แคร่ริมคลอง...วันวิสาข์พาไป "พิพิธภัณฑ์สักทอง"

เอาปฏิทินปล่อยปลาปี 2554 และแผนที่มาฝากจ้า
วันที่เป็นตัวปลาสีเหลืองคือวันปล่อยปลาประจำทุกเดือนนะคะ
ไปรับปฏิทินปล่อยปลาได้ที่วัดเลยค่ะ

หรือใครจะร่วมทำบุญถวายภัตตาหารเพลพระ 100 รูป ทุกเดือนของวันปล่อยปลา
สามารถร่วมบุญได้ที่ ธนาคารกรุงเทพ บัญชีวัดสระพัง ออมทรัพย์
สาขากำแพงแสน เลขบัญชี 359-0-14952-6
โทรศัพท์ 089-9191942, 089-9196655
พระครูไพโรจน์ภัทรคุณ เจ้าอาวาสวัดสระพัง

 

ต่อครับ(เรื่องที่2)เป็นเรื่องนี้ที่เกิดขึ้นกับผู้ที่ปฏิบัติธรรมที่เป็นผู้หญิง(อุบาสิกา)คิดว่าเป็นนิทานทางธรรมนะครับ
เรื่องมีอยู่คือคุณแม่ของผมท่านชอบทำบุญที่วัดและก็เชื่อเรื่องคนทรงเจ้าก็จะพาผมไปทุกครั้งและก็หลายที่ไปมีทั้งบอกว่าร่างทรงพ่อร.5,สมเด็จพระนเรศวร,เจ้าแม่อวนอิม,ฤษีตาไฟ,และก็อีกหลายชื่อที่สำนักทรงจะตั้งขึ้น,เรื่องสำนักทรง(คนทรงเจ้า)ผมยังไม่ขอพูดถึง...แม่ผมท่านจะไปตามที่เขาบอก(คนทรง)คือไปถามเรื่องส่วนตัวและครอบครัวตอนนั้นแม่ของผมท่านยังไม่เข้าใจการนับถือ,เวลาท่านไปทำบุญท่านก็ไปทำบุญกับ(สมมุติสงฆ์)ที่วัดบ้านก็จะดูดวงและให้หวย,จนมาวันหนึ่งท่านมาพบเพื่อนของท่านแนะนำให้ไปวัด...วัดหนึ่งอยู่ที่จังหวัดนนทบุรี...ท่านก็มาชวนให้ผมไปวัดกับท่านด้วย ผมก็ไปกับท่าน...การเดินไปวัดนี้ยากพอสมควรต้องนั่งรถแล้วไปต่อเรือ...แล้วต้องเดินเข้าไปในสวนทุเรียนที่อยู่ลึกและเปลียวมากและไปช่วงหน้าฝนด้วยกว่าจะเข้าถึงก็เหนื่อยพอสมควร...เมื่อมาถึงวัดก็งงมาก...วัดอยู่ในสวนแล้ว,มีต้นไม้เต็มไปหมด(เหมือนสวนป่า)ก็เจอพระเดินอยู่แต่เดินช้ามาก...จึงสังสัยว่าทำไมท่านจึงเดินช้า...ถามแม่ก็บอกไม่รู้...จึงเดินไปศาลาไม้ขนาดใหญ่พี่พระประธานตั้งอยู่ในศาลา...ก็พบพระหนุ่มที่ดูแลอยู่แม่ก็ถามว่า...หลวงพ่อเจ้าอาวาสอยู่ไหม...ท่านไม่ตอบแต่ท่านมองหน้าแบบมีเมตตา...จึงเชิญให้โยมนั่งก่อน...ท่านถามมาจากไหนบอกว่ามาจากลาดกระบัง...มาที่วัดโยมมีธุระกับเจ้าอาวาสหรึอมาทำบุญ...แม่บอกว่าจะมาช่วยวัดอะไรก็ได้ที่ได้ช่วย...ท่านเงียบ...แล้วจึงพูดว่า...ดีแล้วโยม ที่โยมจะมาช่วยวัด...ดีว่าไปช่วยผีและช่วยนักบวชที่ทำไม่ถูกพระวินัย...แม่กับผมก็งงว่าท่านพูดอะไร..แม่จึงถามท่านว่าเมื่อกี้พระอาจารย์พูดหมายความว่าเช่นไร...ท่านก็บอกว่าที่โยมไปกราบคนทรงเจ้าแทนที่จะกราบพระ...และไปกราบนักบวชปลอมที่อาศัยผ้าเหลืองหากินในพระพุทธศาสนา...เท่ากับเราไปสับสนุนคนผิด...แต่ก็ไม่เป็นไรผ่านไปแล้ว เมื่อมาถึงที่วัดแล้วก็ไปไหว้พระประธานก่อน...ผมก็ถามแม่พระท่านรู้ได้ยังไง...แม่ไม่ตอบก็เข้าไปไหว้พระประธานหลังจากไหว้เสร็จ...ท่านก็ถามว่านั่งสมาธิเป็นไหม...แม่ตอบว่าไม่เป็น..ท่านก็บอกว่าโยมให้ว่าตามอาตมา...ท่านก็ให้สวดมนต์และอนาทานศีล5และให้นั่งสมาธิ...แม่กับผมก็นั่งไม่เป็น...ท่านบอกให้ขาขวาทับขาซ้าย...มือขวาทับมือซ้าย...ตั้งกายให้ตรง...และดูลมหายใจเข้า-ออก...หายใจเข้าให้ภาวนาพุทธ-หายใจออกให้ภาวนา-โธ ให้ภาวนาไปเรื่อยๆ...สักพักก็ออกจากสมาธิ...ท่านก็ให้แผ่เมตตา...เสร็จก็ถามรู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง...แม่ก็บอกตามตรงว่าปวดขามาก แต่ก็จะมีเหตุการณ์ที่ผ่านไปนานมากแล้วกลับนึกขึ้นมาในใจตอนนั่งสมาธิทั้งๆที่เรื่องสมัยเป็นเด็กๆผ่านมานานมากแล้วและก็ลืมไปแล้วแต่ทำไมจึงนึกขึ้นมาได้และจำได้ทุกขั้นตอน...ท่าน(หลวงพ่อ)ก็บอกจิตเรา(มนุษย์)...นี้ช่างมหัศจรรย์มากเก็บเรื่องเล่าตั้งแต่อดีตหลายปีได้และยังเก็บเรื่องเล่าในอดีตชาติได้ด้วย...แต่เราไม่รู้เพราะเราไม่ได้ปฏิบัติธรรม...ไว้โยมปฏิบัติธรรมแล้วโยมจะเข้าใจเอง...แม่จึงกราบลาท่านและบอกว่าจะมาปฏิบัติธรรมใหม่...ตอนที่ไปวัดนี้ประมาณปี2526...คือวัดสังฆทาน...พระ...หลวงพ่อสนอง กตบุญโญ...และหลังจากนั้นแม่ผมไปวัดสังฆทานตลอดและชวนเพื่อนๆและญาติมาทำบุญที่วัด...ไม่ไปหาคนทรงเจ้าและนักบวชที่ดูดวงอีกเลย...แต่ก่อนการไปวัดจะไม่สะดวกเหมือนทุกวันนี้...และแม่ผมชอบไปกลางคืนคือหลังเลิกงานเพราะกลางวันทำงานหยุดวันเดียวจึงต้องไปช่วงกลางคืนและพักปฏิบัติที่วัด พร้อมไปช่วยวัดยกทราย,ยกหิน,ยกดิน,และทำครัวพร้อมบริจาคปัจจัย...บ้างครั้งพาเพื่อนๆไปเป็นหมู่คณะ...บ้างครั้งไปคนเดียว,บ้างครั้งพาผมไป...แต่ที่ผมงงมากคือท่านไปคนเดียวต้องเดินเข้าสวนทุเรียนเปลียวๆก่อนถึงวัด...ก็เคยถามท่านว่ากลัวบ้างไหม...แม่ตอบว่าก็กลัวเหมือนกัน...แต่สงสารวัดและหลวงพ่อ...วัดยังลำบากอยู่ต้องช่วยกัน...จึงเข้าใจคำว่า ศรัทธา ในบวรพระพุทธศาสนา...ทำให้ผมอยากเข้ามาศึกษา...และเข้าใจมากขึ้นในเวลาต่อมา...ต่อครับ...ท่านไม่เคยย้อท้อทั้งที่อายุเริ่มมากขึ้นไปทำบุญที่ไหนก็จะกลับมาปฏิบัติธรรมที่วัดสังฆทานตลอดท่านคงทำบุญกับหลวงพ่อสนอง,และวัดสังฆทาน...

