โดนขังวิญญาณ

อนุโมทนาด้วยนะคะคุณทีโอ แบบนี้เราทำบุญในฝันเราก็ได้บุญจริงๆหรือคะ คือ วันโกนทิพย์ก็บอกกะน้อง

คนที่ปากเบี้ยวน่ะค่ะว่าเดี๋ยวตอนเช้าเราไปตักบาตรที่วัดพิชัยฯ กันนะน้องก็บอกจ้า หลังจากนั้นทิพย์ก็เข้านอน

ทิพย์ก็มองกระจกในห้องนอนปกติไม่เคยมองรู้สึกบอกไม่ถูกเพราะเขาตรงกับหน้าต่างที่เป็นกระจกใสเขาสะท้อนกัน

แล้วทิพย์ก็หลับไป ทิพย์ก็ฝันว่าทิพย์เดินออกจากหน้าต่างไป ไปตามกระจกที่มองเห็นในหน้าต่างไปออกกระจกอีกบาน

ที่ไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าเขายังใส่ผ้าถุงเสื้อผ้าแบบเก่าๆ แต่ทุกคนดูใจดีบอกว่าจะพาไปทำบุญที่วัดแต่ต้องเดินไปนะไม่มีรถ

มีผู้หญิงนำทางทิพย์ ๒ คน พาเดินไปใส่บาตรหลายวัดอีกคนถืออาหารใส่ถาดอีกคนถือเหมือนข้าวต้มลูกโยน


แต่คนที่ถือข้าวต้มลูกโยนในความรู้สึกบอกว่านั่นคือแม่เรา ด้วยกลัวว่าแม่จะหนักก็ไปขอหิ้วพอรับมาก็เห็นมีหม้อ

อีกใบผุดขึ้นมาในมือผู้หญิงคนนั้นรู้ว่าเป็นอาหารแต่ไม่ได้ดูว่าคืออะไร เดินมาจนเหนื่อยก็ขอพักพี่ผู้หญิงที่นำทางบอกว่า

จะเสร็จแล้วเหลือวัดสุดท้ายแล้วจะให้กลับบ้าน มีวัดนี้ค่ะที่ได้เห็นพระออกมายืนดูแต่ไม่ได้เข้ามาใกล้ทิพย์ทิพย์ก็มองรอบๆวัด

เห็นเขาขายของแบบสมัยโบราณ ทิพย์ก็มองเห็นกระจกบานหนึ่งในใจอยากเห็นหน้าตัวเองว่าหน้าตาจะเหมือนเดิมไหม

ก็ไปยืนตรงกระจกเงานั่น กระจกเงาไม่ทำหน้าที่สะท้อนเงาแล้วค่ะมืดเป็นหลุมลึกแล้วหลานชายก็มาปลุกว่าจะไปใส่บาตรไหม

ก็บอกหลานไปว่าไปไม่ไหวแล้วเมื่อคืนน้าทิพย์เดินใส่บาตรทั้งคืน ปวดขายังไม่หายเลย ๕๕๕ ตอนตื่นมายังเหนื่อยไม่หายค่ะ

แบบนี้ทิพย์จะได้บุญไหมคะคุณทีโอหรือว่าเราต้องอธิฐานจิตแบบคุณทีโอถึงจะได้แต่แบบทิพย์น่าจะจิตใต้สำนึกที่อยากไปตักบาตร

 

อาทิตย์ที่แล้ว ตั้งแต่คุยกับมนุษย์ดาวเสาร์ก็ปวดหัวใจเรื่อยมา ก็หาสาเหตุไม่เจอว่าทำไม
เลยต้องหยุดการติดต่อทั้งหมดเพื่อรักษาตัวเอง และสืบหาสาเหตุ

(วันนี้เองสดๆร้อนๆ)

มาวันนี้เจอสาเหตุแล้ว ปู่ทิที่เต่างอย ที่ผมเคยเล่า ท่านนั่งทำสมาธิถอดจิต แต่ไม่ได้บอก
แม่บ้านที่บ้านท่าน ปรากฏว่าที่บ้านท่านหามเอาร่างท่านไปส่งโรงพยาบาลในขณะที่ท่าน
ถอดจิตออกไปตอนนี้ออกจากโรงพยาบาลแล้วเลยถือโอกาสขอพระและลูกแก้วที่ท่านเอา
ออกมาจากถ้ำเมืองบังบดที่เคยเล่า

ท่านเล่าว่า วันนั้นท่านนั่งสมาธิอยู่ๆก็มองเห็นป่าช้าไกลๆ ท่านเลยคิดว่า เราน่าจะไปดู
มั่งว่าเขาฝังผีอะไรยังไง เลยกดจิตเข้าไปแล้วก็ไปเดินตรงป่าช้า ทีนี้เดินไปเดินมาเขาเลย
ชวนท่านไปเฝ้าพระอินทร์บนสวรรค์ ท่านก็บอกเขาว่าไปก็ไป แล้วเขาก็พาเหาะไป ทีนี้
ท่านก็เห็นทางเป็นร่องเขาข้างล่าง(ท่านเหาะอยู่) แล้วข้างบนก็มีโค้งๆลงมากำลังจะลอด
เข้าไปใต้สะพานที่โค้งๆ ท่านก็คิดว่า ไม่ไปดีกว่าเดี๋ยวจะนานเกินไปจะเข้าร่างไม่ได้
ท่านเลยกำหนดจิตกลับ

ตานี้ท่านก็ลืมตาขึ้นมา ก็เห็นใบพัดพัดลมเพดานหมุนๆ มองซ้ายก็เห็นสายน้ำเกลือ มอง
ขวาก็เห็นเตียงคนป่วยคนอื่น เลยรู้ว่าเขาพาแกมาโรงพยาบาล

ตานี้เลยต้องนอนโรงพยาบาลหลายวันเพราะหมอบอกแกเป็นโรคขาดสารอาหารขั้นร้าย
แรง ก็แกเล่นกินเจมาตั้งแต่เด็กๆ กับข้าวเมียทำให้ก็ไม่กินแกกินแตงกับข้าวเปล่า
หรือกล้วยกับข้าว น้ำผึ้งกับข้าวอะไรพวกนี้มานาน เดี๋ยวนี้87แล้ว

แกเล่าไปหัวเราะไปบอกลืมไปนึกว่าอยู่ในถ้ำเลยลืมบอกเมียใว้ว่าห้ามทำอะไร
แกเคยนั่งหลายๆวันก็มีแต่ก็สั่งใว้ตลอด มาครานี้ดันลืมสั่งใว้เลยเป็นเรื่อง

สรุปที่ผมเจ็บหัวใจเพราะครูอาจารย์เจ็บป่วยนี่เอง ไอ้เราก็นึกว่าเจ็บหัวใจเพราะ
ไปชอบผู้หญิงซะอีก(เวรกรรม) อีกเรื่องที่เจ็บหัวใจ ก่อนไปหาปู่ทิก็ไปหาปู่ชื่น รายนี้
ก็ก้นกุฏิหลวงปู่มั่น ตอนนี้81ปีแล้ว แต่ผมยังไม่หงอกเลย หลวงปู่มั่นสั้งแกสึกว่า
ให้ออกมาใช้หนี้กรรม ก็คุยกันหลายเรื่องจนมาเรื่องหวย ผมบอกผมซื้อ41ใว้แล้ว
ตอนนั้นมันเกือบบ่ายสาม แกก็มองนาฬิกาก็หันมาถามว่าคุยตอนนี้ซื้อไม่ได้แล้วใช่
ใหม แล้วหัวเราะ.ผมก็บอกว่าไม่เป็นไรผมซื้อแล้ว 41 ..14.. แกก็บอกว่ามันไม่ออก
หรอก มันจะออก51โว้ยไอ้หนู ผมก็ต่อรองว่า 51ผมไม่ได้เงินนะปู่ ออก41ได้ใหม
แกก็หัวเราะ บอกว่าไปต่อรองกองฉลากเอง

