เพราะชีวิตมีเวลว่างมากเกินไป

ู^
^
เอ๊ะ!!!....พี่ธรรมภูตว่า
คนเรามีเวลาว่างไม่เท่ากัน แต่ทุกคนมีเวลา๒๔ชั่งโมงในหนึ่งวันเท่ากัน
แปลกแต่จริง คือ ถ้าไม่รู้จักทำตัวให้ว่าง มันก็วุ่นวายของมันได้ทั้งวันกระทั่งเวลานอน
แต่ถ้ารู้จักวาง(อารมณ์)ลงไปบ้าง มันการมีเวลาว่างขึ้นมาได้เหมือนกันนะ
ยิ่งรู้จักทำตัวให้ว่างแล้ว มันก็นก็ว่าง(จากความคิดฟุ้งซ่าน)ของมันได้ทั้งวันเหมือนกันนะ

ว่างแบบนี้เค้าเรียกว่า "ว่างจากความคิดฟุ้งซ่านรำคาญใจ"
ไม่ใช่หลักลอยคอยงาน(ว่างงาน) เพราะอะไร? เพราะมีงานทางจิตรอให้ทำทั้งวัน55+

เจริญในธรรมทุกๆท่าน

 

มีอยู่ 2 จำพวก...

พวกแรก ปล่อยขันธ์ทำงานเป็นปกติ มันจะทำอะไรก็ทำไป แต่จิตไม่ยุ่งเกี่ยวกับขันธ์ ไม่ไปยึดถือยึดครอง พอหมดเวลาขันธ์สลายไปตามวาระ ก็หมดเรื่องวุ่นวายไป อันนี้เราก็ใช้ขันธ์ไปตามปกติธรรมชาติของมัน

พวกที่สอง จะไปเจ้ากี้เจ้าการ ไปยึดครองขันธ์ ไปบังคับสั่งขันธ์ ขันธ์มันต้องแบบนั้น ขันธ์มันต้องแบบนี้ ขันธ์ทำแบบนั้นไม่ได้ ขันธ์ต้องทำแบบนี้เท่านั้น ฯลฯ จะไปเดือดร้อนกับเรื่องของขันธ์ตลอดนั่นแหละ ทั้งที่ขันธ์มันไม่ใช่เรา พวกนี้ก็ไม่รู้ตัว ก็จะโดนขันธ์มันหลอกใช้ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะหายจากความหลงนั่นแหละ

 

อะไรๆก็ของเรา

 

.............คนเรา ไม่พ้น ยินดี ไม่ยินดีก็ ยินร้าย..เฮ้อ!!!ลองดู

 

very good อนุโมทนาครับ

สาธุครับ

 

yes และ นั่นเป้นที่มาของความเป็นทุกข์

สาธุครับ

 

.......oh....ho!!....บางที คนเราก็อาจจะไม่รู้ ตัวว่า เรายิน ร้ายกับ ชีวิตทั้งชีวิตอยู่...รู้ทันซะบ้าง ยอดดี...

 

การรู้ทุกข์ ที่เป็นของคู่กับชีวิต ย่อมเตือนตนให้รู้จัก

ว่าควรจะเดินไปในทางใด หากไม่รู้จัก ก็จะผิดพลาดในการก้าวเดิน

สาธุครับ

 

..................รู้ทุกข์ นั่นคือมีสติรู้ทุกข์(ปัญจุปาทานักขันธิ์..ขันธิ์5) ไม่ยินร้ายกับมัน เพราะ ละสมุทัยคือตัณหา(กามตัณหา ภวตัณหา วิภวตัณหา)ทั้งยินดี และ ยินร้าย...

 

ง่ายๆสั้นๆอุเบกขาในขณะที่จิตคุณละเอียดที่สุดก็จบเรื่องแล้ว

 

การที่จะไม่ยินดี ไม่ยินร้าย ย่อมต้องรู้จักตนเองให้ดีเสียก่อน

ยอมรับตนเองให้ได้เสียก่อน จึงจะเกิดการไม่ยินดี ไม่ยินร้าย

หาไม่แล้ว ไม่สามารถทำได้ครับ คุณ แพททิก

สาธุครับ

 

........ต้องเจริญภาวนานั่นแหละครับ...มรรคสมังคี...

 

...................มีพระวจนะใหมครับ...คิดเองหรือเปล่า?

 

อยู่กับกายด้วยการมีสติทุกเวลา อยู่กับเวทนาด้วยอุเบกขาทุกเมื่อ