คิดอยู่ว่าก็อาจจะต้องมาทำในท้ายที่สุดละมั๊ง
Model เรือสินค้าจีน วันนี้คุยกับคุณพ่อ คุณพ่อมีความคิดที่อยากจะเอาของไปขายที่จีน แต่ว่ายังไม่รู้ว่าจะเอาของไปขายยังไง ก็ได้แต่คิด เรือสินค้าจีนจะหมายถึงสิ่งนี้หรือเปล่า เดาว่ามันอาจจะเกี่ยวกับของที่ส่งไปขายก็ได้นะครับ แต่ตอนนี้ยังไม่รู้


คุณ Jintawadee โมเดลที่ถูกสร้างรากฐานขึ้นมาแล้วแต่ยังต่อไม่เสร็จ จะเปรียบเหมือนธุรกิจที่ทางบ้านทำไว้หรือเปล่าน้อ ช่องทางในโมเดลที่เหมือนทางเขาวงกต จะเปรียบเหมือนความคิดของผมที่สับสนกับเส้นทางชีวิตหรือเปล่าน้อ ถ้าคุณ Jintawadee มีข้อมูลอะไรเพิ่มเติมอีกก็เพิ่มเติมมาได้นะครับ


คุณ ขจรวรรณ ตัวผมก็คล้าๆย อย่างนั้นแหล่ะ เคยมีแว๊บนึงในชีวิต เคยรูสึกว่าตัวเองโดดเดี่ยว อ้างว้างเหมือนกัน ปกติแล้วก็จะไม่ค่อยได้ไปไหนกับเพื่อนเท่าไหร่ และก็ชอบคิดอะไรซับซ้อน คิดมากคิดมาย คิดเล็กคิดน้อยด้วยในบางที

นึกอะไรเพิ่มได้ ก็จะเขียนเพิ่มเติมทีหลังนะครับ

 

Great!

ไปเยี่ยมมาแล้วครับ น่าสนใจมากครับ