โดนขังวิญญาณ

[FONT=&quot]เนื้อที่มันเท่าเดิม การทำมาหากินก็ลำบาก ต้องไปหากินในแดนไกลออกไป [/FONT]
[FONT=&quot]ดังนั้น การรบคราวนี้ เรารบเพื่อหวังประโยชน์สองอย่าง ๑[/FONT][FONT=&quot]. [/FONT][FONT=&quot]รบเพื่อหวังอิสรภาพ ไทยต้องเป็นไท ๒[/FONT][FONT=&quot]. [/FONT][FONT=&quot]เพื่อขับไล่ขอมให้ออกไปจากเขตของประเทศไทย การรบคราวนี้ถ้าเพลี่งพล้ำ แพ้เขาแล้ว ไทยทั้งชาติจงอย่ามีชีวิตอยู่เลย และถ้าเราจะตายก็ควรจะตายจากอาวุธของข้าศึก ไม่ใช่ตายด้วยการฆ่าตัวตาย เพราะการฆ่าตัวตายหนีภัยจากข้าศึกเป็นความขลาดของบุคคลที่ไม่ใช่คนไทย เราต้องต่อสู้กับข้าศึกและต้องตายเป็นคนสุดท้าย ถ้าเราขืนมีชีวิตอยู่ ขอมจะไม่ปรานีเรา เพราะอะไร เพราะอันดับแรก เขายึดพื้นที่ของเรา อันดับต่อมาเขากักบริเวณให้เราอยู่เป็นการทรมานเราให้หนีไปจากแผ่นดินที่เขาต้องการ หรือให้เราตายไปเพราะความลำบาก เขายื่นโยนความตายให้เราทีละน้อย ๆ [/FONT]
[FONT=&quot]คนไทยทุกคนเคยมีบ้านสวยสดงดงามในโยนกนคร เคยมีอิสรภาพ เคยอยู่เป็นสุข จะกินก็มีความสุข จะนอนก็มีความสุข เป็นพื้นเพที่มีความสบาย แต่หลังจากขอมยึดพื้นที่เราไปแล้วขับไล่เรามาอยู่ที่ วังสีทอง หรือเวียงสีทอง มีขอบเขตจำกัด เรามีความรู้สึกยังไงบ้าง ขอบรรดาพ่อแม่ พี่น้องทั้งหลายนึกถึงความหลังว่าเดิมทีเราเคยมีที่อยู่ขนาดไหน มีบ้านโตหรือบ้านเล็ก อิสรภาพในการทำมาหากินของเราเป็นไปโดยสะดวกหรือลำบาก พระราชาของเราเคยกดขี่ข่มเหงบรรดาประชาชนชาวไทยเหมือนขอมดำหรือไม่ ลูกเขาเมียใครที่มีเจ้าของอยู่ ขอมต้องการเมื่อไรเราต้องยื่นโยนให้เขา แต่สมัยที่เราปกครองกันเองเป็นยังงั้นหรือเปล่า[/FONT][FONT=&quot]เมื่อพรหมกุมารพูดอย่างนี้ คนไทยทุกคนมีความรู้สึกนึกถึงความหลังว่าเดิมเราเคยมีนา ๑๐๐ ไร่ ๒๐๐ ไร่ เราจะไปไหนก็ได้ เราจะนอนเมื่อไรก็ได้ ไม่มีใครบังคับบัญชา ใครอยากค้าขายก็ค้า ใครอยากทำไร่ทำนาก็ทำได้ทุกอย่าง เรามีอิสรภาพ มีบริเวณกว้างขวาง แต่เวลานี้เรามาอยู่ในแคว้นจำกัด คนยัดเยียดกันเราเคยมีบ้าน ๑ หลัง คน ๑๐ คน อยู่ก็ไม่คับแคบ แต่เวลานี้เราต้องมาปลูกกระต๊อบอยู่โคนต้นไม้ ต้องขุดหัวเผือกหัวมันกิน ข้าวที่ทำขึ้นมาแต่ละปีก็ไม่พอจะกิน ต้องหาพืชพันธุ์ธัญญาหารจากป่ามากินกัน บางทีข้าวปลาไม่มีจริง ๆ ๔[/FONT][FONT=&quot]-[/FONT][FONT=&quot]๕ วัน เราจึงจะได้กินข้าว กินผล หมากรากไม้ไปตามที่หาได้ ร่างกายก็ทรุดโทรม [/FONT]
[FONT=&quot]แต่ความอุดมสมบูรณ์ก็เกิดขึ้นมาได้เพราะพรหมกุมารเกิดขึ้นมา นี่คนโบราณเขาถือโชคลาง จะว่าเขาถือผิดก็ไม่ได้ เพราะเขาถืออยู่คนที่ว่านับแต่พรหมกุมารเกิดขึ้นมาแล้วทุกคนมีความสุขกัน ลืมตา อ้าปากได้ มีความสุขมีความอุดมสมบูรณ์ แต่ว่านี่มันเป็นพื้นที่แคบ ๆ ถ้าเรากลับยึดเอาโยนกนครคืนมาให้ได้หมด มันมากกว่าที่เราอยู่ปัจจุบันหลายร้อยเท่า ชีวิตความสุขจะกลับคืนมา และก็จะมีความสุขไปยิ่งกว่านี้ ทุกคนก็เห็นด้วย [/FONT]
[FONT=&quot]พรหมกุมารหรือพระเจ้าพรหมมหาราชจึงประกาศต่อไปอีกว่า การรบคราวนี้จงนึกถึงการรบคราวก่อน เราแพ้เขา ทั้ง ๆ ที่เราไม่ได้ไป[/FONT]