 

เพื่อนๆคงต้องการทราบว่าเกี่ยวอะไรกับการบวชพระและเกี่ยวผู้หญิง...ท่านอ่านนิทานเรื่องนี้ไปเรื่อยๆ...ท่านจะเข้าใจ...คุณแม่ของผมท่านปฏิบัติของท่านตลอดจนมาวันหนึ่งท่านให้ผมพาไปหาหมอตรวจ...ผมก็พาท่านไปตรวจ...หลังจากตรวจเสร็จคุณหมอเรียกผมไปพบและบอกกับผมเป็นอะไรกับคนไข้...ก็บอกว่าเป็นลูก...หมอก็บอกให้ทำใจแม่คุณเป็น...มะเร็ง...ระยะ3...ระยะสุดท้าย...ผมฟังแล้วทรุดตัวน้ำตาไหลทั้งๆที่เราเป็นผู้ชาย...แล้วออกจากห้องแม่ผมรอหน้าห้อง...ท่านถามว่าหมอบอกแม่เป็นอะไร...ผมไม่พูดแต่ตาแดง(ผ่านการร้องไห้)ท่านพูดว่าหมอบอกว่าแม่เป็นมะเร็งใช่ไหม...ท่านรู้ได้อย่างไร...ผมถามแม่รู้...และท่านก็น้ำตาไหล...ให้พาท่านกลับบ้าน...ท่านกลับมาก็นั่งสมาธิ...พี่ๆรู้ให้ไปรักษา...ท่านก็พูดกับผมว่ารักษาไม่หายหรอกมันเป็นกรรมของเรา...แต่พี่ชายรู้จะให้รักษาทางแผนปัจจุบัน...ท่านก็ไม่ขัดก็ไปรักษาแต่ก็ไม่ดีขึ้น...แต่กำลังใจท่านดีมากก็ถามแม่ว่าไม่เจ็บไม่ปวดบ้างหรึอ...ท่านบอกว่าปวดซิและก็ปวดมากด้วย...แต่ท่านบอกว่าใช้ธรรมะรักษา...เป็นธรรมะโอศล...จึงถามท่านว่ารักษาได้ด้วยหรึอ...ท่านบอกรักษากายไม่ได้หรอก...แต่รักษาใจเราได้ไม่ให้เจ็บป่วยตามกาย...และท่านก็บอกให้พาไปรักษาศีล(จิตกับกาย)ที่วัดสังฆทาน...จึงขับรถพาไปและก็รักษาตัวที่วัด...จนถึงวาระสุดท้าย...พยาบาลที่วัดดูแลท่าน...โทรมาหาผมว่าคุณแม่จะไปแล้ว...ผมก็ขับรถมาตอนเช้า...เมื่อมาถึงแม่ชี,พระท่านบอกว่าโยมเขาจะไปแล้วณ. แล้วพยาบาลก็เข้ามาบอกว่ามีเรื่องจะเล่าให้ฟัง...ผมก็บอกไว้ที่หลังและก็เดินเข้าไปในห้องเห็นท่านนอนอยู่บนที่นอนคนไข้แต่ไม่รู้สึกตัว...จึงเข้าไปประคองคอท่านแล้ว ผมก็นั่งลง...แล้วจิตก็บอกตัวเองว่า...ให้กรรมฐานท่าน...จึงพูดกับท่านว่า...แม่ผม(ชื่อ)มาแล้วนะ ท่านก็พยักหน้ารับรู้...จึงบอกกับท่านว่าแม่หายใจเข้าพุทธนะ...หายใจออกโธ...บุญที่แม่ทำมาดีแล้ว...แม่ได้ช่วยวัดและช่วยคนมามากและลูกๆทุกคนได้บวชและปฏิบัติก็เพราะแม่...เป็นพุทธะ..สมกับที่เป็นพุทธบริษัทสี่...แม่ได้พบสัจธรรมของชีวิตแล้ว(พบธรรมะของพระพุทธเจ้า)...แม่ได้ประพฤติปฏิบัติธรรมตามคำสอนของหลวงพ่อแล้ว....ท่านก็ฟังและพนมมือไหว้พระน้ำตาไหลแล้วก็หลับไป(เสียชีวิต)...ผมก็เดินออกมาข้างนอกก็เห็นญาติๆมาถึงร้องไห้กัน...ก็เดินไปถามพยาบาลว่ามีอะไรจะบอก...เขาก็พูดว่า มีคนมาเรียกแม่คุณตั้ง3ครั้งทางหน้าต่าง...ได้ยินเสียงแต่มองไปข้างนอกไม่มีคน...เวลาครั้งแรกประมาณสามทุ่มกว่า...ผู้มาเรียกว่าไปได้แล้ว...แม่ตอบว่ายังไม่ไปครั้งที่สองเวลาเที่ยงคืน...ผู้มาเรียก...ว่าไปได้แล้วถึงเวลาแล้ว...แม่ตอบว่ายังไม่ไปรอลูกชายก่อน ครั้งที่สามเวลาประมาณตีห้า....ผู้มาเรียกว่า...เลยเวลาแล้วเขามากันหมดแล้ว...แม่ตอบว่ารอลูกชายก่อนเรียก(ชื่อ)ผมยังไม่ไป....จากนัันก็เงียบพยาบาลบอกว่ากลัวมากแต่ใจยังอยากฟังว่าเป็นใครมาเรียกตั้งสามครั้ง...ผมรับฟังแต่ก็ไม่ว่าอะไร...จนมาเฉลย(รู้)จาก...หลวงพ่อท่านบอกว่ายมฑูต...มาเรียกจะนำวิณญาณไป...แต่โยมมีบุญที่ต่อรองได้ว่าให้รอลูกชายมาให้กรรมฐานก่อนที่จะไป...หลวงพ่อจึงบอกว่า...เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...ว่าการประพฤติปฏิบัติธรรมมาดีแล้วไม่ต้องกลัวตาย...คนที่ตั้งใจปฏิบัติธรรมถึงจะเป็นผู้หญิงก็ทำได้และก็ทำได้ดีด้วย และต่อรองกับเทวฑูต(ยมฑูต)ได้ จริงๆแล้วผู้ปฏิบัติธรรม เทวดาและเทวฑูตพร้อมวิณญาณเขาสรรญและคุ้มครอง...หลวงพ่อพูด...โยมจำไว้ให้ดีนะ...คนไหนดีหรึอไม่ดี...ให้ดูกันตอนตาย...จะแสดงออกมาให้เห็น...และงานของโยมมีคนมาร่วมงานโดยไม่รู้จักกันและเป็นผู้มีศีล...คือวันที่ท่านเสียเป็นวันพระใหญ่...มีคนมารดน้ำศพใส่ชุดขาว..และพระทั้งวัดมาร่วมรดน้ำศพ...ตลอดงาน3วันไม่มีใครใส่ชุดดำเลย...ไม่มีการจัดงานอะไรทั้งสิน...ไม่มีสวดศพมีแต่เทศนาเรื่อง...ความตาย(ไม่ให้ประมาท)...หลวงพ่อบอกว่าสวดยะถา..คือสวดให้คนเป็นฟังไม่ได้สวดให้คนตาย....โยม(แม่)ของโยมเขาทำบุญมาดีแล้วไม่ต้องไปสวดให้เขา....และท่าน(แม่)ได้รับความอนุเคราะห์จากหลวงพ่อให้นอนในโลงเย็น(ติดแอร์)โดยไม่ต้องฉีดยา(ฟอมารีน)พร้อมรับเป็นเจ้าภาพทั้งหมด...ก็เป็นบุญของท่านตอนบานปลายชีวิต