มาเย็นนี้กลับมาจากสกลนคร หวยออก 51 โอ้ยยย เจ็บหัวใจ(อีกแล้ว) ไอ้ตอนที่ซื้อ
ได้แกก็ไม่บอก มาบอกตอนที่มันหาซื้อไม่ได้แล้วค่อยมาหยอกเราว่ามีเมียขายเมียเลย
ซื้อ 51 รวยเลยนะ แหม..ซื้อได้ก็ดีสิ. ไม่เป็นไรได้ลูกแก้วจากเมืองบังบดมา1ลูกก็พอใจ
หลังจากที่รอมาเกือบสิปปี เพราะปู่ทิเข้าถ้ำไปก็เกือบสามปี เลยเอามาให้ดูกันครับ

 

ขอบคุณทีโอที่มาเลี้ยงข้าวครับ อันนี้ตอบคุณทิพย์ด้วย

การทำบุญในฝันหรือนิมิตนั้นได้บุญมากกว่าการทำในขณะที่มีสติเต็มตามปกติ
เพราะในนั้นมันเป็นจิตที่บริสุทธิ์มากๆ โอกาสที่เราจะฝันหรือนิมิตว่าทำบุญนั้น
ยากแสนยาก โดยมากจะฝันอย่างอื่นๆไป อีกทั้งในฝันเราเสแสร้งแกล้งดัดให้
เรามีใจเป็นบุญก็ไม่ได้ เป็นบาปก็ไม่ได้ มันเป็นจิตใต้สำนึกเราล้วนๆ เพราะฉะนั้น
การทำบุญในนั้นได้บุญมากกว่า สำเร็จทั้งกายวาจาและใจครับ

ต้องหัดใว้ว่าเห็นพระเราคิดจะเอาอะไรให้ท่าน นี่เป็นกุศลจิตที่ฝังใว้ในใจเรา
ทีนี้เราพระเห็นในฝัน พฤติกรรมของเรามันก็จะออกมาจากใจเรานั่นเอง
อนุโมทนาบุญด้วยคนนะครับ

 

ท่านจิโปครับ แล้วลุกแก้วเมืองบังบดนี้มันดียังงัยเหรอครับ คือ...ประมาณว่าคุณวิเศษอิทธิฤทธิ์สรรพคุณอะไรทำนองนี้น่ะครับ เขาเอาไว้ใช้ทำอะไรเหรอครับ

 

[FONT=&quot]ถูกใจมัน มันอยากจะฟัง อยากจะแทง อยากจะตี จะฆ่า ต่าง ๆ นานา ก็ทำได้ เพราะเป็นนโยบายไม่ต้องการให้คนไทยมีอยู่ในภูมิภาคนั้น [/FONT]
[FONT=&quot]ตอนนี้ความเศร้าโศกโศกาดุลยภาพก็เกิดขึ้น นับตั้งแต่กองทัพเราแพ้เขาลูกรักเสียงระงมร้องไห้เซ็งแซ่ ตอนที่บรรดาขอมดำกวาดต้อนคนไทยจากเชียงแสนจากเชียงรายจากพะเยาไปรวมกลุ่มเดียวกันที่แม่สาย เขากั้นเขตให้อยู่เป็นจุดน้อย ๆ จะไปยุ่งอะไรนอกเขตไม่ได้ เพราะเป็นเขตของขอมเขาต้องการ พระเจ้าพังคราชถึงกับน้ำตาตกใน แต่อาศัยที่เป็นกษัตริย์มีขัตติยะมานะ ต้องมีความเข้มแข็ง ต้องต่อสู้ด้วยความอดทน จะเหนื่อยจะยากเพียงใดก็ต้องพร้อมทุกอย่างที่จะยอมรับ พระองค์ก็สร้างวังพิเศษคือบ้านไม้ธรรมดาอยู่ [/FONT]
[FONT=&quot]เจ้าขอมดำเข้าเมืองโยนกนครแล้วหาทรัพย์สินมีค่าไม่ได้ มันจึงถามว่า เมืองไทยนี่ไม่มีทรัพย์สินเลยรึ ทองแท่ง เพชรนิลจินดา ก็ตอบเขาไปว่าเมืองไทยไม่ได้เตรียมรบอยู่กันอย่างพ่อแม่ปกครองลูก ทรัพย์สินในท้องพระคลังจึงไม่มี เราทำมาหากินร่วมกันแบ่งปันกันเฉย ๆ แต่ความจริงขนไปหมดแล้ว [/FONT]
[FONT=&quot]เวลาผ่านไป พระมเหสีของพระเจ้าพังคราชก็ทรงพระครรภ์และคลอดพระราชโอรสให้นามว่า [/FONT][FONT=&quot]"[/FONT][FONT=&quot]ทุกภิกขะ[/FONT][FONT=&quot]" [/FONT][FONT=&quot]แปลว่าเกิดมาในท่ามกลางความทุกข์ ตลอดเวลาที่อยู่วังสีทองพระเจ้าพังคราชไม่ได้ทรงเครื่องแบบกษัตริย์เลย ทรงแต่งองค์แบบธรรมดา นุ่งกางเกงดำขา ๓ ส่วน ใส่เสื้อแขน[/FONT]
[FONT=&quot]กระบอกสีดำ แบบชาวบ้านธรรมดา ๆ ที่บรรดาลูก ๆ เห็นแล้ว สรุปแล้วคนไทยต้องเป็นผู้แพ้สงครามเพราะ ๑[/FONT][FONT=&quot].[/FONT][FONT=&quot]ไม่พร้อม ๒[/FONT][FONT=&quot].[/FONT][FONT=&quot]บางครั้งมีคนขายชาติซึ่งเราต้องทำลายคนประเภทนี้ให้หมดไป ถ้าต้องการให้ไทยเป็นไทต่อไป [/FONT]
[FONT=&quot]ลูกรักทั้งหลาย ตอนนี้เป็นตอนคนไทยเศร้า ขณะที่ลูกกำลังนั่งฟังพ่อพูดอยู่นี่จงใช้ปุพเพนิวาสานุสติญาณ และอตีตังสญาณ คือรู้ถอยหลังไปในเรื่องเก่า ๆ และปุพเพนิวาสานุสติญาณรู้ถอยหลังชาติของตนเองไปด้วย แต่ถ้าลูกไม่ถนัดการใช้ญาณแบบนี้ก็ให้กราบทูลถามองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า หรือทูลถามท่านปู่ ท่านย่า หรือท่านแม่ ขอดูภาพในเวลานั้นว่าพวกเราที่นั่งฟังกันอยู่นี้มีส่วนร่วมในเหตุการณ์นั้น ๆ ด้วยหรือเปล่า อันนี้ลูกต้องคิดว่า [/FONT]
[FONT=&quot]"[/FONT][FONT=&quot]ชีวิตของคนทุกคน ไม่มีอะไรจีรังยั่งยืน ภาวะของโลกทั้งหมดไม่มีความหมาย ตายแล้วก็เกิด เกิดแล้วก็ตาย เกิดแต่ละคราวเต็มไปด้วยความทุกข์ จงวางภาระอันนี้เสีย[/FONT][FONT=&quot]" "[/FONT][FONT=&quot]จิตของลูกอย่าร่าเริงในกามารมณ์ อย่าร่าเริงในโทสะ อย่าร่าเริงในความหลง ตั้งจิตตรงเฉพาะพระนิพพาน[/FONT][FONT=&quot]" [/FONT][FONT=&quot]ที่พ่อนำเรื่องนี้มาพูดก็เพื่อให้บรรดาลูกทุกคนมีความรู้สึกว่า [/FONT][FONT=&quot]"[/FONT][FONT=&quot]การเกิดแต่ละคราวมันมีแต่ความทุกข์[/FONT][FONT=&quot]" [/FONT]
[FONT=&quot]เรามาคุยกันต่อไปถึงเรื่องพระเจ้าพังคราช ในฐานะที่ตกเป็นเชลยศึก ลูกรัก เราไม่ได้ไปรบเขา อยู่ดี ๆ เขาก็มาตีเมืองเรา แล้วจับแม่ทัพนายกองทั้งหมด เราเป็นผู้แพ้ต้องยอมจำนน ลูกบางคนที่กำลังฟังพ่ออยู่คิดว่า [/FONT][FONT=&quot]"[/FONT][FONT=&quot]ทำไมคนไทยจึงไม่ยอมตายทั้งชาติเสียก็หมดเรื่อง[/FONT][FONT=&quot]" [/FONT][FONT=&quot]ลูกรัก ถ้าคิดอย่างนั้น[/FONT]