 

[FONT=&quot]รุกรานเขา ขอมดำยกทัพมารุกรานเราเอง เราแพ้เขา เขาใช้อำนาจทำกับเรายังไง ถ้าเราแพ้คราวนี้ก็หมายถึงว่า คนทุกคนต้องตายอย่างทรมาน เพราะว่าเขาโกรธที่เราแข็งเมือง ฉะนั้น ขอทุกคนจงรบเพื่อชัยชนะ แต่อย่ามีความประมาท ข้อสำคัญที่สุดคือระเบียบวินัย ฟังคำสั่งผู้บังคับบัญชา สั่งยังไงทำตามโดยเคร่งครัด เราจะชนะข้าศึกได้ คำว่าแพ้จะไม่มีสำหรับคนไทย [/FONT]
[FONT=&quot]พอจบคำประกาศของพรหมกุมาร ก็มีเสียงโห่ร้อง [/FONT][FONT=&quot]([/FONT][FONT=&quot]สมัยนั้นไม่มีคำว่า ไชโย[/FONT][FONT=&quot]) [/FONT][FONT=&quot]กึกก้องขึ้นมาทั้งแผ่นดินสะเทือนไปหมด พร้อมกันนั้นก็มีฝนตกลงมาเป็นฝอยแสงแดดจ้าเป็นเวลาเที่ยง ฝนละอองตกมาในอากาศ แสดงว่าบรรดาเทวดา พรหมทั้งหลายให้พร เมื่อความมหัศจรรย์เกิดขึ้นอย่างนั้น กำลังใจของคนไทยทั้งหมดก็มีความคึก เพราะเห็นว่าเทวดาช่วยเรา กองทัพช้าง ทัพม้า ทัพหน้า ทัพหลวง ปีกซ้าย ปีกขวาพร้อม ไปตั้งทัพคอยข้าศึก เพราะเราได้เปรียบ นี่การรบมันต้องชิงไหวชิงพริบกันแบบนี้ ไม่ใช่ตั้งหน้าตั้งตาตีประจัญหน้ากัน ยุทธวิธีมี ๒ แบบ คือ ยุทธวิธี และกลยุทธ [/FONT]
[FONT=&quot]ยุทธวิธี คือ รบตามแบบ สำหรับกลยุทธเป็นการใช้ปัญญาลวงข้าศึก การรบไม่ใช่ทุ่มเทแบบตายเป็นตาย มีเท่าไรตายให้หมด ถ้าแบบนั้นไม่ต้องไปรบหรอก นอนเชือดคอตายที่บ้านเสียก็หมดเรื่อง การรบต้องคิดว่า เราหนึ่งชีวิตถ้าชีวิตเราจะต้องเสียไปอย่างน้อยต้องแลกกัน หนึ่งต่อหนึ่ง และต้องคิดว่า การท้อถอยเนื่องจากบาดเจ็บ การเสียดายชีวิตจะไม่มีในเรา เราจะสละชีพเพื่อชาติ ไม่ใช่สละชาติเพื่อชีพ นี่ถ้าตัดสินใจแบบนี้แล้ว กำลังใจมันดีกำลังใจจะเยือกเย็น การรบนี่ใจสั่นไม่ได้หรอก มันเสียท่าข้าศึก เวลาเคลื่อนเข้าโจมตีกับข้าศึกต้องคิดว่า คราวนี้จะได้กลับหรือไม่ได้กลับไม่สาคัญ มันอาจจะต้องตายหรืออาจจะอยู่ก็ได้ ถ้าเราจะตายหนึ่งคนอย่างน้อยข้าศึกต้องตายหนึ่ง นี่การรบแบบไทยแท้ ๆ ํ[/FONT]
