85. ญี่ปุ่น(1) : ฮอกไกโด..ชีวิตในองศาที่ติดลบ

​

 

​

 

​

 

​

งานเทศกาลหิมะ Sapporo Snow Festival ครั้งนี้เป็นครั้งที่ ๖๙ มีการแข่งขันแกะสลักหิมะเรียกว่า International Snow Sculpture จัดเป็นครั้งที่๔๕ และปีนี้ประเทศไทยได้ที่ ๑ ในการแข่งขันด้วยคอนเซ็ป ไก่ชน…

ระหว่างเดินไปดูไก่ชนของไทย ก็เผอิญไปเจอแอดมินฮอกไกโดแฟนคลับ ได้Liveสดออกอากาศด้วย อิอิ...เห็นบอกว่าLive มา ๘ ชั่วโมงแล้ว อะไรจะทนหนาวได้ขนาดนั้น...

 

​

เดินเล่นแถวสวนโอโดริจนเกือบๆ บ่าย ๓ โมง พวกเราก็ไปกันต่อที่ย่านซุซุกิโนะ (Susukino) อยู่ถัดลงมาทางใต้จากสวนโอโดริ ย่านนี้เต็มไปด้วยร้านค้า บาร์ ร้านอาหาร ร้านคาราโอเกะ และตู้ปาจิงโกะ เขาบอกว่ามีรวมๆ กว่า ๔,๐๐๐ ร้าน ก็น่าจะใช่นะเพราะบนตึกสูงๆ ตามซอย ตามตรอกก็มีร้านต่างๆ อยู่อีกเพียบ...

 

​

ตอนนี้เวลาประมาณ ๔ โมงเย็น แต่ว่ามืดแล้วเหมือน ๑ ทุ่มบ้านเรา พวกเราเดินหาตรอกราเม็ง (Ramen Yokocho) ไปหาราเม็งกินเป็นอาหารเย็น ทริปนี้ในกลุ่มของพวกเราจะมีเนวิเกเตอร์อยู่ ๒ คน เดินดู Google Map นำทางไป สร้อยฟ้าฯ ก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่โดยไม่ได้มีส่วนร่วมด้วยเริ่มเกิดอาการเหนื่อยเพราะอากาศหนาวมากและชักไม่ดีแล้วสำหรับร่างกายที่ส่อแววว่าไม่พร้อมรับมือกับอากาศ ซึ่งขณะนี้อุณหภูมิติดลบแต่มีฝนตกปรอยๆ…

 

​

ตรอกราเม็ง (Ramen Yokocho) ตรอกนี้รวมร้านราเม็งไว้หลากหลายแบบ ตรอกราเม็งเป็นซอยทางเดินเล็กๆ ประมาณคนตัวใหญ่เดินสวนกันแทบไม่พ้น ในตรอกมีร้านราเม็งชื่อดังมาไว้ในที่เดียวกัน พวกเราเดินแถวเรียงหนึ่งเข้าตรอก บ้างร้านก็ยังไม่เปิด บางร้านก็เปิดแล้วมีคนมายืนคอยเข้าแถวรออยู่หน้าร้านกันยาวเหยียด พวกเราเดินจนสุดซอยก็ยังหาร้านถูกใจไม่ได้ เดินวนกลับมาอีกรอบไม่รู้จะเลือกร้านไหนแล้วเพราะไม่รู้ว่าร้านไหนอร่อยบ้างเห็นคนมุงกันเกือบทุกร้าน ติดสินใจกันว่าต่อแถวมั่วๆ ไป

 