 

[FONT=&quot]ก็ถือว่า [/FONT][FONT=&quot]"[/FONT][FONT=&quot]โง่เกินไป[/FONT][FONT=&quot]" [/FONT][FONT=&quot]ถ้าเราจะตายกันทั้งชาติน่ะตายได้ แต่เขาก็ครองเมืองเราสบาย การตัดสินใจคราวนั้น บรรดามุขมนตรีและนักรบทั้งหลายได้ประชุมกันโดยมีพระเจ้าแผ่นดินเป็นหัวหน้า นี่เขาเป็นประชาธิปไตย เมื่อยามประชาชนลำบาก เช่น ฝนแล้งไม่ตกต้องตามฤดูกาล เขาก็ขอให้พระราชาและพระเมหสีรักษาอุโบสถศีล หรือเมื่อข้าราชการบางคนทำไม่ดี ประชาชนก็มาประชุมกันที่พระลานหลวง ถวายฎีกา พระราชาก็รับไปชี้แจงเหตุผลเขาก็เข้าใจ เขาไม่ใช่มาเวิกว้าก ๆ แบบไฮปาร์คสนามหลวง พูดเอาเรื่องเอาราวไม่ได้ คนที่เชื่อก็แสดงว่าไร้ปัญญา [/FONT]
[FONT=&quot]เมื่อพระเจ้าพังคราชกับบรรดาแม่ทัพนายกองถูกโจรปล้นเมือง ลูกรัก การไปอยู่วังสีทองเลยสันทรายไปทางแม่สายก็พอหากินได้แต่มีความลำบากเพราะเนื้อที่จำกัด เป็นภูเขาลำเนาไม้เสียก็มาก และต้องหาทองคำแท่งส่งส่วยขอมดำปีละ ๒๐ ชั่งอีก ประการสำคัญคนไทยต้องอยู่ใต้บังคับบัญชาของขอมดำทุกอย่าง ขอมต้องการอะไร คนไทยทุกคนต้องหาให้ ใครจะมีลูกเมีย ผัวใครก็ตามถ้าขอมต้องการ ไทยต้องให้ ทรัพย์สินของคนไทยทุกคนที่มีอยู่เป็นส่วนตัวถ้าขอมต้องการไทยต้องให้ ถ้าขอมไปทำอันตรายของคนไทยมีเรื่องราวเกิดขึ้น ขอมต้องไม่มีความผิด และคนไทยเท่านั้นที่จะต้องมีความผิด นี่เป็นกฎหมายของขอม [/FONT]
[FONT=&quot]รวมความว่าสภาวะของคนไทยเวลานั้นตกอยู่ในความเป็นทาส ถ้าเราจะดูสมัยนี้ก็ดูลาว เขมร ตกเป็นทาสญวน ทรัพย์สินของคนทุกคนเป็นของรัฐ แม้ว่าไก่ตาย ๑ ตัวต้องแจ้งหัวหน้าหน่วย เขาอนุญาตให้กินจึงกินได้ ถ้าหัวหน้าเขาไม่อนุญาตก็ต้องนำไก่ไปให้เขาอาหารการกินเขาแจกให้ พอหรือไม่พอ อิ่มหรือไม่อิ่ม ไม่มีสิทธิ์อุทธรณ์ฎีกา ก็ต้องพอเพราะเขาให้เท่านั้น ห้ามพูด ห้ามคัด[/FONT][FONT=&quot]ค้น จะแต่งตัวตามความต้องการไม่ได้ เสื้อผ้าเขาแจกให้เขมรที่หนี้เข้ามาบอกว่า ๓ ปีแล้วเขาแจกให้ชุดเดียว ลาวที่หนีเข้ามาบอกว่า เขาให้ข้าวเหนียววันละ ๑ ปั้นกับเกลือป่นแต่ต้องทำงาน ๘ ชั่วโมง [/FONT]
[FONT=&quot]เช้าก่อนทำงานต้องเข้าแถวรับการอบรม เย็นเลิกงานแล้วยังพักผ่อนไม่ได้ต้องเข้ารับการอบรมอีก การอบรมนี่ทุกคนต้องฟังเขาอย่างเดียว ถ้าใครลุกขึ้นคัดค้านเขาจะไม่ว่า แต่หลังจากอบรมจะมีคนมาถามว่า ทำไมจึงไม่เห็นด้วย คนนั้นเขาอธิบายว่าตามปกติควรจะเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ เขาก็ตอบว่าคุณยังไม่เข้าใจ แล้วก็เชิญไปรับการอบรมใหม่แล้วก็หายสาบสูญไปเลย เป็นปุ๋ยไปคือตาย [/FONT]
[FONT=&quot]เห็นไหมลูก สมัยโน้นกับสมัยนี้ไม่ต่างกัน สมัยที่เราแพ้ขอมตกเป็นทาสขอม กับสมัยนี้ที่ลาวแพ้ญวน เขมรแพ้ญวนมีสภาพไม่ต่างกัน นี่เรายังจะยังเป็นผู้แพ้อยู่ต่อไปหรือยังไง ตอนนี้เราไม่มีที่ไป สมัยพระเจ้าพังคราชป่าเยอะ ขายออกไปได้มาก [/FONT]
[FONT=&quot]เป็นอันว่าพระเจ้าพังคราชก็ดี แม่ทัพนายกองก็ดี ต้องยอมให้ขอมดำปลดอาวุธมีสภาพเหมือนตุ๊กตา หลังจากนั้นต้องพยายามกวาดต้อนคนไทยทิ้งบ้าน ทิ้งเมืองไปอยู่แดนกันดารในวงแคบ ตอนนี้แหละลูกหลานที่รัก จงใช้อำนาจของปุพเพนิวาสานุสติญาณถอยหลังชาติของลูก หรือใช้อตีตังสญาณร่วมกัน แต่ถ้าไม่ถนัดก็ขอเฝ้าองค์สมเด็จพระทรงสวัสดิ[/FONT]

 