[FONT=&quot]เป็นอันว่า เมื่อตั้งรับเสร็จ ตั้งกลยุทธเสร็จ กองทัพขอมก็เคลื่อนมา เขามากกว่าเรา ๔ เท่า เรา ๑ เขามา ๔ คน หรือ ๑๐ เพราะกำลังพลรบเขาก็มากกว่าคนทั้งหมดของเราอยู่แล้ว และเราตัดเด็ก คนแก่ ออกอีกล่ะเหลือเท่าไร คนแก่ตั้งแต่ ๖๐ ปี ลงมาเป็นทหารหมด และถ้าอายุ ๖๐ ปี ขึ้นไปยังแข็งแรงอยู่ก็เอาเป็นทหารหมด เด็กอายุต่ำกว่า ๑๖ ปี ตัดออกไปเป็นกำลังหนุน และกำลังเสบียง สำหรับคนแก่อายุเกิน ๖๐ ปี ที่มีความชำนาญธนูหน้าไม้ก็เอาไว้เป็นกองโจร คอยรุกรานบั่นทอนกำลังข้าศึก [/FONT]
[FONT=&quot]พรหมกุมารนั่งบนคอช้างประกายแก้ว สง่างามอยู่หน้ากองทัพ มีเศวตฉัตร ๗ ชั้น กั้นอยู่ นี่เป็นการข่มขวัญกัน มีคนกั้นเศวตฉัตรซึ่งท่านแม่ทำสวยแจ๋ว ทำด้วยแผ่นแก้วตำแหน่งแม่ทัพ สำหรับท่านพ่อคือพระเจ้าพังคราชมีฉัตรทองงามระยับ ๙ ชั้น กั้นเป็นจอมทัพ แต่ทว่าแม่ทัพสั่งจอมทัพอยู่เฉย ๆ ยังไม่ต้องรบ ท่านแต่งองค์สง่างามมาก แม่ทัพนายกองแต่งตัวสง่าลดหลั่นตามลำดับ ช้างทุกเชือก ม้าทุกตัวมีเครื่องประดับแพรวพราว มีกูบทองคำทำสวยงามมาก ไม่รู้ว่าจะไปรบหรือว่าไปขายกันแน่ [/FONT]
[FONT=&quot]ลูกรักของพ่อทุกคน ฟังพ่อพูดละก็ดูตามไปด้วยนะ ใช้อตีตังสญาณนะลูก ดูว่าแนวรบเราตั้งยาวเหยียดขนาดไหน และหน่วยกองโจรที่ซุ่มตามที่ต่าง ๆ เลี้ยงวัว เลี้ยงควายกันตามประสาคนแก่เหลาแย่ พี่พวกข้าศึกนึกว่าไม่มีกำลัง เขาอยู่ที่ไหนกันบ้าง เขาเตรียมการณ์แบบไหนกันบ้าง นึกดูในใจนะ เอาใจเข้าไปจับภาพให้ชัด ถ้าไม่สามารถจับภาพได้ก็กราบทูลถามสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ได้ ทูลถามท่านปู่ก็ได้ลูก [/FONT]

 

เอาบุญมาฝากครับ
เมื่อคืนคิดอยู่ว่าจะไปบริจาคเลือด มาเช้านี้ กาชาดมาแถวที่ทำงาน ก็เลยไปบริจาคมาครับ
ไม่รู้ว่าเลือดที่ให้ไปจะใช้ได้เปล่า อิอิ

 

สวัสดีครับทุกคน...
นี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว...
มื้อเที่ยงนี้ทานอะไรกันดีครับ...

 

อนุโมทนาด้วยนะครับ..........