สุดท้ายนี้ทำให้ผมเข้าใจว่า ผู้หญิงถ้าปฏิบัติธรรมแล้วก็ไม่แพ้ผู้ชายและก็มีความกล้าหาญในการที่เสียงชีวิตเพื่อจะได้ปฏิบัติธรรมและก็มีศรัทธาแรงกล้ามาก...ถ้าเรามาดูทุกๆวันนี้จำนวนผู้ที่เข้าวัดมากที่สุดคือผู้หญิง...ถ้าขาดผู้หญิง การทำนุบำรุงพระพุทธศาสนา...พระและวัดจะอยู่ลำบาก...และทำให้เชื่อว่าผู้หญิงไม่ได้เป็นภัย กับพระ...กับช่วยงานวัดและเสียสละแรงกายทำงานครัวและหลายอย่างเท่าที่จะทำได้พร้อมทำนุบำรุงโดยบริจาคกำลังทรัพย์(เงิน)บำรุงวัด...ที่ๆอันตรายของพระ(สมมุติสงฆ์)...คือตัวท่านเองที่ให้กิเลสมาครอบจิต...และก็ไปเพ่งโทษผู้อื่น(ผู้หญิง)....ต่อครับ

 

สาธุ บุญที่แม่คุณชานนคนไทย มีบุตรที่นำทางสว่างให้แม่ได้
แต่...ยังมีอีกหนึ่ง ที่ต้องใช้ความพยายาม อีกมากอย่างตั้งใจกว่านี้
ไม่ทราบว่า ใครเหมือนที่เป็นอยู่บ้าง คือ อยากให้แม่มาอยู่ใกล้กินข้าวด้วยกัน
อยากดูแล พาไปวัด กราบพระ ไหว้พระ ฟังธรรม ถือศีล ปฎิบัติธรรม
ยิ่งอยากใกล้ ก็เหมือนห่างไกล ถอยหนีลูก

 

นิทานชีวิตเรื่องนี้...ได้บอกได้สอนผมให้เข้าใจ...คำว่า ศรัทธา ถ้าเราศรัทธาและเชือมั่นในคำสอนของพระพุทธเจ้า...พร้อมพระสาวก(พระอริยะเจ้า)ที่ท่านนำคำสอนมาเทศนาให้...เราได้รับรู้รับฟังเพื่อนำไปประพฤติปฏิบัติ...ถึงจะเป็นผู้หญิงก็ไม่มีอุปสรรคถ้าตั้งใจทำ ก็ถึงธรรมได้เหมือนกัน...และทำให้รับรู้ว่าขณะความตายมาหาท่าน ท่านยังมีสติที่จะประเชิญกับสิ่งที่ทุกคนกลัว...ทำให้มีกำลังใจว่าผู้ประพฤติปฏิบัติธรรมเป็นผู้ที่มีสติไม่ประมาท...จึงบอกกับเพื่อนๆว่าถ้าเราตั้งใจประพฤติปฏิบัติธรรม...จงมั่นใจและศรัทธาตัวเราว่า...เราทำได้...ถึงจะทำไม่ได้มากเท่ากับ...ผู้อื่น...แต่เราได้ทำแล้วในชาตินี้...ไม่เสียดายที่เกิดมาพบพระพุทธศาสนา...การที่เราจะไปเปรียบเทียบกับผู้อื่นว่าเราไม่มีวาสนา...เหมือนเขา...เขาทำบุญมามาก...จึงได้พบได้เห็นและได้ฟังธรรมกับพระสงฆ์ที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ...จริงแล้วๆคำว่าวาสนาและบุญไม่เท่ากัน...ก็เป็นเรื่องที่ทุกคนได้รับและได้ฟังและได้อ่านประวัติพ่อแม่ครูอาจารย์มาแล้ว...ก็เก็บมาเป็นอารมณ์ในจิต...ผมเคยได้รับฟังจาก...พระธุดงค์ที่อยู่ในป่าดงดิบ(ป่าดงพระยาเย็น)สมัยเป็นพระได้ธุดงค์เข้าป่าและก็ได้พบและได้เห็นเป็นธรรมะ...คือเคยคิดที่จะเดินองค์เดียวแต่ครูอาจารย์ท่านห้ามท่านบอกว่าต้องมีครูอาจารย์(พระที่เคยผ่านการเดินธุดงค์)ไปด้วยท่านจะได้แนะนำ...ให้รู้ข้อวัตรปฏิบัติธรรมว่าการอยู่ป่าต้องปฏิบัติอย่างไรบ้าง...ใจก็คิดว่าเราก็อยู่ป่าช้ามาสองปีแล้วก็น่าจะไปได้...แต่จริงแล้วก็คิดผิด...เมื่อได้มีโอกาสไปธุดงค์กับพระผู้ใหญ่(15พรรษา)ไปกันแค่สองรูปเพราะท่านจะเดินองค์เดียวตลอดและท่านจะดูดุๆและเงียบไปค่อยพูดและเข้าหมู่คณะจะอยู่รูปเดียว...อยู่ๆ(ท่านก็เมตตา)มาถามผมว่าจะไปเดินธุดงค์กับท่านไหม...ผมตอบเลย...ว่าไปครับถ้าไปให้เตรียมบริขารให้พร้อมหลังออกพรรษานี้...เมื่อถึงออกพรรษา(ปวารณาออกพรรษา)คำว่าปวารณาแปลว่า...อนุญาติหรือยอมให้...คำว่าออกพรรษาแปลว่า...ถึงเป็นการสิ้นสุดการจำพรรษาหรือออกจากการอยู่ประจำที่วัดในช่วงฤดูฝนตลอด3เดือนของพระสงฆ์...พระสงฆ์สามารถจาริกไปที่ต่างๆได้หรือค้างคืนที่อื่นได้โดยไม่ผิดพระวินัยสงฆ์(พุทธบัญญัติ)แล้วอยู่รอรับกฐิน...คำกฐินหมายว่า...ทางพระวินัยเรียกว่าสังฆกรรมที่พระพุทธเจ้าทรงอนุญาติแก่สงฆ์ผู้จำพรรษาแล้ว(คร่าวๆ)
...เพื่อแสดงออกซึ่งความสามัคคีของพระสงฆ์ที่จำพรรษาร่วมกัน
...โดยให้พร้อมใจกันยกมอบผ้าพื้นหนึ่งที่เกิดขึ้นให้แก่คณะสงฆ์
...ให้แก่พระสงฆ์รูปใดรูปหนึ่งในหมู่คณะที่มีคุณสมบัติสมควร
เมื่อหมดจากงานกฐิน....จากนั้นก็เตรียมตัว...จึงไปถามท่านว่าจะไปธุดงค์ที่ไหน..ท่านก็บอกว่าที่ๆคนไม่ไปกันแต่เราจะไปกัน...ผมก็เลยไม่รู้ว่าที่ไหนท่านไม่บอก...ผมก็คิดว่าธุดงค์ที่ไหนก็ได้ที่ได้ไป...<!-- google_ad_section_end -->

 