[FONT=&quot]โสภาคย์คือพระพุทธเจ้า กราบทูลถามขอดูภาพในสมัยนั้น ว่า เราทุกคนที่มานั่งอยู่ที่นี่อยู่ร่วมในที่นั้นด้วยหรือเปล่า ถ้าไม่ได้อยู่ร่วมก็ขอเห็นภาพเวลานั้นเป็นอตีตังสญาณ [/FONT]
[FONT=&quot]ภาพความโศก ความเศร้ามันหาอะไรดีไม่ได้เลย มันมีแต่ความระทม เสียงระงมไปด้วยความร่ำไห้ ส่วนหนึ่งของคนไทยที่ขนของไปเก็บไว้ที่ดอยตุงที่เรานั่งกันอยู่ที่นี่ เก็บตามถ้ำซอกซอย สุมทุมพุ่มไม้ และแถวกองพล ๙๓ อยู่เวลานี้ จุดนี้เรายึดสู้เป็นจุดสุดท้ายคิดว่าขอมบุกเข้ามาเมื่อไร เราสู้ตาย ในเมื่อเรายอมแพ้เขาแล้ว เขายังตามมา ก็แสดงว่าเขาจะสังหารเราทั้งชาติ เขาต้องการครอบครองที่เดินเรา เขาไม่ต้องการคน มีเสียงระงมร่ำไห้เสียดายทรัพย์สินที่ยังขนไปไม่ได้ ก่อนขอมจะเข้าเมืองเขาส่งคนไปบังคับขับไสคนไทยไล่ให้ไปอยู่ในเขตที่เขากำหนดไว้ มีสันทรายเป็นแดนกั้น เลยขึ้นไปเป็นของไทย ตั้งแต่แม่น้ำโขง เลยมาถึงแม่น้ำกก นี่เป็นที่ที่ไทยอยู่ นอกนั้นเป็นของขอม ข้าว ปลา นาเกลือ บ้านช่อง ทรัพย์สินทั้งหมด ขอมบอกว่า ไม่ต้องเอาไป ให้ไปแต่ตัวกับผ้าเก่า ๆ ห่อหนึ่ง [/FONT]
[FONT=&quot]ลูกหลานที่รัก ฟังแล้วเศร้าไหมลูก ความเป็นผู้แพ้ของคนไทยคราวนี้ ลูกจะคิดว่าพระเจ้าพังคราช ประมาทหรือไม่ที่ไม่เตรียมการรบ ก็อย่าลืมว่า ทุกคนนับถือพระพุทธศาสนา มีศีล มีเมตตา มีสังคหวัตถุซึ่งกันและกัน แต่เราก็ต้องย่อยยับถึงเพียงนี้นั้นเราจะโทษใคร โทษพระพุทธศาสนาก็ไม่ได้ เพราะพุทธศาสนาสอนให้คนอยู่ด้วยกันด้วยความสุข แต่ความทุกข์มันมาจากที่อื่น เราอยู่เป็นสุขมาตั้ง ๓๗ รัชกาล พระพุทธเจ้าทรงตรัสว่า [/FONT][FONT=&quot]"[/FONT][FONT=&quot]ท่านทั้งหลาย จงยังความไม่ประมาทให้ถึงพร้อม[/FONT][FONT=&quot]" [/FONT][FONT=&quot]หมายความว่าในขณะที่เราประพฤติธรรมเราก็ไม่ประมาท เวลาปกครองชาติเราก็ไม่ประมาท [/FONT]
[FONT=&quot]ความจริงสมัยนั้นเราประมาทไปนิดหนึ่งว่า ความจริงพวกขอมดำก็มีพระพุทธศาสนาสอนในเขตเขาอยู่แล้ว เขาก็พยายามก่อสร้างเจดีย์หรืออะไรก็ตามขึ้นมาเสริมบารมี ในเขตลำพูนหรือหริ[/FONT]
[FONT=&quot]ภุญไชย และที่จอมทอง เชียงใหม่ องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็เคยเสด็จที่จอมทองมาก่อนแล้วทรงสั่งพระมหากัจจายนะมาประกาศพุทธศาสนา เราถือธรรม คิดว่าเขาจะถือธรรม รวมความว่าใจเขาถือสากปากเขาถือศีล [/FONT]
[FONT=&quot]เอาละลูก ตอนนี้ก็มีแต่เสียบระเบ็งเซ็งแซ่เสียดายทรัพย์สิน บ้านเรือนแต่ละหลังกว่าจะปลูกขึ้นมาได้ก็ต้องใช้กำลังงาน กำลังเงินมาก ทรัพย์สิน วัว ควาย ขอมบอกไม่ต้องเอาไป แต่ก็มีอยู่บ้างบางส่วนที่เราไล่วัวควายของเราไปไว้บ้างแล้ว รวมความว่าคนไทยทุกคนต้องเดินน้ำตาร่วง ก่อนคนไทยจะไป ขอมใช้ทำอะไรก็ต้องทำทุกอย่าง ถ้าไม่เป็นไปตามใจขอม เขาก็เฆี่ยน เราก็เตะ เขาก็กระทืบ เขาจะฟาดฟันทำให้เป็นแผล หรือฆ่าให้ตาย ยังไงก็ทำได้ เพราะเขาต้องการให้ไทยไปพ้นจากเขตนี้ นี่เป็นน้ำใจของขอม ในเมื่อเราเป็นทาสเขาก็ไม่มีอะไรดี ความเมตตาปรานีของคนที่เป็นนายไม่มีในเรา ลูกเขาเมียใคร ถ้าขอมต้องการต้องได้ [/FONT]
[FONT=&quot]ดูตัวอย่างลาวแพ้ญวน หญิงสาวของลาวตั้งแต่อายุ ๑๓ ปี ขึ้นไป ทุกคนต้องไปนอนสามัคคีกับทหารญวน ถ้าหากผู้ใหญ่ญวนต้องการ เขาเรียกว่าไปนอนส่องแสงหรือนอนแสงสว่าง ก็รวมความว่า เขาเอาไปทำปู้หย้ำปู้ยีเอาตามใจ แต่ไอ้ศัพท์ที่ใช้มันคนละเรื่อง เขาเลือกใช้ศัพท์เรียกดี แต่แท้จริงก็คือผู้หญิงลาวเป็นช้อคการีนั่นเอง มันช้ำใจไหมลูก ผู้หญิงน่ะมีหัวใจหรือเปล่า มีความต้องการในความรักตามที่ตนปรารถนาหรือเปล่า หรือว่าใครก็ได้ ความจริงผู้หญิงทุกคนมีหัวใจมีความปรารถนาตามน้ำใจของตนเอง [/FONT]

 

ลูกแก้วสวยดีนะครับ ส่วนที่ฐานที่เป็นรูปพระ นี้ เหมือนพวก Stone head
ของเมืองนอกเลยครับ มองตอนแรกนึกว่าใช่ หุหุ

แหม่ ซื้อห้วยตัวเดียวกับพี่จิ-โปเลย สงสัยผมจะไปขัดดวง พี่จิ-โป
หรือเปล่า เพราะลูกสาวชูมือ 4 1 2 ผมก็ซื้อ 412 แล้วน้ำสะใภ้ฝันว่า
มอไซด์ที่บ้าน ขับมาจอดเอง ก็เลยซื้อทะเบียนรถ 1 4 1 พอหวยออก 51
เจ็บใจกันทั้งบ้าน 555+

 

ขอบคุณเรื่องเล่า ของพี่พร ด้วยนะครับ นั่งอ่านยังไม่จบเลย อ่านได้แค่ 3-4 ตอนเอง

 

คุณจิ-โป พอจะช่วยแชร์ประสบการณ์ตอนคุยกับมนุษย์ดาวเสาร์ให้ฟังหน่อยได้ไหมครับ แล้วมนุษย์ดาวเสาร์นี่เค้าหน้าตาเป็นยังไงครับเหมือนมนุษย์โลกเราทั่วๆไปหรือเปล่าครับ

 