 

ขอร่วมอนุโมทนาสาธุด้วยครับ

 

อนุโมทนาครับ

 

จากหน้า 32มาถึงหน้า56 กระทู้นี้นั้่งอ่านกันข้ามปีเลยทีเดียว
ขอร่วมอนุโมทนาสาธุด้วยกับ คุณ noinid0209 นะครับ

 

คุณจิ-โป มีนิทานมาให้อ่านไหมครับ ฮี่ ๆ

 

ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมชื่อ เจต ครับ รบกวนถามผู้รู้ครับ เกี่ยวกับการนั่งสมาธิ คือ ปกติเมื่อก่อน ผมติดนั่งกำหนัดลมหายใจ เข้าพุธ ออกโธ แต่เคยนั่งได้แบบสบายๆจิตนิ่งสงบเบาสบายแค่ครั้งเดียว นอกนั้นก็นั่งเพียงแค่ไม่ฟุ้ง
แต่ตอนไปบวชที่วัดร่ำเบิง พระอาจารย์กลับสอนให้ เดินจงกลม นั่งพิจารรณาสังขาน แนวสติปัฎฐาน 4 หลังจาดศึกผมมารู้จักรุ่นน้องคนนึง ก็เลยไปเปิดภาษาเทพกับเค้า แต่ทางครูบาอาจารย์ทางเข้าให้ กำหนด ลมหายใจ เข้า ธัม ออก มา แทน ผมเลยไม่รุ้จะ ใช้แนวทางไไหนดี ยังงงกับตัวเองอยู่เลยทุกวันนี้นั่งสมาธิไม่ได้นาน เพียงแค่ 5-10 นาทีเท่านั้นไม่สามารถเข้าถึง ฌานได้เลย รบกวน ท่าน จิ-โป หรือท่าน ainteerati หรือผู้รู้ท่านไหนก็ได้ช่วย แนะนำทีครับ

 

ถามดีมีประโยชน์ เหมือนโจทย์คณิตศาตร์อะไรอย่างนั้น

 

เรื่องนี้ ตรงกับปัญหาของกระต่ายเลยค่ะ วิญญาณที่อยู่บ้านน้า ก็ไม่ได้ไปกับหุ่นเลย คุณจิโป บอกว่ายังอยู่ในบ้าน แถมยังมาแกะกะ ระรานเจ้าของบ้านอีกต่างห่าง นอกจากไม่ให้คุณแล้ว ยังให้โทษอีกมากมาย

 

ปัญหาที่นั่งไม่ได้เพราะยังไม่มีหลักยึดเพื่อให้จิตตั้งมั่น สายที่ผมฝึกมาเป็นทางลัดที่สุด
ท่านก็ให้นั่งแล้วกำหนดสังเกตุในมโนจิต ให้เห็นภาพเรานั่งอยู่ แล้วทั้งรู้สึกทางกายและ
เหมือนจะเห็นในมโนจิตพร้อมๆกันนั้น ให้เห็นเหมือนเส้นด้ายหรือแสงเป็นลำเล็กๆส่องลง
มาจากกลางหัวทะลุเข้าร่างแล้วมองตามว่าแสงทะลุไปไหน จะเหมือนก้อนอะไรที่เจาะรู
ใว้ร้อยด้าย

ในระหว่างที่รอที่พักอยู่ในสมาธิ ยังไม่เห็นแสงนั้นให้นิ่งสงบ เบิกบาน ปราศจากนิวรณ์
ทำจิตให้อ่อนโยนไม่แข็งกระด้าง ฟังเสียงหัวใจเต้นไปเรื่อยๆระหว่างที่รอ

ทำสองอย่างนี้ก่อนครับ ได้แค่ช้างกระดิกหูงูแล๊ปลิ้นก็ได้บุญมากมายมหาศาลอย่าว่าแต่
5-10นาทีเลยครับนี่ก็พอได้ครับ พอเราเริ่มเห็นอย่างที่ว่ามาจะอยากนั่งวันนึงหลายๆเที่ยว
บางคนจะหลงติดนั่งไปเลยก็มีครับ ถึงวันนั้นค่อยว่ากันใหม่อีกที

 

นิทานมาจากเรื่องเกี่ยวกับคลิปข้างบนล่ะครับ คลิปนั้นถ่ายโดยคนลาวอิสาน
แน่ๆ(5+)