ก็เริ่มเดินออกจากวัดหลังฉันท์อาหารเรียบร้อยพร้อมเก็บกวาดบริเวณที่กุฏิให้สะอาดพร้อมไปกราบลาพ่อแม่ครูอาจารย์ท่านก็ให้ข้อคิด(โอวาท)...ว่าการที่จะเข้าป่าให้เรามั่นคงและรักษาศีลให้ดีและจงสำรวมเพราะเราเป็นสมณะ(บรรพชิต)จะได้ไม่ให้เทวดามาว่าได้...จงจำไว้ว่าเรามาขัดเกลาจิตใจ(กิเลส)เราให้สะอาดเราถึงมาบวชเป็น(พระ)ทำตัวให้เหมาะสมกับ เป็นกลุบุตรของพระศาสนา
แล้วศีลจะคุ้มครองเราให้ปลอดภัย...เมื่อรับโอวาทเรียบร้อยก็กราบลาพ่อแม่ครูอาจารย์...เดินจาก(วัด)อุบลไปตามทางท่านจะเลียงไม่ให้เดินเข้าทางถนนหลักจะให้เข้าทุ่งนาและเลาะเข้าป่าห่างไกลผู้คน...ท่าน(อาจารย์)จะเดินเร็วมากไม่พัก...มาพักก็เข้าป่าลึกแล้ว...ท่านบอกเห็นอะไรหรือว่าได้ยินเสียงอะไรในป่าให้...มีสติไม่ต้องสนใจให้ตั้งใจปฏิบัติภาวนาสมาธิอย่างเดียว...ก่อนที่จะเข้าป่าก็...ปวารณาขอธุดงค์วัตรก่อนและตั้งจิตตั้งใจประพฤติปฏิบัติธรรมแม้น ตายก็ยอมถวายร่างกายเป็นพุทธบูชาในการธุดงค์ครั้งนี้...เป็นการให้สัตย์จะกับตัวเราเอง...การเดินธุดงค์ใจต้องมั่นคง...และถือธุดงค์วัตร(รักษาให้ได้)คำว่าป่ามีสิ่งที่เราไม่รู้มีอยู่อีกมาก...พ่อแม่ครูอาจารย์ท่านเมตตาเล่าว่ามี(สมมุติสงฆ์)ที่นำชีวิตไปทิ้งไว้ในป่ามากมายคือไปแบบหาของวัถตุและไม่สำรวมและไม่ศึกษาข้อพระวินัยสงฆ์...เช่นไม่มีอะไรทานก็ไปหาเก็บผลไม้มาทาน,เก็บอาหารไว้ทานวันอื่นเป็นต้น...เป็นการไม่เคารพพระวินัยที่พระพุทธเจ้า(พุทธบัญญัติ)ไว้...เทวดา,และ....เห็นแล้วไม่ต้องการให้อยู่...แต่ถ้าประพฤติดีปฏิบัติธรรมดีสมที่เป็นกุลบุตรของพระศาสนา...เทวดาและ...เขาจะดูแลคุ้มครองนิมนต์ให้อยู่ไม่อยากให้ไปไหนอยากให้อยู่โปรดเขาตลอดไป...ต่อครับผมก่อนที่จะปักกลดก็ต้องดูสถานที่นี้ว่าเป็นทางผ่านของสัตว์หรือเปล่า...ถ้าไม่มีก็อธิฐานจิตปวารณาของปฏิบัติธรรมในที่ตรงนี้และบอกกล่าว...ว่าอาตมาขออนุญาติต่อผู้ดูแลพื้นป่านี้และท่านทั้งหลายที่อยู่ณ.ตรงนี้อาตมา มาประพฤติปฏิบัติธรรมขัดเกลากิเลสของตัวเองเพื่อให้รู้แจ้งในธรรมะของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า...สิ่งใดที่เป็นบุญอุศลในการปฏิบัติธรรมของอาตมาครั้งนี้ก็ขอให้ผู้ดูแลพื้นป่านี้และท่านทั้งหลายได้รับผลบุญนั้นด้วยเถอญ...เมื่อบอกกล่าวเสร็จ...ก็ปักกลดก็ปฏิบัติธรรมต่อสวดมนต์และก็เดินจงกรมสลับกับนั่งสมาธิไม่กล้านอน...เพราะจิตตื่นตลอด(ก็ยังมีความกลัวอยู่บ้าง)ท่าน(อาจารย์)ไปปักกลดหาจากผมประมาณ20กว่าเมตร...(คิด)ว่าถ้าเกิดมีอะไรขึ้นกับตัวผมท่านจะได้ยินไหม...ยังคิดไม่จบ...ท่านก็ตอบมาว่า(ทั้งที่ผมคิดในใจแล้วไกลด้วย)ผมกลับได้ยินชัดเจนเหมือนอยู่ใกล้...ท่านยังกลัวอยู่อีกหรือ...ไหนบอกว่าอยากมาธุดงค์คนเดียว(ท่านรู้อีก)...ผมรีบตอบว่า...ไม่กลัวครับเพียงแต่แปลกที่ครับ...คืนนั้นไม่มีอะไรเงียบปกติดี...รุ่งเช้าไปบิณฑบาตเดินไกลมากเจอหมู่บ้านแค่ประมาณ4หลังคา...ก็ได้ข้าวเหนียวมา2ก้อนพร้อมปลาครึ่งตัว...ก็กลับมาที่กลด...พร้อมกับรับบาตรอาจารย์พร้อมนำอาหารที่บิณฑบาตมาร่วมแล้วให้อาจารย์พิจารณาก่อน...แล้วผมจึงพิจารณา...จริงแล้วตามข้อวัดสังฆทาน...ต้องให้ความเคารพพระ(อาวุโส)พรรษา...ก่อนออกบิณฑบาตต้องไปรับบาตของพระผู้ใหญ่มาถือไว้จนถึงบ้านโยมจึงนำให้ท่าน...และหลังจากบิณฑบาตจากบ้านโยมเสร็จจะกลับเข้าวัดก็ต้องมารับบาตพระผู้ใหญ่มาถึอไว้จนถึงวัดนำอาหารที่บิณฑบาตไปไว้ส่วนกลาง...แล้วนำบาตรไปล้างทำความสะอาดและผึ่งแดดเสร็จก็นำบาตรไปวางไว้ที่ของท่าน...จากนั้นก็ไปปูอาสนะให้พระผู้ใหญ่...เมื่อเสร็จกิจจึงกลับไปทำธุระส่วนตัวเช่นล้างบาตรของตัวเอง,และกวาดลานวัด,ก็ไปกวาดที่กุฏิที่เราพัก,ท่านต้องการสอนให้เคารพพระผู้ใหญ่,และให้เสียสละทำงานเพื่อส่วนร่วม(หมู่คณะ)...ต่อหลังจากพิจารณาอาหารเสร็จก็ทำหน้าที่ตามที่กล่าวมาข้างต้น(ให้กับพระอาจารย์)จึงออกเดินธุดงค์ต่อ...ก็ผ่านไปหลายที่...และมาเจอที่ๆหนึ่งปฏิบัติธรรม(นั่งสมาธิ)ตอนกลางคืนอยู่ในกลดฝนตกหนักมาก..ฟ้าก็ร้องตลอดสักพักฝนหยุด...ผมตั้งใจจะออกไปเดินจงกรมแต่มาคิดว่าพื้นคงเปียกไปหมด...แต่ก็เปิดกลดและมองออกไปพร้อมมือแตะพื้นกับไม่มีน้ำ...พื้นแห้งสนิท...เป็นไปได้อย่างไร...จึงตั้งใจจะเดินไปถามอาจารย์...ท่านกลับตอบมา...ว่าที่ผมบอกท่านเห็นอะไร...และได้ยินเสียงอะไร...อย่าไปสนใจให้มีสติ...และตั้งใจปฏิบัติธรรมต่อ...แล้วท่านก็เงียบ...แต่ใจผมซิไม่เงียบแต่ยังสังสัยว่าฝนตกหนักแต่ข้างนอกกลดกลับไม่เปียก...

 

ขอร่วมทำบุญเพื่องานบรรพชา-อุปสมบทหมู่ ชมรมพุทธศาสตร์ ม.มหิดล จำนวน 300 บาท โอนไปวันที่14/03/2554 (เป็นการทำบุญวันเกิด)