[FONT=&quot]เป็นอันว่า สภาพของคนไทยตอนนี้ต้องอุ้มลูกจูงหลานหอบหิ้วกันไป เดินไปนะ ยานพาหนะขอมก็ไม่ให้ใช้ มันยึดเอาไว้หมด ชักช้าประวิงเวลาเพราะเสียดายทรัพย์สินก็ไม่ได้ เพราะหวายในมือขอม มีด อาวุธในมือขอม จะถูกต้องร่างกายคนไทยขวับทันที เมื่อไปถึงที่แล้ว ก็ช่วยกันปลูกบ้านธรรมดา ๆ ให้พระเจ้าพังคราชอยู่ เพราะเขายังมีความเคารพพระองค์อยู่แบบชาวบ้านธรรมดา ๆ [/FONT]
[FONT=&quot]การอพยพไปเวลานั้นเป็นกลุ่ม ก็สร้างบ้านไม่ทันซีลูกเอ๋ย ก็ต้องกวาดบริเวณพื้นที่ดินตามโคนต้นไม้ แล้วก็ใช้เป็นที่นอนกัน อาหารการกินมีจำกัดคือจำกัดไม่พอ ต้องหุงข้าวด้วยกะทะใบใหญ่ ขุดหัวเผือกหัวมันมาต้มกินกัน เพราะไม่มีข้าวกิน ความยากลำบากมันสาหัสถึงเพียงนี้ แล้วเจ้าขอมดำอัปรีย์มันยังมารบกวนต่าง ๆ นานาอีก ทุกสิ่งทุกอย่างเต็มไปด้วยความเป็นทาส บางคราว ๔[/FONT][FONT=&quot]-[/FONT][FONT=&quot]๕ วัน ข้าวตกถึงท้องสักเมล็ดก็ไม่มี เพราะว่ามันไม่มีจะกิน ข้าวที่ขนไปก่อนก็น้อย เอามากินไม่พอ ก็พยายามทำทุกอย่าง ที่ไหนมีหนองน้ำ พยายามทำข้าวใกล้ ๆ วัวควายไม่พอก็ใช้ไม้กระทุ้งลงไป เอาเมล็ดข้าวหยอดลงไปเรียกว่า ข้าวหยอด โพงน้ำขึ้นมาจากสระ จากบ่อ ให้ต้นข้าวได้อาศัยเรียกว่า ข้าวพันธุ์เบา ๓ เดือน ออกรวงได้กิน แต่ก็ยังไม่พอกันกิน [/FONT]
[FONT=&quot]นอกจากนั้น ยังมีงานหนักคือหาที่ร่อนทองคำ แม้แต่พระเจ้าพังคราชเองก็ต้องเสด็จร่อนทองเหมือนกัน พยายามหาทองให้เขาให้ได้ปีละ ๒๐ ชั่ง ลูกหลานที่รัก มันไม่น้อยเลย ๒๐ ชั่ง นะ ไม่ใช่ ๒๐ บาท แต่ว่าคนไทยในสมัยนั้นฉลาดในการหาทอง ดูพื้นดินที่มีสีอรุณจะเป็นดินแข็ง[/FONT]
[FONT=&quot]ดินร่วนก็ตาม [/FONT][FONT=&quot]([/FONT][FONT=&quot]ดินสีอรุณมี ๒ อย่าง แบบขุยปู กับแบบดินร่วน ดินแบบขุยปูนี่ไม่มีทองคำ แบบดินร่วนจึงมี[/FONT][FONT=&quot]) [/FONT][FONT=&quot]ดินสีอรุณดำมีเกล็ดอะไรระยิบระยับหน่อย ๆ เป็นเครื่องสังเกต และอีกประการหนึ่ง ถ้าทองคำมีที่ไหนดินตรงนั้นมีความอุ่นกว่าดินธรรมดานี่ท่านบอกมายั้งงี้ พ่อก็พูดตามท่าน [/FONT]
[FONT=&quot]การร่อนทองนี้พระเจ้าพังคราชเสด็จร่อนเอง บรรดาข้าราชบริพารก็ร่อนทองกันหมด บางคนที่มีความเคารพในพระเจ้าพังคราชก็เข้าไปกราบ แล้วทูลว่า [/FONT][FONT=&quot]"[/FONT][FONT=&quot]พระพ่อเจ้าอย่าทำเลย ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นภาระของลูก[/FONT][FONT=&quot]" [/FONT][FONT=&quot]ท่านก็บอกว่า เวลานี้เราทุกคนอยู่ในความลำบาก อยู่ในความทุกข์ยาก จะให้ท่านปลีกตัวไปแต่ผู้เดียว นั่งคอยรับรายงาน อันนี้เป็นไปไม่ได้ เวลานี้เรารับทุกข์ร่วมกัน การกินการอยู่ก็เหมือนกัน พระองค์มีอะไรกินคนอื่นก็มีด้วย กินหัวเผือกหัวมันก็กินด้วยกัน มีแกงมีกับก็ต้องมีเหมือนกัน บางทีพระองค์มีกับข้าวดี ๆ ก็เอาไปให้ราษฎรกิน พระองค์ก็ไปกินหัวเผือกหัวมัน กินพริกเผาที่ไม่มีกะปิ กับผักหญ้าธรรมดา พระองค์ตรัสว่า กินเท่านี้ก็อิ่ม ขอให้ทุกคนอิ่มก็แล้วกัน ท่านอิ่ม ถ้าทุกคนมีความสุขท่านก็มีความสุข ถ้าทุกคนมีความทุกข์ ท่านจะสุขไม่ได้ [/FONT]
[FONT=&quot]ลูกรักของพ่อ ฟังเรื่องที่เล่ามารู้สึกยังไงบ้างลูก ขึ้นชื่อว่าความเกิด พระพุทธเจ้าตรัสว่า [/FONT][FONT=&quot]"[/FONT][FONT=&quot]ชาติปิทุกขา ความเกิดเป็นทุกข์ ชราปิทุกขา ความแก่เป็นทุกข์ มรณัมปทุกขัง ความตายเป็นทุกข์ โสกะปริเทวทุกขโทมนัส สุปายาส ความเศร้าโศกเสียใจ ความพลัดพรากจากของรักของชอบใจเป็นทุกข์[/FONT][FONT=&quot]" [/FONT][FONT=&quot]นี่มันทุกข์สำหรับเรา [/FONT]

 

[FONT=&quot]แต่ทุกข์ในสมัยนั้น ลูกรัก ทุกข์จากพ่อตาย พี่ตาย ลูกตาย ผัวตายในการทำสงคราม ความตายเกิดขึ้นแต่ละคนก็เต็มไปด้วยความทุกข์ เห็นไหมลูก พ่อตายคนเดียวร้องไห้ไปตั้งหลายวัน แม่ตายคนหนึ่งร้องไห้กันไปตั้งหลายวัน เวลานั้นเรายกกองทัพไป ๓ หมื่นคนเศษ เราเสียกำลังคนไป ๒ พันคนเศษ ประเพณีคนไทย คนตายแล้วต้องทำศพนิมนต์พระมาสวด แต่เวลานั้นเราไม่มีสิทธิ์จะทำแบบนี้ได้ ความเศร้าโศกเสียใจที่คนไทยต้องตายหรือบาดเจ็บมันมีอยู่แล้ว แถมยังเจ็บใจหนักไปกว่านั้น ขอมมันไล่ที่ ลูกหลานที่รัก มันบังคับให้เราไปอยู่ที่ไหนก็ต้องไปที่นั่น ความเป็นผู้แพ้มันเป็นอย่างนี้นะ ขอลูกรักจงจำไว้ว่าไทยเราต้องไม่เป็นผู้แพ้ ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย แล้วพ่อจะพูดให้ฟังว่าการเป็นผู้ไม่แพ้มันจะมีสำหรับเรา [/FONT]
[FONT=&quot]นี่เราแพ้เพราะอะไร เราแพ้เพราะเราไม่พร้อมในการเตรียมรบ แต่เราจะโทษใครเล่า เรามีความสุข เราเชื่อพระพุทธศาสนา เรามีความสามัคคี ๓๗ รัชกาลไม่เคยมีปฏิวัติรัฐประหาร ไม่มีใครบ้า ๆ บอ ๆ แสดงความวิเศษอวดตัวว่าถ้าฉันทำจะดีอย่างนั้น ถ้าฉันทำจะดีอย่างนี้ และสมัยก่อนไม่มีการเปลี่ยนผลัดรัฐบาลบ่อย ๆ [/FONT]
[FONT=&quot]การเปลี่ยนผลัดรัฐบาลบ่อย ๆ การเลือกผู้แทนบ่อย ๆ ลูกหลานที่รัก ภาษีอากรที่เราต้องเสียไปเพราะการเลือกผู้แทนราษฎรครั้งละหลายร้อยล้านบาท และเงินหลายร้อยล้านบาท นี่ถ้าเราจะนำมาใช้ในแง่เศรษฐกิจ และความมั่นคงของชาติมันก็ดี แต่การเลือกผู้แทนเข้ามา ถาได้คนดีมันก็ดี แต่ส่วนมากพ่ออยากจะคิดว่าผู้แทนรษาฎรควรจะมีประวัติผ่านการงานมาแล้ว ดูประวัติส่วนตัวเขาว่า[/FONT][FONT=&quot]เคยโกงเคยกินมาบ้างหรือเปล่า เคยอู้งานมาบ้างรึเปล่า บางทีเคยขึ้นไปบนสำนักงานที่ว่าการอำเภอ ที่ว่าการจังหวัด เวลาข้าราชการมาทำงาน ๘ โมงครึ่ง นี่ ๑๐ โมงครึ่งคนยังมาไม่ครบ ที่มาแล้วก็ไม่สนใจงาน สนใจสรวลเสเฮฮาคนประเภทนี้เขามีไว้ทำไม นี่เขาช่วยกันทำลายชาติ นี่ต้องดูประวัติงานประเภทนี้ ถ้าไม่ดีเราก็ไม่เลือก [/FONT]
[FONT=&quot]การเลือกเข้าไปบางทีเอาใครต่อใครเข้าไปก็ไม่ทราบ เราก็ยังต้องเสียเงินจ้างเขาอีก ไปนั่งถ่วงเวลางาน แทนที่จะก้าวหน้าไปได้ก็ไม่ไปไม่ได้ ถ่วงกันไปถ่วงกันมา ให้เวลา ๑๕ นาที พูดไม่เป็นเรื่องแต่อยากพูด จ้างให้เขาไปถ่วงความเจริญของชาติ คนที่เป็นรัฐบาลก็เหมือนกัน ไม่ใช่ว่าดีทุกคนและก็ไม่ใช่ว่าเลวทุกคน การเลือกบ่อย ๆ มันก็เหมือนฝูงเหลือบหิว เหลือบฝูงก่อนกินจนอิ่มแล้สมันก็เกาะเฉย ๆ เหมือนเรื่องในสุภาษิต คนที่บริหารประเทศก็เหมือนกัน พ่อเห็นว่าเป็นพวกที่มีสภาพเหลือบนี่มาก [/FONT]
[FONT=&quot]แต่ทว่าคนชั่วก็มี คนดีก็มากนะลูกนะ เราสังเกตดูก็แล้วกันว่า ก่อนที่เขาจะเป็นผู้แทน ก่อนเป็นรัฐมนตรีน่ะเขามีฐานะแบบไหน พอเป็นผู้แทนเป็นรัฐมนตรีแล้ว เขามีฐานะแบบไหน มันดีขึ้นไหม ถ้าใครดีขึ้นกว่าเก่าคนนั้นเลิกคบ มันต้องแค่เก่านั่นแหละ ถ้าฐานะมันดีขึ้นกว่าเก่านั่นเขาโกงกินกัน เป็นอันว่า ๑[/FONT][FONT=&quot]. [/FONT][FONT=&quot]เงินเดือนเราก็ต้องให้เขา ๒[/FONT][FONT=&quot]. [/FONT][FONT=&quot]ค่าพาหนะต่าง ๆ นี่เขาไม่ต้องเสีย เราก็ต้องให้เขา ๓[/FONT][FONT=&quot]. [/FONT][FONT=&quot]มีอภิสิทธิ์ ๔[/FONT][FONT=&quot]. [/FONT][FONT=&quot]ยกมือมีค่านิ้วมือ ๕[/FONT][FONT=&quot]. [/FONT][FONT=&quot]ก่อกวนความเจริญของชาติ ๖[/FONT][FONT=&quot]. [/FONT][FONT=&quot]ถ่วงความเจริญของชาติ [/FONT][FONT=&quot] [/FONT]