แต่ก่อนนี้สมัยนั้นคนปกติสูงเกือบสามเมตร บางคนสูงกว่านั้นก็มี รูปร่างกำยำ
ล่ำสันแข็งแรง อยู่มาไม่นานมียานอวกาศลำนึงปรากฏเป็นลูกไฟบนท้องฟ้า
ในระยะใกล้มาก แล้วไม่ตกพื้น ตกลงมาก็หายวับไปแถวๆยอดใม้

แต่แล้วนับจากนั้นมาคนแถวนั้นก็ป่วยเป็นโรคประหลาด ล้มตายไปทีละหลายๆ
คนหมู่บ้านนั้นคนประมาณ3พันคนหลายครอบครัวล้วนตายสิ้น การฝังก็คือเผา
แล้วเอากระดูกใส่ในโถเหมือนแจกันดอกใม้ แต่แจกันนี้สูงเท่าเอวคนปัจจุบัน
กระดูกแขนท่อนนึงยาวเกือบเมตร

ตรงที่เขาเกรดเป็นนาซ้ายมือของโพนในคลิปคือที่พบแจกันกระดูก มีเงินฮาง
มีทองคำพลอย กระจัดกระจายตามพื้นดิน คนเก็บไปเยอะ ในส่วนระหว่างต้น
มาพร้าว(ที่เหลือแต่ตอ) ก็มีไหโบราณทองคำเยอะมาก วันดีคืนดีอย่างวันนี้
วันพระก็จะมีดวงไปลูกใหญ่ลอยมาลงตรงโพนนี้
แต่อนิจจาความโลภของมนุษย์ มันขุดไม่เจอมันก็เอากระดูกเขาเททิ้งตรงกอ
ไผ่ข้างหน้าโพนด้านซ้ายห่างไปสองร้อยเมตร แล้วเอาแจกันที่ใส่กระดูกไปขาย
น่าโมโหใหม สมบัติก็เอาออกมาให้พอได้เอากระดูกไปสร้างธาตุบรรจุทำบุญ
อุทิศให้เขา แต่ไม่ทำนี่ถ้าทำนะเขาจะมาบอกที่ให้ขุดเอาทองคำตรงต้นมะพร้าว
จะรวยมากๆ แต่ความโลภบังตาคน


เรื่องนี้จะโทษว่าสารพิษรั่วมาจากยานอวกาศใหม รึจะโทษว่าเป็นกรรมของทั้ง
หมู่บ้านนั้น แถวในคลิป ไหกระดูก ลูกปัดเงินอะไรเต็มไปหมดเลยนะ แต่ของคน
ตายทั้งนั้น การเวียนว่ายตายเกิดมันก็ทุกข์ในการพรากจากยังงี้เอง ชาติก่อนยิ่ง
ใหญ่ขนาดไหน มาชาตินี้แม้กระดูกเขาก็ยังเอาไปเททิ้ง เอาไปแต่โถที่บรรจุ ดู
เอาเถอะแค่โถกระเบื้องยังมีคุณค่ากว่ากระดูกคนซะอีก

 

อ้อ...ครับ ขอบคุณครับท่านจิโป แค่ละอาย...ไม่อยากก่อกรรมชั่ว ก็จัดอันได้แล้ว..ขอบคุณมากครับ

 

แหมม...เหตุการณ์คล้ายๆกันนะครับ แต่ของผมเนี๊ย...ผมพยายามถามว่ากระดูกอยู่ตรงใหน ลึกแค่ใหน...(อาศัยเพื่อนเป็นคนช่วยสื่อให้) กะว่าจะเอากระดูกขึ้นมาทำบุญก่อน แต่เจ้าของหรือคนเฝ้าดันบอกว่าให้ไปเอาของที่ฝั่งก่อน ขุดไปขุดมาหลายรอบ ชวดทั้งกระดูกคนและสมบัติเลย...
พอถามหลายๆคนเข้า เขาก็บอกว่า...ของไม่มีบ้างแหล่ะ(คือเราโดนหลอกเล่นๆ)หรือไม่ก็บอกว่าให้ไม่ได้บ้างแหล่ะมันฝืนกฏแห่งกรรม
ทุกวันนี้ผมก็เลยอยากถามพวกเขาอย่างเดียวว่า....อยากไปเกิดไหม๊ ถ้าช่วยได้โดยที่ไม่มีใครเป็นทุกข์และเดือดร้อน ผมก็กะว่าช่วย...ส่วนสมบัติช่างหัวมันเถ่อะ เอาเป็นว่า...ทุกคนแฮปปี้ไม่มีใครทุกข์ก็พอแล้ว