​

คณะของเรา ๖ คน ยืนรออยู่นอกร้านพร้อมฝนปรอยๆ รอโต๊ะว่าง โชคดีที่ลูกค้ากลุ่มอื่นมา ๖ คนเหมือนกันและเป็นคิวของกลุ่มเราพอดีจึงมีเก้าอี้พอ เดินเข้าไปในร้าน เป็นที่แคบๆ นั่งได้สูงสุด ๙ คน ตอนนี้ต่างคนต่างสั่งราเม็ง มีเมนูเป็นภาษาญี่ปุ่น ก็ งงๆ พอดู ใช้วิธีชี้เอา สร้อยฟ้าฯ เลือกราเม็งหน้าตาออกเผ็ดๆ สีออกแดงๆ กุ๊กถามเป็นภาษาญี่ปุ่นก็ฟังไม่เข้าใจ กุ๊กก็ทำหน้า งงๆ แล้วจดเมนูลงกระดาษ เพื่อนจึงถามให้อีกครั้ง ได้ความว่าต้องการความเผ็ดระดับไหน มี ๓ เลเวล ก็เลือกเลเวล ๒ เผ็ดกลางๆ เพราะเป็นคนไม่สู้รสเผ็ด เลือกกลางๆ ไว้ก่อน พอยกมาเสริฟ เห็นน้ำซุปแดงๆ ลองชิมดู ไม่รู้สึกเผ็ดเลย...แถมปรุงเพิ่มไม่ได้ด้วย เดี๋ยวโดนค้อน ใครปรุงจะเสียมารยาท เขาจะหาว่าเขาทำไม่อร่อย...ระหว่างกิน เก้าอี้ข้างๆ กินเสร็จก่อนก็ลุกออกไป ๓ คน ลูกค้าคิวต่อไปเปิดประตูจะเข้ามา คนขายตะโกนไม่ให้เข้าต้องเคลียร์เก้าอี้ให้เรียบร้อยก่อนถึงจะเข้าได้ อืมมม เขาไม่ง้อลูกค้า เขาต้องทำที่นั่งให้สะอาดแล้วถึงยอมให้เข้าร้านได้...

 

​

ทานเสร็จแล้วเดินเล่นอีกนิดหน่อยก็กลับไปสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน ไปเจอร้านขนมปังปลาน่ากิน ลองซื้อกลับมา...

 

ขึ้นรถไฟสถานีโอโดริ มา ๔ สถานีก็ลงเพื่อเดินต่อ แต่ว่า ระหว่างเดินขึ้นบันไดจากใต้ดินมาบนดินน่าจะ ๓ ชั้นตึกได้ จะมีทางพักระหว่างเดินขึ้นและทางเดินขึ้นจะเป็นเหมือนช่องลมแรงๆ พัดลมเย็นจัดๆ ลงมาจากพื้นด้านบน พอเดินขึ้นถึงด้านบนสุด ก็จะเจอกับฟุตบาตและทางม้าลายข้ามถนน เป็นจังหวะไฟเขียวคนข้ามพอดี กลุ่มของเราจึงต้องรีบเดินข้าม แต่ตอนนี้สร้อยฟ้าฯ หายใจไม่ทันเพราะเจอลมเย็นแรงมาปะทะ อากาศที่หนาวและแห้งมาก บวกกับอาการเหนื่อยจากการขึ้นบันได พอข้ามถึงอีกฝั่ง ต้องหยุดเดินทันที หายใจไม่ทัน หายใจไม่ออก เพื่อนๆ ไม่รู้เดินลิ่วไปแล้ว เหมือนตอนเดินขึ้นเขาแล้วอากาศบางหายใจไม่ออกอย่างนั้นเลย ค่อยๆ เดินไปหลบอยู่หน้าตึก ลมก็พัดแรงเย็นยะเยือก พยายามหายใจลึกๆ หายใจไม่ทัน หอบๆ เหนื่อยๆ จะน็อคให้ได้...สักครู่ค่อยๆ เดินตามไป เดินๆ หยุดๆ พัก เพื่อนไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร แต่เดินคอยอยู่ข้างหน้า เป็น ๙๐๐ เมตรที่พยายามหายใจท่ามกลางอากาศติดลบและลมแรง จนถึงที่พัก นั่งหายใจลึกๆ เกิดอาการหายใจไม่อิ่มต้องพ่นยาventolin เริ่มกังวลว่าถ้าเป็นอะไรตอนนี้จะไปโรงพยาบาลยังไง ถ้าน็อคจะทำยังไง อยากกลับบ้านตอนนี้เลยแต่ทำไม่ได้ต้องทนอยู่ต่อ ๗ วัน คืนนี้อาบน้ำไม่ได้เลย ลุกขึ้นเดินเข้าจะเข้าห้องน้ำเปลี่ยนชุดเข้านอนก็ไปเหยียบเอาร่องฟูกที่นอน ล้มข้อเท้าซ้ายพลิกอีก บวมเลย... เปลี่ยนชุด แปรงฟันแล้วมานั่งดูลมหายใจจนง่วง หายใจเริ่มดีขึ้น จึงนอนลงได้ หลับได้สักพัก ทุกคนหลับหมดแล้ว ต้องตื่นขึ้นมานั่งใหม่ เริ่มหายใจไม่อิ่มและเหนื่อยอีกแล้ว สักพักเพื่อนคนนึงลุกขึ้นมานั่งบ้างแล้วบอกว่า หายใจไม่ออก เปิดไฟห้องอีกครั้ง คงไม่ได้เปิดเครื่องดูดอากาศ และมีกลิ่นแก๊สจากเครื่องทำน้ำร้อนคงปิดไม่สนิท พอทุกอย่างเข้าที่แล้ว ก็นอนต่อ ...