 

[FONT=&quot]๗[/FONT][FONT=&quot]. [/FONT][FONT=&quot]ทำลายชาติ และยังมีอีกหลาย ๆ อย่างสังเกตเอาก็แล้วกัน ใจพ่อน่ะไม่อยากให้มีผู้แทนนะ แต่ถ้ามีผู้แทนเป็นคนดีอยากให้มี [/FONT]
[FONT=&quot]แต่ถ้าเป็นผู้แทนเลวประเภทนั้นละก็เอาเงินจำนวนที่จ้างเขามาบำรุงประเทศชาติดีกว่า ถนนหนทางที่ไหนไม่ดี ชลประทานที่ไหนไม่ดี เอาเงินนั้นมาทำ เงินที่เราจ่ายไปนี่เป็นหมื่น ๆ ล้านนะ ทั้งเงินเดือน เบี้ยเลี้ยง เงินกิน ทั้งโกงทั้งกินน่ะ เราต้องเสียไปเป็นหมื่น ๆ ล้านบาท เอามาบำรุงเศรษฐกิจของชาติดีกว่า [/FONT]
[FONT=&quot]มาว่าถึงความยากลำบากของคนไทยสมัยนั้น จะทำศพคนตายก็ทำไม่ได้ ความเศร้าใจที่เกิดขึ้น ใช้อตีตังสญาณนะลูกรัก และก็ใช้ปุพเพนิวาสานุสติญาณ หรือลูกจะทำง่าย ๆ เอาจิตจับพระนิพพาน กราบทูลถามองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าดูว่า พวกเราที่นั่งอยู่ที่นี่ในสมัยนั้นไปนั่งร้องไห้กับเขาด้วยหรือเปล่า จับดาบเพื่อการรบหรือเปล่า ต้องถูกขอมดำข่มเหงทำอันตรายหรือเปล่า แล้วจำไว้ว่า ผู้แพ้ไม่ใช่ของดี [/FONT]
[FONT=&quot]ตอนนี้พระเจ้าพังคราชไม่เคยแต่งตัวเป็นกษัตริย์ เคยแต่นุ่งกางเกงดำอย่างเดียวบางครั้งก็ใส่เสื้อ บางครั้งก็ไม่มีเสื้อ แต่ความจริงรูปร่างท่านสวยสดงดงามมาก ผิวพรรณดีลงร่อนทองคำกับเขา และทำทุกอย่าง เช้าขึ้นตื่นแต่เช้าในฐานะผู้นำช่วยกันร่อนทองได้ ๒๐ ชั่ง ก็เก็บไว้ส่งส่วยขอม ต่อไปก็ร่อนเพื่อขายเพื่อความเป็นอยู่ของประชาชน เมื่อทุกคนได้ทองมาแล้วก็มารวมที่พระราชา ท่านก็ขายทองเหล่านั้นเอาเงินซื้อของมาแบ่งปันกันกินการแบ่งปันก็เต็มไปด้วยความบริสุทธิ์ยุติธรรม [/FONT]
[FONT=&quot]ตั้งหัวหมู่นายกองที่ดี ที่มีความยุติธรรมให้มารับส่วนแบ่งปันไปแบ่งกัน แต่ทว่าตอนนั้นก็ยังมีกินบ้าง ไม่มีกินบ้าง [/FONT]
[FONT=&quot]ตอนนี้ไม่ใช่ประวัติศาสตร์ เป็นเรื่องของธรรมศาสตร์ คือว่าท่านท้าวโกสีสักกะเทวราช คือพระอินทร์ ทนดูดีต้องรับความลำบากไม่ไหว ที่คนไทยมีความเคารพในพระพุทธศาสนาต้องมาลำบาก ตอนนี้ลูกกราบทูลถามพระองค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้านะ อย่าใช้ญาณส่วนตัวมันจะผิด ขอดูภาพ ท้าวโกสีสักกะเทวราชมองดูความลำบากของพระเจ้าพังคราชมาประมาณ ๔ เดือน คือว่ามันเป็นกฎของกรรมอย่างหนึ่ง ในสมัยก่อนอดีตชาติท่านเคยทำให้เขาพลัดพรากจากกัน ชาติไหนก็ไม่ทราบ กรรมมันตามทัน และคนไทยพวกนี้ก็อาศัยกรรมจากการฆ่าสัตว์ตัดชีวิต ฆ่าปลาตัวหนึ่งก็อย่าลืมว่า ปลามันก็มีผัวมีเมียมีพ่อมีแม่ โทษจากการทำลายชีวิตเขา [/FONT]
[FONT=&quot]การพลัดพรากจากของรักของชอบใจ พลัดพ่อพลัดแม่มันก็เป็นกรรมตามสนองส่วนหนึ่ง ที่ต้องเสียทรัพย์สินไปก็เพราะโทษทำอทินนาทาน การลักการขโมย การยื้อแย่งทรัพย์สินบุคคลอื่นเขา ที่ต้องเสียผัว เสียเมียให้แก่ขอมเพราะโทษกาเมสุมิฉาจาร และที่เราขอร้องให้ขอมเมตตาเราว่าจะเป็นทาสก็ไม่ว่าขออยู่ที่เดิม ขอมก็ไม่ยอม นี่เป็นโทษมุสาวาท บางคนถึงกลับคลุ้มคลั่งไปบ้างถึงกับเสียอกเสียใจเพราะผัวตาย ลูกตายในสนามรบก็เป็นโทษของการดื่มสุราและเมรัย เป็นอันว่ากรรมเก่าทั้งหลายเหล่านี้มันมาสนอง แต่ความดีก็มีอยู่มาก [/FONT]

 

ขอบคุณค่ะสำหรับคำตอบ โหว.. ทิพย์นึกว่าการทำบุญแบบนี้มันเป็นแค่จินตนาการเสียอีก

ใจก็ยังคิดว่าฝันจนเหนื่อยไม่มีแรงพาน้องไป ๕๕๕ เมื่อวานก็มารอพี่จิโป เป็นระยะค่ะพี่จิโปลืมสัญญา

ที่บอกว่าให้ทิพย์นั่งรอไปก่อนอีก ๑๕ วัน ไม่คิดว่าจะใบ้หวยงวดนี้ให้นะคะ ทิพย์ก็นั่งรอว่าวันที่ ๑ พี่จิโปจะมาเป็นเจ้าพ่อใบ้หวยให้อีกไหม(๕๕ หวังผล)