ข้าพเจ้า พ.จ.อ.พรพิทักษ์ จาดเจริญ นางวิมลวรรณ คุ้มเวช ขอถวายปัจจัยในการทำบุญครั้งนี้ให้เป็นสังฆทาน วิหารทานและธรรมทาน เพื่อเป็น พุทธบูชา ธรรมบูชา สังฆบูชา ขอให้ผลานิสงส์ผลบุญและอานิสงส์ผลบุญที่ข้าพเจ้าได้ทำบุญในครั้งนี้ จงเป็นพลวัตรปัจจัยให้เกิดผลในชาติปัจจุบันนี้เป็นต้นไปจนถึงอนาคตกาล
ขอให้พระพุทธศาสนาเจริญรุ่งเรืองดั่งสมัยพุทธกาล ขอให้พระเจ้าอยู่หัวมีพระชนมายุยิ่งยืนนาน ขอให้สถิตย์มั่นอยู่ในไอศูรย์ราชสมบัติ ตราบจิรัฏฐิติกาลสมัย ขอทรงเป็นฉัตรแก้วคุ้มภัยแก่ปวงข้าพเจ้าทั้งหลายตราบสิ้นกาลนาน ขอให้ประเทศชาติสงบร่มเย็น ขอให้พวกข้าพเจ้าและครอบครัวได้ปฏิบัติธรรมสมาธิ วิปัสสนากรรมฐาน จนบรรลุแจ้งในมรรค 4 ผล 4 นิพพาน 1 ในชาติปัจจุบัน ขอให้รู้จักแต่คำว่า มี – รู้ - สำเร็จ ขอให้พวกข้าพเจ้าและครอบครัวมีแต่ความสุข
ขออุทิศส่วนบุญส่วนกุศลที่พวกข้าพเจ้าทำในครั้งนี้ ไปให้คุณแม่ลัดดา จาดเจริญ คุณพ่อธงชัย จาดเจริญ ญาติทั้งหลาย ครูอุปัชฌาย์อาจารย์ เทพเทวาทุกรูปทุกนามทั้ง 20 ชั้นพรหมโลก 6 ชั้นเทวะโลก และมนุษย์โลก มารโลก ยมโลก อบายภูมิทั้ง 4 มี นรก เปรต อสุรกาย สัตว์เดรัจฉาน และในหมื่นโลกธาตุกับอีกแสนจักรวาลพิภพ ทั้งที่เป็นมนุษย์ อมนุษย์ รูปวิญญาณ อรูปวิญญาณและสรรพสัตว์ทั้งหลาย ทั้งที่เป็นมิตรและศัตรู เจ้ากรรมนายเวรทั้งหลายของพวกข้าพเจ้าและครอบครัว ที่เคยล่วงเกินท่านมา แต่ชาติก่อนก็ดี ชาตินี้ก็ดีและเจ้ากรรมนายเวรที่เป็นพยาธิโรคที่ทำให้ข้าพเจ้าเจ็บป่วยอยู่ในขณะนี้ ขอให้ทุกรูปทุกนาม จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้มีเวรซึ่งกันและกันเลย อย่าได้เบียดเบียนซึ่งกันและกันเลย ขอให้ทุกรูปทุกนาม จงโมทนาในส่วนกุศลนี้ พึงได้รับประโยชน์ความสุขเช่นเดียวกับพวกข้าพเจ้าจะพึงได้รับ ขอให้เจ้ากรรมนายเวรทั้งหลาย จงอโหสิกรรมให้ แก่ข้าพเจ้าตั้งแต่บัดนี้ ตราบท้าวเข้าสู่ พระนิพพาน ด้วยเทอญ
ถ้าแม้นมิสำเร็จมรรคผลนิพพานในชาตินี้ ขอให้พวกข้าพเจ้าได้เกิดในดินแดนพระพุทธศาสนาในครอบครัวนักปราชญ์ ครอบครัวมหาเศรษฐีผู้ใจบุญ ค้ำจุนพระพุทธศาสนา ระลึกชาติได้ตั้งแต่เกิด เข้าถึงธรรมะของพระพุทธองค์ตั้งแต่เยาว์วัย รักษามั่นคงจนสิ้นอายุขัย ขอท่านเทพเทวาและท่านพญายมราช โปรดเป็นสักขีพยานในทำบุญครั้งนี้ เทอญ

นิพพานปัจจะโยโหตุ


[FONT=TH SarabunIT๙]<O</O[/FONT]​

 

อนุโมทนาบุญกับพี่ชานนและทุกๆท่านด้วยครับ พอดีวันที่ 27 มีนาคม ผมต้องไปถวายพระประธานร่วมกับทางเจ้าภาพที่วัดป่าภูเขาน้อย จ.ขอนแก่น เลยไม่ได้ไปร่วมงานบวชพี่ชานน ขออนุญาตโอนเงินไปร่วมเป็นเจ้าภาพกับชมรมพุทธศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดลแทนนะครับ ไว้มีโอกาสผมจะแวะไปกราบที่วัดนะครับ

 

<TABLE border=3 cellPadding=5><TBODY><TR><TD align=middle>
เครื่องบริขารสำหรับการจาริกธุดงค์
</TD></TR></TBODY></TABLE>ต่อครับ...ใจไม่เงียบแต่ก็ไม่คิดต่อจึงปฏิบัติธรรมเดินจงกรมตามปกติ...ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น(ฝนตกแบบไม่เปียก)ก็กลับเข้าจำวัตรรุ่งเช้าก็ออกไปบิณฑบาตกับพระอาจารย์ที่หมู่บ้าน...ชาวบ้านถามอาจารย์อยู่ที่ตรงนั้นมีอะไรเกิดขึ้นไหม...ท่านนิ่งสักพักก็ตอบว่าไม่มีอะไรหรอกโยม...มีแต่เสียงฝนตกโยมๆก็ไม่ถามต่อ...แต่ในใจ(คิด)ผมอยากจะพูดว่าโยมฝนตกจริงแต่ไม่มีน้ำฝนสักหยด...ท่านอาจารย์ก็หันมามองหน้าผม...เราคิดในใจแต่ท่านคงรู้...และท่านก็เดินนำหน้ากับที่พักเมื่อถึงที่พักท่านก็ไม่พูดอะไร...ผมก็จัดการทำตามหน้าที่นำอาหารมาร่วมกันตรงกลางแล้วให้ท่านพิจารณา...จากนั้นผมก็รับไปพิจารณาต่อ...เมื่อฉันท์เสร็จผมก็นำบาตรของท่านมาล้างและเช็ดพร้อมนำไปตากแดด...ท่านก็บอกให้เตรียมเก็บบริขารจะเดินธุดงค์ต่อใจอยากถามท่าน...เรื่องฝน(เมื่อคืน)ก็ไม่ถามรอให้ท่านบอกดีว่า...ถ้าไปถามท่านอาจจะโดนว่าได้...จึงออกเดินจากที่นั้นมาจนมาเย็นที่แถวๆป่าโล่ง...ท่านก็บอกว่าเราจะพักปฏิบัติธรรมกันที่ตรงนี้...ผมก็ช่วยจัดการรับบริขารท่านมาแล้วก็จัดปูอาสนะให้ท่านหลังจัดเสร็จแล้วก็ไปจัดการของตัวเอง...ท่าน(อาจารย์)ก็พูดว่าจัดบริขารเสร็จแล้วให้มาหาท่าน...ผมก็ตอบ ขอรับ...หลังจากจัดเรียบร้อยแล้วจึงรีบไปหาท่าน...คิดว่า ท่านคงจะเมตตาสอนสั่งและอบรมเรื่องการปฏิบัติธรรม...เมื่อมาถึงท่านบอกว่าให้ปลงอาบัติกับท่าน...ผมตอบว่าขอรับแต่ก็นึกว่าเราผิดศีลข้อไหน(พระวินัยบัญญัติ)...การปลงอาบัติ...หมายถึง
การปรับ อาบัติทุกกฏ หรืออาบัติทุพภาสิต เป็นการลงโทษขั้นพื้นฐาน จนเป็นที่เสื่อมเสียแก่ตนเองและหมู่คณะ ขาดความเป็นระเบียบร้อยและขัดต่อขนบธรรมเนียมประเพณีอันดีงาม ทั้งยังให้ผู้ที่นับถือพระพุทธศาสนาขาดความเลื่อมใสศรัทธา เป็นเหตุให้พระศาสนาเสื่อมได้
เมื่อภิกษุรูปใดรูปหนึ่งต้องอาบัติ ก็ถือว่าภิกษุรูปนั้นไม่บริสุทธิ์ จะไม่สามารถลงโบสถ์ร่วมทำสังฆกรรมกับภิกษุอื่นๆ ได้ จึงต้องแก้อาบัติให้ตนกลับมีความบริสุทธิ์เสียก่อน การไม่กระทำความผิดข้อใดๆ ก็คือการรักษาศึลให้บริสุทธิ์อย่างเคร่งครัดนั่นเอง


<CENTER></CENTER>

<TABLE border=0 borderColor=#ff0000 width="87%" align=center><TBODY><TR><TD height="100%"><CENTER> การปลงอาบัติ ลหุกาบัติ </CENTER><CENTER>

การออกจากอาบัติประเภทลหุกาบัติ (อาบัติเบาๆ) ซึ่งสามารถที่จะปลงอาบัติได้ทุกวัน แต่มักนิยมปลงอาบัติทุกครั้งที่ลงอุโบสถิ