 

นอนหลับๆ ตื่นๆ จนกระทั้งนาฬิกาบอกเวลา ๙ โมงเช้า ก็ ๗ โมงบ้านเรา เริ่มลุกขึ้นมาทีละคน ต่อคิวเข้าห้องน้ำ ตอนเช้าอาบน้ำแปรงฟันเสร็จ เกิดคัดจมูกหายใจไม่คล่องและจะเหนื่อยอีก ได้ยาพ่นแก้คัดจมูกรอดไปได้โชคดีที่เตรียมมา สร้อยฟ้าฯ บอกกับคณะว่า วันนี้จะไม่ไปไหน จะเฝ้าห้องเพราะยังรู้สึกไม่ค่อยดี แต่เพื่อนบอกว่าจะไม่ทิ้งใครไว้ ถ้าไม่ไปก็ไม่ไปไหน... เอ่อ แข็งใจ ไปก็ไป....กล้องตัวใหญ่ถือไม่ไหวเรี่ยวแรงไม่พอ ใช้กล้องตัวเล็กกับโทรศัพท์มือถือในการถ่ายรูปเท่านั้น ภาพที่เก็บได้ก็ตามสภาพ...

​

 

​

๙ กุมภาพันธ์
ประมาณ ๑๑ โมง พวกเราก็เดินฝ่าปุยหิมะไปขึ้นรถไฟใต้ดิน ตอนซื้อตั๋วก็ งงๆ เพราะไม่รู้ว่าสถานที่ที่พวกเราจะไปเที่ยวนั้นจะต้องไปต่อสถานีไหนหรือเปล่า เพื่อนเดินไปถามนายสถานี ก็ออกมาให้ความช่วยเหลือเป็นอย่างดี พวกเราจะไปทาคิโนะ ซุซุรัน ฮิลล์พาร์ค นายสถานีก็บอกว่าถ้าไปที่นั่นสามารถซื้อตั๋วรถไฟนี้ตั๋วเดียวไปลงสถานี Makomanai (真駒内駅) สุดทางแล้วนำไปต่อรถบัสได้เลยไม่ต้องจ่ายเงินเพิ่ม

 

​

นั่งรถไฟใต้ดินกันยาวๆ ไปสุดสายปลายทางเป็นสถานีรถบัส ก็ไม่มั่นใจอีก เพื่อนก็ไปถามเจ้าหน้าที่สถานีรถบัส ได้ความเหมือนกันไม่ต้องซื้อตั๋วอีกใช้ใบนี้ได้เลย แล้วพวกเราก็มารอรถบัสสาย106 (真106) ซึ่งตอนนี้เวลา ๑๒.๐๐น

 