มาซะค่ำเลย เลยโดนกองสลากกินเรียบอีกแล้ว แฮ่ๆ .. เสียดายงวดที่แล้วที่พี่ให้ ๕๙ ไว้ทิพย์ก็ซื้อแต่ไม่มี ๓ อดอีก

ทำไมที่เมืองบังบดเขาถึงมีพระแบบลักษณะเหมือนภาพสลักของมารยันจังคะ แบบพระองค์ก่อนของพี่จิโป

เขามีอารยธรรมแบบเดียวกันหรือเปล่าคะ แต่บุษราคัมสวยมากนะคะถ้าเอามาทำเครื่องประดับคงงามไม่น้อย

 

ขัดจังหวะการเล่าเรื่องของท่านainteerati คิดซะว่าเป็นโฆษณาคั่นรายการละกันครับ

ลูกแก้วมันก็ไม่ได้วิเศษอะไรสำหรับคนที่ใช้ไม่ได้ แต่สำหรับคนที่สามารถใช้ได้ก็จะ
สามารถเรียกเอาพลังที่เขาอัดใว้มาใช้ หรือใช้เป็นสื่อในการติดต่อสื่อสารเวลาเราจะเรียก
หาเขา หรือใช้เป็นเครื่องเบิกทางเวลาเราจะเข้าไปเมืองเขา ถ้าเขาเห็นเขาก็จะให้เข้าได้
ยิ่งถ้าเป็นแก้วของเจ้าใหญ่นายโตของเมืองเขา เขาจะจำได้และต้อนรับเราอย่างดีทั้งที่
ไปโดยกายเนื้อและกายทิพย์ อารยธรรมของบังบดก็ราวๆอารยัน พระที่เอามาเลยหน้าตา
เหมือนหุ่นยนต์ พระนี้ก็สร้างโดยบังบดครับ

ส่วนคนดาวเสาร์ก็ถ้าบางคนที่คุยพีเอ็มผมวันนั้นจะได้รายละเอียดมากแต่ตรงนี้เอาคร่าวๆ
ว่าที่มาหลายๆลำแค่ตรวจการณ์ น้อยมากๆที่คนดาวเสาร์จะมาโลกเรา เพราะโดยมากมา
จากดาวดวงอื่น วันนั้นเลยแปลกใจว่ามาทำไม หน้าตาไม่มีครับ ยานพวกนี้ไร้คนขับ ที่คุย
กับก็คุยโดยสื่อไปยังคนที่บังคับที่ดาวเขาอีกทีครับ

เรื่องหวยผมก็เก่งเกินเทวดา เขาขี่รถมอต์ไซค์มาจอดให้ดูป้ายทะเบียน มัน15 แต่ผมก็
มาคิดตามประสาคนเก่งว่าลดลง1แต้มเพราะเป็นรถเลยต้องลด เลยซื้อ 14 -41
ที่ไม่ได้บอกให้ก็ขออภัยเพราะผมก็กำลังแย่ทางร่างกายแบบว่าแก่มากแล้ว เลยงดรับแขก
ทั้งมือถือและเน็ตครับ ผมก็ไม่ถูกเหมือนกันกำลังหาเงินซื้อเทียนพรรษาอยู่เลยกะว่าจะได้
ลาภลอยมาทำบุญต่อแต่ก็อด.

 

[FONT=&quot]ฉะนั้นท้าวโกสีสักกะเทวราชคือพระอินทร์ เห็นพระเจ้าพังคราชกับบรรดาประชาชนชาวไทยอดอยากมานาน เพราะกรรมเก่ามันลงโทษ และเห็นว่าบุคคลคณะนี้แม้ว่าจะเป็นทาสเขา เขาจะไล่เขาจะดี แต่การไหว้พระ การภาวนา การเจริญพระกรรมฐานยังคงเป็นไปตามปกติ และทุกคนยังมีจิตเผื่อแผ่สงเคราะห์กันในด้านสังคหวัตถุ คือมีอะไรก็ให้กันมีวาจาไพเราะเป็นที่รักซึ่งกันและกัน ช่วยกันทำงานทุกอย่าง ไม่ถือตัวถือตน คนดีอย่างพระเจ้าพังคราช หรืออำมาตย์ราชวงศ์ต่าง ๆ ไม่ถือตัวว่าเป็นจ้าว ทำตนเสมอกัน แต่งตัวเสมอกัน ไม่มีใครดีใครเด่นกว่ากัน ทรัพย์สินที่มีอยู่ก็ปันส่วนกัน รวบรวมกำลังกัน ไม่อิจฉาริษยาซึ่งกันและกันทั้งหมด [/FONT]
[FONT=&quot]เห็นไหม เขาดี คนมีศีล มีธรรม และกรรมเก่าที่ให้ผลสลายตัวไปแล้ว ก็ทำให้พระอินทร์ทรงทราบว่า เวลานี้พระเจ้าพังคราช และคนไทยที่เป็นนักบุญกำลังลำบากมาก จึงแปลงกายเป็นเด็กน้อยอายุประมาณ ๑๒ ปี ออกมาจากป่าใช้ใบไม้นุ่งเป็นผ้าเป็นเสื้อแทน ทำเงอะงะเซอะซะเข้าไปหาพระเจ้าพังคราช ทีแรกบรรดาประชาชนทั้งหลายเขากันไว้ แต่พระเจ้าพังคราชบอกอย่ากัน จะเป็นใครมาจากไหนก็ตาม เราถือว่าเป็นคนเหมือนกัน เราจะต้องอยู่ร่วมกันได้ [/FONT]
[FONT=&quot]พอเด็กนั้นเข้ามาหาพระเจ้าพังคราชแล้วก็แนะนำว่า [/FONT][FONT=&quot]“[/FONT][FONT=&quot]แร่เพรียงไฟ มีอยู่ตรงโน้น ในป่าลึกเลยกว๊านพะเยาไปนิดหน่อย อยู่บนยอดเขา ดีบุก มีอยู่ที่นั่น แร่ทองแดงอยู่ตรงนี้ สารปากนกแก้ว มีอยู่ที่นั่น[/FONT][FONT=&quot]” [/FONT][FONT=&quot]แล้วเด็กคนนั้นก็พาไปดู ให้ขุดลงไป พบแล้วก็ชี้ว่า นี่เขาเรียกแร่เพรียงไฟ อันนี้เรียกดีบุก นี่เรียกทองแดง นี่เรียกสารปากนกแก้ว เอาส่วนต่าง ๆ มาผสมกัน [/FONT]
[FONT=&quot]สารปากนกแก้วใช้ ๑ ใน ๔ ของแร่เพรียงไฟ ดีบุก แร่ทองแดงซึ่งใช้อย่างละเท่า ๆ กัน หลอมในเตาธรรมดา ๆ หลอมให้ดู ทำอุปกรณ์แบบย่อม ๆ ให้ดูว่าทำแบบนี้ หลอมแบบนี้เมื่อหลอมแร่เพรียงไฟ ดีบุก แร่ทองแดง อย่างละเท่า ๆ กันดีแล้ว ก็เอาสารปากนกแก้ว ๑ ใน ๔ ของแต่ละอย่างใส่ลงไป ได้เป็นทองคำ ๑๐๐[/FONT][FONT=&quot]% [/FONT][FONT=&quot]เด็กนั้นทำให้ดู ทุกคนยิ้มหน้าใส ตั้งกะทะใบใหญ่ ๆ เป็นกลุ่ม ๆ ทำกันมาก ๆ ตามโคนต้นไม้ แต่ว่าเด็กน้อยนั้นบอกว่า ต้องไปทำตามถ้ำตามป่าหลบไปทำ อย่าให้ขอมดำมันเห็นเป็นอันขาด มิฉะนั้นจะเสียผล ทุกคนก็ปฏิบัติตามนั้น [/FONT]
[FONT=&quot]คราวนี้ทองคำอุ่นหนาฝาคั่ง ทองคำ ๒๐ ชั่ง ทำเสร็จภายใน ๑ เดือน นอกนั้นเอาไปขาย เดินไปขายกันยันประเทศอินเดียโน่น สายใต้ก็เดินไปขาย เป็นอันว่าความอุดมสมบูรณ์เกิดขึ้นสำหรับคนไทย เพราะอาศัยความดีที่มีศีล ๕ บริสุทธิ์ เพราะเด็กคนนั้นบอกว่า ต้องมีศีล ๕ บริสุทธิ์จึงจะทำทองได้ พวกร่อนก็ร่อนไป พวกทำก็ทำไป ทั้งผู้หญิงผู้ชาย [/FONT]
[FONT=&quot]เมื่อมีทรัพย์สินอุดมสมบูรณ์แล้วก็เริ่มปลูกบ้าน พวกทำทองก็ทำไป ปลูกบ้านอยู่กันเป็นกลุ่ม ๆ มีหัวหน้ากลุ่มที่เรียกว่า กำนัน ผู้ใหญ่บ้าน สำหรับพระเจ้าพังคราชประชาชนเขาก็บังคับว่า ให้ตั้งตัวเป็นกษัตริย์ ห้ามไปยุ่งกับงานของชาวบ้าน พระองค์ก็บอกว่า ท่านทั้งหลาย เราจนด้วยกัน เราลำบากด้วยกัน ทำไมมากีดกันแบบนี้ แต่เอาละเมื่อทุกคนต้องการให้ฉันเป็นกษัตริย์ ฉันก็จะเป็น แต่ต้องเป็นกษัตริย์แบบพ่อคน พี่คนหรือน้องคน ไม่ใช่กษัตริย์แบบนายคน เอาเปรียบคน [/FONT]