</CENTER>
<CENTER></CENTER></TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE border=1 borderColor=#ff0000 width=690 align=center><TBODY><TR><TD bgColor=#cccccc colSpan=2><CENTER> วิธีแสดงอาบัติ
</CENTER>
</TD></TR><TR borderColor=#dceda7><TD width=165 align=middle>(พรรษาอ่อน ว่า)

</TD><TD width=509>สัพพา ตา อาปัตติโย อาโรเจมิ (ว่า ๓ หน)
สัพพา คะรุละหุกา อาปัตติโย อาโรเจมิ (ว่า ๓ หน)
อะหัง ภันเต สัมพะหุลา นานาวัตถุกาโย อาปัตติโย
อาปัชชิง ตา ตุมหะ มูเล ปะฎิเทเสมิ
</TD></TR><TR borderColor=#dceda7><TD align=middle>(พรรษาแก่ รับว่า)</TD><TD width=509>ปัสสะสิ อาวุโส ตา อาปัตติโย</TD></TR><TR borderColor=#dceda7><TD align=middle>(พรรษาอ่อน ว่า)</TD><TD width=509>อุกาสะ อามะ ภันเต ปัสสามิ</TD></TR><TR borderColor=#dceda7><TD align=middle>(พรรษาแก่ รับว่า)</TD><TD class=StyleT18 width=509>อายะติง อาวุโส สังวะเรยยาสิ</TD></TR><TR borderColor=#dceda7><TD align=middle>(พรรษาอ่อน ว่า)</TD><TD class=StyleT18 width=509>สาธุ สุฎฐุ ภันเต สังวะริสสามิ</TD></TR><TR borderColor=#dceda7><TD></TD><TD class=StyleT18 width=509>ทุติยัมปิ สาธุ สุฎฐุ ภันเต สังวะริสสามิ</TD></TR><TR borderColor=#dceda7><TD></TD><TD class=StyleT18 width=509>ตะติยัมปิ สาธุ สุฎฐุ ภันเต สังวะริสสามิ</TD></TR><TR borderColor=#dceda7><TD></TD><TD width=509>นะ ปุเนวัง กะริสสามิ</TD></TR><TR borderColor=#dceda7><TD></TD><TD width=509>นะ ปุเนวัง ภาสิสสามิ</TD></TR><TR borderColor=#dceda7><TD height=35></TD><TD width=509>นะ ปุเนวัง จินตะยิสสามิ</TD></TR><TR bgColor=#cccccc><TD height=5 colSpan=2 align=middle> จบพรรษาอ่อน </TD></TR><TR borderColor=#dceda7><TD width=165 align=middle>(พรรษาแก่ ว่า)

</TD><TD width=509>สัพพา ตา อาปัตติโย อาโรเจมิ (ว่า ๓ หน)
สัพพา คะรุละหุกา อาปัตติโย อาโรเจมิ (ว่า ๓ หน)
อะหัง อาวุโส สัมพะหุลา นานาวัตถุกาโย อาปัตติโย
อาปัชชิง ตา ตุยหะ มูเล ปะฎิเทเสมิ
</TD></TR><TR borderColor=#dceda7><TD align=middle>(พรรษาอ่อน รับว่า)</TD><TD width=509>อุกาสะ ปัสสะถะ ภันเต ตา อาปัตติโย</TD></TR><TR borderColor=#dceda7><TD align=middle>(พรรษาแก่ ว่า)</TD><TD width=509>อามะ อาวุโส ปัสสามิ</TD></TR><TR borderColor=#dceda7><TD align=middle>(พรรษาอ่อน รับว่า)</TD><TD class=StyleT18 width=509>อายะติง ภันเต สังวะเรยยาถะ</TD></TR><TR borderColor=#dceda7><TD align=middle>(พรรษาแก่ ว่า)</TD><TD class=StyleT18 width=509>สาธุ สุฎฐุ อาวุโส สังวะริสสามิ</TD></TR><TR borderColor=#dceda7><TD></TD><TD class=StyleT18 width=509>ทุติยัมปิ สาธุ สุฎฐุ อาวุโส สังวะริสสามิ</TD></TR><TR borderColor=#dceda7><TD></TD><TD class=StyleT18 width=509>ตะติยัมปิ สาธุ สุฎฐุ อาวุโส สังวะริสสามิ</TD></TR><TR borderColor=#dceda7><TD></TD><TD width=509>นะ ปุเนวัง กะริสสามิ</TD></TR><TR borderColor=#dceda7><TD></TD><TD width=509>นะ ปุเนวัง ภาสิสสามิ</TD></TR><TR borderColor=#dceda7><TD height=26></TD><TD width=509>นะ ปุเนวัง จินตะยิสสามิ</TD></TR><TR bgColor=#cccccc><TD height=5 colSpan=2 align=middle> เสร็จพิธีแสดงอาบัติ </TD></TR></TBODY></TABLE>
เมื่อปลงอาบัติเสร็จแล้ว...ท่าน(อาจารย์)บอกว่าตอนท่านตักน้ำล้างบาตรท่าน...ท่านได้กรองน้ำหรึอเปล่า...ผมตอบว่าเปล่าครับ..ท่านต้องพิจารณาด้วย...ถึงไม่เจตนาแต่ก็ผิดตามวินัยสงฆ์...ผมก็นึกได้ตอนล้างบาตรได้ตักน้ำในลำคลองขึ้นมาโดยไม่ได้ใช้ที่กรองน้ำ(อาจมีสัตว์อยู่ในนั้น)...เมื่อล้างบาตรเสร็จก็น้ำเทลงพื้น...ท่านจึงพูด เราต้องศึกษาข้อวัตรปฏิบัติให้ดี(หนังสือนวโกวาท)จะได้ไม่ทำผิด(พระวินัยบัญญัติ)เพราะถ้าไปเดินธุดงค์คนเดียวจะไม่มีผู้ปลงอาบัติ(ต่อศีล)จะทำให้เราศีลพร่อง...จะเป็นอันตรายกับจิตใจเรา...การเดินธุดงค์ในป่าต้องสำรวมและมีสติและเข้าใจข้อวัตรปฏิบัติธรรม...ผมตอบ...ขอรับ...ท่าน(อาจารย์)พูดว่าเรื่องเมื่อคืน(ฝนตกแต่ไม่เปียก)ก็ไม่ต้องคิดและกังวนในจิตใจเพราะบ้างเรื่องในป่ามีอะไรหลายอย่างที่เราไม่รู้อีกมาก...ที่เราเห็นเป็นการแสดงอิทธิฤิทธิของเจ้าป่าที่เขาต้องการทดสอบ...ถ้าเรามั่นคงในศีล...ไม่มีอะไรมาทำร้ายเราได้...นอกจากเราทำร้ายตัวเราเอง...คือไม่รักษา...ศีล(พระวินัย)แล้วท่านก็ให้ผมกลับไปปฏิบัติธรรมที่พัก(กลด)ต่อ...ทำให้ผมเข้าใจว่าการอยู่ในป่ามีคนดูเราอยู่ตลอด...คือเทวดา,เจ้าป่าเจ้าที่,และก็วิณญาญ,เขาต้องการได้ผู้ที่ประพฤติปฏิบัติดี(พระ)ที่เข้ามาในป่าที่เขาอยู่เพื่อเขาจะได้ชมบารมีและร่วมอนุโมทนาบุญด้วย...ต่อ

 