 

ใช้ครับภาษานี้เลย คนเปิดให้ผมท่องคำว่านะโม เร็วๆ แล้วก็ตัดด้วยการที่เค้าพูดภาษานี้แทรก คำว่านะโมผมก็เพี้ยน เป็นภาษา ที่ตัวเองเองรุ้ว่าพูดอะไรออกไปแต่ไม่สามารถบังคับให้มันเป็นคำว่า นะโมได้ พูดไปเรื่อยๆ พอสักพักเค้าก็แทรกมาอีกครั้ง มันก็เพี้ยนไปอีกแบบ ประมาร 3-5 สำเนียงและเสียงทั้ง เล็กใหญ่ บางภาษาก็ออกไปทางจีน บ้าง อินเดียบ้าง บ่างครั้งก็ไม่มีเสียง เค้าบอกผมเกิดมาหลายชาติหลายภาษา มีทั้งเทพรักษาและผีเด็ก เทพบางองค์มาต่อว่าที่ผมไม่ทำตามที่เค้าปูทางไว้ คือผมรับธรรมะ กินเจอยุ่ครึ่งปี แต่ด้วยอะไรหลายๆอย่างทำให้กินไม่ได้ตลอด ก็เลยเลิกกิน เคยไปดูดวง มีคนทักว่าผมมีองค์ แต่เป็นผีปู่ผีย่า คอยปกป้องอยู่ ซึ้งเด็กๆ ผมโดนผีอำบ่อย เห็นเป็นเงาดำๆบ้างมาพูดคุยขอให้ช่วยเหลือบ้าง ชวนไปอยู่ด้วยบ้าง บางครั้งก็พูดกับเค้าแต่ไม่รู้เรื่อง มีอยู่ครั้งหนึง ที่พูดกันรู้เรื่องแต่พอ เรา ออกจากการสนทนากับเค้ารู้สึกว่าเหนือยและพลียมาก หลังๆมาไม่กลัวน้อยากให้เป็นแบบนั้นคืออยากติดต่อหรือรู้เรื่องนั้นอีกกลับไม่มาให้พบ ทีเมื่อก่อนกลัวแสนกลัวกลับยิ่งกลัวก็ยิ่งมามาก ชนิด ว่า ที่ไหนมีคนตายโหงตายรถชน เห็นเค้าปักธงแดงตามถนน ที่ไหน ผมจะเก็บไปฝันทันทีว่าตรงนั้นมีคนตายลักษณะแบบนั้นนอนอยู่ตรงไหน ตอนนีี้ฝึกสมาธิกลับไม่มีสิ่งเหล่านั้นอีกเลย

 

ทำไมคนสมัยโบราณ เค้าจึงมีร่างกายสูงใหญ่ แล้ว ทำไมปัจจุบันถึงได้ แคะแกรน
ได้ถึงขนาดนี้ครับ สงสัย พี่จิ-โป พอจะทราบไหมครับ

 

ธรรมแปดหมื่นสี่พันมาจากนะโมตัวนี้ครับ ทางนี้เป็นสายตรงอาคมลงมาจาก
เทพ คนที่สอนน่ะสอนดีแล้วครับ ต้องเอามาปรับใช้ตามกระแสจิต ที่เขาว่า
อะไรนะทำนองว่า ใม้สามแบกฟาดก็ไม่ตายชี้ให้ผีตายมันก็ตายชี้ให้มันใหม้มัน
ก็ใหม้ ทั้งหมดขึ้นกับพลังจิตที่อาศัยภาษาเทพเป็นสื่อถ่ายทอดออกไป

ภาษาเทพลงปราบบางทีก็จีนบางทีก็เขมรบางทีก็บาลีทั้งหมด แต่สำคุญตรง
พลังจิตเราต้องอยุ่ในระดับที่เหนือกว่าคาถา เป็นนายของคาถานั้น

เรียนมาไม่จบคอสมั้งครับ คนสอนคนนั้นเขาสอนดีแล้ว

 

สมัยก่อนคนแต่งงาน 30-35ครับ สมัยนี้ป.6-ม.1 มีสามีแล้วครับ นี่ล่ะเหตุผล