62.ล่องใต้...ชมเกาะ เลาะหาด

​

 

​

 

​

 

ห้องอาบน้ำที่ ๒ เป็นแบบม่านน้ำ แต่ไม่ได้เปิดน้ำให้ดู...
​

 

​

สำรวจห้องแล้วก็เดินไปหาเพื่อนที่บ้านหลังถัดไป มีสระว่ายน้ำอยู่ด้านหลัง ลึกแค่ ๑.๔ เมตร อย่างนี้เล่นได้ไม่จมน้ำ ที่นี่ห้ามลงสระหลังหนึ่งทุ่ม แต่พอเลียบๆ เคียงๆ เขาก็ไม่ว่านะ พวกเราก็เลยลงสระเล่นน้ำกันตามสบาย...

แต่ทว่า ขณะที่เล่นน้ำนั้นไม่รู้สายตาหาเรื่องหรือว่าอะไร ในมุมมืดของสระน้ำด้านหนึ่ง ดันเห็นผู้หญิงสวมชุดว่ายน้ำวันพีชยืนอยู่ระหว่างเตียงนอนริมสระน้ำ เห็นแค่แว็ปเดียวแค่เพียงหันหน้าไปหันหน้ากลับก็หายไปแล้ว คนอะไรหายตัวเร็วปานนั้น จึงเงียบไว้ไม่บอกใคร เดี๋ยวดันกลัวกันขึ้นมา ก็เฉยๆ เล่นต่อไม่รู้ไม่ชี้ ตอนนี้ในใจเริ่มทบทวนถึงเหตุการณ์สึนามิเมื่อปี พ.ศ.๒๕๔๙ ซึ่งจังหวัดกระบี่ก็ถูกสึนามิเล่นงานเหมือนกัน โดยเฉพาะที่เกาะพีพีมีคนตายกันเยอะ และที่อ่าวนาง หาดนพรัตน์ธาราก็ไม่พ้นสึนามิเหมือนกัน แล้วที่นี่มีคนตายหรือเปล่าเนี่ยะ ???...(กลับมาหาข้อมูล เห็นเขาบอกว่า ถึงแม้ว่าอ่าวนางจะถูกสึนามิพัดเข้ามา แต่ไม่มีใครตาย เพียงแต่เรือที่อยู่ตามชายฝั่ง รถยนต์ที่สัญจรไปมาตรงถนนที่ขนาดกับทะเล และพวกรีสอร์ทที่ใกล้ทะเลจะได้รับความเสียหายแค่นั้น...)…

 

​

 

อันนี้สระเด็ก

​

 

สระผู้ใหญ่
​

 

​

 

เล่นน้ำได้นานพอสมควร ต่างคนก็ต่างกลับห้องไปอาบน้ำและนัดกันออกมาเดินที่ชายหาด ชายหาดกับรีสอร์ทถ้าเดินออกมาตามทางเดินด้านหน้ารีสอร์ทจะไกลกันประมาณกว่าครึ่งกิโลเมตร ถ้าเดินออกด้านหลังรีสอร์ท นิดเดียวก็เจอชายหาด คิดอีกที่ใกล้นิดเดียวสึนามินาจะมาถึงนะ ถามเจ้าหน้าที่รีสอร์ทก็บอกว่ามาไม่ถึง ถึงหรือไม่ถึง ช่างเถอะ ยังไงก็ไม่มีใครเสียชีวิตเพราะสึนามิที่อ่าวนางก็แล้วกัน....

 

​

 

​

 

​

 

​

 

​

 

​

 

ป้ายรถเมล์ มีรูปปั้นลิงจ๋อกับต้นมะพร้าว ในเมืองหลวงน่าจะมีแบบนี้บ้างเนอะ...
​

 

​

 

เดินเล่นกันถึงประมาณห้าทุ่มครึ่งก็กลับรีสอร์ท สังเกตทางเดิน ร้านเริ่มปิดกันแล้ว เสียงเพลงดังๆ ตอนขาเดินมาก็เริ่มเงียบลง ก็ดีนะ นึกว่าฝรั่งเดินกันเยอะๆ อย่างนี้จะเปิดร้านกันถึงตีสอง...กลับมาถึงห้องพัก จัดการชาร์ทแบตเตอรี่เพาเวอร์แบงค์, โทรศัพท์และกล้อง ขนาดใส่กริ๊ปแล้วยังหมด(งานนี้พกเอสดีการ์ด ๑๖, ๘, ๔ GB มาอย่างละอัน), จากนั้นนอนดูหนังจนถึงเกือบตี่หนึ่งก็ค่อยนอน...

 

เช้าวันที่สาม…

อาหารเช้าเป็นแบบบุฟเฟ่ต์ เลือกกินกันตามใจชอบ..

​