ต่อครับตอนที่ธุดงค์กับท่าน(พระอาจารย์)ท่านจะไม่อยู่กับที่ไหนนาน(ปฏิบัติธรรม)เคยถามท่าน...ท่านตอบว่าเราเป็นผู้ปฏิบัติธรรม...ต้องอยู่สันโดษและไม่อยู่ติดที่...เคยเห็นญาติโยมนิมนต์ให้ท่านอยู่โปรดนานๆไม่อยากให้ไปบ้างครั้งก็นิมนต์ให้ให้อยู่สร้างวัด...แต่ท่านก็จะตอบกับญาติโยมว่าอาตมายัง เป็นผู้ที่ยังสอนตัวอยู่ ก็ยังไม่รู้ธรรมะ...ที่อาตมา เดินธุดงค์ในป่าก็เพื่อมาศึกษาจิตใจตัวของอาตมาเอง..คงจะสอนญาติโยมได้ไม่มาก...กระผมก็ฟังและคิดตามว่า...ท่าน(พระอาจารย์)ที่ท่านตอบไม่รู้(ธรรมะ)ยังสอนตัวเองอยู่...จริงๆแล้วท่านแตกฉานและรู้วาระจิตของคนได้ละเอียด...แต่ท่านต้องตอบแบบนั้นก็เพราะไม่ต้องการให้ญาติโยมยึดติดท่าน(ให้อยู่สร้างวัด)...และท่านก็เมตตาสอนกระผมว่า...เราต้องรู้หน้าที่ของเราก่อนว่ากำลังทำอะไรอยู่...หน้าที่ของเราตอนนี้ ยังต้องอบรมจิตใจเราไม่ให้ตกอยู่ใต้อำนาจของกิเลส...คือ ลาภ,สักการะ,กับการยึดติด...กระผมก็ยังไม่เข้าใจว่าเกี่ยวอะไรกับญาติโยมที่นิมนต์ให้อยู่...ท่านก็คงจะรู้ความคิดของกระผม...ท่านจึงเมตตาพูดขึ้นมาว่า...นี้คือกับดักของผู้ปฏิบัติธรรม<!-- google_ad_section_end -->

 

คำกับดักของผู้ปฏิบัติธรรม...ถ้าเรารับ(นิมนต์)อยู่สร้างวัด เราก็จะยุ่งการก่อสร้างภายนอก...แต่ไม่มาสร้างที่จิตใจเรา(ปฏิบัติธรรม)...ยังไม่ถึงเวลาให้เป็นหน้าที่ของพ่อแม่ครูอาจารย์ที่ท่านจิตมั่นคง(พระอาริยะเจ้า)ผู้พ้นนิสัยรู้แจ้งทางธรรม...เพราะถ้าเราไปรับสร้างทั้งที่ตัวเรายังไม่มีฐานที่มั่นคงในจิตใจ(ภูมิธรรม)จะทำให้จิตใจสั่นคลอน...และไปสร้างและสอนญาติโยมแบบผิดๆ...สอนตามใจกิเลส(รู้แบบผิดๆ)เพราะยังพ้นนิสัย...จะเป็นบาปกับตัวเราเอง...ท่านเมตตาถาม...กระผมว่าท่านเข้าใจหรือยัง...กระผมตอบเข้าใจแล้วครับ...การธุดงค์ครั้งนั้นก็ได้เรียนรู้ข้อวัตรปฏิบัติธรรมในการอยู่ป่าและเข้าใจว่าถ้าเรายังไม่รู้จริงการปฏิบัติธรรมก็ไม่ควรไปสอนผู้อื่น...เพราะเรายังสอนตัวเองเองไม่ได้...และหน้าที่สอนธรรมเป็นหน้าที่ของพระ(กลุบุตรของพระศาสนา)...คือพ่อแม่ครูอาจารย์ที่ท่านพบสัจธรรมแล้ว...จริงๆแล้วกระผมก็ได้พบหลายเรื่อง(ที่เดินธุดงค์)ซึ่งบ้างครั้งก็เป็นเรื่องเหลื่อเชื่อเหมือนกัน...กับนิทาน...ช่วงหนึ่งที่กระผมเดินเข้าไปในป่าทึบก็พบพระธุดงค์ท่านนั่งสมาธิอยู่โคนต้นไม้...เห็นท่านก็เกิดศรัทธาอยากเข้าไปกราบท่าน...ท่านนั่งนิ่งไม่เคลื่อนไหวแต่ก็ไม่กล้าไปรบกวนท่าน...จะเป็นบาปแก่ตัวเรา(ท่านกำลังเข้าณานสมาบัติ)ก็เพราะตัวท่านไม่ติดพื้นลอยห่างจากพื้นประมาณ10ซ.ม...(พระอาจารย์)ท่านก็พูดว่าให้กระผมกราบท่านห่างๆจะได้ไม่เป็นการรบกวนท่าน...เมื่อกราบเสร็จแล้วก็เดินต่อไปได้ประมาณกะว่าสักครึ่งกิโล...แล้วก็พบท่านนั่งตรงหน้าที่โคนต้นไม้...ก็หยุดเดินแล้วคิดท่านมาได้เร็วว่าเราได้อย่างไรเพราะตอนเรากราบท่านเสร็จกระผมก็เดินออกมาก่อนท่าน...และก็มองเห้นท่านยังนั่งอยู่...ท่าน(พระอาจารย์)คงจะรู้ความคิดของผมจึงเมตตาพูดขึ้นว่า...ถ้าท่านอยากรู้ก็ไปถามท่านได้...ก็คิดว่าจะดีหรือ...แล้วอยู่ๆท่าน(พระธุดงค์ที่นั่งอยู่โคนต้นไม้)ท่านก็เรียกเบาๆแต่กระผมได้ยินชัดเจนเหมือนกับท่านอยู่ใกล้ๆท่านเรียกว่า...หลวงพี่เข้ามาก่อน...กระผมก็คลานเข้าไป...ท่าน(พระธุดงค์ที่นั่งโคนต้นไม้)ก็เมตตาพูดขึ้นว่า หลวงพี่ต้องการรู้อะไรก็ถามมาได้...ท่านรู้ได้อย่างไรว่าผมอยากรู้อะไร...กระผมจึงถามว่า...หลวงพ่อครับ...หลวงพ่ออยู่ที่ตรงนี้มานานกี่ปีครับ...ท่าน(พระธุดงค์)เงียบสักพักก็ตอบว่า...อยู่ตั้งแต่...กรุงเทพยังไม่เกิดเลย(ยังไม่มี)<!-- google_ad_section_end -->

 

กระผมก็ไม่อยากคิดต่อ...แต่ถ้าคิดก็ประมาณ200กว่าปี...จะเป็นไปได้อย่างไรท่านดูไม่หน้าถึง70ปี...กระผมกำลังคิดอยู่...ท่าน(พระธุดงค์)ก็เมตตาพูดว่ามีอีกหลายที่หลวงพี่ไม่รู้ในโลกธาตุ...ปฏิบัติธรรมไปแล้วจะรู้เอง...ถ้าไม่ท้อหรือหยุด...แล้วจะเข้าใจธรรมะของพระพุทธเจ้า...หลวงพี่จงจำที่ผมพูด...ให้ทำที่ปัจจุบันให้ดี(ประพฤติปฏิบัติธรรมอย่างจริงจัง)...แล้วปัจจุบันก็จะส่งผลถึงอนาคต...ทุกอย่างเกิดขึ้นที่ปัจุจบันจึงทำให้ผมมาพบกับหลวงพี่(กำลังจะคิด)ท่าน(พระธุดงค์)เมตตาสอนต่อ...บุญเกิดที่ตัวเราบาปเกิดที่ตัวเรา...แต่ถ้าหยุดสร้างบุญสร้างบาป...ตั้งใจประพฤติปฏิบัติธรรม(ขัดเกลากิเลสในใจตัวเรา)...ก็ถึง...แดนพระนิพพาน...ท่านพูดจบก็หลับตาเหมือนเดิม...กระผมก็ไม่กล้าถามต่อ...ก็ก้มลงกราบลาท่าน...<!-- google_ad_section_end -->

 