 

เทียนพรรษา...ท่านจิโปจะสร้างเทียนพรรษาเล่มใหญ่เหรอครับ งั้นผมขอร่วมด้วยสักนิดสักหน่อยได้ไหม๊ครับ

 

ขอร่วมบุญ ถวายเทียนพรรษาด้วยคนครับผม

 

ขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกๆท่านครับ ขออานิสงค์ผลบุญในกุศลจิตนี้ดลให้ท่าน
ทั้งหลายมีปิติสุขเอกคตาจิต ญาณบารมีทั้งหลายจงบังเกิดรวมกันเข้าด้วยอานิสงค์นี้เทอญ

ต้องอนุโมทนาในน้ำใจของท่านทั้งหลายที่อยากทำเทียนกับผมนะครับ แต่ต้องขออภัย
เพราะผมไม่ได้พูดหมด คือผมมันคนโลภ โลภในบุญก็ไม่ได้อยากทำเทียนใหญ่ๆหรอกครับ
ผมก็ซื้อเทียนคู่ละสี่ห้าร้อยกับธูปหอมมัดใหญ่ๆกับเงินใส่ซองห้าร้อย ก็ตกราวๆพันกว่า
บังเอิญเหลือเกินว่าครูอาจารย์ผมเยอะพระก็มีฤาษีก็มีเลยหลายวัดหน่อยตกหลายพัน
ผมเลยหวังลาภลอยครับ ไม่ได้คิดจะมาเอาบริจาคสมทบทุนกับท่านใดแถวนี้หรอกครับ
แต่อนุโมทนาในน้ำใจด้วยทุกๆคนครับ น้ำใจประเสริฐกันทุกคน อนุโมทนาครับ

 

คืนขึ้น 1 ค่ำ ทีโอ นั่งสมาธิ ก็กำหนดดวงแก้วให้อยู่ข้างหน้าชัด มีความรู้สึกว่าดวงแก้วดูดอะไรบางอย่างออกไปจากทีโอ ทีโอก็ปล่อยให้ดูดออกไป มันก็หน่วงตรงกลางหน้าผาก
นี้พอตกกลางคืน สุภาพเค้าฝันเห็น มีอะไรไม่ทราบก้อนหนึ่ง ออกไปจากตัวทีโอ แล้วก็ไปที่พ่อ แล้วมันก็ออกไปโดยผ่านไปที่พ่อทีโอ

แต่คืนนั้นเอง ทีโอก็กึ่งหลับกึ่งตื่น ได้ยินเสียน้ำไหลออกจากตัวพ่อค่ะ

แต่ตื่นเช้ามาปวดหัวข้างขวามาก ๆ แต่ก็หายไปแล้วค่ะในวันนี้


เมื่อคืนนี้นะคะ ขึ้น 2 ค่ำ
มันก็มีคำถามอยู่ด้วยเช่นกัน
เมื่อคืนนี้ทีโอ นั่งสมาธิ ก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังถอยจิตไปข้างหลัง ก็มองเห็นปู่ท่านหนึ่งใส่ชุดขาว มีหนวดเครายาวสีขาว แล้วไม้เท้าท่านจะขด ๆ ตรงหัวค่ะ หนูเลยกำหนดน้ำ และอาหารถวายท่านค่ะ และจุดธูปเทียน ถวายท่าน


ท่านบอกว่า ซ้ายเป็นทุกข์ ขวาเป็นสุข จะอยู่เหนือทุกข์กับสุข ให้มองเห็นเป็นสามเหลี่ยม ตรงกลางยอดแหลมนั้นจะเป็นอารมณ์ที่อยู่เหนือทุกข์และสุข

พอตกกลางคืนทีโอ ฝัน แต่มันไม่ใช่ฝันธรรมดา เพราะพอตื่น มันถอยเข้าร่างค่ะ ก็เลยรู้สึกว่ามันไปจริง ๆ
ทีโอไปหาพี่จิ-โป ที่หนึ่ง ๆ ไม่ทราบเหมือนกันว่าเค้าทำอะไรกัน แต่คนเยอะมาก หนูมองเห็นพี่จิ-โป ยังแปลกใจทำมัยหน้าของพี่จิ-โป มันหันมาด้านหลังด้วย หรือว่ามีหลายเศียรก็ไม่ทราบ

ทีนี้ ทีโอ ก็เลยเดินไปหาพี่จิ-โป กว่าจะผ่านด่านเข้าไปต้องขออนุญาตเค้าก่อน แต่เค้าก็ให้เข้าไปได้ ก่อนจะเข้ามีผู้หญิง อยู่ข้างหน้าค่ะ หนูก็เอามือซ้ายแบให้เค้าดู บอกว่า มีรูเป็นสี่เหลี่ยมอยู่ที่มือน่าเกลียดมาก เค้าก็บอกอะไรไม่ทราบจำไม่ได้ จำได้แต่ ว่า จะเดินเข้าไปหาพี่จิ-โปด้านใน หนูต้องเดินผ่านเหมือนเป็นพระพุทธรูปอะไรซักอย่าง มีอยู่ 3 กลุ่ม ซ้ายมือถ้าเราเดินผ่าน หนูก็ถามเค้าว่าตรงกลางเนี่ยคืออะไร เค้าบอกว่า เป็นพราหมณ์ เสร็จแล้วก็เดินเข้าไปหาพี่จิ-โป เค้าก็พาหนูเข้าไป ก็เจอพี่จิ-โป นั่งอยู่ มีคนอยู่เยอะค่ะ แต่แบ่งสัดส่วนกัน (ยังได้ยินพี่จิ-โป พูดคุยกับคนข้าง ๆ เหมือนปกติแบบนี้เลยค่ะ) พี่จิ-โป จับมือซ้ายของหนูแบ ออก แล้วก็ขีดเส้นที่มือ พอขีดเส้นที่ 1 ก็บอกว่า กี่อสงไขย พอขีดอีกเส้นก็บอกว่ากี่อสงไขย (มันมีตัวเลขอยู่ด้วยบอกด้วยว่ากี่อสงไขย) พอขีดเป็นรูปแปดเหลี่ยมเสร็จพี่จิ-โป ก็บอกว่า 1 ชั่วโมง 40 นาที หนูก็ไม่เข้าใจว่า 1 ชั่วโมง 40 นาทีนี่คืออะไร ให้หนูนั่งสมาธิ หรือโดยรวมแล้วมันเป็นอย่างไรหนูไม่เข้าใจค่ะ พอตื่นมา ก็รู้สึกว่าตัวเองถอยหลังวืบเข้าร่างค่ะ ตื่นมายังงง.. สติยังไม่ครบเต็มที่ค่ะ

หนูขอถามว่า มันคืออะไ 1 ชั่วโมง 40 นาทีเนี่ยค่ะ
ส่วนเทียนพรรษา 1 คู่ และสังฆทานยา รวมถึงธูปหนึ่งกำ หนูถวายพระให้พี่จิ-โปไปแล้วค่ะ