​

ดูตารางเวลารถเที่ยวต่อไปเวลา ๑๒.๔๕ น.ต้องรออีก ๔๕ นาที แต่อากาศข้างนอกอาคารหนาวจัด จึงพากันไปนั่งในอาคาร พอใกล้เวลาถึงจะมายืนต่อคิวที่ท่ารถ

 

​

เวลา ๑๒.๔๕ น.ตรงเปะรถก็มาจอด ผู้โดยสารทุกคนยืนเข้าแถวอย่างเป็นระเบียบ สังเกตระหว่างที่นั่งรถบัส ที่นี่ขับรถบัสขับไม่เร็ว จอดทุกป้ายแม้ไม่มีคนขึ้นหรือคนลง เวลาคนลงจอดรถสนิทแล้วเปิดประตูและคนขับกล่าวของคุณทุกครั้ง คนขึ้นลงช้าหรือเร็วไม่มีการเร่งกัน รถที่จอดต่อรถบัสไม่มีการบีบแตรไล่ ตอนออกรถแต่ละครั้งไม่มีการเบิ้ลเครื่องแล้วกระแทกใส่เกียร์เหมือนรถเมล์บ้านเรา...

 

​

 

​

 

​

 

​

เวลาประมาณ ๑๓ น.กว่าๆ รถก็ไปสุดทางที่ Takino Suzuran Hillside Park ยังจำได้นายสถานีบอกว่าไม่ต้องซื้อใช้ตั๋วใบเดียว แต่ตอนลงรสบัสปรากฏว่าต้องเสียตังก์เพิ่มอีกครึ่งหนึ่งของราคาของค่าโดยสาร ยืนพูดกับ พขร.รถบัสตั้งนาน ฟังไม่รู้เรื่อง พูดแต่ภาษาญี่ปุ่นใส่พวกเรา พอพูดกันมากๆ เสียงดังใส่บอกให้ Japan language ก็ไม่มีใครพูดญี่ปุ่นได้นิ สุดท้ายภาษามือ แล้วเขาไม่ยอมสาธิตหยิบตั๋วของพวกเราด้วยนะ ให้พวกเราทำเอง คือให้ใส่ตั๋วรถไฟในช่องจ่ายเงินแล้วให้หยอดเงินลงไปอีกครึ่งนึง แต่เพื่อนมีเศษเหรียญไม่พอจะขอแลกเงิน เขาก็บอกให้ใส่ช่องข้างๆ เป็นช่องแลกเงิน แต่ไม่เข้าใจไปใส่ช่องจ่ายตังก์ คราวนี้ส่งเสียงดังอีกแล้ว ก็หยอดไปแล้วจ่ายตังก์เกินทำไงได้ ก็ไม่รู้สิว่าเคลีย์กันยังไงต่อ เพราะสร้อยฟ้าฯ มัวแต่หาเศษเหรียญให้พอดีกับที่ต้องจ่าย สรุปพวกเราโดนใครหลอกกันแน่ หรือว่า พวกเราฟังผิดและไม่เข้าใจระบบวิธีการของเขาเอง แต่ที่อ่านรีวิวของคนอื่นก็บอกว่าไม่ต้องเสียตังก์เพิ่มเป็นตั๋วแบบเหมารวม ซึ่งนายสถานีรถไฟก็แนะนำให้ซื้อแบบนั้นและเขาก็ออกมากดเครื่องซื้อตั๋วให้พวกเราด้วย ยังไง...

 

​

เคลียร์ค่ารถบัสเสร็จแล้ว เดินหาห้องน้ำก่อน ลืมบอกว่า ที่ญี่ปุ่นมีห้องน้ำสาธารณะเยอะมาก สะอาดและไม่ต้องเสียตังก์ค่าเข้า การดื่มน้ำมากๆ แล้วกลัวปวดห้องน้ำและหาที่เข้าไม่ได้ก็เป็นอันไม่ต้องกังวล ยิ่งอากาศเย็นและแห้งอย่างนี้จะต้องดื่มน้ำเยอะๆ เพราะร่างกายจะขาดน้ำ...