แล้วก็เดินธุดงค์ต่อ...แต่ก็หันหลังกลับไปมองท่าน(พระธุดงค์)...ก็ไม่พบท่านแล้ว...จึงหยุดเดินจะถาม...พระอาจารย์ท่านก็บอกให้เดินต่อ...ก็ไม่ได้ถามเลย...จนมาเย็นที่ชายป่าที่จะออกสู่ป่าโล่ง...ท่าน(พระอาจารย์)ก็เมตตาให้หาที่ปักกลด...กระผมจึงช่วยแบกรับบริขารท่านมา...และปักกลดและปูอาสนะให้ท่าน...อยู่ๆท่านก็เมตตาพูดกับกระผมว่า...ได้สนทนาธรรมกับท่าน(พระธุดงค์)แล้วเข้าใจความหมายธรรมของท่านไหม...กระผมจึงเรียนบอกว่ายังไม่เข้าใจคำว่า...หยุดสร้างบุญและสร้างบาป...ท่าน(พระอาจารย์)เมตตาพูดว่า...คน(มนุษย์)ส่วนมากจะชอบทำบุญสร้างวัด,สร้างวิหาร,และก็สร้างไปเรื่อยๆ...เพราะเข้าใจว่าทำบุญเยอะจะได้สบายไปเกิดแดนสรรค์...และคำว่าสร้างบาปคือ...ทำบาปให้กับตัวเอง...เช่นรู้ว่าทานเหล้า,ไม่ดีทำลายสุขภาพ(ร่างกาย)ก็ยังทำเล่นการพนัน,ทำให้หมดตัวก็ยังเล่น,และสุดท้ายก็ขโมยลักทรัพย์ของผู้อื่นทำให้ต้องถูกจ้องจำ(ติกคุก)......หยุดสร้างบุญสร้างบาป...หมายความคติธรรมของท่าน(พระธุดงค์)คือ...มนุษย์(ตัวเรา)ไม่เคยมาสร้างอะไรให้กับตัวเราเอง(จิตใจ)สร้างแต่ภายนอกกาย(นอกจิตใจ)...ท่านบอกให้หันมาสร้างที่ตัวเราเอง(ในจิตใจ)คือให้มาประพฤติปฏิบัติธรรม(ทำสมาธิ)ขัดเกลากิเลสในจิตใจ...เพราะทางที่จะพ้นทุกข์มีอยู่ทางเดียวคือ...ปฏิบัติธรรม(ทำสมาธิทำให้เกิดปัญญา)...จะหยุดเกิดแดนสรรค์(บุญ)หยุดบาปหยุดแดนนรก...เข้าถึงซึ้งแดนนิพพาน
ท่าน(พระอาจารย์ก็หยุดพูดและมองหน้ากระผม)...กระผมก็ตอบเข้าใจครับแต่ก็ไม่ง่ายๆครับ...ท่านก็เมตตาบอกว่า...จงใช้ความ...เพียร(ขยันทำทุกๆวัน)ท่านบอกเหมือนกับเราเติมน้ำใส่โอ่งทุกๆวันอย่างไงก็ต้องเต็มวันใดวันหนึ่ง...ทำให้กระผมเข้าใจธรรมมากขึ้นแต่ก็ยังต้องสู้กับใจ(กิเลส)เราที่จะคอยหลอกล่อเราหยุดทำบ้างทุกวันนี้ก็ยังแพ้กิเลสอยู่...แต่ก็จะสู้กับ(กิเลสในจิตใจ)ให้ถึงที่สุดไม่มันตายก็เราตาย...ก็ขอจบนิทานแค่นี้ครับ...ต้องเตรียมใจและกายขึ้นวัดวันที่17/3/54โทษด้วยครับจริงๆแล้วเรื่องที่ผมเขียนก็คิดเป็นนิทานอ่านแล้วได้ความรู้สึกที่ดีนะครับ...ทุกท่านก็มีโอกาสพบและสัมผัสได้ถ้าบุญสัมพันธ์กันมาก่อนเพราะผู้ประพฤติปฏิบัติธรรมต้อง<!-- google_ad_section_end -->

 

ผ่าน...ก็ขอให้เรามีความตั้งใจจริงประพฤติปฏิบัติธรรมแล้วไม่อะไรที่เราตั้งใจแล้วจะทำไม่ได้ถ้าจะทำคือ...ความดีให้กับตัวเรา(ปฏิบัติธรรม)ขอให้ธรรมรักษาเพื่อนๆสมาชิกและครอบครัวมีความสูขตลอดไปตราบเข้าซึ้งพระนิพพาน...คงได้พบกันทางธรรม...กราบลาสวัสดีครับ<!-- google_ad_section_end -->

 

ค่ำคืนของวันพฤหัสบดีที่ 17 มีนาคม
กว่าจะทำโน้นทำนี่เสร็จก็ปาไปเที่ยงคืนแล้ว
สองวันมานี่อากาศมันหนาวได้ใจดีจริงๆ
อากาศทุกวันนี้มันแปรปรวนเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว
ใครที่สุขภาพไม่ค่อยดีนักก็อาจจะป่วยได้ง่ายๆ
คืนนี้ก็ยังไม่วายหนาวววววซะเหลือเกิน

ไม่อยากจะถูกน้ำเล้ยจริงๆ อีกสองชั่วโมงก็ต้องตื่นแล้ว
ดองเอาไว้ก่อนก็แล้วกาน...อิอิ ตอนนี้ของีบเอาแรงสักนิ๊ดดีกว่า
...กำลังอุ่นได้ที่ เสียงอะไรมันกี๊ดๆๆร้องขัดห้วงนิทราซะจริงๆ
ปรือตาขึ้นมามองนาฬิกาที่ส่งเสียงเสียดแทงประสาทหู
ตีสองเอง...ขออีกนิ๊ดน่า....อีกนิ๊ด
จนเวลานิ๊ดหนึ่งเลยมาครึ่งชั่วโมงกว่า
คราวนี้ตาเหลือกเลย สปริงเด้งในตัวทำงาน
ตาลีตาลานรีบกดโทรศัพท์ไปเรียก Taxi
ก็จะไม่ให้เรียกได้ไง ต้องออกเดินทางตอนตีสามอะ
กลางดึกสงัด บนเส้นทางสายเปลี่ยว
แถมยังเป็นสาวสวยสะโอดสะองซะขนาดนี้ ไว้ใจได้ซะที่ไหน
โฮะๆๆๆ ยังไงเพื่อความสบายใจของคนขับ...
เอ้ย...ไม่ใช่...เพื่อความสบายใจของบุคคลอันเป็นที่รัก
เลยต้องใช้บริการพี่ Tax...

ใช้เวลาในการวิ่งผ่านน้ำเย็นเจี๊ยบไม่กี่นาที
จับตัวเองยัดลงในกางเกงยีนส์ ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย
ก็รีบจ้ำอ้าวไปหน้าหมู่บ้าน เพราะพี่Tax โทรมาแจ้งว่ารออยู่แล้ว
"พี่ปั๊มปตท.สนามเป้า ขึ้นด่วนไปโลดเลย"
พี่ Tax ก็บริการรวดเร็วได้ดั่งใจ มาถึงที่นัดก่อนตีสี่ตั้ง 25 นาที
มาถึงก่อนยังไงๆ ก็ดีกว่าอยู่แล้ว...

 

จากนั้นก็รอบรรดาผู้ร่วมเดินทาง
ได้เวลา 04.15 น. รถตู้สองคัน ก็ออกเดินทางมุ่งหน้าสู่จุดหมาย
ทางมันโล่ง ใช้เวลาไม่เท่าไหร่เราก็มาถึงสิงห์บุรี
แวะหามื้อเช้ารองท้อง จากตอนแรกคิดว่าน่าจะถึงตอน 7 โมงกว่า
แต่นี่มาถึง 05.30 น.แต่ที่นี่เขาก็มีอาหารให้รองท้องได้แล้ว
ข้าวต้มร้อนๆ เกาเหลาเลือดหมู ข้าวเปล่า
พออิ่มหน่ำสำราญท้อง เราก็เดินทางกันต่อ

 

จนเวลาเกือบเที่ยงเข้าเขตภาคเหนือมาแล้ว
เราก็มาหยุดพักรถกันอีกจุดหนึ่งและเพิ่มพลังให้ท้องกันด้วย
ที่นี่บรรยากาศดี มีลำคลองเล็กๆ ไหลผ่าน
ต้นไม้ใบไม้สดชื่น

 

ราวบ่ายโมง เราก็มาถึงวัดพระธาตุลำปางหลวง
ขึ้นไปกราบนมัสการพระธาตุ และร่วมทำบุญ
มีรถม้าให้นั่งชมรอบๆ กันด้วย
หลายคนอดใจไม่ไหวขอไปเก๊กท่าทำสวย
ขอชักภาพไว้เป็นที่ระทึก...เอ้ยระลึกกันหน่อย ^^

 

วัดพระธาตุลําปางหลวง ตั้งอยู่ใน อ.เกาะคา จ.ลําปาง
วัดพระธาตุลําปางหลวงเป็นวัดคู่บ้านคู่เมืองลําปางมาแต่โบราณ
เล่ากันสืบมาว่ามีมาตั้งแต่สมัยพระนางจามเทวี
ในราวพุทธศตวรรษที่ 20 ตอนปลาย